അദ്ധ്യായം -26
ഞങ്ങള് വിവാഹിതരായി
ഓമനയും ജ്യേഷ്ഠത്തി തങ്കമ്മയും ഹസാരിബാഗില് നേര്ക്കുനേര് സംസാരിച്ചു. തങ്കമ്മയുടെ തൊണ്ടവരണ്ടു പോയതല്ലാതെ മുന്നോട്ടുവച്ചതൊന്നും ശിരസ്സാവഹിക്കാന് ഓമന തയ്യാറായില്ല. തങ്കമ്മ എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ കുഴങ്ങിയ നിമിഷങ്ങള്. അവസാനമായി പറഞ്ഞിട്ടു പോയത്, നീ നരകത്തിലേക്കുളള വഴിയാണ് കണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നത് എന്നായിരുന്നു. ഞാനതിനു മറുപടി കൊടുത്തത് സ്വര്ഗ്ഗത്തിന്റേയും നരകത്തിന്റേയും ഉപദേഷ്ടാവായി നിന്റെ ജ്യേഷ്ഠത്തിയെ നിയമിച്ചത് ഞാനറിഞ്ഞില്ല എന്നാണ്. ഇവര് പഠിച്ചത് ആതുര സേവനമാണോ അതോ പരമ്പരാഗത അന്ധവിശ്വാസികള് നടത്തുന്ന ആഭിചാരക്രിയകളോ. ഇവര് ശകുനം നോക്കാനും കണ്ണുകളില് നോക്കി ഫലം പറയാനും മിടുക്കിയായിരിക്കും. എന്തായാലും ആ മന്ത്ര-തന്ത്രങ്ങളൊന്നും നീ പഠിക്കല്ലേ. അതു കുഴപ്പങ്ങള് ഉണ്ടാക്കുന്നതാണ്.
എന്റെ മനസ്സില് വന്നത് തങ്കമ്മ കാഷായ വസ്ത്രം ധരിച്ച് കഴുത്തില് രുദ്രക്ഷമാലയുമണിഞ്ഞ് മന്ത്രച്ചരടുകള് രണ്ടു കൈയ്യിലും കെട്ടിയ ഒരു സന്യസിനിയായിട്ടാണ്. എന്റെ പേരു കേള്ക്കുമ്പോള് ഇത്ര അസഹിഷിണുതയും ഈര്ഷ്യയും എന്തിനാണ്?. സ്നേഹത്തെ കണ്ണുതുറന്നു കാണാത്തവര് ഇതു പോലെ ഈ മണ്ണില് ധാരാളമുണ്ട്. മറ്റുളളവരില് ആശങ്കയും ഭീതിയും വളര്ത്തുന്നത് ചിലര്ക്കൊരു സുഖമാണ്. സ്നേഹത്തിന്റെ തിളക്കവും പരിശുദ്ധിയും കളങ്കപ്പെടുത്തുന്നവരെയായിരിക്കാം ഇവര് കണ്ടുവളര്ന്നത്. ഞങ്ങള് സ്വപ്നത്തിലും ജീവിതത്തിലും താലോലിച്ചു വളര്ത്തിയ പ്രണയമെന്ന മരം ഇന്ന് ആകാശത്തോളം വളര്ന്നിരിക്കുന്നു. അതിനെ വെട്ടിമാറ്റാന് ആര്ക്കും കഴിയില്ല.
മനുഷ്യന് അത്യാര്ത്തിയോടെ വിവാഹത്തിനു മുമ്പ് ഉറപ്പിക്കുന്ന കച്ചവടമാണല്ലോ സ്ത്രീധനം, സ്വര്ണം, മറ്റു പലതും. ഞാന് ഓമനയെ കച്ചവടം നടത്തി വാങ്ങാന് ഒരുക്കമല്ല. ഒരു പെണ്കുട്ടിയെ ഇതിലേക്ക് വലിച്ചിഴയ്ക്കുന്നത് അവളെ മലിനപ്പെടുത്തുന്നതിന് തുല്യമാണ്. അറേബ്യന് നാടുകളില് പുരുഷനാണ് സ്ത്രീധനം കൊടുക്കുന്നത്. വികസിത രാജ്യങ്ങളില് ഇതുപോലുളള കച്ചവടമില്ല. ഇന്ത്യയില് കാളച്ചന്തയിലെ മൃഗങ്ങളെ പോലെയാണ് പെണ്കുട്ടികള്ക്ക് വില പേശുന്നത്. ദരിദ്രരാജ്യങ്ങളായ ആഫ്രിക്കയില് പോലും ഒരു പശുവിനെയോ ആടിനെയോ ആണ് സ്ത്രീധനമായി കൊടുക്കുന്നത്. ഭൂതങ്ങള് ബാധിച്ചിരിക്കുന്ന മനുഷ്യരില് ഇതുപോലുളള ധാരാളം അന്ധമായ ആചാരങ്ങള് ഉണ്ട്. എന്റെയുളളിലെ കഠിനമായ എതിര്പ്പ് കത്തില് എഴുതി തീര്ന്നപ്പോഴാണ് മനസ്സ് ഒന്നു ശാന്തമായത്. എനിക്ക് കിട്ടുന്ന ശമ്പളം പോലും മറ്റുളളവരുടെ ആവശ്യങ്ങള് നിറവേറ്റാനാണ് ഞാനുപയോഗിക്കുന്നത്. അവളുടെ ബോണ്ടിനുളള പണം അയച്ചതും സ്വന്തം അദ്ധ്വാനത്തില് നിന്നാണ്.
മാതാപിതാക്കള്ക്ക് താല്പര്യമുണ്ടെങ്കില് മക്കള്ക്ക് കൊടുക്കാം . അത് അവകാശമാക്കരുത്. എന്തായാലും സ്ത്രീധനം മടിയിലും സ്വര്ണ്ണത്തെ കഴുത്തിലും ചാര്ത്തി ഒരു ഭര്ത്താവിന്റെ മേലങ്കിയണിയാന് ഞാനാഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. എല്ലാ കാര്യത്തിലും ഞാനവള്ക്ക് ധൈര്യം പകര്ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ഞങ്ങള് കണ്ടനാള് മുതല് ഓരോ അഭിപ്രായങ്ങളും പരസ്പരം ബോധ്യപ്പെടുന്നതും ഇഷ്ടമുളളതുമായിരുന്നു. ഇപ്പോള് വന്ന കത്തിലെഴുതിയത് ജീവിതം സ്വന്തം വരുമാനത്തില് പടുത്തുയര്ത്തണമെന്നാണ്. മറ്റുളളവരെ ആശ്രയിച്ചല്ല ജീവിക്കേണ്ടത്. തെളിഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയോടെയാണ് ഞാനതിനെ കണ്ടത്.
എല്ലാ മനുഷ്യരും ഈ മണ്ണില് ജനിക്കുന്നു, വളരുന്നു. ജീവിതത്തെ താലോലിച്ചു വളര്ത്തുന്നവര്ക്ക് അത് തളിര്ക്കും, പൂക്കും, ഫലങ്ങള് തരികയും ചെയ്യും. ആ രാത്രി സ്നേഹത്തെപ്പറ്റിയാണ് ഞാനവള്ക്കെഴുതിയത്. എന്റെ വാക്കില് നിന്ന്, ലക്ഷ്യയത്തില് നിന്ന് ഞാന് പിന്മാറില്ല. ഭൂമിയില് ദീര്ഘായുസ്സുളളത് സ്നേഹത്തിനും പ്രണയത്തിനുമാണ്. നമ്മള് മരിക്കുമ്പോള് അടുത്ത തലമുറ സ്നേഹത്തെ പുനര്ജീവിപ്പിക്കുന്നു.ആത്മാര്ത്ഥ സ്നേഹത്തിന്റെ ആഴങ്ങള് മനുഷ്യര് മനസ്സിലാക്കാത്തതു കൊണ്ടാണ് കുറ്റബോധത്തിലും ദുഖത്തിലും കഴിയുന്നത്. ഹൃദയത്തില് രക്തം ശുദ്ധി ചെയ്യുന്നതു പോലെ സ്നേഹത്തെ ശുദ്ധി ചെയ്തെടുത്താല് അതിന്റെ ഫലങ്ങളുണ്ടാകും. ഇവിടെയാണ് സ്നേഹം ഹൃദയസ്പര്ശിയാകുന്നത്. വിശുദ്ധിയുളള സ്നേഹത്തിനും പ്രണയത്തിനും ശത്രുവായി വരുന്നത് സ്വന്തം സുഖങ്ങളും ലാഭങ്ങളുമാണ്.
കമിതാക്കളില് നല്ലൊരു പങ്കും ശാരീരിക സുഖത്തിലാണ് പ്രണയത്തെ കാണുന്നത്. ആ പ്രണയം ദുഖമാണ് നല്കുക, സന്തോഷമല്ല, അതു ക്ഷണികവുമാണ്. നമ്മള് ഈ സ്നേഹത്തെ അനശ്വരമാക്കിയവരാണ്. അതിനാല് ഒരാപത്തും ഇതുവരെയുണ്ടായിട്ടില്ല. സ്നേഹത്തിന്റെ ദിവ്യത്ത്വമറിയാത്തവര്ക്ക് നമ്മളുമായി പൊരുത്തപ്പെടാന് കഴിയില്ല. സ്നേഹത്തിന്റെ ഉറവിടമായ ദൈവത്തെ സ്നേഹത്തിന്റെ പരിശുദ്ധിയറിയാത്തവര് ആരാധിച്ചിട്ട് വല്ല കാര്യവുമുണ്ടോ. ഇവരുടെ പ്രാര്ത്ഥനയും സ്തോത്രഗാനങ്ങളും അര്ത്ഥശൂന്യമാണ്. ഇവര് ബൈബിള്, ഭഗവത്ഗീത, ഖുറാന് പാരായണം ചെയ്തിട്ട് ഒരു കാര്യവുമില്ല.
സി.എം.സി.ക്ക് കുറച്ചകലെയായി ഒരു അബ്രഹാം യേശുവിന്റെ നാമത്തില് വിദേശത്തു നിന്ന് ഗായകരെ വരുത്തി സി.എം.സി.യിലുളളവരെ സംഗീതവിരുന്നിനു ക്ഷണിക്കുക പതിവാണ്. ലണ്ടനില് നിന്നും ന്യൂയോര്ക്കില് നിന്നുമൊക്കെ മ്യൂസിക് ഗ്രൂപ്പുകളെത്തി ഗാനങ്ങള് ആലപിക്കുന്നതിന് ഞാനും പോയിട്ടുണ്ട്. ആ ഗാനങ്ങളെല്ലാം ആത്മാവിന്റെ അഗാധതലങ്ങളിലേക്ക് ശ്രോധാക്കളെ കൊണ്ടുപോകും. ഇദ്ദേഹം സുന്ദരമായ ഒരു മിനിബസ്സ് സി.എം.സി.യിലേക്കയ്ക്കും അതില് പാശ്ചാത്യരും പൗരസ്ത്യരുമായവര് കയറിയിരിക്കും. യാത്ര സൗജന്യമാണ്. തുടരെ വന്നുകൊണ്ടിരുന്ന വിദേശികളുടെ മ്യൂസിക്ക് ആകര്ഷകമായിരുന്നെങ്കിലും അബ്രഹാമിന്റെ ലക്ഷ്യം ജീവിത നേട്ടങ്ങള് തന്നെയായിരുന്നു.
യേശുവിന്റെ നാമത്തില് അവിടെയൊരു സ്കൂള് ഉയര്ന്നു വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ലോകത്തിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിലും യേശുവിന്റെ നാമത്തില് കൊണ്ടുവരുന്നവരുടെ ഗൂഢലക്ഷ്യം എത്രമാത്രം സമ്പത്ത് ഉണ്ടാക്കാം എന്നതാണ്. ലുധിയാനയിലെ കണ്വെന്ഷനില് പ്രസംഗിക്കാന് വന്ന ഒരു പാസ്റ്ററുടെ പ്രസംഗം കേള്ക്കാന് ഞാനും ജോസുമായി പോയി. അപ്പോള് ജോസ് എന്നോടുപറഞ്ഞു ഇദ്ദേഹമാണ് ഉണക്കകപ്പ ഇംഗ്ലണ്ടില് കൊണ്ടുപോയി സായിപ്പന്മാരോടു കഴിക്കാന് ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഒരാള് വായിലിട്ടപ്പോള് ചോദിച്ചു, ഇതെന്താണ്, കടിച്ചിട്ട് കല്ലു പോലെയിരിക്കുന്നു. പാസ്റ്റര് സങ്കടപ്പെട്ടുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു, ഇതാണ് പ്രാര്ത്ഥിക്കാന് വരുന്നവര് കഴിക്കുന്നത്, നല്ല ഭക്ഷണമില്ല, നല്ല വസ്ത്രങ്ങളില്ല, പാര്പ്പിടമില്ല. പാവങ്ങള് ദുരിതത്തിലാണ്. സായിപ്പിനറിയില്ലല്ലോ അതു വേവിച്ചെടുത്താല് കല്ലല്ല കിഴങ്ങാണെന്ന്. ആദ്ധ്യാത്മികതയില് ഇതു പോലെ കണ്ടുപിടുത്തങ്ങള് നടത്തി കാശുണ്ടാക്കി മധുരം നുകരുന്നവന് എല്ലാ സഭകളിലും ധാരാളമുണ്ട്. ശിക്ഷാവിധിയുടെ നാള് അവര് അറിയുന്നില്ല.
മലയാളി അസ്സോസ്സിയേഷന് വേണ്ടി എന്റെ കടല്ക്കര എന്ന നാടകത്തിന്റെ റിഹേഴ്സല് സഖറിയയുടെ വീട്ടില് ആരംഭിച്ചു. ഇതിനകം ദീപികയിലും എന്റെ കവിത അച്ചടിച്ചുവന്നു. എനിക്ക് തപാല് മാര്ഗം അവര് കോപ്പി അയച്ചുതന്നു. ജലന്തറിലെ ഒരു മലയാളി കൂട്ടായ്മയുടെ ഓണം ഉദ്ഘാടനത്തില് ഞാന് പങ്കെടുത്തു. നാടകം ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ട് ബോംബെ മലയാളി സമാജത്തിന്റെ കത്തും ലഭിച്ചു. സി.എം.സി.വഴി എന്റെ സാഹിത്യസൃഷ്ടികളുടെ പല കോപ്പികളും എടുക്കാന് കഴിഞ്ഞു. നാട്ടില് പോയിട്ടില്ലെങ്കിലും തകഴി, ടി.എന്.ഗോപിനാഥന് നായര്, പണിക്കര് സാര്, കാക്കനാടന്, തിരുനെല്ലൂര് കരുണാകരന്, പാല കെ.എം.മാത്യു തുടങ്ങി ധാരാളം പ്രമുഖരുമായി എനിക്ക് കത്തിടപാടുകളുണ്ടായിരുന്നു. തകഴിച്ചേട്ടന് പ്രത്യേകം ചോദിക്കുമായിരുന്നു നോവല് എഴുത്ത് എവിടെവരെയായി. അതിനു മറുപടി കൊടുക്കുന്നത് എഴുതികൊണ്ടിരിക്കുന്നുവെന്നാണ്. എതാനും അദ്ധ്യായങ്ങള് ഞാനെഴുതി വച്ചിട്ടുണ്ട്. നാടകത്തിന്റെ റിഹേഴ്സലിനിടയില് നോവലെഴുത്ത് നടക്കില്ലെന്ന് എനിക്കറിയാം.
ഇതിനിടയില് വര്ത്തമാന് തുണിമില്ലില് നിന്ന് അവിടുത്തെ ഏതാനം തൊഴിലാളികളെ പുറത്താക്കിയതില് പ്രതിഷേധിച്ച് സമരം നടന്നു. ഞാനും ഒരു ദിവസം അവധിയെടുത്ത് അവര്ക്കൊപ്പം ചേര്ന്നു മുദ്രാവാക്യം വിളിച്ചു. അതിന്റെ പ്രധാന കാരണം അതില് ഞാന് ജോലി വാങ്ങിക്കൊടുത്ത പാലക്കാട്ടുകാരന് താമരാക്ഷനുമുണ്ടായിരുന്നു. ആ ജോലി കിട്ടാന് കാരണം ഈ കമ്പനിയുടെ മുതലാളി ഏതാനം ദിവസം ആശുപത്രിയില് കിടന്നു. എഴുപതു വയസ്സില് കൂടുതല് കാണും. ഇദ്ദേഹത്തെ വിളിക്കുന്നത് ലാലാജി എന്നാണ്. ഡോ.ചന്ദറിനൊപ്പമായിരുന്നു ഞാനൊരിക്കല് ഇദ്ദേഹത്തെ കാണാന് പോയത്. ജീവകാരുണ്യ പ്രവര്ത്തനങ്ങളില് ലാലാജി സഹായിക്കാറുണ്ട്.
ലാലാജിയുടെ സെക്രട്ടറി ഒരു ജോണ് ആണ്. ജോണിന്റെ ഭാര്യ സി.എം.സി. കോളജിലാണ് ജോലി ചെയ്യുന്നത്. കോളജ് ക്വാര്ട്ടറിലാണ് താമസം. സി.എം.സി. യുടെ ക്വര്ട്ടറുകളില് മലയാളികളുമുണ്ട്. ലാലാജിക്ക് സുഖം പ്രാപിച്ചപ്പോഴാണ് ഞാനദ്ദേഹത്തോട് ഒരു എന്ജിനീയറിംഗ് വിദ്യാര്ത്ഥി ജോലിക്കായി ബുദ്ധിമുട്ടുന്ന കാര്യം പറഞ്ഞത്. അപ്പോള് തന്നെ ഒരു കത്തെഴുതി തന്നിട്ട് ഫൈനാന്സ് അഡ്മിന് മാനേജരെ കാണിക്കാന് പറഞ്ഞു. അങ്ങനെയാണ് കഴിഞ്ഞ പത്തു മാസമായി താമരാക്ഷന് അവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്നത്. പഞ്ചാബിലെ പ്രമുഖ കമ്പിളി ടെക്സ്റ്റൈല്സാണ് ഓസ്വാള്, വര്ത്തമാന് മില്സ്, ഇന്ത്യയിലെ എല്ലായിടത്തേക്കും ഇവിടുന്ന് വസ്ത്രങ്ങള് അയക്കാറുണ്ട്. തൊഴിലാളികളും യൂണിയനുകളും ഒന്നിച്ചപ്പോഴാണ് സമരം ഒത്തുതീര്പ്പിലായി അവസാനിപ്പിച്ചത്.
ഞങ്ങളുടെ വിവാഹം ചിലരുടെ എതിര്പ്പോടെ ചിലരുടെ ആശീര്വാദത്തോടെ എയര്ഫോഴ്സുകാരന് പാപ്പച്ചന്റെ നേതൃത്വത്തില് ഹരിയാനയിലെ കര്നാല് കത്തോലിക്ക പളളിയില് ഫാദര് ക്രുൂസുബഹറ്റിന്റെ കാര്മ്മികത്വത്തില് നടന്നു. ജ്യേഷ്ഠന് ഈ പളളിയിലെ അംഗമായതിനാലാണ് അവിടെ വെച്ച് നടന്നത്. ഇല്ലെങ്കില് ബോംബെയില് വച്ച് നടത്താനാണ് ഞങ്ങള് തീരുമാനിച്ചത്. ദീര്ഘനാളായി സമാഹരിക്കപ്പെട്ടിരുന്ന പ്രണയം. മധുരഗീതം പൊഴിക്കാന് തുടങ്ങി. ഞാന് അവളുടെ കഴുത്തിലണിഞ്ഞ മിന്ന് പൂര്വ്വാധികം ശോഭിച്ചു തന്നെ കിടന്നു. മറ്റുളളവരുടെ ശ്രദ്ധ ആകര്ഷിക്കാനായി വിവാഹധൂര്ത്ത് പാടില്ലെന്ന് ഞങ്ങള് മുമ്പു തന്നെ തീരുമാനിച്ചിരുന്നു. പളളിയില് നിന്ന് ക്വാര്ട്ടറിലേക്ക് വന്നത് സൈക്കിള് റിക്ഷയിലാണ്. ഞങ്ങള് ധരിച്ചിരുന്ന വിവാഹ വസ്ത്രങ്ങള് വിലപിടിപ്പില്ലാത്തതായിരുന്നെങ്കിലും സൂര്യപ്രഭയുടെ സുന്ദരമായ ഭംഗിയുളളതായിരുന്നു. ഇരുന്നു രസിക്കാന് ആകര്ഷകങ്ങളായ ഇരിപ്പിടങ്ങളോ മറ്റു സ്ത്രീകളില് കാണുന്നതു പോലെ ഒന്നു പ്രദര്ശിപ്പിക്കാന് തിളങ്ങിനില്ക്കുന്ന വളകളോ, മാലകളോ ഇല്ലായിരുന്നു. പരിശുദ്ധിയുളള പ്രണയത്തിന് ഇതൊക്കെ അകമ്പടി സേവിക്കേണ്ടതില്ലെന്ന് ഞങ്ങള് തീരുമാനിച്ചുറച്ചതാണ്. ആഭരണ പ്രഭയില് ഇളകി നടക്കുന്നത് ഇഷ്ടമല്ലെന്നവള് പറയുമായിരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ ജീവിതം താളം തെറ്റുമെന്ന് തങ്കമ്മയെപ്പോലുളളവര് തെറ്റിധരിച്ചു.
ഒരിക്കല് തങ്കമ്മ എന്നെ വെല്ലുവിളിച്ചു പറഞ്ഞു ഓമനയെ കെട്ടാനുളള മോഹമുണ്ടെങ്കില് ആ വെളളമങ്ങ് വാങ്ങിവച്ചേക്ക് എന്ന്. അന്നു മുതല് ആ വെളളം മനസ്സില് തിളച്ചു കൊണ്ടിരുന്നതാണ്. ഇന്നാണ് ആ ജലം കുടിച്ച് എന്റെ ദാഹമകറ്റിയത്. ആ വാക്കുകള് എന്നെ നശിപ്പിക്കാനായിരുന്നില്ല ജനിപ്പിക്കാനായിരുന്നുവെന്ന് ഇപ്പോള് തോന്നുന്നു. കാലത്തിന്റെ സമയം എങ്ങോട്ടെന്നറിയാന് ആര്ക്കുമാവില്ല. കാലത്തിനൊപ്പം എങ്ങോട്ടു സഞ്ചരിച്ചാലും ഞങ്ങള്ക്ക് മനസ്സിലായത് സ്നേഹമാണ്. അതില് അടിയുറച്ചു വിശ്വസിച്ചു. ആ വിശ്വാസം രക്ഷിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഇരുള് പടര്ന്നിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ ജീവിതത്തില് നിലാവും നക്ഷത്രങ്ങളും തെളിഞ്ഞു വന്നു.
ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോള് അവളുടെ ആഗ്രഹപ്രകാരം സി.എം.സി.യിലെ സര്ജിക്കല് വാര്ഡില് ജോലി വാങ്ങിക്കൊടുത്തു. ഫിറോസ്പുര് ആശുപത്രയില് നിന്ന് പഠിച്ചിറങ്ങിയ മറ്റൊരു പെണ്കുട്ടിക്ക് ഇവര് വഴി ജോലി വാങ്ങിക്കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്. എല്ലാ നഴ്സിംഗ് അഡ്മിഷന് സമയത്തും മാതാപിതാക്കള് ഇന്ത്യയുടെ പല ഭാഗത്തു നിന്നും ടെസ്റ്റ് എഴുതിക്കാന് കുട്ടികളുമായി വരാറുണ്ട്. വരുന്ന കുട്ടികള് കൊടുക്കുന്ന ടെസ്റ്റില് ജയിക്കുമോ ഇല്ലയോ എന്നത് അവരില് ആശങ്ക പരത്തിയിരുന്നു. അതില് ചില മലയാളികള് എന്നെ സമീപിച്ചിട്ട് ആദരവോടെ പറയും മകള് എഴുതുന്നു. ആരെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും വഴി സ്വാധീനം ചെലുത്താന് കഴിയുമോ. എന്തു വേണമെങ്കിലും ചെയ്യാം.
ഇന്ത്യയിലെ മിക്ക സ്ഥാപനങ്ങളിലും കൈക്കൂലി എന്ന വിത്ത് പാകിയിട്ടുണ്ട്. ആ വിത്ത് ഇവിടെ മുളക്കില്ലെന്ന് വരുന്നവര്ക്കറിയില്ല. സി.എം.സി.യുടെ പ്രധാന ഓഫിസുകളിലൊന്നിലും മലയാളികള് ജോലി ചെയ്യുന്നില്ല. ആകെയുളളത് ജി.എസിന്റെ ഓഫിസാണ്. എനിക്കല്പം സാമൂഹിക പ്രവര്ത്തനവും, രക്തം കൊടുക്കലും, നാടകവും, ജോലിയില്ലാത്തവര്ക്ക് ജോലി തെണ്ടലുമൊക്കെയുളളതു കൊണ്ട് മലയാളികള് പറഞ്ഞു വിടുക എന്റെ അടുക്കലാണ്. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു വിടുന്നവരോടു പറയും എന്റെ പേര് പറയരുതെന്ന്. അവര്ക്ക് അങ്ങനെയൊരു ഗുണമുണ്ടായിരുന്നു. ടെസ്റ്റ് കഴിഞ്ഞു നില്ക്കുന്ന കുട്ടികള്ക്ക് കിട്ടുമോ ഇല്ലയോ എന്നത് മാതാപിതാക്കളെ സംബദ്ധിച്ച് സങ്കീര്ണമായ ഒരു പ്രശ്നമാണ്. ഞാനവരെ ധൈര്യപ്പെടുത്തി പറയും. ഇവിടെ ആരുടെ സ്വാധീനവും നടക്കില്ല. എല്ലാം മെറിറ്റിലാണ്. ഞാനുറപ്പു പറയും മകള്ക്ക് കിട്ടാതിരിക്കില്ല, ധൈര്യമായിരിക്ക്. എന്നിട്ട് അവരെ യാത്രയാക്കും. അങ്ങനെ മിഥ്യാബോധവുമായി എന്റെ അടുക്കല് വന്നിട്ടുളളവരുടെ മക്കള്ക്ക് അവിടെ പ്രവേശനം കിട്ടുമ്പോള് ഞാന് ആശ്ചര്യപ്പെടാറുണ്ട് പറഞ്ഞത് ഫലിച്ചല്ലോ എന്ന്. മഞ്ഞുകാലം വന്നതോടെ മഞ്ഞ് റോഡിലെങ്ങും തടസങ്ങളുണ്ടാക്കി. നേരം പുലര്ന്നാല് മഞ്ഞിന്റെ പുകപടലങ്ങള് മണ്ണിലെങ്ങും ആധിപത്യമുറപ്പിക്കും.
മാസങ്ങള് പലതു കഴിഞ്ഞു. ഓമന പത്തുമണിക്ക് എന്റെ ഓഫിസിലാണ് ചായ കുടിക്കാന് വരുന്നത്. അര മണിക്കൂറിനുള്ളില് പ്യൂണിനെ വിട്ട് കാന്റിനില് നിന്ന് ചായക്കൊപ്പം കഴിക്കാനും വാങ്ങിപ്പിക്കും. അതില് പ്യൂണായ സ്ത്രീയും പങ്കുചേരും. അവരുടെ ഭര്ത്താവ് സാനിറ്റേഷനില് ജോലി ചെയ്യുന്നുണ്ട്. ഒരു ദിവസം എന്റെ അയല്ക്കാരനായ വേടരപ്ലാവിലെ കിണറുവിള മുക്കിലെ റയില്വേയില് ജോലിയുളള മുരളി ഓഫീസില് വന്നു. അവന്റെ ഭാര്യ ശൂരനാട്ടുകാരിയാണ്. തുടര്ന്ന് അവര് എന്റെ വീട്ടില് വരികയും ഞങ്ങള് അവരുടെ വീട്ടില് പോവുകയും ചെയ്തു. അവന്റെ വീട്ടില് പോയി സൈക്കിളില് ഓമനയെ പിറകിലിരുത്തി മടങ്ങി വരുമ്പോള് ഒരു ചെറുക്കന് കുറുകെ ചാടി ഞങ്ങള് രണ്ടു പേരും റോഡില് വീണു. അതിനുശേഷം ഓമന പിന്നെ എന്റെ സൈക്കിളില് കയറാറില്ല. അന്ന് വീണതിന്റെ പേടി മനസ്സിലുളളതു കൊണ്ടാണത്. അതിന്റെ പേരില് നിരപരാധിയായ എന്നെ കളിയാക്കുമ്പോള് ഞാന് പറയും പിന്നെ ലോകചരിത്രത്തില് ആദ്യമായിട്ടല്ലേ രണ്ടുപേര് സൈക്കിളില് നിന്ന് വീണത്. അതു കേട്ട് അവളുടെ മിഴികളില് സന്തോഷം വിടരും. നാട്ടില് നിന്ന് മാതാപിതാക്കള് പലവട്ടം കത്തെഴുതി ഒന്നു വന്നിട്ടുപോകാന് വീട്ടിലെ ഏറ്റവും ഇളയ പുത്രിയായതിനാല് നിര്ബന്ധപൂര്വ്വം വിവാഹം നടത്തിയിട്ടും അവളോട് അത്യധികം സ്നേഹമായിരുന്നു. ഇനിയും അവരെ വേദനിപ്പിക്കാന് അവള് ആഗ്രഹിച്ചില്ല. നാട്ടിലേക്ക് പോകാനുളള ശ്രമങ്ങള് തുടര്ന്നു. ഉള്ളിലെ ഹൃദയഭാരമകറ്റി ഞങ്ങള് നാട്ടിലേക്ക് യാത്രതിരിച്ചു.
കഥ:- ശിവകുമാര്, മെല്ബണ്, ഓസ്ട്രേലിയ
‘അമ്മേ’..രാജേഷ് അമ്മയെ അകത്തേക്ക് നോക്കി വിളിച്ചു. നാരായണിയമ്മ തീരെ വയ്യാതെ ഉമ്മറത്തേക്ക് വന്നു.’അമ്മേ ഇതെന്തൊരു മഴയാണ്? ”മഴ നില്ക്കുന്നേയില്ലല്ലോ ലീവിന് നാട്ടില് വന്നിട്ട് എല്ലാം വെള്ളത്തിലായല്ലോ രാജേഷ് താടിക്ക് കയ്യും കൊടുത്ത് നിരാശയോടെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു മഴ തുടങ്ങിയാല് നാരായണിയമ്മക്ക് ആസ്ത്മയാണ്. ശ്വാസം കിട്ടാത്ത അവസ്ഥയാണ് എന്നിരുന്നാലും മോന്റെ അരികിലായി ചേര്ന്ന് നിന്നുകൊണ്ട് പുറത്ത് മഴ നോക്കികൊണ്ടേയിരുന്നു. ‘മുറ്റം നിറയാന് തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു ഇങ്ങനെ പെയ്താല് അകത്തേക്ക് വെള്ളം കയറും തീര്ച്ച’ നാരായണിയമ്മ പറഞ്ഞു.! തൊട്ടടുത്ത സിദ്ധീഖിന്റെ വീട്ടിലും സണ്ണിയുടെ വീട്ടിലും ഏകദേശം വെള്ളം കയറി തുടങ്ങി. സിദ്ധിഖും സണ്ണിയും ലീവിന് നാട്ടില് വന്നിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ അവിടെയാരെയും കാണാനില്ല, കണ്ടിട്ടും കാര്യമില്ല കാരണം മൂന്നുപേരും പിന്നെ വീട്ടുകാരുമിപ്പോള് ശത്രുതയിലാണ്. ശത്രുത കണ്ടാല് പോലും മിണ്ടില്ല, അതിപ്പോള് കാലം കുറെയായി. ആ വേദനയെന്നും നാരായണിയമ്മ പറയാറുണ്ട്. ‘അവരൊക്കെ അവിടെയുണ്ടോ ആവോ’? ‘ ആരേയും കാണാനില്ലല്ലോ’ നാരായണിയമ്മ മെല്ലെ അകത്തേക്ക് പോയി ‘ശ്വാസം കിട്ടാതെ വിഷമിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു’.
‘നിങ്ങള് മൂന്നുപേരും കാരണം ഞങ്ങള് അമ്മമാര്ക്കും പരസ്പരം മിണ്ടാന് പറ്റാത്ത അവസ്ഥയായി ”എത്രമാത്രം സ്നേഹം നിറഞ്ഞ ഒരു കാലഘട്ടമായിരുന്നു ‘ എല്ലാം നിങ്ങളുടെ മത രാഷ്ട്രീയം ഇവ കാരണം മനസ്സിനെ വേര്തിരിച്ചു ‘നിങ്ങള് ഓരോ മനസ്സിനുള്ളിലെ മതിലുകള് തീര്ത്തു. അതിലിരുന്നുകൊണ്ട് ഇപ്പോള് ചുറ്റും കാണുന്നു. ‘കഷ്ടം’ നാരായണിയമ്മ പറഞ്ഞു പറഞ്ഞു ചുമയും തുടങ്ങി. ‘അമ്മെ ഞാന് എന്തുചെയ്തൂന്ന’.! രാജേഷിന് ദേഷ്യം വന്നു അമ്മയെ നോക്കികൊണ്ട് രാജേഷ് എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു. ‘അവരല്ലേ നമ്മളെ ഒറ്റപ്പെടുത്തിയത്’ ”അവരല്ലേ മിണ്ടാതിരിക്കുന്നത്’ ‘എനിക്കാരോടും ദേഷ്യമില്ല” കാരണം അവര് രണ്ടു പേരും എന്റെ ജീവനായിരുന്നു ഒരിക്കല്..”രാജേഷ് പതിയെ അകത്തേക്ക് കയറി ‘രാജേഷിന്റെ മനസ്സ് വല്ലാതായി. ഒടുവില് അകത്തെ സോഫയില് ഇരുന്ന് പുറത്തേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു….. മനസ്സ് മെല്ലെ കുഞ്ഞുപ്രായത്തിലേക്ക് യാത്രയായി!
രാജേഷ്, സിദ്ദീക്ക്, സണ്ണി. പിരിഞ്ഞിരിക്കാന് പറ്റാത്ത കൂട്ടുകാരായിരുന്നു മൂന്നുപേരും. ജാതി മത വേര്തിരിവില്ലാതെ ഒറ്റക്കെട്ട്: എല്ലാത്തിനും ഒന്നിച്ചായിരുന്നു… ഒരു പാത്രത്തില് ഭക്ഷണം, ഒരേ ചിന്തകള്, ഒരേ മനസ്സുകള്, ഒരു പായയില് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു ഒരു വീട്ടില് ഉറങ്ങുന്നവര്, വീട്ടുകാരും നാട്ടുകാരുപോലും ഇവരുടെ കൂട്ടുകെട്ടിനെ കളിയാക്കുമായിരുന്നു……’ വലുതായാല് ഒരുപെണ്ണിനെയാണോടാ നിങ്ങള് മൂന്നുപേരും കെട്ടുക’ എന്നുപോലും ചോദിച്ചവരുണ്ട്. കാലം കടന്നുപോകുംതോറും കൂട്ടുകെട്ടും കൂടിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു ഒരേ സ്കൂള് ഒരേ ക്ലാസ്സ് ഒരേ ബെഞ്ച്, പിന്നീട് ഒരേ കോളേജില് ആര്ക്കും പിരിക്കാന് പറ്റാത്ത… നെഞ്ചോട് ചേര്ത്ത് കെട്ടിയ പോലെ ജീവിക്കുന്നവര്…. പക്ഷെ കാലം അതിനെല്ലാം മതിലുകള് ഒരുക്കി…. അതോ ആരൊക്കെയോ… അവരുടെ തല ചൊറിഞ്ഞുള്ളുകില് മൂളികൊണ്ടേയിരുന്നു….. ആ മൂന്ന് മനസ്സുകളെ മൂന്നു വരമ്പുകള്ക്കുള്ളില് ഒതുക്കിവെക്കാന് ശ്രമിച്ചവരൊക്കെ സന്തോഷിച്ചു രാഷ്ട്രീയം, മതം മൂന്നുപേരുടെയും തലക്കുലേലത്തില് അഗ്നി ജ്വാലപോലെ കത്തിയെരിഞ്ഞു…. ഒടുവില് തമ്മിലടിയായി’ മൂന്നുപേരും എന്നെന്നേക്കുമായി അകന്നു’….അതോടൊപ്പം അച്ഛനും ബാപ്പയും അപ്പച്ചനും ശത്രുക്കളായി. അഥവാ ശത്രുക്കളാക്കി… അമ്മമാര്ക്ക് പരസ്പരം മിണ്ടാന് പറ്റാത്ത അവസ്ഥായിലാക്കി.!
കാലം എല്ലാം കണ്ടുകൊണ്ടേയിരുന്നു… കാലത്തിനു പോലും ഉരിയാടാന് രാഷ്ട്രീയ-മതവാദികളോട് ചോദിക്കേണ്ടടുന്ന അവസ്ഥപോലെയായി… മൂന്നുപേരും ജോലിക്കായി നാടുവിട്ടു. തന്റെ സമ്പാദ്യങ്ങള് കാണിക്കാന് പരസ്പരം വാശിയിലായി. വലിയ വീടുവെച്ചു കാറുവാങ്ങി. നാട്ടില് വന്നാല് ഇഷ്ടം പോലെ പണം ഒഴുക്കി… ധൂര്ത്തടിച്ചു… എല്ലാത്തിനും മൂക സാക്ഷിയായി അമ്മമാരും….. അവരുടെ നെഞ്ചില് തേങ്ങലുകള് മാത്രമായി. പരസ്പരം കണ്ടിട്ടും മിണ്ടാതെ, ആരെങ്കിലും കണ്ടാലോ എന്ന ഭയം മൂന്നുപേരെയും മൗനികളാക്കി.അവര് പേടിച്ചു പേടിച്ചു ജീവിച്ചു. ഒരുപാടുകാലത്തിന് ശേഷമാണ് മൂന്നുപേരും ഒന്നിച്ചു നാട്ടില് വരുന്നത്: ഒന്ന് കാണണം എന്ന പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട് മൂന്നുപേര്ക്കും. പക്ഷെ വരമ്പുകള് മറികടന്ന് പോകാന് ആരും ധൈര്യം കാട്ടിയില്ല. മഴവെള്ളം അകത്തേക്ക് കടന്നപ്പോഴാണ് താന് ഈ ലോകത്തല്ലല്ലോ എന്ന രാജേഷ് അറിയുന്നത്. പെട്ടന്ന് തന്നെ അമ്മയെയും കൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് പോകണം എന്ന വിചാരിച്ചെങ്കിലും മുറ്റം നിറയെ വെള്ളം കണ്ടു. ഒടുവില് ആരൊക്കെയോ ഒരു ചെറിയ തോണിയില് അവിടെയെത്തി രാജേഷിനെയും നാരായണിയമ്മയെയും കയറ്റി തൊട്ടടുത്ത സ്ക്കൂളിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. ‘അപ്പോഴും നാരായണിയമ്മ ശ്വാസം കിട്ടാതെ വിഷമിക്കുകയായിരുന്നു. താന് പഠിച്ച സ്കൂള് ഇപ്പോള് അഭയാര്ത്ഥി കേന്ദ്രമാണ്.നിറയെ ആളുകള് കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കരച്ചില്.
വിശപ്പിന്റെ രോദനം. ഹെലികോപ്ടറിന്റെ ശബ്ദം. രാജേഷ് അമ്മയെ അവിടെയാക്കി ഡോക്ടറിനെ അന്വേഷിച്ചു മറ്റുള്ളവരോടൊപ്പം പുറത്തുപോയി. അപ്പോഴും മഴ ആരോടൊക്കയെ പ്രതികാരം ചെയ്യുമ്പോലെ ചെയ്തുകൊണ്ടേയിരുന്നു…. നിര്ത്താതെ അല്പം കഴിഞ്ഞു നനഞ്ഞു കൊണ്ട് തന്നെ രാജേഷ് സ്കൂളില് തിരികെയെത്തി ‘ഡോക്ടര് വരാന് വൈകും ‘ കാരണം ഡോക്ടര് മാര് എല്ലാവരും വഴിയില് കുടുങ്ങിയിരിക്കുകയാണ് പോലും ‘സങ്കടത്തോടെ കൂടെയുള്ളവരോട് രാജേഷ് പറഞ്ഞു. രാജേഷ് മെല്ലെ അമ്മയെ കാണാന് അകത്തേക്ക് കയറി….ചുറ്റും വല്ലാത്ത ഒരു അവസ്ഥയായിരുന്നു…. ഓരോ മുഖങ്ങളിലും നിസ്സഹായാവസ്ഥ…. പണക്കാരനും പാവപ്പെട്ടവനും താഴന്ന ജാതിയിലുള്ളവനും ഉയര്ന്നവനും പാര്ട്ടി വിശ്വാസികളും എല്ലാവരും ഒരേയൊരു മുഖഭാവത്തോടെ ഒന്നും ഉരിയാടുവാനില്ലാതെ എന്തൊക്കെയോ ഓര്ത്തുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു…..ഇവിടെ പാര്ട്ടിയില്ല മതമില്ല രാഷ്ട്രീയ വര്ത്തമാനങ്ങളില്ല ജീവന് വേണ്ടിയുള്ള പിടച്ചില് വിശപ്പിന്റെ രോദനം….മഴയൊന്നുനില്ക്കണേയെന്ന് കൈ കൂപ്പുന്നവര്.ദൈവത്തെ വിളിക്കാത്തവര് പോലും ദൈവം എന്ന സത്യം അറിഞ്ഞത് പോലെ വീട്ടിനുള്ളില് നിന്നും രക്ഷിക്കാന് ദൈവങ്ങളെ പോലെ എത്തിയവര് പ്രപഞ്ചത്തിന് ശക്തിയുണ്ടെന്നും ഒരു ഈശ്വര ചൈതന്യമുണ്ടെന്നും മനസ്സിലാക്കിയവര്.നമുക്ക് ചുറ്റും നമ്മുടെ ഉള്ളിലും ചൈതന്യമുണ്ടെന്ന തോന്നലുണ്ടായവര്.നിരീശ്വരവാദികള് പോലും മിണ്ടാതെയിരിക്കുന്നു.ഒരു തുള്ളി വെള്ളം കിട്ടാന് ആശിക്കുന്നവര് കയ്യില് കിട്ടിയ ഭക്ഷണത്തിന് വീട്ടില് നിന്നും ഉണ്ടാക്കി കിട്ടുന്നതിനേക്കാള് രുചിയുണ്ടെന്നറിഞ്ഞവര്…ഭക്ഷണം വെറുതെ കളയുന്നവര് പോലും കിട്ടിയ പൊതിച്ചോര് കഴിച്ച തൃപ്തി അടയുന്നവര്…എല്ലാം ഒന്ന് കണ്ണോടിച്ചുകൊണ്ട് രാജേഷ് അമ്മയുടെ അടുക്കലേക്ക് നടന്നുനീങ്ങിയപ്പോള് പെട്ടന്ന് ചലനം നഷ്ടപെട്ടപോലെ അവിടെ നിന്നുപോയി അവിടെ കണ്ട കാഴ്ച നെഞ്ചില് ഒരു പോറല് ഉണ്ടാക്കി തന്റെ ‘അമ്മ സിദ്ധീക്കിന്റെ ഉമ്മ ആമിനയുമ്മയുടെ നെഞ്ചില് നെഞ്ചോട് ചേര്ന്ന് കിടക്കുന്നു ഉമ്മ അമ്മയുടെ നെഞ്ച് തടവിക്കൊണ്ട് ഇരിക്കുന്നു മറു കാരത്തില് സണ്ണിയും.മിഴി നിറഞ്ഞു പോയി രാജേഷിന് ആ കാഴ്ച കണ്ടിട്ട്.രാജേഷ് ഓടി അമ്മയുടെ അരികിലെത്തി.
‘അമ്മേ ‘രാജേഷ് കരഞ്ഞുപോയി അപ്പോള്….തൊണ്ട ഇടറിക്കൊണ്ട് രാജേഷ് അമ്മയെ വിളിച്ചു.’ഉമ്മാ ‘ ‘അമ്മച്ചി ‘ ‘എടാ സിദ്ധീക്കെ,,,,……. സണ്ണീ,,,, രാജേഷ് നിറമിഴിയോടെ എല്ലാരേയും വിളിച്ചു, ,,,എല്ലാരേയും ചേര്ത്തുപിടിച്ചു രാജേഷ്….അപ്പോഴും രാജേഷിന്റെ മിഴി നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്നുണ്ടായിരുന്നു ‘ മോനെ ‘ ‘അമ്മ രാജേഷിനെ വിളിച്ചു ‘മോനെ എനിക്ക് നല്ല സുഖമുണ്ട് മനം നിറഞ്ഞു ഇപ്പോള് മരിച്ചാലും സാരമില്ല, ,….ദേ ഇവരെല്ലാം എന്റെ അരികിലുണ്ട്…എനിക്കിവരെ തിരികെ കിട്ടി…ഇനിയെന്തുവേണം ‘ ഈശ്വരന് എനിക്ക് ഇവരെ തിരികെ തന്നു അതിന് ഈയൊരു മഴ പെയ്യേണ്ടി വന്നു നാരായണിയമ്മ കണ്ണുനീര് തുടച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു മുഖം സന്തോഷം കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു കരയേണ്ട നാരായണീഇനി നമ്മളെ ആര്ക്കും വേര്പിരിക്കാന് കഴിയില്ല ആമിനാമ്മ തന്റെ തട്ടം കൊണ്ട് നാരായണിയമ്മയുടെ മുഖം മെല്ലെ തുടച്ചു….. കണ്ണുനീരൊപ്പി…. നല്ലൊരു മഴ വന്നാല് എങ്ങോട്ടോ ഒലിച്ചു പോകുന്ന ജന്മമാണ് നീ നാമെന്ന മറക്കരുത് ‘ ആമിനാമ്മ തുടര്ന്നു…പെറ്റമ്മയേയും മറന്ന് നെഞ്ച് പൊട്ടും വരെ പണിയെടുത്തു സ്വന്തം ജീവിതം ബാലികഴിപ്പിച്ച നിനക്കൊക്കെ തന്ന ദാനമാണ് ആ ഇരിക്കുന്ന നിങ്ങളുടെ ഓരോ അച്ഛന്റെയും ജീവിതം ‘അത് മറക്കരുത്.. അവരെക്കാള് നിനക്കൊക്കെ വലുത് ആദര്ശങ്ങളും, മത മൗലിക വാദികളും, രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കളും കുറെ കുട്ടി സഖാക്കളും സ്വന്തം അച്ഛനെയും അമ്മയെയും വേദനിപ്പിച്ച ആരും തന്നെ ഈ ഭൂമിയില് സ്വസ്ഥതയോടെ ജീവിച്ചിട്ടില്ലെന്ന കാര്യം നിങ്ങള് മറക്കരുത്.മറ്റുള്ളവന്റെ മുന്നില് ആളാവാന് വേണ്ടി നീയൊക്കെ എന്തും ചെയ്യും കൊല്ലാനും മടിക്കാത്തവന്മാര്, ,,…നാളെ നീയൊക്കെ പണത്തിന് വേണ്ടി ഞങ്ങളെയും കൊല്ലുകില്ലേ, ,,,സണ്ണിയെ നോക്കി ത്രേസിയാമ്മച്ചി വിലപിച്ചു…ആമിനാമ്മ കലിയിളകിയപോലെ… വര്ഷങ്ങളായി മനസ്സില് അടക്കിവെച്ചിരുന്ന തന്റെ വേദന പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു..പണം…….പണം………..പണം…….. ഓട്ടമാണ് എല്ലാവരും…സ്നേഹിക്കാന് അറിയാത്ത കുറേ ജന്മങ്ങള്…..’
നിന്റെയൊക്കെ പത്രാസെല്ലാം ഇന്നെവിടെ ? എവിടെയെല്ലാം….. എല്ലാം മഴകൊണ്ടുപോയില്ലേ..നിന്റെയൊക്കെ വല്യ ആദര്ശം… ആര്ക്കും മനസ്സിലാകാത്ത കുറേകടിച്ചാല് പൊട്ടാത്ത വാക്കുകള്…. നിന്റെയൊക്കെ ആദര്ശവും അഹങ്കഹാരവുമൊക്കെ എവിടെ മഴയത്ത് ഒളിച്ചുപോയോ ?എന്തേ മൂന്നുപേരും തലയും തായ്ത്തി ഇരിക്കണേ ? നിങ്ങളുടെ കുട്ടിക്കാലാം ഓര്ക്കുന്നുണ്ടോ ?നിങ്ങളെ പോലെ തന്നെ ഞങ്ങള് മൂന്നുപേരും ഒരേ മനസ്സോടെ കഴിഞ്ഞതായിരുന്നു…. അതാ കുറെ അവന്മാര്പുറത്തിരിക്കുന്നു, ,, നിന്നെയൊക്കെ കൊലക്കു കൊടുക്കാന് നടക്കുന്നവന്മാര് കൂട്ടത്തിലിരിക്കുന്ന ഒരുത്തനും പഠിച്ചിട്ടില്ല പക്ഷെ ബുദ്ധിയുണ്ട്…നീയൊക്കെ പത്രാസിന് പഠിച്ചിട്ടുണ്ട് ‘….. പക്ഷെ ബുദ്ധിയില്ല ‘…കഷ്ടം….’ആമിനാമ്മ പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു. ”മറ്റുള്ളവരെ കുറ്റം പറഞ്ഞിട്ടെന്താ പഠിച്ചതിന്റെ ബുദ്ധി വേണ്ടേ…”ആമിനാമ്മ കടലിനേക്കാള് കലിയിളകിയപോലെയായി മനസ്സില് അടക്കിവെച്ചിരുന്ന തന്റെ വേദന പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു.”ഇനിയെങ്കിലും മൂന്നുപേരും മനസിലാക്കുക” എന്താണ് സ്നേഹം എന്ന്. മരിക്കും വരെ എങ്ങനെ ഒരേ മനസോടെ സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കുമെന്ന്.ത്രേസ്യാമ്മയും പറയാന് തുടങ്ങി.
”എത്ര പണം കൊടുത്താലും കിട്ടാത്ത ചിലതുണ്ട് ഈ ഭൂമിയില്”. നീയൊക്കെ ഒന്നും കൊണ്ടുപോകില്ല ഇവിടെ നിന്നും. അത് മറക്കരുത്.”മറ്റുള്ളവന്റെ വാക്ക് കേട്ട് ദ്രോഹിക്കാനും, കൊല്ലാനും, കൊലവിളിക്കാനും നിനക്കൊക്കെ കഴിയുമെങ്കില് നീയൊക്കെ ഓര്ക്കണം നിന്നെ കൊല്ലാനും ദൈവം ഒരാളെ ഏര്പ്പാടാക്കിയിട്ടുണ്ടാവുമെന്ന്. അതോര്ക്കണം എന്നും” ഇനിയെങ്കിലും പഴയ വൈരാഗ്യം ഒക്കെ മറന്ന് എല്ലാവരും ഒന്നാകാന് നോക്ക്. ഇനിയും നിങ്ങള്ക്ക് ഇത് കഴിയില്ലെങ്കില് ഞങ്ങളെ പിരിക്കാന് ഇനി നോക്കേണ്ട. ഈ ജന്മം തീരും വരെ ഞങ്ങള് മൂന്ന് പേരും ഒന്നിച്ചുണ്ടാവും. ഇതും പറഞ്ഞു ഒരുത്തനും വീട്ടിലേക്ക് വരരുത്”.ആമിനാമ്മ മനസിലുള്ളതെല്ലാം പറഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരുന്നു…..”പോ എന്റെ മുന്നീന്” ആമിനാമ്മ പരിസരം പോലും മറന്നു പോയിരിക്കുന്നു. കിതക്കുന്നുമുണ്ട്.എല്ലാവരും കേട്ട് കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. സ്കൂള് നിറയെ ആളുകള്.എല്ലാവര്ക്കും അറിയാം ഈ മൂന്ന് കുടുംബങ്ങളും അത്രയ്ക്കും സ്നേഹത്തോടെ ജീവിച്ചതും പിന്നെ പിരിഞ്ഞതും.മൂന്നുപേരും അവിടെ നിന്നും പതിയെ എഴുന്നേറ്റു, കണ്ണ് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു മൂന്ന് പേരുടേയും. ഹൃദയത്തിന് താളം നിലച്ചതുപോലെ, പരസ്പരം ഉരിയാടാനാവാത്ത പോലെ കണ്ണോട് കണ്ണോരം നോക്കി നില്ക്കെ മൂന്ന് പേരും കെട്ടിപിടിച്ചു.ഇത് കണ്ട് മൂന്ന് അമ്മമാരും കൂടെയുള്ളവരുടെയും മിഴികളില് ആനന്ദാശ്രൂക്കള് നിറഞ്ഞു.”ഇനി നമ്മളെ ഒരുത്തനും വേര്പിരിക്കില്ല”. സിദ്ധിക്കാണ് ആദ്യം പറഞ്ഞത്. ” അതേടാ നമ്മുടെ മനസിനെ മുറിച്ചവര്ക്ക് മുന്നിലൂടെ നമ്മള് ഇനി മുന്നോട്ട് പോകും” സണ്ണി കൂട്ടിച്ചേര്ത്തു.” അതെ ഓര്മകാലം തൊട്ടേ നമ്മള് നെയ്തെടുത്ത സ്വപ്നങ്ങളെല്ലാം ഈ സ്കൂളില് നിന്നായിരുന്നു. ഈ സ്കൂള് ആണ് നമ്മുടെ ആരധനാലയം, ഇവിടമാണ് സ്വര്ഗം” ഇനി നമ്മള് ഒന്നാണ് മരണം വരെ.രാജേഷ് മിഴി തുടച്ചുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു.മൂന്ന് അമ്മമാര്ക്കും സന്തോഷത്താല് മനം നിറഞ്ഞു.ഈ മഴ ഒരുപാട് നാശങ്ങള് തന്നതാണേലും മൂന്ന് മനസുകളെ യോജിപ്പിക്കാന് കഴിഞ്ഞു. പുറത്തു പെയ്തൊഴുകുന്ന മഴ ഇതൊന്നുമറിയാതെ പെയ്തുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
രാജേഷും, സിദ്ധിക്കും സണ്ണിയും കൈകള് ചേര്ത്ത് പിടിച്ചുകൊണ്ട് പുറത്തേക്കു ഇറങ്ങി. സ്കൂള് വരാന്തയുടെ ഒരു കോണില് അച്ഛനും, ബാപ്പയും, അപ്പച്ചനും ഒന്നിച്ചിരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോള് അതിശയപ്പെട്ടുപോയി. മനസ് സന്തോഷം കൊണ്ട് നിറഞ്ഞൊഴുകി. മൂന്നു പേരെയും നോക്കി അവര് ചിരിച്ചു.ഇതെല്ലാം നോക്കികൊണ്ട് വരാന്തയുടെ മറ്റൊരറ്റത്തു മത – മൗലിക നേതാക്കന്മാരും താടിക്കു കയ്യും കൊടുത്തു തല താഴ്ത്തിയിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ”ഇനിയെങ്ങനെ ഇവന്മാരെ തമ്മിലടിപ്പിക്കും എന്ന് ചിന്തിക്കും പോലെ”നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയ നല്ല കാലങ്ങള് തിരികെ ലഭിക്കില്ലേലും ഇനിയുള്ള കാലം ജാതിയും മതവും രാഷ്ട്രിയവും മറന്ന് ഒരു ചങ്ക് പോലെ നമ്മള് കഴിയുമെന്ന് മനസിലുറപ്പിച്ചു ലുങ്കി മടക്കിക്കുത്തി മൂന്നുപേരും മഴയത്തേക്കു ഇറങ്ങിനടന്നു.പണ്ട് സ്കൂളിലും, വീട്ടിലും വഴിയോരത്തും നനഞ്ഞതുപോലെ കൈകള് ചേര്ത്ത് പിടിച്ചുകൊണ്ട് മറ്റുള്ളവരോടൊപ്പം സജീവ രക്ഷാപ്രവര്ത്തനത്തിനായി മുന്നോട്ട് നടന്നു.പുതിയ ഉണര്വോടെ പുതിയ മനസോടെ പുതിയ ഭാവത്തോടെ ചങ്കുറപ്പോടെ..!മഴ പെയ്ത് തീരും മുമ്പേ മൂന്നു മനസുകള് ഒന്നിച്ചു. മൂന്നു വീട്ടുകാര് ഒന്നിച്ചുമതവും രാഷ്ട്രീയവും അല്ല, പകരം ഒരേ മനസും ഒത്തൊരുമയും സ്നേഹവുമാണ് മനുഷ്യന് എല്ലാമെന്ന്
മനസിലാക്കികൊടുക്കാന് മഴ പെയ്യേണ്ടി വന്നു. ഇപ്പോഴും പെയ്തുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. നിര്ത്താതെ എല്ലാവരും മഴപെയ്യുന്നതും നോക്കികൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു.
പ്രിയപ്പെട്ടവരേ ഇനിയെങ്കിലും നമ്മുടെ സ്വന്തം മണ്ണില് നമ്മളെല്ലാം ഒരുപോലെ ഒരു മനസായി രാഷ്ട്രീയവും, കൊലപാതകവും, തീവ്രവാദവും മതഭ്രാന്തും മാറ്റിവച്ചു ഒരു മതമായി ഒരു രക്തമായി ഇനിയും പ്രകൃതിയില് ദുരന്തങ്ങള് ഉണ്ടാവാതിരിക്കാന് ഒന്നിച്ചു പ്രകൃതിയോട് പ്രാര്ത്ഥിച്ചു കൂടെ.എത്രയോ ജന്മങ്ങളില് പുഴുവായ്, പ്രാണിയായ്, മരമായ്, മൃഗമായ് അലഞ്ഞ നമ്മള്ക്ക് ഇന്ന് ഒരു മനുഷ്യ ജന്മം തന്ന ആ പരമാത്മാവിനോട്, ആ പരമാത്മാവ് നമ്മുടെ ഓരോ മനസിനുള്ളിലും ചൈതന്യമായി നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നുണ്ടെന്നു മനസിലാക്കി സ്വയം ബഹുമാനിച്ചും മറ്റുള്ളവരെ ബഹുമാനിച്ചും ഈ ജീവിത യാത്ര എവിടെ അവസാനിക്കും എന്നറിയാതെ, പോയ ജന്മങ്ങളില് ആരിലോ ഉണ്ടായ കഴിവുകള് ഇന്നീ ശരീരത്തിലൂടെ കടന്നുപോകുമ്പോള് അറിയുക. പഞ്ചഭൂതത്തിലൂടെ വന്നത് പഞ്ചഭൂതത്തില് അലിഞ്ഞു ചേരുമെന്നും, നമ്മുടെ ഉള്ളിലുള്ള ആത്മാവ് ചൈതന്യത്തില് ലയിക്കുമെന്നും അത് നമ്മള് ചെയ്യുന്ന സല്ക്കര്മ്മങ്ങളില് കൂടി മാത്രമേ സാധ്യമാവുകയുള്ളൂ എന്നും.മഴയില് തളര്ന്നു പോയവരും, തകര്ന്നു പോയവരും, നമ്മെ വിട്ടകന്നവരും എല്ലാവര്ക്കുമായി പ്രാര്ത്ഥിച്ചു കൊണ്ട് പുതിയൊരു ജന്മമേകിയ കേരള മണ്ണില് ”മാനുഷ്യരെല്ലാരും ഒന്നുപോലെ” എന്ന് നമ്മെ പഠിപ്പിച്ച ‘മഹാബലി തമ്പുരാനെ’ തൊഴുതുകൊണ്ടും കഴിയുന്നത്ര സഹായം ചെയ്യാന് ഒപ്പമുണ്ടാവുമെന്നോര്മിച്ചു കൊണ്ടും.
അദ്ധ്യായം – 25
ഇന്ദിരാഗാന്ധിക്കയച്ച കളള കത്ത്
ഒരു ഞായറാഴ്ച്ച ലുധിയാനയുടെ വിജനമായ ഒരു മൈതാനത്ത് ഇന്ത്യയുടെ അഭിമാനമായ ഗുസ്തിവീരന് ദാരാസിംഗും പാക്കിസ്ഥാനിലെ പേരെടുത്ത മുഹമ്മദും തമ്മില് നടന്ന മല്പ്പിടുത്തം എന്തെന്നില്ലാത്ത സുഖാനുഭൂതിയോടെ ഞാന് കണ്ടു. ആ സായാഹ്നത്തില് ഗുസ്തി കാണാന് നൂറുകണക്കിനാള്ക്കാരാണ് വന്നത്. തുറന്ന പ്രദേശത്തുളള ഗുസ്തിയായതിനാല് ടിക്കറ്റ് ആവശ്യമില്ലായിരുന്നു. ആര്ക്കും വരാം. അവര് ഏറ്റുമുട്ടി മറിയുന്നതും എഴുന്നേല്ക്കുന്നതും കാണികള്ക്ക് വികാരമുണര്ത്തുന്നതായിരുന്നു. ചിലരുടെ മുഖത്ത് തെളിഞ്ഞു കണ്ടത് അങ്കലാപ്പായിരുന്നു. ദാരാസിംഗിനെ തോല്പിക്കാനാകില്ലെന്ന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ അസാമാന്യ ധീരത തെളിയിക്കുന്നുണ്ട്. പലവട്ടം എതിരാളിയെ അദ്ദേഹം നിലം പരിശാക്കി. തുറിച്ചു നോക്കി നിന്നവര്ക്ക് ആശ്വാസമായി. ഇന്ത്യയുടെ മാനം ദാരാസിംഗ് രക്ഷിച്ചു. ദാരാസിംഗിനെ വിജയിയായി പ്രഖ്യാപിച്ചു. തറയില് മലര്ന്നടിച്ച് വീണ എതിരാളി എഴുന്നേറ്റു വന്ന് ദാരാസിംഗിനെ കെട്ടിപ്പുണര്ന്നു.
സി.എം.സി.യില് ഒരു വര്ഷം കഴിഞ്ഞപ്പോള് എല്ലാവരുമായി നല്ല ബന്ധമുണ്ടായി. ആ കൂട്ടത്തില് ഡോ. മേരിയുടെ സെക്രട്ടറി വല്സമ്മയ്ക്ക് എന്നോടു ചെറിയ പ്രേമം തോന്നിയിരുന്നു. എനിക്ക് ഹൃദയം കൊണ്ട് കൂടുതല് അടുക്കാന് കഴിഞ്ഞില്ല. ഞങ്ങള് നല്ല സുഹൃത്തുക്കളായി. സുന്ദരികളായ ധാരാളം പെണ്കുട്ടികള് എം.ബി.ബി.എസിന് ഇന്ത്യയുടെ പല ഭാഗത്തു നിന്ന് അവിടെ പഠിക്കുന്നുണ്ട്. മലയാളികളായ ധാരാളം ഡോക്ടര്മാര്, നഴ്സുമാര് ഒക്കെ ഈ സ്ഥാപനത്തില് നിന്ന് പഠിച്ച് പുറത്തു വന്നിട്ടുണ്ട്. സി.എം.സിയില് പഠിച്ചവര് എന്ന് കേള്ക്കുമ്പോള് തന്നെ വലിയൊരു മതിപ്പാണ്.
എന്റെ ജേഷ്ഠന് ജോണിന്റെ മകന് ബേബിയെ നാട്ടില് നിന്ന് വരുത്തി ഞാന് പാര്ട്ട് ടൈം ജോലി ചെയ്യുന്ന എന്ജീനിയറിംഗ് കമ്പനിയില് ജോലിക്കു ചേര്ത്തു. ലെയ്ത്തടക്കമുളള ധാരാളം മെഷീനുകള് അവിടെ നിര്മ്മിക്കുന്നുണ്ട്. മറ്റൊരു ബന്ധുവായ ചിറ്റാറിലുളള ജോസ്, അസ്സോസ്സിയേഷനില് പരിചയമുളള വാസുവിന്റെ ബന്ധു എന്നിവര്ക്കും ഞാനിവിടെ ജോലി വാങ്ങിക്കൊടുത്തു. ജോഗീന്ദര് പാല് പാണ്ഡെ മന്ത്രിയായതു കൊണ്ട് ധാരാളം ഓര്ഡറുകളാണ് കമ്പനിക്ക് കിട്ടുന്നത്. അധികാരത്തിലായാല് ഇങ്ങനെയും ചില ഗുണങ്ങളുകണ്ടെന്ന് അന്നാണ് മനസ്സിലാക്കിയത്. മറ്റൊന്ന് ഇദ്ദേഹത്തെ മന്ത്രിയാക്കണമെന്നുളള ഒരു സംഘം പാര്ട്ടി പ്രവര്ത്തകരുടെ പേരെഴുതി ഒപ്പിട്ട അപേക്ഷ ഇന്ദിരാഗാന്ധിക്കയച്ചത് ഞാനായിരന്നു. നൂറിലധികം പേരുകള് അതില് സ്ഥാനമാനങ്ങള് വഹിക്കുന്ന പഞ്ചാബിന്റെ പല ഭാഗത്തു നിന്നുളളവരുണ്ട്. ഈ അയയ്ക്കുന്ന അപേക്ഷയിലുളള പേരുകള് ആരും തന്നെ അറിഞ്ഞ കാര്യമല്ല. ഈ പേരുകള് എല്ലാം ടൈപ്പു ചെയ്ത് അതിനൊരു കത്തുമുണ്ടാക്കി പല പേരുകളുടേയും സ്ഥാനത്ത് പല പേനകള് കൊണ്ട് കളള ഒപ്പിട്ടത് ഞാനാണ്. അത് റജിസ്റ്റേഡ് പോസ്റ്റില് അയച്ചു.
രാഷ്ട്രീയത്തില് അധികാരം കിട്ടാന് വേണ്ടി ധാരാളം കളളക്കളികള്, അടിയൊഴുക്കുകള് ഉണ്ടെന്നുളളത് അന്നാണറിഞ്ഞത്. അദ്ദേഹം മന്ത്രിയായത് ഈ കത്തിന്റെ വെളിച്ചത്തില് മാത്രമായിരിക്കില്ല. നമ്മുടെ ജനാധിപത്യം എത്രമാത്രം അപകടത്തിലൂടെയാണ് ഇതു പോലുളള മഹാന്മാരാല് നയിക്കുക. സത്യത്തെ അഗാധഗര്ത്തത്തിലേക്ക് വലിച്ചെറിയുന്നവര്. ഈ വ്യവസ്ഥിതി ഇങ്ങനെ പോയാല് പട്ടിണിയും ദാരിദ്യവും അന്യായങ്ങളും പെറ്റു പെരുകും. അധികാരത്തില് വരുന്നവന് ശക്തന്മാരും പാവം ജനങ്ങള് ദുര്ബലന്മാരുമാകുന്ന ഒരവസ്ഥ, ദുരവസ്ഥ തന്നെയാണ്. സി. എം.സി.യുടെ ഗവേണിംഗ് ബോഡി മീറ്റിംഗ് വരുമ്പോഴേക്കും എനിക്ക് ജോലി ഭാരം ഏറി വന്നു. എല്ലാ ആഴ്ചയിലും മീറ്റിംഗുകള് നടക്കാറുണ്ട്. അതിന്റെ മിനിറ്റ്സ് തയ്യാറാക്കി എല്ലാ വകുപ്പു മേധാവികള്ക്കും കൊടുക്കേണ്ടത് ജി.എസിന്റെ ഓഫിസാണ്. അതിനിടയിലാണ് എല്ലാ വര്ഷവും കൂടുന്ന ഗവേണിംഗ് ബോഡി. അതിന്റെ ചുമതലയും ജി. എസിന്റെ ഓഫിസിനാണ്. അമേരിക്ക, ബ്രിട്ടണ്, എന്നിവിടങ്ങളില് നിന്നുള്ളവരും വെല്ലൂരിലെ സി.എം.സി. ഡയറക്ടര് അടക്കമുളള ധാരാളം മഹത് വ്യക്തികളും പങ്കെടുക്കും. ഇരുപത്തഞ്ചോളം വരുന്ന അതിഥികള്ക്ക് യാത്ര, പാര്പ്പിടം, ഭക്ഷണം, കത്തിടപാടുകള് അങ്ങനെ ധാരാളം ജോലികള് കുന്നുകൂടുമ്പോള് തലവേദനയും കൂടിവരും. എനിക്കൊപ്പം സഹായിയായി നിന്നത് ഡയറക്ടറുടെ പി.എ ഫ്രഡറിക്കാണ്. ആ ഓഫിസിലും എനിക്കുളളത്ര തിരക്കുണ്ട്. ഒരാഴ്ചയോളം നീണ്ടു നില്ക്കുന്ന മീറ്റിംഗുകള് തീരുമ്പോഴാണ് ആശ്വാസമുളളത്.
ഇവിടെ ജോലി ലഭിച്ച കാര്യം ഡോ.ചന്ദറിനെ, മെഡിക്കല് സൂപ്രണ്ടിന്റെ ഓഫീസില് ചെന്ന് ധരിപ്പിച്ചിരുന്നു. ഈ ഓഫിസിലെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പി.എ. വിക്ടര്, സെക്രട്ടറി ലാസര്, ഡയറക്ടറുടെ ഓഫിസിലെ ഫ്രെഡറിക്ക് എല്ലാവരുമായി കൂടുതല് ബന്ധപ്പെടാന് സഹായിച്ചത് ഈ ഓഫിസില് നിന്ന് ആരെങ്കിലും അവധിക്ക് പോയാല് അയാള് വരുന്നതുവരെ ഞങ്ങളില് ഒരാള് അവിടെ ജോലി ചെയ്യും. അങ്ങനെ ഡയറക്ടര് ഡോ. നമ്പൂതിരിപ്പാടിനൊപ്പവും ഡോ. ചന്ദറിനൊപ്പവും ഓഫിസില് ജോലി ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കെ ഒരു കത്തില് ഒപ്പിടാന് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുറിയുടെ വാതില്ക്കല് എത്തി. കതകിന്റെ മുകളിലെ ഗ്ലാസിലൂടെ ഞാന് കണ്ടത് ഇദ്ദേഹം ഭ്രന്തനെപ്പോലെ കൈകാലുകള് ഉയര്ത്തിയും താഴ്ത്തിയും സംസാരിക്കുന്നതാണ്. ഞനല്പ നേരം വിസ്മയത്തോടെ നോക്കി നിന്നിട്ട് അദ്ദേഹത്തിന്റെ അടുത്തുളള അതിഥി മുറിയില് പോയിരുന്നു ആ നാടകീയ വിക്രിയകളെപ്പറ്റി ചിന്തിച്ചു. ഞാനൊരു തീരുമാനത്തിലെത്തിയത് ഇങ്ങനെയാണ്. ഈ മാനസിക രോഗികളെ നോക്കുന്ന ഡോക്ടര്മാരും മാനസിക രോഗികളായി മാറുമോ. ഇതു പലവട്ടം കണ്ടിട്ടുണ്ട്.
ഡോ.നമ്പൂതിരിപ്പാടിലും ഡോ.ചന്ദറിലും കണ്ട മറ്റൊരു പ്രത്യേകത അല്പം സമയം ലഭിച്ചാല് ഇവര് നല്ലതു പോലെ വായിക്കുമെന്നുളളതാണ്. രണ്ടു പേരുടെ കയ്യില് പുസ്തകങ്ങളും കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഡോ. നമ്പൂതിരി ഇംഗ്ലണ്ടില് പഠിച്ചതുകൊണ്ടാകണം. പുസ്തകങ്ങളും വായനയും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നതെന്ന് തോന്നി. അദ്ദേഹം ന്യൂറോസര്ജറിയില് ഇന്ത്യയില് വളരെ മുന്നില് നില്ക്കുന്ന വ്യക്തിയാണ്. പല സംസ്ഥാനങ്ങളില് നിന്നും രോഗികള് അദ്ദേഹത്തെ തേടി വരാറുണ്ട്. രണ്ടു പേരുടെ പ്രസംഗങ്ങളും അറിവ് പകരുന്നതാണ്. ഇവരുടെയും കോളജ് പ്രിന്സിപ്പലിന്റെയും മുഖത്തു നോക്കിയാല് വളരെ ഗൗരവമുളളവരാണ്. ഇവരുമായി അടുത്തിടപെടുമ്പോഴാണ് എത്രയോ നല്ല മനസ്സിനുടമകളെന്ന് മനസ്സിലാക്കുക. പരുക്കന് സ്വഭാവമുളളവരില് കാണുന്ന പ്രത്യേകതയാണിത്. ഡോ. നമ്പൂതിരിയുടെ ഓഫിസില് ജോലി ചെയ്യുമ്പോള് ഞാന് ചോദിച്ചു, സാറ് മലയാളം സിനിമയൊന്നും കാണാറില്ലേ?. ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചിട്ട് സരസഭാവത്തില് പറഞ്ഞു. മായം കലര്ത്തിയ ഭക്ഷണം ആരെങ്കിലും കഴിക്കുമോ. ആ സമയം അവര് കഥയാക്കിയ നോവല് വായിക്കുന്നതല്ലേ നല്ലത്. ജീവിതത്തിന്റെ ഉപരിതലത്തില് രസിച്ചിരിക്കാന് ഇങ്ങനെ പലതുമുണ്ട്.
പിന്നീടുളള എന്റെ ചിന്ത സിനിമയെപ്പറ്റി ആഴത്തില് പഠിക്കണമെന്നായിരുന്നു. സ്കൂളില് പഠിച്ചിരുന്ന കാലത്ത് സിനിമകള് കണ്ടിട്ടിണ്ട്. അന്ന് അറിവില്ലായിരിന്നു. കേരളം വിട്ടതിനു ശേഷം റാഞ്ചിയിലെ രത്തന് തിയറ്ററിലാണ് ബ്രൂസ്ലിയുടെ ഇംഗ്ലീഷ് പടം എന്റര് ദ് ഡ്രാഗണ് കണ്ടത്. അവിടെ നിന്നും മടങ്ങി വരുമ്പോള് കിട്ടിയ വാള് കൊണ്ടുളള വെട്ട് ഇന്നും മനസ്സിലുണ്ട്. പിന്നീട് കണ്ടത് ബറ്റാളയില് ആണ്. ഹിന്ദി പടമായ ഷോലെ അമൃത്സറിലെ രണ്ടു നിലയുളള തീയേറ്ററില് കണ്ടത് അമര് അക്ബര് അന്തോണിയാണ്. സിനിമകള് പട്ടിണിക്കാരുടെ ഇടയില് ആഴത്തില് പതിഞ്ഞിരിക്കുമ്പോള് അതിന്റെ മൂല്യങ്ങളെപ്പറ്റി അവര്ക്ക് വിലയിരുത്താനാകില്ല. ഡോക്ടര് പറഞ്ഞത് എത്രയോ സത്യമെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. കച്ചവടം നടത്തി ലാഭമുണ്ടാക്കാന് ഭക്ഷണത്തില് മായം ചേര്ക്കിന്നതുപോലെ കലയെ കശാപ്പു ചെയ്ത് ലാഭമുണ്ടാക്കുന്നവര്. മനുഷ്യരെ തിന്മയിലേക്ക് നയിക്കുന്ന ധാരാളം ദൃശ്യങ്ങള് ദുര്ബല വികാരങ്ങള്ക്ക് അടിമപ്പെടുത്തും. ഇവിടേയും മനുഷ്യമനസ്സിന് ബോധവല്ക്കരണം ആവശ്യമായി തോന്നി.
സി.എം.സി.യില് പാവപ്പെട്ട ധാരാളം രോഗികള്ക്ക് പ്രതിഫലം വാങ്ങാതെ ചികിത്സ നല്കാറുണ്ട്. ഒരു ദിവസം സ്റ്റോര് കാണാന് പോയപ്പോള് പാവപ്പെട്ടവര്ക്കായി കരുതിവച്ചിരിക്കുന്ന ധാരാളം വസ്ത്രങ്ങള് വലിയൊരു ഹാളില് കണ്ടു. അതെല്ലാം പാവപ്പെട്ട മനുഷ്യര്ക്ക് ഗ്രാമങ്ങളിലും മറ്റും കൊടുക്കാനുളളതാണ്. ഇത്രമാത്രം വിലപിടിപ്പുളള വിവിധ നിറത്തിലുളള തുണികള് ആദ്യമായിട്ടാണ് കണ്ടത്. ഇതെല്ലാം വന്നിരിക്കുന്നത് ബ്രിട്ടണ്, അമേരിക്ക, ജര്മ്മനി തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളില് നിന്നാണ്. അതിനൊപ്പം പാവപ്പെട്ട രോഗികള്ക്കളള വീല് ചെയറുകളും, ഊന്നു വടികളും മറ്റ് പേരറിയാത്ത പലതും അതില് കണ്ടു. വികസിത രാജ്യങ്ങളെ അഭിമാനത്തോടെ ഓര്ത്തുനിന്ന നിമിഷങ്ങള്. അവിടെ നിന്നുളള സി.എം.സി.യിലെ ജോലിക്കാരായ ചിലരില് നിന്നും കുറച്ചൊക്കെ കാര്യങ്ങള് മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു. അവിടുത്തേ സമ്പന്നരായ മനുഷ്യര്, ഏതു രംഗത്തു നിന്നുളളവരായാലും,അവര്ക്ക് ലഭിക്കുന്നതിന്റെ ഒരു വിഹിതം ജീവകാരുണ്യപ്രവൃര്ത്തിക്കായി സര്ക്കാരിന്റെയോ, സഭയുടേയോ പൊതു ഖജനാവില് നിക്ഷേപിക്കും.
ഇന്ത്യയില് കാണുന്നതു പോലെ സമ്പന്നര് അധികാരത്തിലിരിക്കുന്നവര്ക്ക് കളളപ്പണമോ, കൈക്കൂലിയോ കൊടുക്കാറില്ല. എങ്ങനെയും പണം കിട്ടാനുളള പദ്ധതികളാണ് ഇന്ത്യയിലുളളത്. അവിടെയത് കുറ്റകരമാണ്. അങ്ങനെ ക്രയവിക്രയങ്ങള് നടത്തുന്നവര്ക്ക് ശിക്ഷ ഉറപ്പാണ്. അങ്ങനെയുളള ഭരണാധിപന്മാരെ രാജ്യസ്നേഹികളായിട്ടല്ല, മറിച്ച് രാജ്യദ്രോഹികളായിട്ടാണ് അവിടെ കാണുന്നത്. അവര്ക്ക് കിട്ടുന്ന സമ്പത്തിന്റെ ഏറിയ പങ്കും പാവപ്പെട്ട രാജ്യങ്ങള്ക്ക് വീതിച്ചു കൊടുക്കാറുണ്ട്. ആ തുകയില് നിന്ന് സര്ക്കാരുകളോ, സഭകളോ സ്വാര്ത്ഥ താല്പര്യങ്ങള്ക്കായി ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നറിയത്തില്ല. എന്റെ മനസ്സില് കടന്നുവന്നത് ഇവരെല്ലാം അതില് നിന്നും അടിച്ചുമാറ്റുന്നുണ്ട്. ഈ അടിച്ചു മാറ്റല് കച്ചവടം പല രംഗങ്ങളിലും കാണാം. കാരൂര് പളളിക്ക് വടക്ക് വശമുളള മൂന്നു-നാലു ഏക്കര് വസ്തു എന്റെ മുത്തച്ഛനായ കാരൂര് കൊച്ചുകുഞ്ഞില് നിന്ന് ചവറയില് വികാരിയായിരുന്ന എന്റെ വീടിനടുത്തുളള ഒരച്ചന് 1940 നു മുമ്പ് 370 രൂപ കൊടുത്ത് എങ്ങനെ വാങ്ങി എന്നത് ആരിലും സംശയമുളവാക്കുന്നതാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മരണശേഷം അത് ബന്ധുക്കള്ക്ക് കൈമാറി. നാടു ഭരിക്കുന്നവരും മതങ്ങളും ധാരാളമായി ഇതുപോലെ കാലാകാലങ്ങളായി സമ്പാദിക്കുന്നുണ്ട്. അതു കൊണ്ടാണവര് ജനം കഴുതകള് ആണെന്നു പറയുന്നത.്
ഈ കളളവും കൈക്കൂലിയുമൊക്കെ മറ്റുളളവരെപ്പറ്റി ആണയിട്ടു പറയുമ്പോഴും ഞാനും കൈക്കൂലിക്കാരന് എന്നു വേണമെങ്കില് പറയാം.
ജി.എസിന്റ മേല്നോട്ടത്തിലാണ് എല്ലാ വാര്ഷിക ഉടമ്പടികളും നടപ്പാക്കുന്നത്. അതില് കെട്ടിടങ്ങളും, കൃഷി ചെയ്യാനുളള സ്ഥലങ്ങളും, കാന്റീനുകളും, വാഹന സംരക്ഷണ സ്ഥലങ്ങളുമുണ്ട്. ഓരോന്നിനും ഓരോ വര്ഷവും കിട്ടേണ്ട വാടക എത്രയെന്ന് ഓഫിസില് നിന്ന് സര്ക്കുലര് ആയി എല്ലാം കോണ്ടാക്ടര്മാര്ക്ക് അയക്കും. അതില് ഏറ്റവും കൂടുതല് തുക എഴുതുന്നവര്ക്ക് ആ കരാര് കിട്ടും. അവസാന തീയതിക്കുളളില് അവര് തരുന്ന ഒട്ടിച്ച കവര് ജി.എസിനെ ഏല്പ്പിക്കുന്ന ജോലിയാണ് എനിക്കുളളത്. ആ കവറുകള് ഡപ്യൂട്ടി ജി.എസുമായി ചര്ച്ച ചെയ്ത് ആരൊക്കെ അവസാന പട്ടികയില് കടന്നുവന്നിരിക്കുന്നുവെന്ന് എന്നെ അറിയിക്കും. ആര്ക്കാണ് കോണ്ട്രാക്ട് കൊടുക്കേണ്ടതെന്ന് എഴുതിയിരിക്കും. അത് ഞാന് കോണ്ട്രാക്ടറെ അറിയിക്കണം. ആ വര്ഷം വാഹന പാര്ക്കിംഗ് കരാര് കിട്ടിയത് കഴിഞ്ഞ വര്ഷങ്ങളായി അവിടെ സേവനം ചെയ്യുന്ന സര്ദാര്ജി ഹര്ഭജന് സിംഗിനാണ്. ആശുപത്രിയിലേക്ക് പോകുന്നതിന്റെ വലത്ത് ഭാഗത്തായിട്ടാണ് വാഹങ്ങള് പാര്ക്ക് ചെയ്യുന്നത്. ആശുപത്രി ജോലിക്കാരും അവിടെയാണ് സൈക്കിള് സൂക്ഷിക്കുന്നത്. നിരനിരയായി സൈക്കിള് കാണാന് നല്ല ഭംഗിയാണ്. കാര് പാര്ക്കിംഗിന് സ്ഥലമില്ല, കാരണം ആര്ക്കും കാര് ഇല്ല. ആശുപത്രി ആബുലന്സ് ഇടുന്നത് മറ്റൊരു ഭാഗത്താണ്. ഉന്നതരായ ഡോക്ടര്മാര് പോലും സൈക്കിളിലാണ് വരുന്നത്. അതില് ഡോ. നമ്പൂതിരിപ്പാടും ഡോ. ബാബു പോള് ജേക്കബുമുണ്ട്. ഡോ. ബാബു പോളിന്റെ സൈക്കിളിനേക്കാള് മോശപ്പെട്ടതാണ് ഡോ. നമ്പൂതിരിപ്പാടിന്റെ സൈക്കിള്.
ആ വര്ഷത്തെ കോണ്ട്രാക്ട് എല്ലാവര്ക്കും ഞാന് വിതരണം ചെയ്തു. അതില് സൈക്കിള് സ്റ്റാന്ഡിന്റെ കോണ്ട്രാക്ടര് ഹര്ഭജന് സിംഗ് ഓഫിസില് വന്ന് പുതിയൊരു സൈക്കളിന്റെ താക്കോല് മേശപ്പുറത്തു വച്ചിട്ടു പറഞ്ഞു, ദയവായി എന്റെയീ പാരിതോഷികം സാബ് സ്വീകരിക്കണം. ഇതു കൈക്കൂലിയല്ല, എന്റെയൊരു സ്നേഹോപഹാരമാണ്. എനിക്ക് കോണ്ട്രാക്ട് കിട്ടുമ്പോഴൊക്കെ എന്നെ സഹായിച്ചവര്ക്ക് എന്തെങ്കിലും സമ്മാനമായി ഞാന് കൊടുക്കാറുണ്ട്. ആദ്യം ഞാനത് നിരസിച്ചെങ്കിലും ഉളളിന്റെയുളളില് അയാള് താക്കോല് എടുത്തുകൊണ്ട് പോകല്ലേ എന്നായിരുന്നു ആഗ്രഹം. ഹീറോയുടെ സൈക്കിള് കമ്പനി ലുധിയാനയിലാണെങ്കിലും അത് വാങ്ങാനുളള സാമ്പത്തിക ശേഷി എന്നെപ്പോലുളളവര്ക്കില്ല.
കാര് പാര്ക്കിങ്ങില് അദ്ദേഹത്തിന് രണ്ടു ജോലിക്കാരുണ്ട് ആരിലും താല്പര്യമുണര്ത്തുന്ന നിര്മ്മലമായ പുഞ്ചിരിയും സ്നേഹവും വിനീതമായ പെരുമാറ്റവുമാണ് സര്ദാറിനുളളത്. ആ നര ബാധിച്ച താടിക്കും മുടിക്കുമുണ്ട് ഒരു ഐശ്വര്യം. താടിക്കു കൊടുക്കുന്ന തലോടലിനു പോലും തുളുമ്പുന്ന സ്നേഹമുണ്ട്. അവിടുത്തെ വിദ്യാസമ്പന്നരായ ആത്മീയ ജ്ഞാനമുളള ഡോക്ടര്മാരുടെ സ്വഭാവഗുണങ്ങള് കണ്ടും കേട്ടും പഠിച്ചതായിരിക്കണം. എന്റെ മുന്നില് എന്തോ അനുമതിക്കായി കാത്തു നില്ക്കുന്നവനെ പോലെ തന്റെ സ്നേഹവും പുഞ്ചിരിയും കാട്ടിക്കൊണ്ടയാള് നിന്നു. ഞാനത് നിരസിക്കുമോ സ്വീകരിക്കുമോ അതായിരുന്നു ആ കണ്ണുകളില് കണ്ടത്. ഞാന് താക്കോലെടുത്തിട്ട് പറഞ്ഞു, സര്ദാര്ജി കൊണ്ടുവന്ന ഈ ഉപഹാരം ഞാന് നിരസിക്കുന്നില്ല. ഇനിയും ഇങ്ങനെ കൊണ്ടുവന്ന് എന്നെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കരുത്. എന്റെ മറുപടി കേട്ട് സന്തോഷവാനായി മടങ്ങി. ഞാനങ്ങനെ ഒരു സൈക്കിളിനുടമയായി. വൈകിട്ട് സ്റ്റാന്ഡില് ചെല്ലുമ്പോള് സര്ദാര്ജി ഇല്ലായിരുന്നു. ജോലിക്കാരന് എനിക്ക് സൈക്കിള് ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു. അതിന്റെ താക്കോല് തുറന്ന് സൈക്കിള് എടുത്ത് പാര്ട്ട് ടൈം ജോലി ചെയ്യുന്ന സ്ഥലമായ കിതുവായി നഗറിലേക്ക് യാത്രതിരിച്ചു. പുതിയൊരു സൈക്കിളില് യാത്ര ചെയ്യുമ്പോള് എന്റെ മനസ്സിനെ വ്യാകുലപ്പെടുത്തിയത് എന്തിനു നീ ഈ സൈക്കിള് വാങ്ങി എന്നുളളതാണ്. ഞാന് പെട്ടെന്ന് സൈക്കിളില് നിന്ന് താഴെയിറങ്ങി ചിന്താകുലനായി സൈക്കിളുമായി മുന്നോട്ടു നടന്നു.
ഇനിയും ഇത് തിരിച്ചു കൊടുക്കുക എളുപ്പമുളള കാര്യമല്ല. മനസ്സിനെ കൂടുതല് ആശങ്കയിലാക്കാന് ഞാനാഗ്രഹിച്ചില്ല. കാരണം ഞാനിത് ചോദിച്ചു വാങ്ങിയതല്ല. ഒരാള് സമ്മാനമായി തന്നതാണ്. അത് നിരസിക്കരുത്. ഒടുവില് എന്റെ മനസ്സ് എന്നെ ഉപദേശിച്ചു. മേലില് ഇതു പോലുളള സമ്മാനങ്ങള് വാങ്ങരുത്. സ്വന്തം അദ്ധ്വനത്തില് വളര്ന്ന നീ എന്തിന് മറ്റൊരാളുടെ സാധനം ദാനമായി വാങ്ങണം. അത് കളളന്മാരും കൊളളക്കാരും വാങ്ങുകയും കൊടുക്കുകയും ചെയ്യട്ടെ. എന്റെ മനസ്സിനെ നിയന്ത്രിച്ചത് ഈ വാക്കുകളാണ്. ഭൂതങ്ങളുടെ നാടകമെഴുതിയവന് ഭൂതങ്ങളുടെ പിടിയിലായോ, അതായിരുന്നു പിന്നീടുളള ചിന്ത. സൂര്യബിംബം പടിഞ്ഞാറെ കടലിന് മുകളില് ചുവന്നു വന്നു. സൈക്കിളിലേക്ക് ഒരിക്കല് കൂടി ഞാന് സൂക്ഷിച്ചി നോക്കി.
ഓമനയുടെ കത്ത് കിട്ടി. അതില് മധുരമായ ചില വരികളുണ്ടായിരിന്നു. പരീക്ഷകള് പാസ്സായി ഇനിയും രണ്ടു വര്ഷം ബോണ്ട് ചെയ്താലേ പുറത്ത് പോകാന് കഴിയു. എന്റെ കണ്ണുകള് ആ വരികളിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ അഞ്ചു വര്ഷത്തെ കാത്തിരിപ്പിന് ഒരന്ത്യം വന്നിരിക്കുന്നു. ഇനിയും കാര്യങ്ങള് മറ്റുളളവരോട് തുറന്നു പറയുക തന്നെ വേണം. നീണ്ട വര്ഷങ്ങളായി തളിരണിഞ്ഞു നിന്ന ഞങ്ങളുടെ പ്രണയ രഹസ്യം കൂടുതല് ശക്തമാകുവാന് പോകുന്നു.
അവളുടെ ദുരഭിമാനിയായ ജ്യേഷ്ഠത്തി ഇതറിഞ്ഞാല് പകയും വിദ്വേഷവും വിതയ്ക്കുക തന്നെ ചെയ്യും. അവരുടെ സമീപനം മുമ്പു തന്നെ ഓമന തളളിക്കളഞ്ഞതാണ്. എന്തുണ്ടായാലും അഭിമുഖീകരിക്കണം. ആ രാത്രി തന്നെ മറുപടിയെഴുതി. രണ്ടു വര്ഷത്തേക്ക് ബോണ്ടിനു പകരം അവള്ക്കാവശ്യം രണ്ടായിരം രൂപയാണ്. അതു ഞാന് അയച്ചു തരാം. ഇത്രയും നാള് പ്രണയം ഒരു നിഴലായ് നമുക്കൊപ്പം സഞ്ചരിച്ചു. ഇനിയും അത് ഒരു വിളക്കായി കത്തണം. അതിന് തിരിയും എണ്ണയും കൊടുക്കേണ്ടത് നമ്മളാണ്. വീട്ടുകാരെ വിവാഹ വിഷയം അറിയിക്കുന്നതാണ് ഉചിതം. നിന്റെ വാക്കുകള് അവര് ചെവി കൊളളുന്നില്ലെങ്കില് എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന് അപ്പോള് തീരുമാനിക്കാം. തീവ്രമായി പ്രണയിക്കുന്നവര്ക്കുളള മോക്ഷപ്രാപ്തിയാണ് വിവാഹം. അത് പരമാനന്ദമാകുകയും ചെയ്യും. അതിന്റെ കുളിര്മ സുഗന്ധം പൊഴിക്കുന്ന പൂമ്പൊടി പോലെയാണ്.
എന്നോടുളള വീട്ടുകാരുടെ താല്പര്യം, തങ്കമ്മ അനുവദിക്കില്ല. ഞാനുമായുളള ബന്ധം അറിഞ്ഞാല് ആ സ്ത്രീയുടെ ഹൃദയം ഇളകി മറിയും. അവരില് കുടികൊണ്ടിരിക്കുന്നത് സ്നേഹത്തേക്കാള് പകയും വൈരാഗ്യവുമാണ്. നാട്ടില് ഭഗവത്ഗീത വായിച്ചപ്പോള് ഇതുപോലുളള മനുഷ്യരെ ഞാന് കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഈ ലോകത്തില് ഇന്ദ്രീയ സുഖങ്ങളില് മൂക്കറ്റം മുങ്ങിക്കിടന്നവരുടെ മനസ്സിന് മാറ്റം വരുത്താന് പ്രയാസമാണ്. സഹോദരന് റ്റി.എം.വര്ഗ്ഗീസ് ഒരു പുരോഹിതനായിരുന്നിട്ടുക്കൂടി ദൈവത്തിന്റെ ഗുണങ്ങള് ഭദ്രമായി പൊതിഞ്ഞുവച്ചിരിക്കയാണോ എന്നൊരു തോന്നല്. എന്തായാലും തങ്കമ്മ മനസമാധാനത്തോടെ ഇനിയും ഉറങ്ങില്ല. സ്വന്തം അനുജത്തി ഇത്രയും നാള് തന്നെ വഞ്ചിക്കുകയായിരുന്നോ എന്നു ചിന്തിക്കുവാന് ഇടയുണ്ട്. ഓമനയുടെ മറുപടി കിട്ടി. ഞങ്ങള് ചിന്തിച്ചതു പോലെ തന്നെ സംഭവിച്ചു. ഇതറിഞ്ഞ തങ്കമ്മയുടെ മനസ്സും ഹൃദയവും മരവിച്ചു. അതില് അനുജത്തിയോടുളള സ്നേഹക്കുറവല്ല അതിലുപരി ഒരു തെരുവു ഗുണ്ടയെ വിവാഹം കഴിക്കുന്നതിലുളള എതിര്പ്പും അമര്ഷവുമായിരിന്നു. നിരാശ നിറഞ്ഞ മനസുമായി ബോംബെയില് നിന്നും അമേരിക്കയില് നിന്നുമുളള സഹോദരീസഹോദരന്മാര് റാഞ്ചിയിലും ഹസാരിബാഗിലും പാഞ്ഞെത്തി. എന്നെ പിരിഞ്ഞു ജീവിക്കാന് കഴിയില്ലെന്ന് ഓമന തുറന്നുപറഞ്ഞു. ഈ ബന്ധം പെട്ടെന്നുണ്ടായതല്ല. അഞ്ചു വര്ഷമായി ഹൃദയത്തില് സൂക്ഷിക്കുന്നതാണ്. കാണാന് വരുന്നവരൊക്കെ പരിഭവവും വിഷാദവുമൊക്കെ അവളുടെ മുന്നില് അവതരിച്ചപ്പോള് സഹോദരിയില് കണ്ട സാഹസിക തീരുമാനമാണ് അവരെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയത്. പ്രണയിക്കാത്തവര്ക്ക് യഥാര്ത്ഥ പ്രണയത്തെപ്പറ്റി മനസ്സിലാകാത്തത് അവളുടെ കുറ്റമല്ല. പാവനമായ പ്രണയം അവളില് നിറഞ്ഞിരുന്നു. പ്രണയത്തേക്കാള് ഈ മണ്ണില് മഹത്തരമായി മറ്റൊന്നുമില്ലെന്ന് അവള് വന്നവരെ ധരിപ്പിച്ചു മടക്കിയയച്ചു.
അദ്ധ്യായം – 24
മദര് തെരേസയെ കണ്ട നിമിഷങ്ങള്
ആ വാക്കുകള് മനസ്സിന് ഒരു നവോന്മേഷം നല്കി. എന്നെയും കുട്ടി പഴ്സണല് മാനേജരും ഡെപ്പ്യൂട്ടി സൂപ്രണ്ടുമായ വിജയ് ഉമ്മന്റെ മുറിയിലെത്തി പരിചയപ്പെടുത്തിയിട്ട് മടങ്ങിപ്പോയി. കണ്ണട ധരിച്ച വിജയ് പ്രസന്നഭാവത്തോടെ എന്നോട് ഇരിക്കാന് ആവശ്യപ്പെട്ടു, കുറേ ചോദ്യങ്ങള് ചോദിച്ചു. തികച്ചും കാരുണ്യ പ്രവര്ത്തനങ്ങളപ്പറ്റിയുളള ചോദ്യങ്ങള്. സ്വന്തം തൊഴിലില് ആത്മാര്ത്ഥത കാണിക്കുക, മറ്റുളളവരുടെ ഹൃദയങ്ങളില് ജീവിക്കാന് കഴിയുക തുടങ്ങിയ വാക്കുകള് എന്റെ ഹൃദയത്തിലും ഒരു സ്പന്ദനമുണര്ത്തി. ഇദ്ദേഹം പേരു കൊണ്ട് മലയാളിയെങ്കിലും നമ്മുടെ സാംസ്കാരിക പൈതൃകം ഇദ്ദേഹവുമായി കെട്ടുപിണഞ്ഞു കിടക്കുന്നത് കേരളത്തിനു പുറത്തെന്ന് ഞാന് മനസ്സിലാക്കി.
മുമ്പ് വന്ന മുടന്തുള്ള ആള് ഇദ്ദേഹത്തെ ചില പേപ്പറുകള് ഏല്പിച്ചു. അദ്ദേഹം അതു വായിക്കുന്നത് ഞാന് കൗതുകപൂര്വ്വം നോക്കിയിരുന്നു. അതില് ഒപ്പു വച്ചിട്ട് എന്റെ പേര്ക്കു നീട്ടിയിട്ടു പറഞ്ഞു. ഇതു നിങ്ങളെ നിയമിച്ചു കൊണ്ടുളള കത്താണ്. മറ്റുളളതൊക്കെ ഇദ്ദേഹം പറയും. എനിക്ക് വിജയാശംസകള് നേര്ന്നിട്ട് ഒരു മീറ്റിംഗില് പങ്കെടുക്കാനുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞ് പുറത്തേക്ക് വേഗത്തില് നടന്നു. ഞാന് അകത്തേ മുറിയിലേക്കു നടന്നു. ഓഫിസില് നിന്നുളള നിര്ദേശങ്ങള് കേള്ക്കുകയും തൊഴില് കരാര് ഒപ്പിടുകയും ചെയ്തിട്ട് അവരുടെ ആത്മാര്ത്ഥമായ സഹകരണത്തിന് നന്ദി പറഞ്ഞു പുറത്തിറങ്ങി.
ആശുപത്രിക്കടുത്തുള്ള പടുത്തുയര്ത്തിയിരിക്കുന്ന മെഡിക്കല് കോളജ് ബ്രട്ടീഷുകാരുടെ ഭരണ കാലത്ത് തീര്ത്തതാണ്. പ്രകൃതി പോലെ ആ കെട്ടിടങ്ങളും സുന്ദരമായി കാണപ്പെട്ടു. ഗുരുദാസ്പൂരിലേക്ക് ലുധിയാനയില് നിന്നുളള ബസ്സ് യാത്രക്കിടയില് പച്ചപ്പോടെ കിടക്കുന്ന നെല്ല്, ഗോതമ്പ് പാടങ്ങള്, കരിമ്പിന് തോട്ടങ്ങള്, വാഴക്കൂട്ടങ്ങള്, കന്നുകാലികള് തുടങ്ങിയവ കണ്ണുകള്ക്കു വിരുന്നു നല്കുന്ന കാഴ്ച്ചകളായിരുന്നു. എനിക്കറിയാത്ത ഏതോ തോടുകളില് താറാവിന് കൂട്ടങ്ങളെ കണ്ടു. സമൃദ്ധമായ പാടങ്ങള് കണ്ടപ്പേള് പഞ്ചാബികള് കഠിനാദ്ധ്വാനികള് ആണ് എന്നു മനസ്സിലാക്കി. കരിമ്പിന് പാഠങ്ങള് കാണുമ്പോഴൊക്കെ ചെറുപ്പത്തില് കരിമ്പൊടിച്ചതും, ലോറിയില് കരിമ്പ് നിറച്ചു പോകുമ്പോള് അതിന്റെ പിറകെയോടി കരിമ്പ് വലിച്ചെടുത്തതും ശര്ക്കരയും, കരിപ്പെട്ടിയുമൊക്കെ മനസ്സില് തെളിഞ്ഞുവന്നു. പെങ്ങളുടെ വീട്ടില് നിന്നു ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ട് ഞാന് പോയത് ഫാദര് ഗിടോയുടെ അടുക്കലാണ്. മലയാളത്തനിമയുളള ആ പുരോഹിതന് എന്നെ ഏറെ സ്വാധീനിച്ചിരുന്നു. എന്റെ തൊഴില് അപേക്ഷയില് ഫാ. ഗിടോയുടെ പേരാണ് കൊടുക്കാറുളളത്. കാരണം പഞ്ചാബില് മറ്റാരേയും എനിക്കറിയില്ല. പട്ടാളക്കാരുടെ വിവരങ്ങള് കൊടുക്കാനും പറ്റില്ല. എന്റെ പുതിയ ജോലി വിവരമറിഞ്ഞ് എന്നെ അഭിനന്ദിക്കുന്നതിനൊപ്പം പറഞ്ഞത് ബറ്റാലയിലെ ബാറിംഗ് യൂണിയന് ക്രിസ്ത്യന് കോളജ് പ്രിന്സിപ്പലിന്റെ പി. എ.യായി ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞ് എടുക്കുമെന്നാണ്.
സത്യസന്ധനും, ഭക്തനുമായ ആ പുരോഹിതന് ഞാനറിയാതെ എന്നെ പിന്തുടരുകയാണെന്ന് എനിക്ക് അപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത്. ഇംഗ്ലീഷിലുളള അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രസംഗം ആരേയും ആകര്ഷിക്കുന്ന, മതത്തിന്റെ വേലിക്കെട്ടുകള് ഇല്ലാത്തതായിരുന്നു. മറ്റൊന്ന് വിദേശ രാജ്യങ്ങളില് പഠിച്ചിട്ടും കേരളത്തില് ഇല്ലാതിരിന്നിട്ടും അദ്ദേഹം മലയാള ഭാഷയോടും സാഹിത്യത്തോടും കാട്ടുന്ന അടങ്ങാത്ത ആവേശമാണ്. മുമ്പ് വന്നപ്പോള് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുറിയിലെ അലമാരയില് നിന്ന് എനിക്കും ആശാന്റെ വീണപൂവും എം. പി. പോളിന്റെ ചെറുകഥാ പ്രസ്ഥാനവും വായിക്കാന് തന്നിരുന്നു. ഞാനതു വായിച്ചിട്ട് മടക്കിക്കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. അന്ന് തന്നെ ഡല്ഹിക്ക് എന്റെ രാജിക്കത്ത് ഗുരുദാസ്പുര് ബസ്സ് സ്റ്റാന്ഡിലെ പോസ്റ്റ് ബോക്സിലിട്ടു. ഞാനും ഫാദര് ഗിടോയും ബാറിംഗ് കോളജിലേക്ക് അവിടെ നടക്കുന്ന ഷേക്സ്പിയറുടെ നാടകം കാണാന് ബസ്സില് യാത്ര തിരിച്ചു. ഗുരുദാസ്പുരില് നിന്ന് ദാരിവാളിലെത്തിയപ്പോള് ഫാദര് പറഞ്ഞു, സിലോണ് പെന്തക്കോസ്തിന്റെ പ്രധാന കേന്ദമാണിത്. പലരുടേയും രോഗങ്ങള് പ്രാര്ത്ഥനയിലൂടെ മാറുന്നു എന്നാണ് കേട്ടിട്ടുളളത്. ബറ്റാല കഴിഞ്ഞല് പ്രധാന സ്ഥലം അമൃത്സര് ആണ്. ബറ്റാലയില് ബസ്സിലിറങ്ങി ഞങ്ങള് കോളജിലേക്ക് നടന്നു. ഇതിനു മുമ്പ് ഞാനും ഫാദര് തിമോത്തിയും കൂടി പ്രായാധിക്യത്തില് കഴിയുന്ന ഒരു കത്തോലിക്ക പുരോഹിതനെ ഇതിനടുത്ത് കാണാന് വന്നിട്ടുണ്ട്. ആ പുരോഹിതനായിരുന്നു കേരളത്തില് നിന്ന് ആദ്യമായി ഇവിടെ വന്നത്. ഞങ്ങള് കോളജില് എത്തി. മനോഹരങ്ങളായ പുരാതന കെട്ടിടങ്ങള്, പല ഭാഗങ്ങളിലും ഉദ്യാനങ്ങള്, ചെറുതും വലിതുമായ വൃക്ഷങ്ങള്, ആ ശീതളച്ഛായയില് ആണ്കുട്ടികളും പെണ്കുട്ടികളും ധാരാളമായിരിപ്പുണ്ട്. അവരൊക്കെ ഗൗരവമായി എന്തോ ഒക്കെ ചര്ച്ച ചെയ്യുന്നു. ചിലര് വായിക്കുന്നു. വൃക്ഷക്കൊമ്പുകളില് കാറ്റ് താളമേളമിട്ടകലുന്നു.
ഈ കോളജ് ആരാണ് നടത്തുന്നതെന്ന് ഞാന് ഫാദറിനോട് ചോദിച്ചു. ഇതു നടത്തുന്നത് സി. എം.ഐ അമേരിക്ക-കാനഡയിലുളള മെതോസിസ്റ്റ്, പ്രസ്ബ്റ്റേരിയന് ചര്ച്ചുകളാണ്. പഞ്ചാബില് ഏറ്റവും കൂടുതല് മാര്ക്ക കരസ്ഥമാക്കിയ കുട്ടികളാണ് ഇവിടെ പഠിക്കുന്നത്. ബാറിംഗ് എന്നു പേരുളള വിദേശ മിഷിനറി സ്കൂളായി ആരംഭിച്ചതാണ് ഇന്നത്തെ കോളജ്. ബ്രട്ടീഷുകാര് ഇന്ത്യക്കാരെ അടിമകളെപ്പോലെ കണ്ടപ്പോഴും അവരുടെ കാലത്ത് മിഷിനറിമാര് ധാരാളം നന്മകള് ഇന്ത്യയിലെങ്ങും ചെയ്തത് ഇന്ത്യയുടെ പലഭാഗങ്ങളിലും സഞ്ചരിച്ച എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിയെത്തി. കേരളത്തില് ആദ്യത്തെ ഇംഗ്ലീഷ് സ്കൂളായ സി. എം. എസ് കോളജ്-സ്കൂള്, ബെന്ജമിന് ബെയ്ലി സ്ഥാപിച്ച സി.എം.എസ് പ്രസ്സ്, ആദ്യ മലയാള ഗ്രാമര് എഴുതിയ ജര്മ്മന്കാരനായ ഹെര്മ്മന് ഗുണ്ടര്ട്ട് അങ്ങനെ എത്രയോ പേര്.
ഞങ്ങള് നടന്നു ചെന്നത് കോളജിന്റെ ക്വാര്ട്ടേഴ്സിലേക്കാണ്. പൗരാണികത ഓര്മിപ്പിച്ചാണ് അവിടുത്തെ വീടുകളും. ഒരാള് പുറത്തേക്കു വന്നു. അത് അവിടെ പഠിപ്പിക്കുന്ന പ്രഫസര് കുര്യാക്കോസ്സാണ്. മലയാളത്തില് ഫാദറിനോട് സംസാരിച്ചപ്പോള് എനിക്ക് തോന്നിയത് ഇവിടേയും മലയാളിയുണ്ടോ?. നാടകകൃത്തെന്ന് എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി. പ്രൊഫ. കുര്യാക്കോസ് കലാ-സാഹിത്യ വിഭാഗത്തിന്റെ കണ്വീനറാണ്. അതിനാല് കോളജില് എന്തു നടന്നാലും ഫാദര് ഗിടോയെ അറിയിക്കാറുണ്ട്. ഫാദര് ഇവിടെ പ്രസംഗിക്കാനും വന്നിട്ടുണ്ടെന്ന് പ്രൊഫസര് പറഞ്ഞു. ഇവിടെ മലയാളികള് ഇനിയുമുണ്ടോ എന്നു ഞാന് ചോദിച്ചപ്പോള് ഒരാള് കൂടി അദ്ധ്യാപകനായിട്ടുണ്ടെന്ന് മറുപടി കിട്ടി. കേരളത്തിനു പുറത്തുളള മലയാളികള് പരസ്പരം സ്നേഹവുമുളളവരെന്ന് റാഞ്ചിയില് വച്ചുതന്നെ ഞാന് കണ്ടതാണ്. അവിടുന്ന് കാപ്പി കുടിച്ച് ഞങ്ങള് ഒന്നിച്ച് തീയേറ്റര് ഹാളിലെത്തി.
ഹാള് നിറയെ കുട്ടികളും രക്ഷിതാക്കളും അദ്ധ്യാപകരുമാണ്. ആദ്യമായിട്ടാണ് ഞാനൊരു ഇംഗ്ലീഷ് നാടകം കാണുന്നത് വില്യം ഷേക്സ്പിയറുടെ ഒഥല്ലോ. എല്ലാവരും അഗാധമായ താല്പര്യത്തിലാണ്. പഞ്ചാബി നാടകങ്ങളും അരങ്ങേറുമായിരിക്കുമെന്ന് എനിക്കു തോന്നി. സ്വന്തം മാതൃഭാഷയെ സംരക്ഷിക്കാതെ മറ്റൊരു ഭാഷയെ സംരക്ഷിക്കാന് ദേശസ്നേഹികള് ശ്രമിക്കില്ല. പ്രൊഫസര് അടുത്തില്ലാത്തതിനാല് അതൊന്നു ചോദിക്കാന് കഴിഞ്ഞില്ല.
നാടകം കണ്ടിട്ട് സന്ധ്യക്കു തന്നെ ഞങ്ങള് ഗുരുദാസ്പുരില് മടങ്ങിയെത്തി. ഞാന് പെങ്ങള്ക്കൊപ്പം താമസ്സിച്ചു. ആ രാത്രിയില് തന്നെ പെങ്ങളില് നിന്ന് ഒരു ഇന്ലന്ഡ് വാങ്ങി ഓമനയ്ക്ക് എഴുതി. പുതിയ അഡ്രസ്സ് സി.എം.സിയുടേത് അയച്ചു തരാം. പഴയ അഡ്രസ്സില് എഴുതരുത്. അടുത്ത ദിവസം രാവിലെ ഗുരുദാസ്പുര് ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പിലുളള പോസ്റ്റ് ബോക്സില് കത്ത് ഇട്ടിട്ട് അമൃത്സറിലേക്ക് ബസ്സില് കയറി.
അമൃത്സറില് ബസ്സിറങ്ങി സൈക്കിള് റിക്ഷയിലാണ് ഗോള്ഡന് ടെമ്പിളിലേക്ക് പോയത്. അവിടെയും സെക്യൂരിറ്റിയുണ്ട്. അതിനുളളിലായപ്പോള് ഏതോ പുണ്യവീഥിയിലൂടെ നടക്കുന്ന അനുഭവം. സര്ദാരുടെ വിവിധ നിറത്തിലുളള വസ്ത്രധാരണവും, തൊപ്പി പോലെ മുടികെട്ടിയ തലയും എന്നില് കൗതുകമുണര്ത്തി. പഞ്ചാബിന്റെ മാത്രമല്ല ഇന്ത്യയുടെ പല ഭാഗത്തു നിന്നുമുളളവര് അവിടെ വരുന്നുണ്ട്. അതിനുളളിലെ നീന്തല്ക്കുളം പോലെ വിസ്തൃതിയില് കിടക്കുന്ന വെളളത്തില് ആരും കുളിക്കുന്നതായി കണ്ടില്ല. സര്ദാറിന് അതൊരു പുണ്യതീര്ത്ഥമാണ്. അതിനുളളിലെ സൗന്ദര്യം ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ഞാന് നടന്നു.
അതിന്റെ ഒരു ഭാഗത്ത് നീണ്ട വെളളത്താടിയുളള പൂജാരികള് കുഞ്ചിരോമങ്ങള് പോലുളള സുന്ദരമായ വിശറികള് വീശികൊണ്ട് ഭക്തഗീതങ്ങള് ഉരുവിട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. അവിടെ നിന്നു പ്രസരിക്കുന്ന പ്രകാശ കിരണങ്ങള് പോലും മനുഷ്യമനസ്സിന് കുളിര്മ പകരുന്നതാണ്. അവരുടെ ഗുരുപൂജയുടെ പൂമണം അതു തെളിയിക്കുന്നു. ഞാന് അവിടെ നിന്നു മടങ്ങുമ്പോള് ആ സ്തുതിഗീതങ്ങള് എന്റെ കാതുകളെ തഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. തുടര്ന്നുളള ദിവസങ്ങളില് ലുധിയാനയില് ഒരു വാടകമുറി കണ്ടെത്താനുളള ശ്രമത്തിലായിരുന്നു. ഞാന് ജലന്തറില് പരിചയപ്പെട്ട തോമസ് എനിക്കു സഹായിയായി വന്നു. തോമസ്സിന് ഞാനാണ് മദ്രാസ് ഫൈനാന്സ് കമ്പനിയില് ജോലി വാങ്ങിക്കൊടുത്തത്. ഞാനീ സ്ഥാപനത്തിലെ ഒരു ഉപദേശകനായിരുന്നു. തൊഴിലുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാര്യങ്ങളില് ഞാന് കൂടുതല് ഇടപെട്ടിരുന്നു. ഈ കമ്പനിയുടെ ബ്രാഞ്ചുകള് പഞ്ചാബ്, ഹരിയാന, ജമ്മു എത്തിവിങ്ങളിലുണ്ട്. ഇതിന്റെ ജനറല് മാനേജര് കോഴിക്കോട്ടുകാരനായ കൃഷ്ണകുമാര്, ഫൈനാന്സ് മാനേജരായ പട്ടാമ്പിക്കാരന് സുരേന്ദ്രന് ഇവരെല്ലാം എനിക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടവരായിരുന്നു. അതിനാല് പലര്ക്കും ജോലി വാങ്ങിക്കൊടുക്കാന് എനിക്ക് കഴിഞ്ഞു. ഒരു തിങ്കളാഴ്ച്ച സി.എം.സിയില് ജനറല് സൂപ്രണ്ടിന്റെ പി.എ യായി തൊഴിലില് പ്രവേശിച്ചു. മെഡിക്കല് കോളജ് ആശുപത്രിയുടെ മേല്നോട്ടം വഹിക്കുന്നവരാണ് ഡയറക്ടര്, പ്രിന്സിപ്പല്, മെഡിക്കല് സൂപ്രണ്ട്, ജനറല് സൂപ്രണ്ട് തുടങ്ങിയവര് ഈ രണ്ടു സ്ഥാപനങ്ങളുടേയും ദൈനം ദിന കാര്യങ്ങളില് ഏറ്റവും കൂടുതല് ഉത്തരവാദിത്വമുണ്ടായിരുന്നത് ജനറല് സൂപ്രണ്ടിനാണ്. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ കീഴില് പര്ച്ചേയ്സ്, സ്റ്റോര്, മെയ്ന്റനന്സ്, സെക്യൂരിറ്റി, കേറ്ററിംഗ്, സാനിറ്റേഷന് അങ്ങനെ പല വകുപ്പുകളുണ്ട്. ഞാന് ഓഫിസ്സില് ചെല്ലുമ്പോള് ജി. എമ്മിന്റെ പി.എ ആയിരുന്നത് ചങ്ങനാശേരിക്കാരന് ചാക്കോയായിരുന്നു. ജി.എസ്.ഒ. ബാബു പോള് ജേക്കബ്, മലയാളിയാണ്. ഇദ്ദേഹത്തിന് ഫാര്മസ്സിയിലും ഡോക്ടറേറ്റുളളതിനാല് ഫാര്മസ്സിയുടെ തലവന് കൂടിയാണ്. ചാക്കോ ജോലിയില് നിന്നു വിരമിക്കുന്നതിനാലാണ് ആ സ്ഥാനത്തേക്ക് ഒരാളെ പെട്ടെന്നവര് കണ്ടെത്തിയത്. ചാക്കോ കാനഡയില് ജോലിചെയ്യുന്ന ഭാര്യയുടെ അടുത്തേക്കു പോകുന്നു. അദ്ദേഹത്തിനൊപ്പം കുറച്ചു ദിവസമിരുന്ന് ജോലികളുടെ സ്വഭാവം മനസ്സിലാക്കി.
പത്രസ്ഥാപനങ്ങളില് ജോലി ചെയ്തിട്ടുളള അനുഭവമുണ്ടായിരുന്നതിനാല് ജോലികള് അത്ര ക്ലേശകരമായി തോന്നിയില്ല. ഇതു പോലുളള ഓഫിസ്സുകളില് ജോലി ചെയ്യാന് കുറച്ചു കൂടി മനോധൈര്യം ആവശ്യമുളളതായി തോന്നി. എനിക്ക് ജീവകാരുണ്യ പ്രവര്ത്തനങ്ങളില് പങ്കെടുക്കാന് കുറച്ചു കൂടി സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടി. മറ്റെങ്ങും കാണാത്ത പ്രത്യേകത ഞാനിവിടെ കണ്ടത് എല്ലാ വകുപ്പിലേയും തൊഴിലാളികള് ഓഫിസിനു മുന്നിലെ വരാന്തയില് ജോലിക്കു കയറുന്നതിനു മുമ്പ് ഒന്നിക്കും. അത് പ്രാര്ത്ഥിക്കാനാണ്. എല്ലാ മതക്കാരുമുണ്ട്. പത്തു മിനിറ്റ് പ്രാര്ത്ഥനയ്ക്കായി മാറ്റി വയ്ക്കും. മിക്ക ദിവസവും പ്രാര്ത്ഥിക്കുന്നതും അതിനു നേതൃത്വം കൊടുക്കുന്നതും പര്ച്ചെയിസ് വിഭാഗത്തിന്റെ തലവനായ സര്ദാര് ജസ്വന്ത് സിംഗാണ്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കീഴിലും പല ഉപ വകുപ്പുകളുണ്ട്. ഒരു ക്രിസ്തീയ സ്ഥാപനത്തില് സര്ദാര് പ്രാര്ത്ഥനയ്ക്ക് നേതൃത്വം നല്കുന്നത് ഒരു മതത്തിനു വേണ്ടിയല്ല; മനുഷ്യ നന്മക്കു വേണ്ടിയാണ്. എല്ലാവരും ഈശ്വരന് വിധേയമായി പ്രാര്ത്ഥിക്കണം, അന്ധമായ പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങളില് ആരും അകപ്പെടരുത്, ആരിലും വെറുപ്പും പകയും ഉണ്ടാകുന്ന അവസരമുണ്ടാക്കരുത്, ആരോടും മാന്യമായി പെരുമാറണം തുടങ്ങി മനുഷ്യന് പ്രതീക്ഷകള് നല്കുന്ന പ്രാര്ത്ഥനയായിരുന്നു.
ഇതര മതസ്ഥരായ സ്ത്രീപുരുഷന്മാരൊക്കെ പ്രാര്ത്ഥിച്ചത് ഹൃദയസ്പര്ശിയായിട്ടാണ് എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടത്. സ്നേഹവും കാരുണ്യവും നിറഞ്ഞു നില്ക്കുന്ന ഒരന്തരീക്ഷമാണ് മുഖ്യമായിട്ടും കണ്ടത്. മലയാളികളായിട്ടുളളവര് അവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്നു, ഡോക്ടേഴ്സ്, നഴ്സസ് വിദ്യാര്ത്ഥികളും സര്ജിക്കല് വകുപ്പ് തലവനായ ബ്രിട്ടീഷുകാര് ഡോ. എഫ്.സി. എന്ഗല്സ്സിന്റെ അസിസ്റ്റന്റായി ഒപ്പം നടക്കുന്ന ഡോ. വര്ഗ്ഗീസ്, കുട്ടികളുടെ വിഭാഗത്തിലെ ഡോ. തോമസ്സ,് മെഡിക്കല് വിഭാഗത്തിലെ ഡോ. മേരി, അനസ്തീഷ്യ വിഭാഗത്തിന്റെ ബ്രട്ടീഷുകാരനായ തലവന് ഡോ. പ്രയറിന്റെ കീഴിലെ ജയരാജ് തുടങ്ങി ധാരാളം പേര് അവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്നുണ്ട്. അവിടെ ജോലി തുടങ്ങിയ നാള് മുതല് ശനി- ഞായര് ദിനങ്ങളില് പഞ്ചാബികളുടെ സാമൂഹികസേവന സംഘടനയായ കര്മ്മയോഗിയിലും ക്രസ്തീയ സേവനങ്ങളിലും പ്രവര്ത്തിച്ചു. രാവിലെ എട്ടു മണിക്ക് ജോലിക്കു പോയാല് മടങ്ങുന്നത് രാത്രി ഒന്പതരയ്ക്കു ശേഷമാണ്.
ഞാന് പാര്ട്ട് ടൈം ചെയ്യുന്ന സ്ഥാപനങ്ങളാണ് ബ്രിട്ടീഷ് പെയിന്റ് ഓഫിസ്, ഭാരത് മെക്കനിക്കല് എന്ജിനീയറിംഗ് കമ്പനി, ഇത് സി.എം.സിക്കടുത്താണ്. അവിടുത്തെ മന്ത്രിയായ യോഗിന്ദര് പാള് പാണ്ഡയുടെ കമ്പനിയാണ് ഭാരത് മെക്കാനിക്കല്. പലപ്പോഴും ഞാന് ചിന്തിക്കുന്ന ഒരു കാര്യമായിരുന്നു മറ്റുളളവര് എട്ടുമണിക്കൂറിലധികം ജോലി ചെയ്യുമ്പോള് ഞാനെന്തിനു പന്ത്രണ്ടു മണിക്കൂറിലധികം ജോലി ചെയ്യണം.
ചെറുപ്പം മുതലേ കഠിനാദ്ധ്വാനത്തിലൂടെ വളര്ന്നു. അതെനിക്ക് ഗുണം ചെയ്യുന്നു. യ്യൗവനകാലമെന്നാല് ഒരു വിളക്കിലെ തിരിനാളം പോലെയാണ്. അതിങ്ങനെ കത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കും. സിനിമയ്ക്കു പോലും ഞാന് സമയം കളഞ്ഞിട്ടില്ല. എല്ലാ യൗവ്വനക്കാരിലും ധാരാളം നന്മ-തിന്മകള് ഒളിഞ്ഞിരിപ്പുണ്ട്. അതില് പ്രാധാന്യമര്ഹിക്കുന്നത് നന്മ തന്നെയാണ്. ആ നന്മയെ തെരഞ്ഞെടുത്താല് ചുറ്റുപാടുമുളള അശരണരും ആവശ്യക്കാരുമായ പലരെയും സഹായിക്കാന് കഴിയും. അതിനാവശ്യം ത്യാഗമാണ്, ഇച്ഛാശക്തിയാണ്. ശമ്പളം കിട്ടിയ നാള് മുതല് ഇപ്പോള് കിട്ടുന്ന 900 രൂപയില് നിന്നു വരെ നാട്ടില്നിന്ന് വരുന്ന ആവശ്യക്കാരുടെ സാമ്പത്തിക ഭാരം ഞാന് കുറച്ചുകൊടുക്കാറുണ്ട്. മണിയോര്ഡര് കിട്ടിയെന്നുളള മറുപടി വരുമ്പോള്അതില് കാണുന്ന ആവരുടെ നിര്വ്യാജമായ സ്നേഹം എന്നെ കൂടുതല് കര്മ്മനിരതനാക്കുകയാണ് ചെയ്തിട്ടുളളത്. എനിക്ക് ഇതിനൊക്കെ പിന്തുണ തരുന്നത് ഓമനയാണ്. വീട്ടുകാരെ ഞാനിതൊന്നും അറിയിക്കാറില്ല. അത്രമാത്രം കടപ്പാടുകളൊന്നും എനിക്ക് അവരോടില്ല. അഥവാ അറിയിച്ചാലും അതിലവര് എന്നെപ്പോലെ ആനന്ദം കാണുകയുമില്ല. കിട്ടുന്നതിന്റെ വിഹിതം അവര്ക്ക് അയയ്ക്കാറുണ്ട്.
സി.എം.സിയില് ജോലി ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കെ എന്നില് സാഹിത്യത്തിന്റെ മൊട്ടുകള് വിടര്ന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. ആയിടയ്ക്ക് മലയാള മനോരമയില് എന്റെ ഒരു ലേഖനം വന്നു. സി.എം.സിയില് ജോലിയുളള സഖറിയയാണ് നാട്ടില് അവധിക്കു പോയി വന്നപ്പോള് ആ പേജ് മാത്രം കൊണ്ടുവന്നു കാണിച്ചത്. ആ ലേഖനം കന്യാസ്ത്രീകള് വിളനിലങ്ങളിള് ഇറങ്ങുന്നതു സംബന്ധിച്ചായിരുന്നു. സഖറിയ വെറുമൊരു സഹൃദയന് മാത്രമല്ല, റാഞ്ചിയില് കണ്ടതു പോലെ ഭാഷയ്ക്കായി എന്തും ചെയ്യാന് മനസ്സുളളവനാണ്. ഇദ്ദേഹം ലുധിയാന മലയാളി അസ്സോസ്സിയേഷന്റെ ഭാരവാഹിയാണ്. നല്ലൊരു സംഘാടകന് കൂടിയായ സഖറിയ എന്നെയും അസ്സോസ്സിയേഷനില് അംഗമാക്കി. അവിടെ നടക്കുന്ന കലാ സാഹിത്യ ചര്ച്ചകളിലും പരിപാടികളിലും മറ്റും പങ്കാളിയാക്കി. ആ കൂട്ടത്തില് എന്നയവര് അസ്സോസ്സിയേഷന് ട്രഷറര് ആയി തിരഞ്ഞെടുത്തു. പ്രസിഡന്റ് സി.എം.സിയില് അക്കൗണ്ടന്റായ മാത്യവും സെക്രട്ടറി അഗ്രികള്ച്ചറല് യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലെ രവീന്ദ്രനും ആയിരുന്നു എന്നാണ് ഓര്മ്മ.
1978-ല് മലയാളി അസ്സോസ്സിയേഷന്റെ വാര്ഷികത്തില് എന്റെ നാടകം കാര്മേഘം അവതരിപ്പിച്ചു.അതില് ഞാനും അഭിനയിച്ചു. ഇതു കേരളത്തില് റേഡിയോ നാടകമായി വന്നത് കുറച്ച് മാറ്റങ്ങള് വരുത്തിയാണ് അവതരിപ്പിച്ചത്. എടുത്ത ഫോട്ടോയില് എന്നോടൊപ്പം അഭിനയിക്കുന്നത് സി.എം.സിയില് കാന്റീന് നടത്തുന്ന പൊറിഞ്ചു എന്നു വിളിപ്പേരുളള ആളാണ്. നീണ്ട നാളുകളായി ഞങ്ങള് നല്ല സുഹൃത്തുക്കളായിരുന്നു. അതിന്റെ കാരണം ഇയാള്ക്ക അഭിനയത്തോട് ഭയങ്കര കമ്പമാണ്. പലരില് നിന്നും പലിശയ്ക്കു പണം മേടിച്ചാണ് കാന്റീന് നടത്തുന്നത് ഞാനൊരിക്കല് പറഞ്ഞു, താന് പണം പലിശക്ക് എടുക്കേണ്ട, ഞാന് കുറച്ചു കാശു തരാം പലിശയൊന്നും വേണ്ട. തന്നത് തിരിച്ചു തന്നാല് മതി. അതു പൊറിഞ്ചുവിന് ആശ്വാസമായി. എന്റെ ഒപ്പം അഭിനയിക്കുന്ന പൊറിഞ്ചുവിന്റെ പ്രയാസങ്ങള് കേട്ടപ്പോള് ഞാന് എന്നോടു തന്നെ ചോദിച്ചു, സുഹൃത്തുക്കളായാല് പ്രയാസങ്ങളില് സഹായിക്കേണ്ടവരല്ലെ.
ആഴ്ചകള് കഴിഞ്ഞ് ഈ ഉറ്റസുഹൃത്ത് കുടുംബത്തോടെ ഒളിച്ചോടി എന്ന വാര്ത്തയാണു കേട്ടത്.എന്റെ മനസ്സിന്റെ നൊമ്പരം എന്റെ അഞ്ഞൂറു രൂപ കൊണ്ടുപോയതിനേക്കാള് സ്വാര്ത്ഥ താല്പര്യം സംരക്ഷിക്കാന് ഇയാള് സ്വന്തം ആത്മാഭിമാനം കുരുതി കൊടുത്തതിലായിരുന്നു. കോളജ് ഹോസ്പിറ്റലിനടുത്തുളള മറ്റു മലയാളികളോടും പണം വാങ്ങിയതായി പിന്നീട് അറിഞ്ഞു. മറ്റൊരു സംഭവം നാടകത്തിന്റെ റിഹേഴ്സല് നടന്നു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴായിരുന്നു. സഖറിയയ്യിക്ക് ഒപ്പം ജോലി ചെയ്യുന്ന ജോസ് ഓടിക്കിതച്ച് വന്നു പറഞ്ഞു ഒരു മലയാളി സ്ത്രീ ഗുരുതരാവസ്ഥയിലാണ്. അവര്ക്ക് രക്തം ധാരാളമായി ആവശ്യമുണ്ട്. പറ്റുമെങ്കില് സഹായിക്ക് അവര് ജലന്ദറില് നിന്നു വന്നതാണ്. അതു കേട്ടയുടനെ ഞാനും സഖറിയയും രക്തം കൊടുത്തു. ജീവിതത്തില് ആദ്യമായിട്ടാണ് ഞാനൊരാള്ക്ക് രക്തം കൊടുക്കുന്നത്. അത് ആത്മ സംതൃപ്തി നല്കിയ കാര്യമായിരുന്നു.
അന്ന് ഡോക്ടറുടെ ഭാഗത്തു നിന്ന് രക്തം കൊടുത്താല് ആര്ക്കും ഒരു കുഴപ്പവുമില്ലെന്നുളള വിശദീകരണം കേട്ടപ്പോള് എന്റെ വിളറിയ മുഖം പ്രകാശിച്ചു. അതിനു ശേഷം പലവട്ടം ഞാന് രക്തം ദാനം ചെയ്തു. ആശുപത്രിയിലുളള ചില വദ്വാന്മാര് എന്നെ അറിയിക്കാതെ രോഗികളുടെ ബന്ധുക്കളെ എന്റെ അടുക്കല് പറഞ്ഞു വിടും. എന്നാല് വാതോരാതെ വാചകമടിക്കുന്ന ഈ വിദ്വാന്മാര് ഒരു തുളളി രക്തം കൊടുക്കുകയുമില്ല. ശരീരത്തിലുളള രക്തം, മറ്റ് അവയവങ്ങള് ദാനം ചെയ്യുക എന്നത് മനുഷ്യനെ സംബന്ധിച്ച് മഹനീയ സേവനമെന്ന് മെഡിക്കല് ക്യാമ്പുകളില് നിന്ന് ഞാന് മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുണ്ട്.
അവിടെ ജോലി ചെയ്യ്തുകൊണ്ടിരിക്കേ ഒരു ദിവസം ഉച്ചകഴിഞ്ഞ് മദര് തെരേസ അവിടുത്തെ ചാപ്പലില് വന്നിരുന്നു. മദറിനെ ചാപ്പലിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നത് ആശുപത്രിയുടെ ഡയറക്ടര് ഡോ.കെ.എന്. നമ്പൂതിരിയാണ്. ഡോ.നമ്പൂതിരി മതം മാറിയ ക്രിസ്ത്യാനിയും, കാരുണ്യപ്രവര്ത്തനങ്ങളില് മറ്റുളളവരേപ്പോലെ വളരെ മുന്നിലുമാണ്. അവിടുത്തെ ന്യൂറോ സര്ജിക്കല് വിഭാഗത്തിന്റെ തലവന് കൂടിയാണ്. പല പ്രാവശ്യം ചാപ്പലില് ബൈബിള് പ്രസംഗം അദ്ദേഹത്തില് നിന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. മദര് തെരേസയുടെ പ്രസംഗത്തില് നിഴലിച്ചു നിന്നത് നിരാശ്രയരും നിരാലംബരുമായ പാവങ്ങള്ക്കായി നിസ്തുലമായ സേവനങ്ങള് ചെയ്യണം എന്നായിരുന്നു. അന്ധകാരം മാറി ഒരു പുതിയ യുഗം നടപ്പില് വരുത്തുവാന് ആദ്യം ചെയ്യേണ്ടത് പാവങ്ങളോടുളള പ്രതിബദ്ധതയാണ്. അത് നിര്വ്വഹിക്കേണ്ടത് പുണ്യകര്മ്മങ്ങളിലൂടെയാണ്. അനീതിക്കും അസ്വാതന്ത്ര്യത്തിനും വേണ്ടി ശബ്ദമുയര്ത്തുന്നവന് അനാഥരായ മനുഷ്യര് അടിമകളായി കഴിയുന്നത് മറക്കരുത്. അവശ വിഭാഗങ്ങളുടെ വാത്സല്യഭാജനമായ മദര് തെരേസയുടെ വാക്കുകള് ചാപ്പലിനുളളില് തടിച്ചുകൂടി വരുന്ന ഡോക്ടര്മാര്, നഴ്സുമാര്, ഇതര വിഭാഗങ്ങളിലുളളവര് തുടങ്ങിയവര്ക്കും മനോധൈര്യം പകരുന്നതായിരുന്നു. ആശുപത്രികളിലെ ഏതാനം രോഗികളെ കണ്ട് ആശ്വസിപ്പിച്ചാണു മദര് മടങ്ങിയത്. ആ സന്ദര്ശന വേളയില് ഞാന് പിറകിലുണ്ടായിരുന്നു.
അദ്ധ്യായം – 23
പഞ്ചാബിലെ കന്യാസ്ത്രീകള്
പ്രസ്സ് ട്രസ്റ്റ് ഓഫ് ഇന്ത്യയില് നിന്നുളള താല്ക്കാലിക നിയമനമാണ്. ഞാനാകെ ചിന്താക്കുഴപ്പത്താലായി. ഓഫിസ് ജോലി മാത്രമല്ല ആവശ്യം വേണ്ടിവന്നാല് പത്രലേഖകനൊപ്പം സഞ്ചരിക്കുകയും വേണം. ഞാനെന്നും ഹൃദയത്തില് സൂക്ഷിച്ചുവച്ച ഒന്നാണ് ഇന്ത്യ മുഴുവന് സഞ്ചരിക്കണമെന്നത്. വായിച്ചു നേടുന്ന അറിവുകള് പോലെയല്ല നേരില് കാര്യങ്ങള് അനുഭവിക്കുന്നത്. നിത്യവും പത്രങ്ങള് പല വാര്ത്തകളും ഊതിപെരുപ്പിച്ചു കാണിക്കുമ്പോഴും എന്റെ ഹൃദയാന്തരങ്ങളില് നിന്നൊരു ചോദ്യമുയരുന്നത്, ഇവര് ഈ എഴുതി വിടുന്നതില് എത്രമാത്രം സത്യമുണ്ട്. അങ്ങനെയുളള വാര്ത്തകളില് നിറഞ്ഞു നില്ക്കുന്ന കുറെ യാഥാര്ത്ഥ്യങ്ങള് പി.ടി.ഐയില് ചേര്ന്നാല് കുറച്ചു കൂടി നിരീക്ഷിക്കാന് കഴിയും എന്ന് എനിക്കു തോന്നി.
സമൂഹത്തില് കാണുന്ന പല പകല് മാന്യന്മാരുടേയും മുഖംമൂടികള് വലിച്ചു കീറാന് ചില മാധ്യമങ്ങളെങ്കിലും ശ്രമിക്കാറുണ്ട്. അവരുമായിട്ടുളള ഏറ്റുമുട്ടല് പൂര്വ്വാധികം ശക്തിയോടെ നടത്താന് എത്ര പത്രക്കാര്ക്ക് കഴിയാറുണ്ട്. എന്തായാലും ജനങ്ങളുടെ കണ്ണില് പൊടിവാരിയിടുന്ന വാര്ത്തകളൊന്നും പി.ടി.ഐ.നടത്താറില്ല. ഈ സ്ഥാപനത്തില് താല്ക്കാലികമായെങ്കിലും ജോലി ലഭിച്ചാല് അത് ഭാവിയില് ഗുണം ചെയ്യുമെന്നുളള രാമേട്ടന്റെ വാക്കുകള് എനിക്ക് ആശ്വാസമായി. ഒരു ഒന്നാം തീയതി ഞാനവിടെ ജോലിക്കു കയറി. അവിടെ ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് കോളജ് പഠനം പൂര്ത്തിയാക്കാന് ശ്രമം തുടര്ന്നത്. പഞ്ചാബി യൂണിവേഴ്സിറ്റി, ഡല്ഹി യൂണിവേഴ്സിറ്റികളില് അന്ന് കറസ്പോണ്ടന്റ്സ് കോഴ്സുണ്ടായിരുന്നു. അതിനാല് തുടര് പഠനത്തിന് എനിക്ക് തടസ്സങ്ങളൊന്നുമില്ല. റാഞ്ചി കോളജില് നിന്ന് അതിനുളള പേപ്പറുകള് തപാല് വഴി വരുത്തി. പഠനംതുടങ്ങി.
ഞാന് പഠിച്ച ഷോര്ട്ട് ഹാന്ഡ് പി.ടി.ഐ. യില് വളരെ ഗുണം ചെയ്യ്തു. എല്ലാവരും അക്ഷരങ്ങള് പെറുക്കി പൂര്ത്തികരിക്കുമ്പോള് വളരെ വേഗത്തില് എനിക്ക് എഴുതാന് കഴിഞ്ഞു. മുതിര്ന്ന സാഹസ്സിക പത്രപ്രവര്ത്തകനായ പാനിപ്പട്ട്കാരന് അശോക് ചോപ്രയ്ക്കൊപ്പം എനിക്ക് ഇന്ത്യയുടെ പല ഭാഗത്തും സഞ്ചരിക്കാന് കഴിഞ്ഞു, ഫോട്ടോ എടുക്കാനും എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ പത്ര ശൈലി വളരെ സത്യസന്ധമായിരുന്നു. ആരേയും അനാവശ്യമായി അക്രമിക്കുകയില്ല. എന്നാല് ചൂഷകരേയും കുറ്റവാളേയും അദ്ദേഹം വെറുതെ വിട്ടില്ല. ചോപ്രക്കൊപ്പം സഞ്ചരിച്ചപ്പോഴാണ് നല്ല പത്രങ്ങള്, നല്ല വാര്ത്തകള് ജനങ്ങളുടെ സംരക്ഷകരെന്നു ഞാന് പഠിച്ചത്. മാത്രവുമല്ല അദ്ദേഹം ഒരു ഈശ്വരഭക്തന് കൂടിയായിരുന്നു. മത്സ്യമാംസങ്ങള് കഴിക്കില്ല. ഞങ്ങള് പ്രഭാതഭക്ഷണം കഴിക്കാനിരിക്കുമ്പോള് ഇദ്ദേഹം കഴിക്കുക പൂരിയും തൈരുമാണ്, ചായ പോലും കുടിക്കില്ല. തെരുവീഥികളില് പ്രായമുളള അംഗവൈകല്യമുളളവര് ഭിക്ഷാപാത്രവുമായി വന്നാല് ചോപ്ര പണം കൊടുക്കും. ആരേയും നിരാശരായി വിടില്ല. ഞാനൊരിക്കല് ചോദിച്ചു, ചോപ്രസാബ് എന്താണ് ദേവാലയത്തില് പോകാത്തത്. അതിനുളള മറുപടി ”എന്റെ ഹൃദയം ഒരു ദേവാലയമാണ്. ഈശ്വരനെ ആരാധിക്കാന് എനിക്കൊരു ദേവാലയം വേണ്ട. അതുകൊണ്ട് ഞാന് ദേവാലയത്തില് പോകാത്ത വ്യക്തി എന്നല്ല, എന്റെ മാതാപിതാക്കളുടെയടുക്കല് പോകുമ്പോള് ഞാന് അവര്ക്കൊപ്പം പോകാറുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് അവര് ചെയ്യുന്നതു പോലെ ഞാന് ചെയ്യാറില്ല.”
അവിടെ എന്തെല്ലാമാണ് പണക്കാര് കൊടുക്കുന്നത്. എല്ലാ തിന്മയും നടത്തിയുണ്ടാക്കുന്ന കളളപ്പണവും ഭക്തിയും സ്വീകരിച്ച് നമ്മുടെ ഈശ്വരന്മാരുടെ ഹൃദയം വെന്തുരുകുകയല്ലേ. മതത്തിന്റെ പേരില് മനുഷ്യനെ കൊല്ലുന്നവന്റെ, കളളകച്ചവടക്കാരന്റെ സമ്പത്തു വാങ്ങാനിരിക്കുന്നവനല്ല ഈശ്വരന്. മനുഷ്യന് നന്മ ചെയ്യാത്ത മതങ്ങള് കളളക്കച്ചവടമാണ് നടത്തുന്നത്. ഈ കളള ഭക്തന്മാര് ഏതെങ്കിലും പാവത്തിന് ഒരു നേരത്തെ ആഹാരത്തിനുളള പണം കൊടുക്കുമോ?. ഒരുത്തനെ ആത്മാര്ത്ഥമായി സ്നേഹിക്കാന് ഇവര്ക്കു കഴിയുമോ?. സ്നേഹം കൊടുത്താല് നമുക്കത് തിരിച്ചുകിട്ടും. പണം കൊടുത്താല് തിരിച്ചു കിട്ടത്തില്ല. ഞാനൊരു യാചകനോ പാവപ്പെട്ടവനോ ഒരണ കൊടുത്താല് ആ സ്നേഹം അവര് തരുന്നുണ്ട്. സല്പ്രവൃത്തി ചെയ്യുന്നവനൊപ്പമാണ് ഈശ്വരന്. മറ്റുളളതൊക്കെ വെറും കപടഭക്ത വേഷധാരികള്.
എന്റെ കല്ക്കട്ട യാത്രയില് അവിടുത്തെ മലയാളി സമാജത്തില് എന്റെ നാടകം അവതരിപ്പിച്ച കൃഷ്ണന് കുട്ടിയെ ഞാന് ഫോണിലൂടെ ബന്ധപ്പെട്ടു. രാമേട്ടന് വിവാഹിതനാകാന് നാട്ടില് പോയതുകൊണ്ട് തിരിച്ചു വരുമ്പോള് ആ വീട്ടില് നിന്ന് മാറി കൊടുക്കണം. സാകേതിനടുത്ത് ഒരു മുറി വാടകയ്ക്കെടുത്തു. ഞാന് താജ്മഹല് കാണാന് പോയപ്പോളാണ് ആഗ്ര മലയാളി സമാജം സെക്രട്ടറി ശശികുമാറിനെ കണ്ടത്. അദ്ദേഹം ജോലി ചെയ്തിരുന്നത് ക്ഷയരോഗികളുടെ ആശുപത്രിയിലാണ്. ആശുപത്രി കാണാനും എന്നെ കൊണ്ടുപോയി. ക്ഷയരോഗികളുടെ മദ്ധ്യത്തിലൂടെ നടക്കുമ്പോള് ഉളളിലൊരു പേടിയുണ്ടായിരുന്നു. ഇതു പകരുമോ, ഭയക്കേണ്ടെന്ന് ശശി പറഞ്ഞു. എന്റെ നാടകം അവര് അവതരിപ്പിക്കാമെന്നു സമ്മതിച്ചു. ശശികുമാറാണ് ആഗ്ര സരോജനി നായിഡു മെഡിക്കല്കോളജ് എന്നെ കണിക്കാന് കൊണ്ടുപോയത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാര്യ അവിടുത്തെ നഴ്സാണ്.
ഡല്ഹിയിലെ മലയാളി സാംസ്കാരിക കൂട്ടായ്മകളിലും കേന്ദ്ര സാഹിത്യ അക്കാദമി മണ്ടിഹൗസില് നടത്തിയ പല മലയാള കലാപരിപാടികളിലും ഞാന് പങ്കെടുത്തു. അവിടെവച്ചാണ് ഒ.വി. വിജയനെ പരിചയപ്പെട്ടത്. എനിക്ക് ധാരാളം സുഹൃത്തുക്കളുണ്ടായിരുന്നു. ഹിന്ദുസ്ഥാന് ടൈംസിന്റെ പുറകില് പത്തു നിലയോളം പൊക്കമുളള ന്യൂഡല്ഹി ഹൗസില് സുഹൃത്തുക്കളെ കാണാന് പോകുമായിരുന്നു. ഡല്ഹിയിലുളളപ്പോഴൊക്കെ ഡല്ഹിയുടെ പല ഭാഗത്തും സഞ്ചരിച്ചു. അതില് പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ് മുഗള് ഭരണകര്ത്താക്കള് നിര്മ്മിച്ച പഴയ ഡല്ഹിയിലെ ചെങ്കോട്ട. ഈ കോട്ടയും ആഗ്ര കോട്ടയും തമ്മില് സാമ്യമുണ്ടെങ്കിലും ഡല്ഹി കോട്ടയ്ക്ക് ആഗ്ര കോട്ടയ്ക്കുളള പൊക്കമോ, താഴെ വട്ടത്തിലുളള ജലാശയങ്ങളോ ഇല്ല. കുത്തബ് മിനാര്, ഇന്ത്യാഗേറ്റ്, രാഷ്ട്രപതി ഭവന് എല്ലാം നല്ല കാഴ്ച്ചകളാണ്.
ഒരു വര്ഷത്തിനുളളില് തന്നെ എനിക്ക് പഞ്ചാബിലേക്ക് സ്ഥലം മാറ്റം കിട്ടി. പഞ്ചാബിന്റേയും ഹരിയാനയുടേയും തലസ്ഥാനമായിരുന്ന ചണ്ഡീഗഡ് എനിക്ക് ഏറെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. അതൊരു യൂണിയന് ടെറിട്ടറി ആയതു കൊണ്ടാകാം റോസ്സ് ഗര്ഡനും മറ്റും സുന്ദരമായി തോന്നിയത്. ഒരു നഗരം എങ്ങനെ മലിനമാകാതെ സൂക്ഷിക്കണമെന്നുളളതിന് ഉദാഹരണമാണ് ചണ്ഡീഗഡ്. ജമ്മു കശ്മീരിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിലുമുള്ള വര്ണ്ണഹരിതയാര്ന്ന കാഴ്ച്ചകള് മനുഷ്യര് പ്രകൃതിയോടു കാട്ടുന്ന ആരാധനയായിട്ടാണ് കണ്ടത്. കശ്മീരിന്റെ പ്രകൃതി ഭംഗിയും, തടാകങ്ങളും, തോടുകളും, വിരിഞ്ഞു നില്ക്കുന്ന ആമ്പലുകളും, പൂക്കളും, ആകാശത്തെ മുട്ടിയുരുമ്മി നില്ക്കുന്ന പര്വ്വത നിരകളുമെല്ലാം കശ്മീരിന്റെ ഐശ്വര്യപ്പൊലിമകള് തന്നെയാണ്. മഞ്ഞു കാലം വരുമ്പോള് ഇന്നു കാണുന്ന, കാറ്റിലുലയുന്ന, പൂത്തുലഞ്ഞ പൂക്കളോന്നും കാണാന് കഴിയില്ല. അവിടെ കാണാന് കഴിയുക, മഞ്ഞില് പൊതിഞ്ഞ പൂപ്പന്തലും, കൊട്ടാരങ്ങളും കുടിലുകളുമാണ്.
ജമ്മുവിലെ മലമുകളില് നില്ക്കുന്ന ലക്ഷ്മീദേവീ മന്ദിറിനു മുന്നില് നിന്നപ്പോള് അനുഭവപ്പെട്ടത് ചൂടീനേക്കാള് കുളിര്മ്മ നല്കിയ കാറ്റായിരുന്നു. ആത്മാവില് ആകാശത്തേക്കു ഉയര്ന്നു നില്ക്കുന്ന ഹൃദയകാരിയായ പര്വ്വതത്തില് നില്ക്കുന്ന അനുഭവം. ജമ്മു കശ്മീരിലെ മതങ്ങള് രണ്ടാണെങ്കിലും അവര് പരസ്പര സ്നേഹത്തില് ജീവിക്കുന്നവരാണ്. സ്നേഹമുളള മനുഷ്യര്ക്കിടയില് ഇന്ത്യന് ഭരണകൂടവും പാക്കിസ്ഥാന് നുഴഞ്ഞു കയറ്റക്കാരും എന്തെല്ലാം സാഹസങ്ങള് കാട്ടാനിരിക്കുന്നു എന്ന് കാത്തിരുന്നു കാണാന് കഴിയും. രണ്ടു കൂട്ടരും അധികാരമുറപ്പിക്കാന് സ്നേഹത്തിന്റെ പൂങ്കാവനത്തിന് പകരം ശത്രുതയുടെ കോട്ടകളായിരിക്കും തീര്ക്കുക. ഇവിടെ ജാതി-മതങ്ങളുടെ ചീട്ട് ഇറക്കി മാത്രമേ ഇവര് കളിക്കൂ. മന്ദബുദ്ധികളായ ഭരണാധിപന്മാര് ഈ മണ്ണില് നിന്ന് മുളപ്പിച്ചെടുക്കാന് പോകുന്നത് സന്നദ്ധ സേവകരെ ആയിരിക്കില്ല. സന്നദ്ധന്മാരായി നില്ക്കുന്ന ഭീകരരെയായിരിക്കുമെന്നാണ് അവിടെ നിന്നു മടങ്ങുമ്പോള് എനിക്ക് തോന്നിയത്.
ഒരു ശനിയാഴ്ച്ച ഞാന് അളിയന് ലിനോസ് ജോലി ചെയ്യുന്ന ഗുരുദാസ്പുരിലുളള പട്ടാള ക്യാമ്പിലേക്ക് തിരിച്ചു. അതിന്റെ അടുത്ത സ്ഥലമാണ് പത്താന്കോട്ട്. ഞങ്ങള് റാഞ്ചിയിലെ രംഗാര്ഡിലേക്ക് ഇതിനു മുമ്പും കണ്ടിരുന്നു. ഗുരുദാസ്പുര് റയില്വേ സ്റ്റേഷനടുത്താണ് ഈ പട്ടാളത്താവളം. അതിനടുത്താണ് പട്ടാളക്കാരുടെ കുടുംബം പാര്ക്കുന്നത്. അളിയന് തന്നെ എന്നെ പെങ്ങള് പൊന്നമ്മയുടെ അടുക്കലെത്തിച്ചു. അതിനു ശേഷം പലപ്പോഴായി ഞാനവിടെ പോകുകയും വരികയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അവിടെ കത്തോലിക്ക സഭ നടത്തുന്ന ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് മീഡിയം സ്കൂളുണ്ട്, ലിറ്റില് ഫ്ളവര് കോണ്വെന്റ്. മലയാളിയാണ് പ്രന്സിപ്പല് പേര് ഫാദര് ഗിട്ടോ. ഈ സ്കൂള് ജലന്ദര് ഡയോസിസിന്റെ കീഴിലാണ്. അളിയന് കത്തോലിക്കനായിരുന്നതിനാല് ഇവിടുത്തെ ആരാധനകള്ക്ക് പോകുകയും അവിടുത്തെ അച്ചനുമായി നല്ല ബന്ധത്തിലുമാണ്. ഇദ്ദേഹം ഉപരി പഠനം നടത്തിയത് റോമിലാണ്. എന്നെയൊരു നാടകകൃത്തായിട്ടാണ് അളിയന് അച്ചനു പരിചയപ്പെടുത്തിയത്. അവിടുത്തെ ഫാ. തിമോത്തി, സിസ്റ്റര് സൂസ്സി ഇവര്ക്കൊപ്പം അവധി ദിവസങ്ങളില് ഞാനും ഗ്രാമവാസികളുടെ ഇടയില് ജീവകാരുണ്യ പ്രവര്ത്തനത്തിനായി പോയിട്ടുണ്ട്. അന്ന് സൈക്കിളിലാണ് യാത്ര. ഫാദര് തിമോത്തി സിസ്റ്റര് മറിയത്തിനെ സൈക്കിളിന്റെ പുറകിലിരുത്തി ചവിട്ടുമ്പോള് എന്റെ സൈക്കിളിന്റെ പിറകിലിരുന്നത് സിസ്റ്റര് സൂസ്സിയാണ്. പഞ്ചാബിന്റെ പല ഭാഗങ്ങളിലും കത്തോലിക്ക സഭ വിവിധ രംഗങ്ങളില് സേവനങ്ങള് ചെയ്യുന്നുണ്ട്. ഇവിടുത്തെ ക്രിസ്തീയ മിഷിനറിമാര് മനുഷ്യന്റെ വളര്ച്ചക്കുവേണ്ടി കഷ്ടപ്പെടുന്നു. ഞങ്ങളുടെ സൈക്കിളിന്റെ പിറകില് ഇരുന്നവര് ഒരാള് ഡോക്ടറും മറ്റൊരാള് നഴ്സുമാണ്.
ഗ്രാമങ്ങള് തോറും പാവങ്ങളായ രോഗികളെ കണ്ടെത്തി ചികിത്സ നല്കുന്നു. അവര്ക്ക് ഒരു ഡോക്ടറെ കാണണമെങ്കില് മൈലുകള് താണ്ടി പാട വരമ്പിലൂടെ കഴുത വലിക്കുന്ന വണ്ടിയില് വേണം വരാന്. കഴുതയില്ലാത്തവരുടെ കാര്യം ദയനീയമാണ്. അവിടുത്തെ പ്രധാന ആശുപത്രി സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത് ഗുരുദാസ്പുര് ബസ്സ് സ്റ്റേഷനടുത്താണ്. ഇതു പോലുളള പലരേയും ജീവിതത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവരുന്നത് സ്വന്തം ജീവിതം ഉഴിഞ്ഞുവച്ചിട്ടാണെന്ന് ഞാന് മനസ്സിലാക്കി. ഇവരുടെ പല പ്രവര്ത്തികളും എന്റെ മനസ്സിനേയും മാറ്റിമറിച്ചു.
ആഴ്ച്ചയില് ഏഴു ദിവസം ജോലി ചെയ്യുന്നവര് ശനിയോ ഞായറോ പ്രതിഫലം വാങ്ങാതെ കഷ്ടവും രോഗവും സഹിക്കുന്നവര്ക്കു വേണ്ടി മാറ്റിവച്ചാല് അതൊരു പുണ്യ പ്രവൃര്ത്തിയാണ്. അത് ആത്മാവിലേക്കുളള യാത്രയാണ്. ബ്രിട്ടനില് നിന്നുളള സന്നദ്ധസേവകരും അത് തെളിയിക്കുന്നു. വെറും മത വിശ്വാസികള്ക്ക് ഇതിന് കഴിയുമോയെന്നറിയില്ല. ഒന്നറിയാം; ആത്മാവിലും അറിവിലും സഞ്ചരിക്കുന്നവര്ക്ക് ഇതൊരു ശുഭയാത്രയാണ്. സ്വന്തം അജ്ഞതയും അന്ധവിശ്വാസവും പോറ്റി വളര്ത്തുന്നവര്ക്ക് മറ്റൊരാളുടെ ശുശ്രൂഷകനായിരിക്കാന് സാദ്ധ്യമല്ല. ഇവിടുത്തെ ഭരണ കര്ത്താക്കളും കര്മ്മയോഗികളാകണം.
ജീവകാരുണ്യ പ്രവര്ത്തനങ്ങള് ചെയ്യുന്നവരോട് ഒരു പുച്ഛഭാവം നാട്ടിലെ പ്രമാണിമാരില് ഞാന് കണ്ടു. ആ വീട്ടില് അസുഖമായി ഒരാള്കിടന്നാല് കുതിര വണ്ടിയില് വളരെ വേഗത്തില് ആശുപത്രയിലെത്തിക്കും. ഒരു കഴുതയെ പോലും പോറ്റി വളര്ത്താന് നിവൃത്തിയില്ലാത്തവന് കേരളത്തിലെ ആദിവാസികളെപ്പോലെ ഇവിടേയും ദുരിതമനുഭവിക്കുന്നുണ്ട്. എനിക്ക് ഇവിടുത്തെ പാവങ്ങളായ ഗ്രാമവാസികളുടെ കണ്ണീരണിഞ്ഞ ജീവിതം കണ്ടപ്പോള് മനസ്സിലായത് കേരളത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ജന്മി- കുടിയാന് ജീവിതമാണ്. മനുഷ്യരെ അടിമകളാക്കി അവരുടെ കളപ്പുര നിറക്കാന് വിലയ്ക്കെടുത്ത പ്രമാണിമാര്. അവരുടെയിടയിലേക്ക് സ്നേഹത്തിന്റെയും കാരുണ്യത്തിന്റെയും തെളിച്ചമായി ആരെങ്കിലും വന്നാല് മേലാളന്മാര്ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെടില്ല. പാവങ്ങള് പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ വീട്ടില് പട്ടിണിയുമായി കഴിയുന്നതൊന്നും അവരുടെ വിഷമങ്ങളല്ല.
ഈ ശ്മശാന മണ്ണിലേക്ക് വിളക്കും എണ്ണയും തിരിയുമായി വരുന്നവരാണ് ഇവിടുത്തെ കന്യാസ്ത്രീകള് . അവര് മൂലം എത്രയോ രോഗികള് രക്ഷപ്പെടുന്നു. കന്യാസ്ത്രികളുടെ മുറിവുണക്കല് പദ്ധതി സമ്പന്നരുടെ മനസ്സിനെ ഇളക്കി മറിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. നിത്യവും ദുരിതവുമായി ജീവിക്കുന്ന ഒരു ജനതയ്ക്ക് വേണ്ടുന്ന സംരക്ഷണം കൊടുക്കേണ്ടവന് അതു കൊടുക്കാതെ വരുമ്പോള് അവരുടെ മധ്യത്തിലേക്ക് കാരുണ്യത്തിന്റെകരവുമായി ആരെങ്കിലും വന്നാല് സൗഭാഗ്യങ്ങളില് ജീവിക്കുന്നവര് എന്തിനാണ് അസ്വസ്ഥരാകുന്നത്. അവരുടെ പട്ടിണി, ദാരിദ്ര്യം, രോഗം, വിദ്യാഭ്യാസം ഇവയ്ക്ക് മുക്തി നല്കാന് ഇവര്ക്കാകുന്നുണ്ടോ?.
രാജവാഴ്ച്ചയും നാടുവാഴിത്തവും മാറിയിട്ടും ഇവര് സ്വതന്ത്രരല്ല. ഇവര് എനിക്കൊരു സാക്ഷിപത്രവും ഞാന് ഇവര്ക്ക് ഒരു ദൃക്സാക്ഷിയുമായി. ഓരോ ഗ്രാമങ്ങളിലും സിസ്റ്റേഴ്സുമായി ചെല്ലുമ്പോള് അവിടുത്തെ പൊളിഞ്ഞു വീഴാറായ കൂരകള്ക്ക് അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങള് പോലുമില്ല. ജനങ്ങള്ക്ക് പൊളള വാഗ്ദാനങ്ങള് നല്കി സര്വ്വാധികാരികളായി വാഴുന്നവര് ഇതൊന്നും കാണുന്നില്ല. നാട്ടിലെ പ്രമാണിമാര് നെല്ലും, ഗോതമ്പും സംഭരിക്കുന്നതു പോലെ സര്ക്കാര് ഖജനാവില് നിന്ന് അവര് സംഭരിച്ച് അവരുടെ ജീവിതം പടുത്തുയര്ത്തുന്നു. ഒരു വ്യവസ്ഥിതിയുടെ സൗഭാഗ്യവും ദൗര്ഭാഗ്യവുമാണ് എനിക്ക് കാണാന് കഴിഞ്ഞത്. കന്യാസ്ത്രീകള് ഓരോ വീടുകളിലും കയറിയിറങ്ങി രോഗികളെ പരിശോധിച്ച് മരുന്നുകള് കൊടുക്കുക മാത്രമല്ല, കുട്ടികള്ക്ക് വിദ്യാഭ്യാസം നല്കണമെന്ന് ബോധവല്ക്കരണവും നടത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. എന്റെ ചെറുപ്പത്തില് ഞാന് മൈലുകള് നടന്നതു പോലെ നടന്നാല് സര്ക്കാര് സ്കൂളില് പഠിക്കാം. ഇംഗ്ലീഷ് മീഡിയം സ്കൂളില് പഠിക്കുന്നത് പണക്കാരുടെ മക്കളാണ്.
ഗുരുദാസ്പുരിലെ ലിറ്റില് ഫ്ളവര് സ്കൂളിലായതിനാല് കന്യാസ്ത്രീകള്ക്ക് നേരെ അധികം അതിക്രമങ്ങള് നടത്താന് സമ്പന്നര്ക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. അങ്ങനെയുണ്ടായാല് സ്കൂള് പ്രിന്സിപ്പലിന്റെ ചെവിയില് എത്തുമെന്ന് അവര്ക്കറിയാമായിരുന്നു. ഈ സ്കൂളിലെ കുട്ടികളും അടുത്തുളള പട്ടാള ക്യാമ്പിലെ പോലെ തികഞ്ഞ അച്ചടക്കവും അനുസരണയുമുളളവരായിട്ടാണ് കണ്ടത്.
ഗുരുദാസ്പൂരില് മാത്രമല്ല ജലന്തര്, ലുധിയാന, അമൃത്സര്, ഫിറോസ്പുര്, ഹോസിയാര്പുര് അങ്ങനെ ധാരാളം ജില്ലകളിലെ ഗ്രാമങ്ങളില് കന്യാസ്ത്രീകള് കുടുംബ ആരോഗ്യം എന്ന പേരില് ധാരാളം മെഡിക്കല് ക്യാമ്പുകള് നടത്തി രോഗികള്ക്ക് സൗജന്യ ചികിത്സ കൊടുത്തു. ആ ക്യമ്പിലേക്ക് കടന്നു വരുന്നത് പ്രധാനമായും ലുധിയാന സി.എം.സി.യില് നിന്നുമുളള ഡോക്ടര്മാരാണ് സി.എം.സി വെല്ലൂരിലുളള സി.എം.സി. പോലെ വടക്കേ ഇന്ത്യയിലെ പ്രമുഖ ആശുപത്രിയും മെഡിക്കല് കോളജുമാണ്. അവിടെ ധാരാളം മലയാളികള് പഠിക്കുന്നും ജോലി ചെയ്യുന്നുമുണ്ട്. അതിനൊപ്പം ബ്രട്ടീഷുകാരായിട്ടുളള ഡോക്ടര്മാരും ജീവകാരുണ്യ പ്രവര്ത്തനത്തുന്റെ പേരില് ജോലി ചെയ്യുന്നുണ്ട്.
ഈ മെഡിക്കല് ക്യമ്പുകളില് വച്ചാണ് ആതുരസേവന രംഗത്ത് വളരെ മുന്നില് നില്ക്കുന്ന ഹിമാചല് പ്രദേശുകാരനും, സി.എം.സി മെഡിക്കല് സൂപ്രണ്ടുമായ ഡോ. ഏണസ്റ്റ് ആര് ചന്ദറിനെ പരിചയപ്പെടുന്നത്. അദ്ദേഹം മാനസിക രോഗവകുപ്പിന്റെ തലവന് കൂടിയാണ്. ഏതെങ്കിലും രോഗികള്ക്ക് ശസ്ത്രക്രിയ ആവശ്യമുണ്ടെങ്കില് അതിന്റെ തലവനായ ഡോ. ഫോറസ്റ്റ് സി. എഗല്സ്റ്റനാണ് അവസാന തീരുമാനമെടുക്കന്നത്. അതുപോലെ തന്നെ മെഡിക്കല് വകുപ്പിന്റെ തലവന് മലയാളിയായ ഡോ. അലക്സ് സഖറിയയാണ്. സത്യത്തില് ഇതുപോലുളള ആതുര സേവനങ്ങളില് എന്റെ മനസ്സ് വളര്ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ഡോക്ര്മാര്ക്ക് മറ്റൊരു ആശുപത്രിയില് പോയാല് ഇവിടെ കിട്ടുന്നതിന്റെ പത്തിരട്ടി ശമ്പളം കിട്ടും. ഇവരിലാണ് ഈശ്വരസാന്നിദ്ധ്യമെന്ന് ഞാന് കണ്ടു. അവരെ തൊഴാനാണ് എന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചത്.
മറ്റുളളവര്ക്കു വേണ്ടി; പ്രത്യേകിച്ചു രോഗികള്ക്കായി പ്രവര്ത്തിക്കുന്ന ഇവര് എന്തുകൊണ്ട് സാമ്പത്തിക വളര്ച്ചയ്ക്കു വേണ്ടി പ്രവര്ത്തിക്കുന്നില്ല എന്നതും വലിയൊരു ചോദ്യമാണ്. ഗുരുദാസ്പുരില് നടന്ന ഒരു പ്രമുഖ ക്യാമ്പില് വച്ചാണ് ചണ്ടിഗഢിലുളള ട്രിബ്യുണ് ഇംഗ്ലീഷ് പത്രത്തിലെ പ്രമുഖനായ വര്ഗ്ഗീസിനേയും ജലന്ദറിലുളള പഞ്ചാബി പത്രം, പഞ്ചാബ് കേസരിയുടെ ലാലാജിയേയും പരിചയപ്പെട്ടത്. ഞാന് ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന ജോലിയില് എനിക്ക് കൂടുതല് ശ്രദ്ധിക്കാന് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. സി.എം.സി പോലുളള ഒരാശുപത്രിയില് ജോലി ചെയ്യണമെന്ന് ഞാനാഗ്രഹിച്ചു. മനസ്സ് മാറിമാറി വരുന്ന കാലത്തിനനുസരിച്ചുളള ഒരു യന്ത്രമെന്നു തോന്നി. എന്റെ കടമകള് എന്തെന്ന് എന്നെ ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്തിയ ഒരു മനം മാറ്റമാണുണ്ടായത്.
ഒരാള് വലുതായി കാണുന്ന വിഷയങ്ങളെ എത്രയോ പേര് നിസ്സാരമായി കാണുന്നു. അങ്ങനെയുളളവര്ക്ക് മാത്രമേ ജീവിതത്തെ കരുത്തുളളതാക്കി മാറ്റാന് കഴിയൂ. അതില് വരാനിരിക്കുന്ന അനര്ത്ഥങ്ങളും ക്ലേശങ്ങളും ജീവിതത്തെ ലക്ഷ്യത്തില് എത്തിക്കാന് സാദ്ധ്യമല്ല. ജലന്ദറില് നടന്ന ഒരു മെഡിക്കല് ക്യാമ്പില് എന്റെ താല്പര്യം ഡോ. ചന്ദറിനോട് അറിയിച്ചു. അധികം ചിരിക്കാത്ത പ്രകൃതമുളള അദ്ദേഹം എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. ആ കറുത്ത നിറത്തിന് ഈ പുഞ്ചിരി ഒരഴകായി എനിക്കു തോന്നി. ഒരു തുണ്ടു കടലാസില് അവിടുത്തെ പഴ്സണല് മാനേജരുടെ പേരും അഡ്രസ്സും തന്നിട്ടു പറഞ്ഞു, ഈ അഡ്രസ്സില് ഒരു ആപ്ലിക്കേഷന് അയയ്ക്കുക. വേക്കന്സി ഉണ്ടെങ്കില് അവര് വിളിക്കും. വളരെ സംതൃപ്തിയോടെയാണ് ഞാനന്ന് മടങ്ങിയത്.
ഡോക്ടര് തന്ന അഡ്രസ്സില് ജോലിക്കുളള അപേക്ഷ അയച്ചു. അധികം കാത്തിരിക്കേണ്ടി വന്നില്ല. ഇന്റര്വ്യൂവിനുളള കത്ത് കിട്ടി. മതില്ക്കെട്ടിനുളളില് തലയെടുപ്പോടെ നില്ക്കുന്ന പുരാതന കെട്ടിടങ്ങള്. അതിനു മുന്നില് പൂര്ണ്ണശോഭയോടെ വിരിഞ്ഞു നില്ക്കുന്ന വിവിധയിനം പൂക്കള്, മരങ്ങള്. എങ്ങും നിശബ്ദത തുടിച്ചു നില്ക്കുന്നു. പലതും ബ്രട്ടീഷ് നിര്മ്മിതികളെന്നു തോന്നി. അതു കാടിന്റെ നടുവിലായാലും അവര് മനോഹരമാക്കും. ഗേറ്റിലും അകത്തും സെക്യൂരിറ്റിയുണ്ട്. സെക്യൂരിറ്റിയെ കത്തു കാണിച്ച് അകത്തേക്കു നടന്നു. ഓരോ വിഭാഗത്തിന്റേയും ബോര്ഡുകള് മുകളില് ഉയര്ത്തി നിര്ത്തിയിരിക്കുന്നു. വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞു നടന്ന് ഹ്യൂമന് റിസോഴ്സ് ഓഫിസ്സിലെത്തി ഇന്റര്വ്യൂ കാര്ഡ് കൈമാറി. ഇന്റര്വ്യൂ മുറിയിലേക്ക് മാനേജരുടെ സെക്രട്ടറി എന്നെ കൊണ്ടു പോയി ഇരുത്തിയിട്ട് വിനയപൂര്വ്വം മടങ്ങി. അവിടുത്തെ പ്യൂണ് എനിക്ക് ചായ തന്നു. മുടന്തുള്ള ഒരാള് അകത്തേക്കു വന്നിട്ട് അടുത്തിരുന്ന ഷോര്ട്ട് ഹാന്ഡ് ബുക്കും പെന്സിലും തന്നിട്ട് ഏതോ ഇംഗ്ലീഷ് മാഗസിനിലെ കുറെ ഭാഗങ്ങള് വായിച്ചു. ഞാന് എഴുതി. അതു ടൈപ്പ് ചെയ്തു കൊടുക്കാന് പറഞ്ഞിട്ട് മടങ്ങി പോയി. പത്തു മിനിട്ടു കഴിഞ്ഞ് മടങ്ങി വന്നിട്ട് ടൈപ്പു ചെയ്ത പേപ്പര് വാങ്ങി. ഇരുപതു മിനിട്ട് കഴിഞ്ഞു വന്നിട്ട് എന്നെ താല്പര്യപൂര്വ്വം നോക്കിയിട്ട് അറിയിച്ചു. ”ഈ ടെസ്റ്റില് താങ്കള് വിജയിച്ചിരിക്കുന്നു.”
അദ്ധ്യായം – 22
പോലീസ്സിനെ ഭയന്ന് ഡല്ഹിയിലേക്ക്
ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയമിടിപ്പുകള് വര്ദ്ധിച്ചു. ഓമന വിടര്ന്ന കണ്ണുകളുമായി വരാന്തയിലേക്ക് ഇറങ്ങി വന്നു. ഇമ വെട്ടാതെ പുഞ്ചിരി തൂകി നോക്കി നിന്നിട്ട് പറഞ്ഞു കാണാനുളള ആഗ്രഹം മനസ്സില് തോന്നിയപ്പോള് ആളിതാ മുന്നില് . എന്താ കിടന്നിട്ട് ഉറക്കം വരുന്നില്ലേ?. ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകളില് സന്തോഷം വിടര്ന്നു. ഞാന് മറുപടിയായി പറഞ്ഞു, രണ്ടു പേരുടേയും ആഗ്രഹം സഫലമായില്ലേ.വരണമെന്ന് പലവട്ടം ആഗ്രഹിച്ചതാണ്. ഇപ്പോള് വന്നത് വളരെ പ്രാധാന്യമുളള ഒരു കാര്യം പറയാനാണ്. എന്റെ മുഖത്തേക്ക് ഗൗരവത്തോടെ നോക്കിനില്ക്കേ കഴിഞ്ഞ രാത്രിയില് സംഭവിച്ചത് തുറന്നു പറഞ്ഞു. ഇടയ്ക്കവള് വാര്ഡിലേക്ക് നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതു കേട്ട് പുഞ്ചിരി പൊഴിച്ചുകൊണ്ടവള് പറഞ്ഞു. എന്റേയും ആഗ്രഹം റാഞ്ചിയില് നിന്നു പോകണമെന്നു തന്നെയാണ്. ഇപ്പോള് അതിനുളള അവസരം വന്നിരിക്കുന്നു. എനിക്ക് ജയാശംസകള് നേര്ന്നപ്പോള് ഹൃദയം നിറയെ ആനന്ദമാണുണ്ടായത്. അവള് പ്രണയ ലഹരിയില് വിശാലമായ ഒരു ലോകത്തേക്കു പോകാനാണ് ആവശ്യപ്പെടുന്നത്. വെയില് നാളങ്ങളെപ്പോലെ ആ കണ്ണുകള് തിളങ്ങി നിന്നു.
സ്വന്തം ജീവിതം എന്തായിത്തീരും എന്നവള് ചിന്തിക്കുന്നില്ല. എന്തായിരിക്കും സമീപനമെന്നറിയാതെ ഇളകിയാടുന്ന മനസ്സുമായിട്ടാണ് വന്നത്. പക്വമായ മറുപടിയാണ് ലഭിച്ചത്. ഇവിടെ ഏറെ നേരം നില്ക്കാന് പറ്റില്ലെന്ന് അവള് മുന്നറിയിപ്പു തന്നു. സിസ്റ്റര് കാപ്പി കുടിക്കാന് പോയിരിക്കുകയാണ്. സ്റ്റുഡന്റസ് എന്തെങ്കിലും തെറ്റു കാണിച്ചാല് അതങ്ങു മുകളിലെത്തും. ആ കൂട്ടത്തിലറിയിച്ചു, എങ്ങോട്ടുപോയാലും ചെന്നാലുടന് കത്തയയ്ക്കണം. അങ്ങനെയെങ്കിലും ഈ വഴക്കാളി ഒന്നു നന്നാകട്ടെ. കണ്ണൊന്നു തുറന്നു നോക്കിയാല് എല്ലാത്തിനും പരിഹാരമുണ്ടാകും. ഒന്നും ഓര്ത്ത് വിഷമിക്കേണ്ട. ഞാനും പ്രാര്ത്ഥിക്കാം. വരാന്തയിലൂടെ വാര്ഡ് സിസ്റ്റര് വരുന്നത് കണ്ട് എന്നോട് ”സിസ്റ്റര് വരുന്നുണ്ട് സന്തോഷമായിരിക്ക്” പറഞ്ഞിട്ടവള് പോയി. ഞാന് വേഗത്തില് നടന്നകന്നു. എന്റെ യാത്രയ്ക്ക് സാഫല്യമുണ്ടായതായി തോന്നി. റാഞ്ചിയില് എത്തുന്നതുവരെ എന്റെ മനസ്സ് നക്ഷത്രങ്ങളെപ്പോലെ തിളങ്ങി നിന്നു. ബസ്സില് നിന്നിറങ്ങി ആദ്യം പോയത് ബസ്സസ്റ്റേഷനിലെ പബ്ലിക്ക് ടെലിഫോണ് ബൂത്തിലേക്കാണ്. പത്തു പൈസ അതിലിട്ട് ശശിയുടെ ഓഫീസ്സിലേക്ക് വിളിച്ചിട്ട് പറഞ്ഞു, എത്രയും വേഗം മുരളീധരന്റെ മുറിയിലേക്ക് ജ്യേഷ്ഠന്റെ അഡ്ഡ്രസ്സുമായി വരണം. ബാക്കി നേരില് പറയാം.
ഫോണ് വച്ചിട്ട് റയില്വേ സ്റ്റേഷനിലേക്കു നടന്നു. ന്യൂഡല്ഹിക്കുളള ട്രയിനിന്റെ സമയമറിയാനാണ് പോയത്. അവിടെച്ചെന്ന് എന്ക്വയറിയില് ട്രെയിനിന്റെ സമയ വിവരങ്ങള് തിരക്കി. രാത്രി ഏഴുമണിക്കുളള ഒരു ടിക്കറ്റ് എടുത്തിട്ട് വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി. അഞ്ചുമണിയാകാന് ഏതാനും മിനിറ്റുകള് ബാക്കിയുണ്ട്. വേഗത്തിലെത്തി മുറി തുറന്ന് ശശിയെ കാത്തിരുന്നു. അര മണിക്കൂര് കഴിഞ്ഞ് ചുറ്റുപാടും കണ്ണുകളോടിച്ച് ശശി മുറിക്കു മുന്നിലെത്തി. ജനാലയിലൂടെ ശശി വരുന്നത് കണ്ട് പെട്ടെന്ന് കതകു തുറന്ന് അകത്തു കയറ്റി കതകടച്ചു. ആകാംക്ഷയോടെ പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞ രാത്രിയിലും ഇന്നത്തെ പകലും നടന്നതൊന്നും ഞാനറിഞ്ഞില്ല.
ശശി ജ്യേഷ്ഠന് രാമകൃഷ്ണന്റെ അഡ്രസ്സ് തന്നിട്ടു പറഞ്ഞു, സോമന് ജ്യേഷ്ഠന്റെ ഒപ്പമെന്ന് മറ്റാരും അറിയരുത്. കഴിഞ്ഞ രാത്രിയില് പോലീസ് വന്നിരുന്നു. കേസ്സിലെ ഒന്നാം പ്രതി സോമനാണ്. ഞങ്ങള് പറഞ്ഞു അയാള് നിരപരാധിയാണ്, എവിടെപ്പോയി എന്നറിയില്ല. ഉടനെ പോലീസ് ഞങ്ങളോട് കയര്ത്തിട്ടു പറഞ്ഞു, ഒരുത്തനെ കൊല്ലാക്കൊല ചെയ്തിട്ട് നീയൊക്കെ അവന്റെ വക്കാലത്ത് പറയുന്നോ. എല്ലാ തെളിവും ഞങ്ങളുടെ കയ്യിലുണ്ട്. അവന് എവിടെ ഒളിച്ചാലും ഞങ്ങള് അവനെ പൊക്കും. ഇവിടെ വന്നാലുടന് പോലീസ് സ്റ്റേഷനില് വരാന് പറയണം. ഞങ്ങളുടെ മൊഴിയും ദൃക്സാക്ഷികളുടെ മൊഴിയും അവര് എഴുതിയെടുത്തിട്ടുണ്ട്. പിന്നീടുളള എന്റെ ചോദ്യം ഐ.സി.യുവിലുളള ഗൗരവിനെപ്പറ്റിയാണ്. ദുഖം കലര്ന്ന സ്വരത്തില് ശശി പറഞ്ഞു, രാവിലെ അടുത്ത വീട്ടിലെ ശ്രീവാസ്തവയോടു ഞാന് തിരക്കിയപ്പോള് പറഞ്ഞത് അയാള് ജീവിക്കുമോ മരിക്കുമോ ഒന്നും പറയാന് പറ്റില്ലെന്നാണ്. അതാണ് ഞാന് പറഞ്ഞത് ഇവിടെ നിന്നും രക്ഷപ്പെടണം ഒരു കുഞ്ഞു പോലും അറിയരുത്. അറിഞ്ഞാല് ഞാനടക്കം അകത്താകും.
ജ്യേഷ്ഠനോടു പറഞ്ഞപ്പോള് അയാള് ഗുരുതരാവസ്ഥയിലെങ്കില് സോമന് ഇവിടെ നില്ക്കാന് പാടില്ലെന്നാണ് പറഞ്ഞത്. ഇനിയും കൂടുതലൊന്നും ചിന്തിക്കേണ്ടതില്ല. നമ്മള് അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് ഒരു തെറ്റും ചെയ്തിട്ടില്ല. പിന്നെ ഡല്ഹിക്കു പോകുന്നത് നമ്മള്ക്ക് രണ്ടു പേര്ക്കു മാത്രമേ അറിയൂ. അബ്ദുളിനോടും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ഞാന് ചോദിച്ചു അബ്ദുളിനെങ്ങിനെയുണ്ട്. ശശി വിഷമത്തോടെ പറഞ്ഞു ആ പാവത്തിന് തീരെ വയ്യ. ശരീരമെല്ലാം നല്ല വേദനയാണ്. ഇടി കൊണ്ടതല്ലേ വേദനിക്കാതിരിക്കുമോ. സത്യത്തില് സോമന് വന്നത് ഞങ്ങളുടെ ഭാഗ്യമായിട്ടാണ് കണ്ടത്. അവന്മാരോടു നേരിടാന് ഞങ്ങള്ക്ക് പറ്റുമോ. തല്ലിക്കൊല്ലാനല്ലേ വന്നത്. മറ്റൊന്ന് അവിടെ പോയിട്ട് ഇങ്ങോട്ട് ആര്ക്കും കത്തയക്കരുത്. പോലീസ് വെല്ലുവിളിച്ചിട്ടല്ലേ പോയിരിക്കുന്നത്, ഉടനെ പൊക്കുമെന്ന്; അവരുടെ പൊക്കല്, സോമന് ധൈര്യമായി പൊയ്ക്കോ. പൈസ വേണോ. പോക്കറ്റില് നിന്നു പേഴ്സ് എടുത്തപ്പോള് ഞാന് പറഞ്ഞു, ഇപ്പോള് വേണ്ട. ആവശ്യമെങ്കില് ജ്യേഷ്ഠന് വഴി അറിയിക്കാം. ഞാനിപ്പോള് ടിക്കറ്റ് എടുത്തിട്ടാണ് വന്നത്. ട്രെയിന് ഏഴുമണിക്കു തിരിക്കും. അതുകൂടി ജ്യേഷ്ഠനെ അറിയിക്കണം. ശശി തലയാട്ടി സമ്മതിച്ചു. എല്ലാ സഹായങ്ങളും വാഗ്ദാനം ചെയ്ത് യാത്രാമംഗളങ്ങളും നേര്ന്നിട്ട് ശശി മുറി തുറന്നു പുറത്തേക്ക് പോയി. ഞാന് കതകടച്ചിട്ട് പെട്ടി തുറന്ന് ഡയറിയില് രാമകൃഷ്ണന്റെ അഡ്രസ്സും ഫോണ്നമ്പറും എഴുതിയിട്ടു. മനസ്സിലെ ഏക പ്രാര്ത്ഥന ഗൗരവിന് ഒന്നും സംഭവിക്കരുതേ എന്നായിരുന്നു. അയാള് ജീവനോടെ ഉണ്ടെങ്കില് മാത്രമേ എനിക്ക് ഈ മണ്ണില് കാലു കുത്താന് കഴിയൂ.
യൗവ്വനം ഒരിക്കലും രോഷാഗ്നിയില് ആളിക്കത്തിക്കാന് പാടില്ല. അതു കുറ്റവാളികളെ മാത്രമേ സൃഷ്ടിക്കൂ എന്ന് എനിക്കറിയാം. ഞാനെന്ന കുറ്റവാളിയെ ഇതിലേക്ക് വലിച്ചിഴച്ചത് ആരാണ്. ഇനിയും അതൊന്നും ചിന്തിച്ചിട്ട് ഫലമില്ല. മുരളി വരുന്നതിനു മുമ്പു തന്നെ പോകണം. സന്ധ്യ മയങ്ങിയിട്ടു വേണം പുറത്തേക്കു പോകാന്. ഞാന് കുളിമുറിയില് കയറി കുളിച്ചു. അല്പനേരം കഴിഞ്ഞപ്പോള് സന്ധ്യ ഭൂമിയെ തലോടിത്തുടങ്ങി. പോലീസ്സുകാര് എന്നെത്തേടി നടക്കുന്നുണ്ടോ. എന്റെ മുഖം പോലീസ്സിനറിയില്ല. അറിയണമെങ്കില് ആരെങ്കിലും ഒറ്റികൊടുക്കണം. സാമര്ത്ഥ്യമുളള പോലീസ്സുകാരന്കുറ്റവാളിയെ പിടിക്കുന്നത് മുഖം നോക്കി മാത്രമല്ല, ലക്ഷണം കണ്ടുമാണ്. പുറത്തേക്ക് ജനാലയിലൂടെ നോക്കിയിട്ട് പെട്ടിയുമായി പുറത്തിറങ്ങി കതകടച്ചു താക്കോല് മുറിക്കുളളിലിട്ട് അല്പം ഭയത്തോടെ സ്റ്റേഷനിലേക്കു നടന്നു. എന്റെ ഓരോ കാല്പ്പാടുകളിലും ഭീതി അമര്ന്നിരുന്നു. സ്റ്റേഷനിലെത്തിയ നിമിഷം തെല്ല് അമ്പരപ്പോടെ ഒന്നിലധികം പോലീസ്സുകാരെ കണ്ടു. സാധാരണ ഒന്നോ രണ്ടോ പോലീസ്സുകാര് മാത്രമേ ഇവിടെ കാണാറുളളൂ. യാത്രക്കാരുടെ ഇടയിലൂടെ അവര് നടക്കുകയും നോക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. മനസ്സില് ആശങ്കകള് ഉണര്ന്നു. ഇവര് എന്നെയാണോ തിരയുന്നത്. ഉടനടി ഞാന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി ഒരു ഭാഗത്തായി മാറി നിന്നു. മനസ്സിന്റ ഭാരം ഏറി. കണ്ണുകളില് ഭീതിയും നിറഞ്ഞു. ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചതല്ല. ഇനിയും എങ്ങനെ ട്രെയിനില് കയറും. പ്ലാറ്റ് ഫോമില് ചെന്നാല് അവര് പിടികൂടും. അപകടമാണ്, മറ്റൊന്ന് എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തിയത് ഗൗരവ് മരണപ്പെട്ടോ എന്നാണ്. ഊര്ജ്ജിതമായ അന്വേഷണം അതിന്റെ പേരിലാണോ. എന്തായാലും മനോധൈര്യം നഷ്ടപ്പെടുത്താന് പാടില്ല. ശ്രദ്ധാപൂര്വ്വം പോലീസ് പുറത്തേക്കു വരുന്നതും നോക്കി നിന്നു.
അല്പ സമയത്തിനുള്ളില് ഒരു ട്രെയിന് വന്നു. വാച്ചിലേക്കു നോക്കി. ആറര കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഇത് ഡല്ഹിക്കുളള ട്രെയിനാകാനാണ് സാധ്യത. പെട്ടെന്ന് പോയി അതില് കയറിയാല് പോലീസ് ശ്രദ്ധിക്കും അതു പാടില്ല, അബദ്ധമാണ്. മനസ്സു പതറി നിന്ന നിമിഷങ്ങളില് ഒരു കുടുംബത്തിലെ പലപ്രായത്തിലുളള സ്ത്രീപുരുഷന്മാരായ നാലു പേര് അകത്തേക്ക് നടന്നുവന്നു. ആ നിമിഷം ഞാനും അവര്ക്കൊപ്പം എങ്ങും നോക്കാതെ ആ കുടുംബത്തിലെ ഒരംഗമായി അവര് കയറിയ ബോഗിയിലേക്കു കയറി. അടുത്തുകൂടി നടക്കുന്നവരെ കാണാന് പോലും എനിക്ക് കണ്ണില്ലായിരുന്നു. എന്നിലെ ദീര്ഘ നിശ്വാസം കുറഞ്ഞുവന്നു. ട്രെയിനില് നിന്ന ഒരാളോട് ചോദിച്ച് ഇത് ന്യൂഡല്ഹിക്കളള ട്രെയിന് എന്ന് ഉറപ്പു വരുത്തി. എന്റെ ഭയവും സങ്കടവുമെല്ലാം സന്തോഷത്തിനു വഴി മാറി. ട്രെയിനില് നിന്ന് പുറത്തേക്ക് നോക്കി. പോലീസ് ഏതോ കുറ്റവാളിയെ തിരയുകയാണെന്ന് എനിക്കു മനസ്സിലായി. പല ഭാഗത്തും അവര് പലരേയും തുറിച്ചുനോക്കുന്നുണ്ട്.
എന്റെ നിറം കറുപ്പായതു കൊണ്ട് ആ നിറത്തിലുളളവരെയാണോ നോക്കുന്നത്. മദ്രാസ്സി കൂടിയാകുമ്പോള് തിരിച്ചറിയാന് എളുപ്പമാണ്. അവിടെ കറുത്ത നിറമുളളവരുണ്ടെങ്കിലും അവരുടെ രൂപസാദൃശ്യം മദ്രാസ്സിയുടെ പോലല്ല. ചില പോലീസ്സുകാര് ട്രെയിനിലുളളവരേയും നോക്കിനടക്കുന്നുണ്ട്. അന്വേഷണം റെയില്വേ സ്റ്റേഷനിലേക്കും ബസ്സ് സ്റ്റാന്ഡിലേക്കും വ്യാപിച്ചതാണോ. ട്രയിനിന്റെ മുന്നിലെ എന്ജിന് ഇരക്കുന്നതു പോലെ എന്റെ ഹൃദയവും ദൃതഗതിയില് ഇടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് കാതില് തുളച്ചു കയറുന്ന സൈറണ് വീണ്ടും മുഴക്കി ട്രെയിന് മുന്നോട്ടു നിങ്ങി. തളര്ന്നിരുന്ന ശരീരത്തിന് പുറത്തു നിന്നടിച്ച കുളിരിളം കാറ്റ് ഒരാശ്വാസ്മായി. അതു നെറ്റിയിലെ വിയര്പ്പ് തുടച്ചു മാറ്റി. ട്രയിന് റാഞ്ചയില്നിന്ന് അപ്രത്യക്ഷമായപ്പോഴാണ് ഉളളില് തിളച്ചുമറിഞ്ഞ ഭയാശങ്കകള് മാറിയത്.
അനാഥമായി കിടന്ന ട്രെയിന് പാളങ്ങളെ വിറപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ട്രെയിന് അടുത്തൊരു സ്റ്റേഷനില് നിന്നു. പെട്ടെന്ന് പെട്ടിയെടുത്ത് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. ഏറ്റവും പുറകിലേക്ക് ഓടി. അവിടെയാണ് റിസര്വേഷന് ഇല്ലാത്തത്. ഓടുന്നതിനിടയില് ട്രെയിനില് നിന്നിറങ്ങിയ ഒരാളുടെ പൂട്ടില്ലാത്ത പെട്ടിയില് നിന്നു പുറത്തേക്ക് എന്തോ ഒക്കെ ചിന്നിച്ചിതറി വീഴുന്നതു കണ്ടു. ഞാന് ഓടിക്കയറിയതും ട്രെയിന് മുന്നോട്ടു പോയതും ഒന്നിച്ചായിരുന്നു. സംശയത്തോടെ ഒരിരിപ്പിടം നോക്കി നടന്നു. മദ്രാസ്സിയായ എന്നെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയപ്പോള് എന്റെ കാഴ്ച്ച ശക്തി അല്പം കുറഞ്ഞു. അതില് ഒരാള് ഒരല്പം ഒതുങ്ങിയിരുന്നിട്ട് ഇവിടെ ഇരിക്കാന് പറഞ്ഞു. അയാള്ക്ക് നന്ദി പറഞ്ഞ് പെട്ടി അടിയില് വെച്ചിട്ട് ഞാനിരുന്നു. യാത്രചെയ്യുന്നവര് ഒരിക്കലും മറ്റു യാത്രക്കാരെ ശല്യപ്പെടുത്താന് പാടില്ല.
റിസര്വേഷന് കംമ്പാര്ട്ടുമെന്റില് ഇരുന്നാല് ടിക്കറ്റ് ചെക്കര്ക്ക് കൈക്കൂലി കൊടുക്കാതെ ഇരിക്കാന് പറ്റില്ല. എന്റെ കയ്യില് അനാവശ്യമായി ചെലവഴിക്കാന് കാശുമില്ല. കുറച്ചു ബുദ്ധിമുട്ടിയാലും ഈ ട്രെയിന് എന്നെ എത്തേണ്ടിടത്ത് എത്തിക്കും. എന്നെപ്പോലുളള എത്ര കുറ്റവാളികളെ ശിക്ഷിക്കാതെ രക്ഷപെടുത്തുന്നു ട്രയിനുകള്. ഇതില് കയറുന്നവര് ആരായാലും ട്രെയിന് എന്തിനു നോക്കണം. ഒരു ഉത്തരവാദിത്വമേയുളളു, യാത്രക്കാരെ അതതു സ്ഥാനങ്ങളില് ഒരാപത്തും കൂടാതെ എത്തിക്കുക. അവരെ പരിചരിക്കുക. ഇരുളില് ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്ന ട്രയിനിനുളളില് ഇപ്പോള് ഭീതിയോ, വിഷാദമോ ഒന്നുമില്ല. ആരേയും ഭയന്നിറങ്ങി ഓടേണ്ടതുമില്ല. അടുത്തിരുന്ന ചിലരൊക്കെ ഉറക്കം തൂങ്ങുന്നുമുണ്ട്. ഏതാനും സ്റ്റേഷനുകള് കഴിഞ്ഞപ്പോള് ഞാനൊരു സ്റ്റേഷനിലിറങ്ങി പ്ലാറ്റ്ഫോമിലെ കച്ചവടക്കാരില് നിന്ന് ഭക്ഷണം വാങ്ങിക്കഴിച്ചു. ഇരുളിനെ കീറിമുറിച്ച് പ്രകാശം പരത്തിക്കൊണ്ട് ട്രെയിന് ഓടികൊണ്ടിരുന്നു. ഉറക്കം തൂങ്ങി കണ്ണു തുറക്കുമ്പോള് നേരം പുലര്ന്നിരുന്നു. ഇടയ്ക്കൊരു ചായ കുടിച്ചു. ട്രെയിനിന്റെ ജനല്പാളികളിലൂടെ ഞാന് നോക്കിയിരുന്നു. വലിയ സ്റ്റേഷനുകളില് എത്തുമ്പോഴാണ്. ആളുകളുടെ തിരക്ക് കണ്ടത്. അവരുടെയിടയില് ആഭരണങ്ങള് ധരിച്ച സുന്ദരിമാരായ സ്ത്രീകളും ഉണ്ടായിരുന്നു. സിനിമ നടിമാരെ പോലെ മുഖത്ത് ചായം പൂശിനില്ക്കുന്നതു കണ്ടാല് സ്റ്റേഷനില് ആരേയെങ്കിലും പ്രതീക്ഷിച്ചു നില്ക്കുകയാണോ എന്നു തോന്നും.
ചൂടുളള കാറ്റില് ഗംഗാ നദിയിടെ മുകളിലൂടെ ട്രെയിന് പൊയ്ക്കൊണ്ടിരിക്കെ എന്റെയടുത്തിരുന്ന രണ്ടു പേര് അതിലേക്ക് നാണയത്തുട്ടുകള് എറിയുന്നതു കണ്ടു. എന്റെ പുരികക്കൊടികള് ആശ്ചര്യത്തോടെ നോക്കി. എന്റെ അടുത്തിരുന്നയാളും എഴുന്നേറ്റു ചെന്ന് നാണയത്തുട്ട് എറിഞ്ഞു. കുറച്ചകലെയായി വിശാലമായൊഴുകുന്ന നദിയുടെ തീരത്ത് ആളുകള് കുളിക്കുകയും തുണികള് കഴുകുകയും ചെയ്യുന്നു. മറ്റൊരിടത്ത് പോത്തുകള് മുങ്ങിക്കിടക്കുന്നു. അതിനടുത്തായി പശുക്കള് പുല്ലു മേയുന്നു. നദിയിലൂടെ തടിക്കഷണമോ മൃഗങ്ങളുടെ അവയവമോ ജലപ്പരപ്പിലൂടെ ഒഴുകുന്നു. എന്റെ അടുത്തിരുന്ന ആളിനോടു ചോദിച്ചു, എന്തിനാ വെളളത്തില് പൈസ എറിയുന്നത്. അയാള് ഒട്ടും കൂസ്സാതെ പറഞ്ഞു ഗംഗാ ദേവിയെ പ്രസാദിപ്പിക്കാനാണ്. അമ്പലവും പള്ളിയും ശ്രീകോവലുമൊക്കെ മനസ്സിലേക്ക് വന്നു. നാട്ടിലെ ദേവീ,ദേവന്മാരുടെ കഴുത്തില് പൂമാല അണിഞ്ഞു കിടക്കുന്നതു കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഇവിടെ ജലത്തില് പ്രതിമകള് തീര്ക്കാന് കഴിയില്ല. അതിനാലാണ് ആകാശഗംഗ പോലെ കിടക്കുന്ന ദേവിക്ക് പ്രണാമം അര്പ്പിക്കാനായി പണം എറിഞ്ഞു കൊടുക്കുന്നത്. ഒരാള് വെളളികൊണ്ടുളള അരഞ്ഞാണവും എറിയുന്നതു കണ്ടു. അതു കുട്ടികള്ക്കു നന്മ വരാനായിരിക്കും. ദേവീ ഭക്തര്ക്ക് ഗംഗ പുണ്യജലമാണ്. ഹിമാലയത്തില് നിന്ന് ഒഴുകിയെത്തുന്ന ജലത്തില് കുളിച്ചാല് ശുദ്ധി വരുമെന്നാണ് വിശ്വാസം. എന്നാലും എന്നില് കൗതുകമുണര്ത്തിയത് സ്നേഹപാരവശ്യത്തോടെ മനുഷ്യനെ താലോലിച്ചൊഴുകുന്ന ഗംഗയ്ക്ക് ഈ പണത്തിന്റെ ഔദാര്യം ആവശ്യമുണ്ടോ. ആ പണം ഏതെങ്കിലും ദരിദ്രര്ക്ക് കൊടുത്തുകൂടെ. വെളളത്തിലെറിഞ്ഞാല് എന്തെങ്കിലും ഗുണമുണ്ടോ?. ഈ മനുഷ്യര് ഇങ്ങനെ പോയാല് അരാജകത്വവും, പട്ടിണിയും, ദാരിദ്ര്യവും കൂടുക തന്നെ ചെയ്യും.
ട്രെയിന് ന്യൂഡല്ഹിയിലെത്തി. തളര്ന്ന മനസ്സുമായി ഞാന് പുറത്തിറങ്ങി. ചുറ്റും നോക്കി എങ്ങും തിരക്കാണ്. അടുത്തൊരു ട്രെയിനും കിടപ്പുണ്ട്. പുറത്തിറങ്ങി എങ്ങനെയെങ്കിലും ഈ വിലാസത്തിലെത്തണം. ഞാന് മുന്നോട്ടു നടക്കുമ്പോള് എന്റെ മുന്നില് നിന്ന് ഒരാള് എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് ഉറ്റു നോക്കി ചോദിച്ചു, ”സോമനാണോ?”. അതെയെന്ന് ഞാന് മറുപടി കൊടുത്തു. അതു ശശിയുടെ ജ്യേഷ്ഠന് രാമകൃഷ്ണനായിരുന്നു. അദ്ദേഹമെന്നെ സ്വീകരിച്ചു. പുറത്തിറങ്ങി കുതിര റിക്ഷയില് മാളവ്യനഗരത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു. ബസ്സുകള് അങ്ങോട്ടു പോകുന്നുണ്ട്, പക്ഷേ യാത്രക്കാരുടെ സൗകര്യത്തിനല്ല പോകുന്നത് എന്നു മാത്രം. ആ യാത്രയില് റാഞ്ചിയിലുണ്ടായ കാര്യങ്ങള് ഞാന് വിവരിച്ചു.
ശശിയെപ്പോലെ തന്നെ ജ്യേഷ്ഠനും സ്നേഹവും ആത്മാര്ത്ഥതയും ഉളളവനെന്ന് മനസ്സിലായി.റാഞ്ചിയിലുണ്ടായ മാനസ്സിക സംഘര്ഷങ്ങള് ഇപ്പോഴാണ് മാറിക്കിട്ടിയത്. എന്നാലും ഗൗരവ് മരിച്ചോ ഇല്ലയോ എന്നത് മനസ്സിനെ അലട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഞാന് ആ കാര്യം രാമേട്ടനുമായി പങ്കുവച്ചപ്പോള് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത്, സോമന് അതോര്ത്ത് വിഷമിക്കേണ്ട അഥവാ അവന് ചത്താലും തൂക്കിലേറ്റാനൊന്നും പോകില്ല. അതുപോലുളള മത ഭ്രാന്തന്മാരെ വെടിവച്ചു കൊല്ലണം. ഒരുത്തന്റെ വീട്ടില് കയറി അതിക്രമം കാണിച്ചാല് സ്വയരക്ഷക്ക് ചിലപ്പോള് കൊല്ലേണ്ടിവരും. ഒരു കോടതിക്കും ഒരു ചുക്കും ചെയ്യാന് പറ്റില്ല. ആ വാക്കുകള് എനിക്ക് ധൈര്യംപകര്ന്നു.
എന്നെയും ചിന്തിപ്പിച്ചത് ആ വഴിക്കാണ്. മറ്റുളളവരുടെ സ്വകാര്യതയില് തലയിടുന്നവര്ക്ക് പലതും അനുഭവിക്കേണ്ടി വരും. അവര്ക്ക് ഒരു കോടതിയും ഒരാനുകൂല്യങ്ങളും നല്കില്ല. മാനസ്സിക രോഗികളായ മതവാദികളെ ബിഹാറിലാണ് കണ്ടത്. കേരളത്തില് എല്ലാ മതക്കാരുമുണ്ട്. ഇന്നുവരെ ആരും കലഹിക്കന്നതായി ഞാന് കണ്ടിട്ടില്ല. നല്ലൊരു സമസ്കാരത്തില് ജീവിക്കുന്നവര്ക്ക് ഒരിക്കല് പോലും കാണാത്ത ദൈവങ്ങളെ പറ്റി കെട്ടുകഥകളുണ്ടാക്കി ആരാധിക്കാന് പറഞ്ഞാല് അത് നടപ്പുളള കാര്യമല്ല. ഇങ്ങനെയുളള വികാര-വിചാരങ്ങളുണ്ടാക്കുന്നത് അധികാരമുളളവരാണ്. ആ അധികാരമാണ് ദുര്ബലരെ ധൈര്യപ്പെടുത്തുന്നത്. അവര് നേടുന്ന ആ ധൈര്യം പിശാചിന്റേതാണ്, ഈശ്വന്റേതല്ല. ഈശ്വര വിശ്വാസികള്ക്ക് മാനസീകപീഡനങ്ങള് ഉണ്ടായാലും അവരില് നിന്നു പുറത്തു വരിക സ്നേഹവും കാരുണ്യവുമായിരിക്കും.
മാളവിക നഗറിലേക്കുളള യാത്രക്കിടയില് ഡല്ഹിയിലെ ഓരോ സ്ഥലങ്ങളെപ്പറ്റിയും രാമേട്ടന് വിവരിച്ചു. അതില് എനിക്ക് ഏറെ ആകര്ഷകമായി തോന്നിയത് കനോട്ട് പ്ലെയ്സാണ്. നിലാവു പോലെ ശോഭയാര്ന്ന കെട്ടിടങ്ങള് റോഡരികില് വൃക്ഷങ്ങള് നിരനിരയായി നില്ക്കുന്നതു കാണാന് എന്തഴകാണ്. ഞാന് കണ്ടിട്ടുളള ചെറിയ നഗരങ്ങളൊക്കെ പൊടിപടലമേറ്റതാണ്. ഇതുപോലെ ബ്രിട്ടീഷുകാര് പണികഴിപ്പിച്ച റാഞ്ചിയിലെ കോളജുകളും മറ്റ് കെട്ടിടങ്ങളും ശിരസ്സ് കുനിച്ചല്ല, ഉയര്ത്തി നില്ക്കന്നതായി എനിക്കു തോന്നി. സുന്ദരമായ കുഞ്ചിരോമങ്ങള് ചലിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കുതിര വണ്ടി വീടിനു മുന്നില് നിന്നു. വീടിന്റെ മുറ്റത്ത് പുഞ്ചിരി തൂകിനില്ക്കുന്ന നിറമാര്ന്ന റോസ്സാപ്പൂക്കളുണ്ട്.
രണ്ടു മുറിയും ഒരടുക്കളയുമുളള ഒരു ചെറിയ വീട്. എന്നെ അകത്തെ മുറിയിലേക്ക് കൊണ്ടു പോയിട്ടു പറഞ്ഞു, ഇതാണ് സോമന്റെ മുറി. ഞാനിപ്പോള് വരാം. രാമേട്ടന് പുറത്തേക്കു പോയി. എന്റെ മനസ്സിലെ ആദിയും വ്യാധിയും അകന്നു. കഴിഞ്ഞ രാത്രിയില് ട്രെയിനില് കണ്ണടച്ചിരിക്കുമ്പോള് ഞാന് ഏതോ കൊടുങ്കാറ്റില്പ്പെട്ടുഴലുന്ന പായ്ക്കപ്പലിലായിരുന്നു. കാറ്റും കോളും ഇരുളും നിറഞ്ഞ ആ കപ്പലില് നിന്ന് ഞാനിപ്പോള് രക്ഷപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. രാമേട്ടന് എനിക്കായി ആവിപറക്കുന്ന ചായ തന്നിട്ട് അറിയിച്ചു. ഞാന് രണ്ടു മണിക്കൂര് അവധിയെടുത്താണ് ഓഫിസ്സില് നിന്നു വന്നത്. ഭക്ഷണം കിച്ചനിലുണ്ട്. എന്തായാലും വെറുതേ ഇരിക്കാന് പറ്റില്ലല്ലോ, ഒരു ബയോ എഴുതി തരിക. ഞാനൊന്നു ശ്രമിക്കാം.പുറത്തേക്ക് തിരിഞ്ഞപ്പോള് ആ ഗൗരവ് ശര്മ്മയുടെ കാര്യമൊന്ന് തിരക്കണം എന്നു പറഞ്ഞു. അതിനു സമ്മതം മൂളിക്കൊണ്ട് അദ്ദേഹം മുറി വിട്ടുപോയി.
ദിനങ്ങള് വിരിഞ്ഞും കൊഴിഞ്ഞം കടന്നുപോയി. എനിക്ക് കസ്തൂര്ബാ ഗാന്ധിനഗറിലുളള ഹിന്ദുസ്ഥാന് റ്റൈംസ് ഓഫിസ്സില് രാമേട്ടന്റെ ശുപാര്ശപ്രകാരം ജോലി ലഭിച്ചു. രാമേട്ടന്റെ വീട്ടഡ്രസ്സില് ഓമനയുടെ കത്തുകള് വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ഞാന് ഇവിടെ വരുന്നതിനു മുമ്പു തന്നെ ജ്യേഷ്ഠന് അമ്പാലയിലേക്ക് ട്രാന്സ്ഫറായി പോയിരുന്നു. ശശിയില്നിന്നും ഗൗരവിന്റെ കാര്യം ഞാനറിഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. അയാള് ഒരു മാസത്തോളം ആശുപത്രിയില് കിടന്നു. ഇപ്പോള് ഒരു വടിയില്ലാതെ നടക്കാന് കഴിയില്ല. എന്നെ തിരഞ്ഞ് അയാളുടെ ഗുണ്ടകള് നടക്കുന്നുണ്ട്. കേസ് കോടതിയില് നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കെ ആരോ ഉപദേശിച്ചു. കേസ്സ് പിന്വലിച്ചില്ലെങ്കില് തിരിഞ്ഞു കൊത്തുമെന്ന്. വടി കൊടുത്ത് അടി വാങ്ങിയിട്ട് ഇനി കോടതിയുടെ അടിയും കൂടി വാങ്ങണോ?. ആ കേസ്സ് അയാള് പിന്വലിച്ചു. അതോടെ എന്റെ മനസ്സിന് ഒരാശ്വാസമായി. ഡല്ഹി ജീവിതം ഞാനിഷ്ടപ്പെട്ടു. ഞാനിവിടെ സുഖമായിരിക്കുന്നുവെന്നു മാത്രം റാഞ്ചിയിലുള്ളവരെ അറിയിച്ചു. എനിക്ക് പുതിയൊരു ജോലിക്കുള്ള കത്തു കിട്ടി.
അദ്ധ്യായം – 21
ഇറച്ചിക്കറിയും പോലീസ്സും
ജ്യേഷ്ഠന് പാപ്പച്ചന് എന്. സി.സി. ട്രെയിനിംഗ് നേടിയത് ചാരുംമൂട്ടില് നിന്നാണ്. അത് ചാരുംമൂട് ചന്തയുടെ തെക്ക് ഭാഗത്തുളള വലിയവിളക്കാരുടെ സ്ഥലത്തുവച്ചായിരുന്നു. ട്രെയിനിംഗില് പങ്കെടുക്കുന്നവരുടെ വീട്ടുകാര്ക്ക് സര്ക്കാര് പഞ്ചസാര, ഗോതമ്പ്, അരി, മൈദ ഇതൊക്കെ കൊടുത്തിരുന്നു. റാഞ്ചിയിലെ മലയാളികളില് ഒരു പ്രത്യേകത അവര് പരസ്പരം സഹകരണമുളളവരാണ്. മാത്രവുമല്ല മതത്തിനതീതമായി മനുഷ്യത്വമുളളവരായിരുന്നു. അതിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ തെളിവാണ് ഹിന്ദു-മുസ്ലീം വര്ഗ്ഗീയ കലാപമെന്നപേരില് കൊളളയും കൊലയും നടക്കുമ്പോള് മലയാളികളായ താമരക്കുളം വാസ്സുപിളള, കോന്നിക്കാരന് ജോസഫ്, ചങ്ങനാശേരിക്കാരന് പത്മനാഭന്, പാലക്കാട്ടുകാരന് കൃഷ്ണന്കുട്ടി നായര്, ജ്യേഷ്ഠനടക്കമുളളവര് എച്ച്. ഇ. സിയില് ജോലി ചെയ്തിരുന്ന ഹിന്ദിക്കാരായ മുസ്ലീങ്ങളെ ഇവരുടെ വീടുകളില് ഒളിപ്പിച്ചു പാര്പ്പിച്ചത്. അവരെല്ലാം അടുത്ത ക്വര്ട്ടറുകളില് താമസ്സിക്കുന്നവരായിരുന്നു. അതു പോലെ പല സെക്ടറുകളിലും സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവരെയെല്ലാം എനിക്ക് നേരിട്ടറിയാം.
പഴയ സംഭവങ്ങമൊക്കെ ചോദിച്ചപ്പോള് അവരുടെ മുഖത്തുളള ഭീതി ഞാന് ശ്രദ്ധിച്ചു. ആരെങ്കിലും ഇവരെ ഒളിപ്പിച്ചുവച്ചുവെന്നറിഞ്ഞാല് ആ കൊലക്കത്തി അവരുടെ മേലാണ് വീഴുക. മത-വര്ഗ്ഗീയ വിഷപ്പാമ്പുകള്ക്ക് മദ്രാസ്സിയെന്നോ ബിഹാറിയെന്നോ ഭേദമില്ല. എവിടെയെങ്കിലും ജോലിയുണ്ടെങ്കില് അവര് പരസ്പരം സംസാരിക്കും,സഹകരിക്കും. അതിനനുസരിച്ച് നാട്ടിലെ സുഹൃത്തുക്കള്, ബന്ധുക്കള് ആരെങ്കിലും ജോലിക്കായി കാത്തിരിപ്പുണ്ടെങ്കില് ഇവരുടെ കത്ത് ലഭിച്ചാല് അവരെത്തും.
റാഞ്ചി രത്തന് ടാക്കീസ്സിനടുത്ത് ഒരു മിലിട്ടറി ക്യാമ്പുണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ ജോലിയുളള ഒരു ഉയര്ന്ന ഉദ്ദ്യോഗസ്ഥനാണ് ഹിനുവില് താമസ്സിക്കുന്ന തൃശൂര്ക്കാരനായ ബാലകൃഷ്ണപിളള. റാഞ്ചി മലയാളി അസ്സോസ്സിയേഷന് അംഗം കൂടിയായ ഇദ്ദേഹമാണ് ജ്യേഷ്ഠനോട് ജോലിയെപ്പറ്റി പറയുന്നത്. എന്ജിനീയറിംഗ് ബിരുദമുളളവര്ക്കാണ് മുന്ഗണന. അങ്ങനെയാണ് കുറ്റാനത്തുകാരന് മാത്തനൊപ്പം ജ്യേഷ്ഠന് പാപ്പച്ചന് റാഞ്ചിയിലേക്ക് ട്രെയിന് കയറുന്നത്. ജ്യേഷ്ഠനങ്ങനെ ജോലി ലഭിച്ചു.
ഞാനും അച്ചന്കുഞ്ഞും ഈ പാത പിന്തുടര്ന്നു. അതിനു സഹായകമായത് റാഞ്ചി ലയണ്സ് ക്ലബാണ്. അവിടുത്തെ വന്കിട വ്യവസായികളൊക്കെ ഇതിലെ അംഗങ്ങളാണ്. എന്റെ കമ്പനിയും ഇതില്പ്പെടും. അച്ചന്കുഞ്ഞ് എല്ലാദിവസവും അവിടെ പാര്ട്ട് ടൈം ആയി ആറു മുതല് ഒമ്പതു വരെ ജോലി ചെയ്തു. അച്ചന്കുഞ്ഞ് അവധിക്കു പോകുമ്പോഴൊക്കെ ഞാനാണ് ആ ജോലി ഏറ്റെടുക്കുന്നത്. അതിനാല് പലരേയും പരിചയമുണ്ട്. മിക്ക ഞായറാഴ്ച്ചകളിലും അവര് ഒന്നിച്ച് കൂടി വിനോദ- വിജ്ഞാന പരിപാടികള് അവതരിപ്പിക്കും. സാമൂഹിക, സാംസ്കാരിക, കാരുണ്യ പ്രവ്യര്ത്തികള്ക്ക് അവര് ഏറെ മുന്നിലാണ്. ജോലി കൂടുതലുളളപ്പോള് അച്ചന്കുഞ്ഞ് എന്നെ വിളിക്കാറുണ്ട്.
റാഞ്ചിയിലെ ഊടുവഴികളില് ഒരു ജോലിക്കായി ഞാന് ധാരാളം അലഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അതിനാല് തൊഴില് ലഭിക്കാതെ അലയന്നവര് എന്റെ ശ്രദ്ധയില്പ്പെട്ടാല് അവര്ക്കായി ശ്രമിക്കും. പുതുതായി വരുന്ന മലയാളിക്കും തമിഴനും വലിയ ബന്ധങ്ങള് ഒന്നും ഇവിടെ ഇല്ലാത്തതു കാരണം പറഞ്ഞ് പല ജോലികളും നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ആ സമയം എന്റെ ബോസായ സുബാഷ് ബാബുവുമായി ഞാന് ബന്ധപ്പെടുത്തും. ഈ വ്യക്തിയെ എനിക്കറിയാം ആള് കുഴപ്പക്കാരനൊന്നുമല്ല എന്നൊക്കെ സുബാഷ് ബാബു പറഞ്ഞതനുസരിച്ച് ചിലര്ക്ക് ജോലി ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഫാക്ടറി ജോലിക്ക് ഹിന്ദിക്കാരേയും ഞാന് സഹായിച്ചിട്ടുണ്ട്.
അനുജന് കുഞ്ഞുമോന് എന്റെ കമ്പനിയുടെ എന്ജിനീയറിംഗ് വിഭാഗത്തിലാണ് ജോലി ലഭിച്ചത്. ജ്യേഷ്ഠന്റെ ക്വാര്ട്ടറിലാണ് താമസ്സം. ബസ്സില് നിത്യവും വന്നു പോകും. ഏതാനും മാസങ്ങള് കഴിഞ്ഞപ്പോള് അവന് ജോലിയില് അലസനായി. ഉച്ചയ്ക്കു ഭക്ഷണ സമയത്ത് പോയാല് പിന്നീട് ആളെ കാണില്ല. അതിനാല് ഇവന്റെ കീഴിലുളള ജോലിക്കാരും ഇവനെപ്പോലെ പെരുമാറാന് തുടങ്ങി. ഈ കാര്യം അവിടുത്തെ മാനേജര് എന്റെ ശ്രദ്ധയില്പെടുത്തി. ഞാനും ഇവനെ നിരീക്ഷിക്കാന് തുടങ്ങി. എന്നോടുളള അടുപ്പം കൊണ്ടാണ് മാനേജര് വിക്രം സിംഗ് ഇത് ആരോടും പറയാതിരുന്നത്. എന്റെ അനുജനായതു കൊണ്ട് ഒരല്പം ഇളവ് അദ്ദേഹം കൊടുത്തതാണ്. അത് എന്റെ വിശ്വാസത്തെയാണ് ചോദ്യം ചെയ്തിരിക്കുന്നതെന്ന് എനിക്കും തോന്നി. സ്വന്തം വീട്ടിലായിരുന്നപ്പോഴും ഇവന് ഒരു പണിയും ചെയ്തു കണ്ടിട്ടില്ല, സുഖജീവിതമായിരുന്നു.
ഒരു ദിവസം ഉച്ചകഴിഞ്ഞിട്ട് ഞാന് എന്ജിനീയറിംഗ് വിഭാഗത്തിലേക്ക് ചെന്നു. എല്ലാവരും ജോലിയില് ബദ്ധശ്രദ്ധരാണ്. ഇവനെ അവിടെയെങ്ങും കണ്ടില്ല. ഞാന് നിരനിരയായി കിടന്ന ചെറുതും വലുതുമായ പൈപ്പുകളുടെ ഇടയിലൂടെ നടന്നു. ഞാനറിയാതെ പുറത്തുപോകില്ലെന്നറിയാം. നടക്കുന്നതിനിടയില് കണ്ടത് ഒരു പൈപ്പിനുളളില് ഇവന് ഗാഢമായി ഉറങ്ങുന്നതാണ് ഇത് ജോലിസ്ഥലത്ത് ന്യായീകരിക്കാന് കഴിയാത്തതാണ്. സംരക്ഷിക്കാന് ആളുണ്ടെന്നു കരുതി പ്രശ്നങ്ങള് സൃഷ്ടിക്കാന് പാടില്ല. എന്നെക്കാള് ശമ്പളം വാങ്ങുന്നവന് സത്യത്തിനു നേരെ മുഖം തിരിക്കുന്നത് എന്താണ്. വിളിച്ചുണര്ത്തി കുറ്റപ്പെടുത്തി. നീ രാത്രിയില് ഉറങ്ങാറില്ലേ, നിനക്കു ചുറ്റും മറ്റുളളവര് ഇതെല്ലാം കാണുന്നുണ്ട്. ഒരു ജോലിയില് പ്രാവീണ്യം നേടാനാണ് ശ്രമിക്കേണ്ടത്. മറ്റുളളവരോട് പണിയെടുക്കാന് പറഞ്ഞിട്ട് വന്നു കിടന്നുറങ്ങുക. എഴുന്നേറ്റു വരിക. ഒന്നും പ്രതികരിക്കാതെ എന്റെ ഒപ്പം ഭൂതബാധയുളളവനെ പോലെ നടന്നു. ഏതു ജോലി ചെയ്താലും അതില് ജാഗ്രത വേണമെന്നു പറഞ്ഞിട്ട് ഞാന് മടങ്ങി.
പുതുവര്ഷമായപ്പോള് എനിക്ക് ശമ്പളത്തില് നൂറുരൂപ വര്ദ്ധനവുണ്ടായി. കിട്ടുന്ന ശമ്പളമെല്ലാം പത്തു ദിവസത്തിനുളളില് തീരും. വാടകയ്ക്കും ചെലവിനുമുളള പണം മാറ്റിവച്ചിട്ട് ബാക്കി തുക നാട്ടിലെ ആവശ്യക്കാര്ക്കായി അയയ്ക്കും. എന്റെ ഒപ്പം നാടകത്തില് അഭിനയിച്ചവര് വരെ ആവശ്യങ്ങള് പറഞ്ഞ് കത്തയയ്ക്കും. എന്നാലും രോഗത്തില് കഴിയുന്നവര്, കുട്ടികള്ക്കുളള ഫീസ്സ് ഇതിനാണ് മുന്ഗണന കൊടുത്തത്. ചില മാസങ്ങളില് പലരോടും കടം വാങ്ങിയാണ് ഞാന് ഫീസടച്ചതും ചെലവുകള് നടത്തിയതും. ഓരോ മാസവും ആവശ്യക്കാരുടെ എണ്ണം കൂടുകയും ഞാന് കടക്കാരനാവുകയും ചെയ്തു.
എന്റെ നാടകങ്ങള് കല്ക്കട്ടയിലും റാഞ്ചിയിലും അരങ്ങേറി. റാഞ്ചിയില് കാണാന് പോകും കല്ക്കട്ടയിലേക്ക് എന്നെ ക്ഷണിച്ചു എങ്കിലും സമയക്കുറവുമൂലം പോകാന് സാധിച്ചില്ല. റാഞ്ചിയിലും കല്ക്കട്ടയിലും ഞാന് ബന്ധപ്പെട്ടിട്ടുളള വ്യക്തികള് മലയാള ഭാഷയെ ഹൃദയത്തില് സൂക്ഷിക്കുന്നവരും നന്മയുളളവരുമായിരുന്നു. ഒരു സാഹിത്യകാരന് അല്ലെങ്കില് നാടകകൃത്ത് സമൂഹത്തില് ചുട്ടുപൊളളുന്ന യാഥാര്ത്ഥ്യങ്ങള് ജനങ്ങളിലെത്തിക്കുമ്പോഴാണ് മിഴിവുറ്റവനാകുന്നതെന്ന് അവര് പറഞ്ഞത് ഓര്ക്കും. ഓരോ ജീവിതത്തിന്റെയും സൂഷ്മതലങ്ങള് പഠിക്കാന് എത്രയോ കാലങ്ങള്, ജന്മങ്ങള് വേണ്ടി വരുമെന്ന് എനിക്കു തോന്നി. സാഹിത്യം സിനിമയല്ല. അതിന് വെളിച്ചമുണ്ടാകണമെങ്കില് അറിവും അനുഭവങ്ങളും ധാരാളമായി വേണം. റാഞ്ചി എയ്ഞ്ചല് തിയേറ്റേഴ്സ്, സി. എല് ജോസ്, കടവൂര് ചന്ദ്രന്പിളള തുടങ്ങിയവരുടെ നാടകങ്ങള് അവതരിപ്പിച്ചപ്പോഴും കാണാന് പോകുമായിരുന്നു. ഒരിക്കല് എനിക്കൊപ്പം റാഞ്ചി ടെക്സ്റ്റയില്സില് ഞാന് ജോലി വാങ്ങിക്കൊടുത്ത മുരളീധരനുമുണ്ടായിരുന്നു.
അളിയനും കുടുംബവും ഒരു വര്ഷം കഴിഞ്ഞപ്പോള് പഞ്ചാബിലേക്ക് ട്രന്സ്ഫറായി പോയി. കുഞ്ഞുമോന് ഒരു വര്ഷമാകുന്നതിനു മുന്നേ അവധിയെടുത്ത് നാട്ടിലേക്കു പോയി. ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞിട്ടും തിരിച്ചു വന്നില്ല. ഞാന് ദുര്വ്വയില് നിന്ന പോയതിനു ശേഷം അധികമാരും എന്നെപ്പറ്റി സംസാരിച്ചിട്ടില്ല. പലരും കരുതിയത് ഞാന് മറ്റെങ്ങോ ജോലിയായി പോയിക്കാണുമെന്നാണ്. നാടകം കഴിഞ്ഞു തീരുമ്പോള് എല്ലാവരേക്കാളും മുന്നേ ഞാന് സ്ഥലം വിടും. രാത്രി കാലമായതിനാല് ആരും ആരേയും അധികം ശ്രദ്ധിക്കാറില്ല. രണ്ടു വര്ഷം കഴിഞ്ഞപ്പോള് എനിക്ക് പത്രപ്രവര്ത്തന പഠനത്തിനു സര്ട്ടിഫിക്കേറ്റ് കിട്ടി. കോളജ് പഠനം തുടര്ന്നു.
ഒരു രാത്രി ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ട് വീട്ടിലെത്തുമ്പോള് അടുത്ത മുറിയിലുളള അബ്ദുല്ലയും ശശിധരനും അടുത്ത വീട്ടിലെ ഗൗരവ് ശര്മ്മയുമായി വഴക്കാണ്. അയാള്ക്കൊപ്പം അയാളുടെ വീട്ടില് വാടകയ്ക്കു താമസ്സിക്കുന്ന മൂന്നു ഹിന്ദിക്കാരും സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും കാഴ്ച്ചക്കാരായി നില്പുണ്ട്. അവരുടെ വഴക്കു കേട്ട് അതുവഴി പോകുന്നവരും അവിടേക്കു വന്നു. ഞാനും അവരുടെ പിറകിലായി നിലയുറപ്പിച്ചു. ഗൗരവിന്റെ വായില് നിന്ന് വരുന്നത് നല്ല ഭാഷയല്ല. ഒപ്പം ജാതിഭൂതവുമുണ്ട്.
പശു ഇറച്ചി വേവിച്ചതിന്റെ മണം പുറത്തു വന്നതാണ് പ്രശ്നം. പലപ്പോഴും ബീഹാറിന്റെ പലഭാഗങ്ങളില് പശുക്കളെ കശാപ്പു ചെയ്യുന്നതിന്റെ പേരില് ഹിന്ദു-മുസ്ലീം കൊലപാതകങ്ങള് നടക്കുന്നുണ്ട്. ഒരുത്തന്റെ ഭവനത്തില് ഭക്ഷണമുണ്ടാക്കുന്നത് നിരീക്ഷിക്കാന് മറ്റുളളവര്ക്ക് എന്തു കാര്യമെന്ന് എനിക്കും തോന്നി. ഇവര് മുറിക്കുളളില് മറ്റ് അസന്മാര്ഗ്ഗിക കാര്യങ്ങളൊന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല. ഇറച്ചിയുടെ മണം മറ്റളളവര്ക്ക് ദുര്ഗ്ഗന്ധമുണ്ടാക്കുന്നുണ്ടെങ്കില് അതു പാടില്ലെന്ന് പറഞ്ഞാല് പോരേ?. അതിന് മറ്റൊരാളുടെ മുറിയില് അതിക്രമിച്ച് കടക്കുന്നത് നിയമലംഘനമല്ലേ?. അവരുടെ വഴക്കു തുടരുന്നതിനിടയില് ശശി പറഞ്ഞു, ഇതു പശു ഇറച്ചിയല്ല, പോത്തിറച്ചിയാണ്.
അബ്ദുളിന്റെ വാദം മറ്റൊന്നാണ്. എന്റെ മുറിയില് നിങ്ങള് എന്തിനു കയറി. ഗൗരവിന്റെ നോട്ടം സാധാരണ നോട്ടമല്ല. ചോര പകയുടെ നോട്ടമാണ്. സദാചാരഗുണ്ടകളെ പോലെ ഗൗരവിനു ചുറ്റും മതമൗലീക വാദികളും നിന്നു. അതിലൊരാള് ഇറച്ചിപാത്രത്തിന്റെ അടപ്പ് തറന്നു മണപ്പിച്ചു നോക്കി. അവന്റെ മുഖത്ത് മിന്നിമറഞ്ഞത് പുച്ഛവും ഓക്കാനവുമായിരുന്നു. അവന് ശശിയുടെ നേര്ക്കു നോക്കി അമര്ഷത്തോടെ ചോദിച്ചു, തും ജൂട്ട് ബോല്ത്താ കെ കുത്തേ, ഈ തോ ഗായിക്കാ മീറ്റേ, (നീ കളളം പറയുന്നോടാ നായേ, ഇത് പശുവിന്റെ ഇറച്ചിയാ) പറഞ്ഞു തീരുകയും മറ്റൊരുത്തന് ശശിയുടെ കരണത്ത് ആഞ്ഞടിച്ചു. ആ അടി വേദനയോടെ ഞാന് കണ്ടു. ശശി രോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു, ഇറങ്ങി പോടാ ഞങ്ങളുടെ മുറിയില് നിന്ന്. മറ്റൊരുത്തന് ആ ഇറച്ചിപ്പാത്രം പുറത്തേക്ക് എറിഞ്ഞു. അടുക്കളയിലുളള ഉരുളന് കിഴങ്ങും, പച്ചക്കറികളും കണ്മുന്നില് കണ്ടതെല്ലാം അവര് തട്ടി തെറുപ്പിച്ചു. ഗൗരവ്വ് ശര്മ്മയെ അബ്ദുള് തളളിയിട്ട് ആക്രോശിച്ചു. ഇറങ്ങെടാ പുറത്ത്.
അതിനുളളില് അടിയും ഉന്തും തളളും തുടര്ന്നു. അബ്ദുല്ല മേശപ്പുറത്തിരുന്ന കത്തിയെടുത്ത് ഗൗരവിന്റെ നേര്ക്കു ചൂണ്ടി. കത്തി കയ്യിലിരുന്ന് വിറച്ചു. ഗൗരവും മറ്റു രണ്ടു പേരും കൂടി കത്തി വാങ്ങാന് ശ്രമിക്കുന്നതിനിടയില് രണ്ടു പേരുടേയും കൈകള് മുറിഞ്ഞു രക്തമൊഴുകി. ശശിയും മറ്റൊരുത്തനുമായി പിടിവലി നടന്നു. ശശിയെ ഇടിച്ചു വീഴ്ത്തുന്നതില് എതിരാളി വിജയിച്ചു. വീണ്ടും മുകളിലേക്കുയര്ത്തി അടിക്കുന്നതു കണ്ടപ്പോള് എന്റെ മാംസപേശികളും വലിഞ്ഞുമുറുകി. ഇതു കണ്ടു നില്ക്കാന് മനസ്സനുവദിക്കുന്നില്ല. അബ്ദുല്ലയെ ഭിത്തിയോടു ചേര്ത്തു പിടിച്ച് ഇടിക്കുന്നു. അയാളും പൊരുതുന്നുണ്ട്. എന്റെ രക്തവും തിളച്ചു. അകത്തേക്കു കയറി ശശിയെ ഇടിച്ചവനെ ആദ്യം ചവിട്ടി. അവന് മലര്ന്നടിച്ചു വീണു. അബ്ദുല്ലയെ ഇടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നവരേയും മാറി മാറി ചവിട്ടി. അവര് മൂന്നുപേരും ഭിത്തിയില് ഇടിച്ചു നിന്നിട്ട് എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞു. ആറു കൈകള് പല ഭാഗത്തു നിന്നും എന്റെ മേല് പതിഞ്ഞ് ഞാന് നിലം പരിശ്ശായി. മുറിക്കുളളില് നിന്നുതിരിയാന് സ്ഥലമില്ല. മുകളിലേക്ക് ഉയര്ന്നു ചവിട്ടാന് കഴിയുന്നില്ല. ഞാന് തറയില്നിന്ന് എഴുന്നേറ്റു. ഓരോരുത്തരുടേയും നെഞ്ചത്തും, പുറത്തും ചവിട്ടു തുടര്ന്നു. ഓരോ ചവിട്ടിലും ഭിത്തിയിലിടിച്ച് ഓരോരുത്തര് വീഴുന്നുണ്ട്. എന്നിട്ടും ആക്രോശിച്ചു കൊണ്ടവര് എഴുന്നേറ്റു വരും.
ആളുകള് ഓടി കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ശശി അവശനായി മാറിയതു കണ്ട് ഞാന് ശശിയെ പിറകോട്ടു മാറ്റി അവരെ നേരിട്ടു. എന്റെ ഇടതു കൈകൊണ്ടുളള ഇടിയില് ഒരുത്തന്റെ മൂക്കില് നിന്നു ചോര വന്നു. അവന് ചോര തുടച്ചുകൊണ്ട് ഭയപ്പെട്ട് പുറത്തേക്ക് നടന്നു. ഒരുത്തന് എന്റെ കഴുത്തില് പിടിമുറുക്കി. ശശി അവന്റെ കഴുത്തില് പിടിച്ചു. മുന്നില് ഇടിക്കാന് വന്നവനെ ഞാന് ചവിട്ടി. കഴുത്തില് പിടി മുറുക്കിയവനേയും മുന്നോട്ടു തളളി ആഞ്ഞു ചവിട്ടി. ആ ചവിട്ടില് അയാള് വാതിലിലൂടെ പുറത്തേക്കു വീണു. ഒരുത്തന് ഭയന്നോടി. അബ്ദുല്ലയെ ക്രൂരമായി മര്ദ്ദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ഗൗരവിനെ മുന്നോട്ടു തളളി; വിറച്ചു നിന്നവന്റെ അടിവയറ്റില് ആഞ്ഞു ചവിട്ടി. ആ ചവിട്ടില് വേദനകൊണ്ടയാള് നാഭിയില് അമര്ത്തിപ്പിടിച്ചു ഒരലര്ച്ചയോടെ വീണു. അവിടെ നിന്നവര് ഇതിനകം സൈക്കിള് റിക്ഷയില് രണ്ടു പേരെ ആശുപത്രിയില് കൊണ്ടുപോയി. മറ്റൊരുത്തന് മുന്നോട്ടു നടക്കാന് നിവര്ത്തിയില്ലാതെ കിടന്നു. ശശിയോടു പറഞ്ഞിട്ട് ഞാന് സൈക്കിള് റിക്ഷ വിളിക്കാനായി റോഡിലേക്കോടി. അബ്ദുളിന്റെ ശരീരവും മുറിഞ്ഞ് രക്തമൊഴുകുന്നുണ്ട്. ഗൗരവിന്റെ ആള്ക്കാര് അയാളെ എടുത്ത് പുറത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയി. ശശി അബ്ദുളിന്റെ കൈ തുണികൊണ്ട് കെട്ടി. ഞാന് കുതിര റിക്ഷയുമായിട്ടെത്തി. അടുക്കള തുറന്നിട്ടിട്ട് അടുത്ത മുറിയില് നിന്ന് പഴ്സ് എടുത്തിട്ട് തുണി മാറാതെ ആശുപത്രിയിലേക്ക് തിരിച്ചു. ശശിയും അബ്ദുളും യാത്രക്കിടയില് എന്നോട് ആപത്തില് സഹായിച്ചതിന് അതിരറ്റ നന്ദി അറിയിച്ചു.
അവര് ശാരീരികമായും മാനസ്സികമായും തളര്ന്ന അവസ്ഥയിലായിരുന്നതിനാല് ഞാന് പറഞ്ഞു, ഇപ്പോള് നിങ്ങള്ക്ക് വേണ്ടത് ചികിത്സയാണ്. ശശി ഭീതിയോടെ പറഞ്ഞു. ”നമ്മുടെ മുറിയില് കയറി ഇത്ര ക്രൂരമായി പെരുമാറാന് അവര്ക്ക് എങ്ങനെ കഴിഞ്ഞു”. ഞാന് ശശിയെ ധൈര്യപ്പെടുത്തി. ഈ മതഭ്രാന്തന്മാരെ പ്രതിരോധിക്കാന് ഭഗവാന് നമുക്ക് ശക്തി തരാതിരിക്കുമോ?. ആശുപത്രിയിലെ എമര്ജന്സിയിലാണ് ആദ്യം ചെന്നത്. അടി കൊണ്ടു വീണവര് അവര്ക്കു മുന്നേ അവിടെ എത്തിയിരുന്നു. രണ്ടു പേരേയും അകത്തേക്കു കൊണ്ടുപോയി. ഡോക്ടര് അവരെ പരിശോധിച്ചു. രണ്ടു പേരോടും യാത്രയില് പ്രത്യേകം പറഞ്ഞു, ഇത് പോലീസ് കേസ്സാണ്. എത്ര ദിവസം കൂടുതല് നിങ്ങള് ആശുപത്രിയില് കിടക്കുന്നോ അത്രയും കേസ്സിന് ബലമാണ്. സുഖമുണ്ടെങ്കിലും സുഖമില്ലെന്ന് അഭിനയിച്ചു കൊളളണം. വീടു കയറി അക്രമിച്ചു എന്നത് നമുക്കറിയാം. നീതി നമ്മുടെ ഭാഗത്താണ്. നീതിനിഷേധം നടക്കുന്ന സ്ഥലമാണിതെന്ന് മറക്കരുത്.
അവരില് ആരൊക്കെ ആശുപത്രിയില് കിടക്കുമെന്ന് നമുക്കറിയില്ല.ശശി പരിഭ്രമത്തോടെ എന്നെ നോക്കിയിട്ട് പറഞ്ഞു, സോമന്റെ ചവിട്ടില് ആ ഗൗരവ് ചത്തവനെ പോലെയാണ് കിടന്നത്. എന്റെ മനസ്സിലും ആ ഭയമുണ്ട്. എങ്കിലും അവരെ ധൈര്യപ്പെടുത്തി പറഞ്ഞു. നിങ്ങള് പറയേണ്ടത് എപ്പോഴും ഓര്ത്തിരിക്കണം. ക്രൂരമായ ആക്രമണമാണ് അവര് ഏഴുപേര് ഞങ്ങളുടെ മുറിയില് നടത്തിയത്. അടി കൊണ്ട് ഞങ്ങള് വീഴുകയായിരുന്നു. പോക്കറ്റില് കിടന്ന പണം അപഹരിച്ചു. മുറിയിലെ സാധനങ്ങളും,കറികളും പുറത്തേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു. ഞങ്ങള് ആരേയും കൊല്ലാന് ശ്രമിച്ചില്ല. അവര് രക്ഷപ്പെടാന് വേണ്ടി ഞങ്ങളുടെ മേല് കളളകേസ്സുണ്ടാക്കുകയാണ്. ശശിയുടെ കണ്ണുകള് ഒന്നു തിളങ്ങി. അബ്ദുളിലും ആത്മവിശ്വാസം വളര്ന്നു. അവരെ ധൈര്യപ്പെടുത്തുമ്പോള് എന്റെ മനസ്സില് നിരാശ മാത്രമായിരുന്നു. എന്റെ ചവിട്ട് നാഭിയില് പതിച്ചാല് മരണം ഉറപ്പല്ലേ. അതിന് എന്താണ് തെളിവെന്നു ചോദിച്ചാല് അവിടെ കണ്ടു നിന്നവര് ധാരാളമാണ്. മനുഷ്യര് പ്രതികാര വാഞ്ചയുളളവരായി തീര്ന്നാല് അവന്റെ അന്ത്യം അടുത്തിരിക്കുന്നു എന്നല്ലേ. അവിടെ ബുദ്ധിയുപയോഗിച്ചാല് അപകടങ്ങള് മാറിപ്പോകും. ഞാന് എന്നോടു തന്നെ ചോദിച്ചു. ഇങ്ങനെ ഒരവസരത്തില് ഞാന് എന്തു ചെയ്യണമായിരുന്നു?. കണ്ടിട്ടും കാണാതെ പോകണമായിരുന്നോ. അതോ അത്യുത്സാഹത്തോടെ കണ്ടുനിന്ന് രസിക്കണമായിരുന്നോ? അന്ധകാര ശക്തിക്കെതിരെ അന്ധനായി മാറണമായിരുന്നോ. ഓരോരോ ചോദ്യങ്ങള് എന്നെ ചുറ്റി വരിഞ്ഞു കൊണ്ട് നില്ക്കമ്പോഴാണ് അകത്തേക്കു പോയ ശശിയും അബ്ദുളും പുറത്തേക്ക് വന്നത്. അബ്ദുളിന്റെ മുറിവുളള കൈ വെളളത്തുണികൊണ്ട് കെട്ടിവച്ചിരിക്കുന്നു. ഞാന് ആകാംക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു, എന്തുണ്ടായി, അഡ്മിറ്റാകുന്നില്ലേ. ശശി പറഞ്ഞു, നമ്മള് വിചാരിച്ചതുപോലെ നടക്കില്ല. ഞങ്ങളെ പരിശോധിച്ചു, ഓരോ ഇന്ജക്ഷന് തന്നിട്ട് പറഞ്ഞു. രണ്ടു ദിവസം വിശ്രമിക്ക് വേദനയെല്ലാം മാറും. അകത്തുവച്ച് ഒരു കാര്യമറിഞ്ഞു ആ ഗൗരവിനെ ഐ.സി.യുവില് അഡ്മിറ്റ് ചെയ്തരിക്കുകയാണ്. പോലീസ്സിനെ വിവരമറിയിച്ചു അവര് വരും. സോമന് ഒന്നു മാറി നില്ക്കുന്നത് നല്ലതാണ്. എനിക്കും തോന്നി പോലീസ്സിന് പിടി കൊടുക്കരുത്. പോലീസ് പിടിച്ചാല്……
ആരും കാണാതെ പുറം വാതിലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നടന്നു. മെയിന് റോഡിലെത്തി കുതിര റിക്ഷയില് കയറി മുരളിയുടെ മുറിക്കു മുന്നിലെത്തി. മുരളി ഉറങ്ങാനായി കണ്ണടച്ചു കിടക്കുമ്പോഴാണ് കതകില് മുട്ടിയത്. ആരെന്നറിയാന് ലൈറ്റിട്ടിട്ട് കതക് തുറന്നു എന്നെ തുറിച്ചുനോക്കി. എന്റെ മുഖത്തെ ഭയാശങ്കകള് കണ്ടിട്ട് ചോദിച്ചു. എന്താ സാറെ ഈ രാത്രിയില്. മുരളിയോട് കതകടയ്ക്കാന് പറഞ്ഞു. മുരളി ആകാംക്ഷയോടെ കതകടച്ചിട്ട് എന്നോട് ഇരിക്കാന് പറഞ്ഞു. ഞാന് നടന്ന കാര്യം വിവരിച്ചു. എല്ലാം കേട്ടതിനു ശേഷം ഒരു രാത്രിയല്ല എത്ര രാത്രി വേണമെങ്കിലും ഇവിടെ കഴിയാമെന്നു പറഞ്ഞ് ആശ്വസിപ്പിച്ചു. ഉറക്കം വന്നില്ല. തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടന്നു നേരം വെളുപ്പിച്ചു. രാവിലെ തന്നെ ഓഫീസ്സിലെത്തി സുബാഷ് ബാബുവിന് കാര്യങ്ങള് വിവരിച്ചു കൊടുത്തു. അദ്ദേഹം ദയനീയമായി എന്നെ നോക്കിയിരുന്നു. അത്യാവശ്യം ഒരു മാസത്തെ അവധി വേണം സാര്. എന്റെ അവധിക്ക് അംഗീകാരവും ശമ്പളവും തന്നിട്ട് പറഞ്ഞു, ആവശ്യങ്ങള് പറയാന് മടിക്കേണ്ട. മനുഷ്യ ശരീരത്തില് കുടിയേറിയിരിക്കുന്ന ഭൂതങ്ങളാണ് ഇതൊക്കെ ചെയ്യുന്നത് എന്ന് അദ്ദേഹം മനസ്സിലാക്കി കാണണം.
ഓഫിസ്സിലെ ഗുപ്താജിയോടും യാത്രപറഞ്ഞിട്ട് കുറുക്കു വഴികളിലൂടെ നടന്ന് ബസ്സ് സ്റ്റാന്ഡില് എത്തി ഓമനയെ കാണാന് യാത്ര തിരിച്ചു. ബസ്സിലിരിക്കുമ്പോഴും മനസ്സില് യാതൊരു കുറ്റബോധവുമുണ്ടായില്ല.
മറ്റൊന്ന് മനസ്സിനെ മഥിച്ചത് മനഷ്യനെ ഒരു തരത്തിലല്ലെങ്കില് മറ്റൊരു തരത്തില് അറിഞ്ഞും അറിയാതെയും ചാടിക്കുന്നത് ഏതു ഭൂതമാണ്. ഹസാരിബാഗില് നിന്ന് സൈക്കിള് റിക്ഷയില് ആശുപത്രിയിലെത്തി. സെക്യൂരിറ്റിക്കാരനെ ഗേറ്റില് കണ്ടില്ല. അകത്തേക്കു നടന്നു അടുത്തുകൂടി പോയ ഒരു ഹിന്ദിക്കാരി നഴ്സിനോട് ഓമനയെപ്പറ്റി ചോദിച്ചു. ആ സ്ത്രീ എനിക്കൊപ്പം നടന്ന് ഓമന ജോലി ചെയ്യുന്ന വാര്ഡ് കാട്ടിത്തന്നിട്ട് പോയി. ഭാഗ്യത്തിന് ആ സമയം പുറത്തുളളവര്ക്ക് രോഗികളെ കാണാനുളള സമയമായിരുന്നു. ഈ പ്രാവശ്യം ഒരു മുന്നറിയിപ്പുമില്ലാതെയാണ് വരവ്. പരസ്പരം കാണണമെന്ന് കത്തിലെഴുതി സ്വയം ആശ്വസിക്കുമെങ്കിലും അത് നടക്കാറില്ല. മാനത്ത് തിളങ്ങി നില്ക്കുന്ന സൂര്യനെപ്പോലെ എന്റെ മനസ്സും തിളങ്ങിനിന്നു. വാതില്ക്കല് ചെന്ന് അകത്തേക്ക് ഒളിഞ്ഞുനോക്കി. അവള് ആശ്ചര്യപ്പെട്ട് മന്ദഹാസം പൊഴിച്ചുകൊണ്ട് എന്നെ നോക്കി.
അദ്ധ്യായം -20
എന്റെ പുതിയ നാടകം – ദൈവഭൂതങ്ങള്
ദുര്ഗ്ഗാദേവിയുടെ പൂജ അവധിയായതിനാല് നാടെങ്ങും ഉത്സവലഹരിയിലാണ്. ഹോളിക്കാലവും ഇങ്ങനെ തന്നെ. ബസ്സുകളില് കയറാനും ഇറങ്ങാനും തിരക്കാണ്. തിക്കിത്തിരക്കി ഞാനും കയറി. ബസ്സില് നിന്നുതിരിയാന് സ്ഥലമില്ലാത്തതിനാല് സ്റ്റോപ്പുകളില് കൈകാണിക്കുന്നവരെ ഗൗനിക്കാതെയാണ് ബസ്സ് റാഞ്ചിയിലെത്തിയത്. നടന്നു വീട്ടിലെത്തി. ശശിയും അബ്ദുളളയും വീട്ടിലില്ല. അവര് ഭക്ഷണം ഹോട്ടലില് നിന്ന് കഴിക്കാറില്ല. വീട്ടില് തന്നെയാണ് ഉണ്ടാക്കുന്നത്. കുളി കഴിഞ്ഞിട്ട് പേപ്പറും പേനയും എടുത്തു. ഏന്ജല് തീയേറ്റേഴ്സിനു വേണ്ടി ഒരു നാടകം വേണമെന്ന് കുറച്ചു നാളായി ജോസഫ് സാര് പറയുന്നു. മനസ്സിലേക്ക് കടന്നു വന്നത് രാജു പറഞ്ഞ പളളിയും പരിവാരങ്ങളുമാണ്. പളളിയില് ദൈവത്തെ ആരാധിക്കാന് വരുന്നവര്ക്ക്. എങ്ങനെ പിണങ്ങാനും ശണ്ഠകൂടാനും കഴിയും. അവരുടെ കണ്ണുകളില് …………..സ്നേഹമല്ലേ?. അല്ലാതെ തീ പാറുന്ന പകയും അസൂയയും ആണോ? ആത്മാവിന്റെ അഗാധതലങ്ങളിലേക്ക് ഭക്തരെ നടത്താന് ദേവാലയങ്ങളുടെ പരമാധികാരികളായ പുരോഹിതര്ക്ക് എന്തുകൊണ്ടു കഴിയുന്നില്ല?. ദേവാലയങ്ങളില് ഉത്പാദിപ്പാക്കുന്ന ഉല്പന്നങ്ങള് സത്യമോ, വിശുദ്ധിയോ, സ്നേഹമോ അതോ പക, വിദ്വേഷം, അമര്ഷം, വര്ഗ്ഗീയത തുടങ്ങിയ ഇരുട്ടിന്റെ ശക്തികളോ . ശ്രീബുദ്ധനോ, ശ്രീകൃഷ്ണനോ, യേശുക്രിസ്തുവോ ഒരു ദേവാലയവും ഉണ്ടാക്കിയിട്ടില്ല. എന്നിട്ടും അവരുടെ പേരില് പാലും, പാല്പ്പായസവും, സമ്പത്തും ഒഴുക്കുന്നു. ഉത്സവങ്ങളും, പെരുന്നാളുകളും, തീര്ത്ഥാടനങ്ങളും നടത്തി സ്വയം ആഹ്ലാദിക്കുന്നു, സംതൃപ്തിയടയുന്നു.
സര്വ്വവ്യാപിയായ ദൈവത്തിന്റെ സ്നേഹം, സാഹോദര്യം, കാരുണ്യം, ശാന്തി, സമാധാനം എന്നിവ ജനമനസ്സുകളില് സൃഷ്ടക്കുന്നതിന് പകരം സ്വന്തം സുഖത്തിനായി ദേവീ ദേവന്മാര്, ജ്യോതിഷികള്, മന്ത്രവാദികള്, തന്ത്രികള്, പൂജാരികള് തുടങ്ങിയവര് ജന്മമെടുക്കുന്നു. അത് സ്തോത്രഗീതങ്ങളാല്, ജപമാലകളാല്, പ്രതിഷ്ഠകളാല്, ആള്ദൈവങ്ങളാല് ആരാധിക്കപ്പെടുന്നു. ഇവര്ക്കു പ്രപഞ്ചശക്തിയെ അറിയില്ല. അറിഞ്ഞിരുന്നുവെങ്കില് സ്നേഹവും കാരുണ്യവും ത്യാഗവും സത്യവും അറിയുമായിരുന്നു. ഈശ്വന്റെ മക്കള് സ്വാര്ത്ഥരല്ല. സ്വന്തം സുഖങ്ങള് വെടിഞ്ഞ് മറ്റുളളവര്ക്കായി കഷ്ടതകള് സഹിക്കുന്നവരാണ്. ഇന്ന് മുക്കിലും മൂലയിലും ആരാധനാ മൂര്ത്തികളും ദൈവങ്ങളുമാണ്. ദേവാലയങ്ങളുടെ ആഡംബരം വലിപ്പവും പെരുപ്പവുമാണ്. ഇവര് ആരാധിക്കുന്നത് ആരേയാണ്?. ആര്ക്കു വേണ്ടി?.
പുതിയ നാടകം ദേവാലയങ്ങളില് ആരാധിക്കാന് വരുന്ന ഭൂതബാധയേറ്റവരെപ്പറ്റിയാകണോ. അതോ അളിയന് പറഞ്ഞ പട്ടാളത്തിനുളളിലെ പീഡനങ്ങളെപ്പറ്റിയാകണോ?. മനഷ്യരെല്ലാം രഹസ്യങ്ങളുടെ മതില്ക്കെട്ടിലാണ്. അത് മതങ്ങളിലും സൈന്യത്തിലും പുറം ലോകമറിയാതെ നടക്കുന്നു. ഇവരെല്ലാം പീഢനങ്ങളുടെ ഇരകളാണ്. സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങള് എങ്ങനെ പരമാനന്ദത്തില് എത്തിക്കാന് കഴിയും അതാണ് അവരുടെ ചിന്ത. ഇതില് നിര്ഭാഗ്യവതികളായ സ്ത്രീകളുമുണ്ട്. അവിടേയും പുരുഷ മേധാവിത്വമാണ്. സ്വന്തം സുഖത്തിനായി പരമാനന്ദത്തിനായി ഭാര്യയെ പീഢിപ്പിക്കുന്നു. ശ്രീബുദ്ധനും, ശ്രീകൃഷ്ണനും, യേശുക്രസ്തുവും ജീവിച്ചിരുന്ന കാലത്ത് സ്ത്രീകള് പൂര്ണ്ണ സ്വതന്ത്രരായിരുന്നു. നമ്മുടെ മുന്നില് ജനിച്ചു മരിച്ച പുണ്യാത്മാക്കളായ വിവേകാനന്ദനും, നാരായണ ഗുരുവും, ശ്രീരാമ പരമഹംസനും ജാതിയുടെയും മതത്തിന്റെയും വക്താക്കളായിരുന്നില്ല. വിശുദ്ധിയും, സ്നേഹവും, ത്യാഗവുമില്ലാത്ത ഇന്നത്തെ മനുഷ്യന്റെ ആരാധന ഈശ്വരധ്യാനമല്ല അതു പിശാചിനെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താനുളളതാണ്. മനുഷ്യരിലെങ്ങും തിന്മയുടെ വിളയാട്ടമാണ് കാണുന്നത്. അവിടെ പാവങ്ങള് പിടഞ്ഞു മരിക്കുന്നു. അതിനുത്തരവാദികള് മതങ്ങളല്ല, ഭരണമല്ല, യുദ്ധമല്ല. പിന്നെ ആരാണ്?.
ഞാന് എഴുതുന്ന നാടകം, ദൈവ- ഭൂതങ്ങള് ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യവും ഇതുതന്നെയാണ്. എനിക്ക് അതിനുളള ഉത്തരമുണ്ട്. ഈ കൊലയാളികളും കൊളളക്കാരും മറ്റാരുമല്ല, മനുഷ്യരൂപമുളള മണ്ണിലെ ഭൂതങ്ങളാണ്. ഈ നാടകത്തില് പുരോഹിതനും, ഭരണാധികാരിയും, യുദ്ധക്കൊതിയനും, മന്ത്രവാദിയും, വേശ്യകളും, ഭൂതങ്ങളുടെ വേഷങ്ങള് കെട്ടിയാടുന്നു. ഏതു നിമിഷവും ഈശ്വരന് ദാനമായി നല്കിയ ഈ മനോഹരമായ ഭൂമിയെ അവര്ക്ക് ചാരമാക്കാന് കഴിയും. ഈ നാടകത്തിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രമാണ് ചെകുത്താന് അല്ലെങ്കില് സാത്താന്. അവനൊരു രാജ്യമുണ്ട്. ആ രാജ്യത്തിന്റെ സര്വ്വാധിപനാണ്, ചക്രവര്ത്തിയാണ് അവന്. ഈ ചക്രവര്ത്തിയുടെ സ്തുതിപാഠകാരാണ് ഭൂതങ്ങള് അല്ലെങ്കില് പിശാച്. ഭൂതം എന്നാല് ദോഷത്തിന്റെ ആത്മാവെന്നാണ്. ദുരാത്മാവും അശുദ്ധാത്മാവും പരമാധികാരിയായ ചെകുത്താന്റെ മുഖ മുദ്രകളാണ്.
മണ്ണിലെ ആള് ദൈവങ്ങളെ ആരാധിക്കുന്നവരെ നിയന്ത്രിക്കുന്നതു ഭൂതങ്ങളാണ്. ഇവരില് ദുഷ്ടത കൂടിയവരും കുറഞ്ഞവരുമുണ്ട്. അത് വിഷ പാമ്പുകളെപോലെയാണ്. പെട്ടെന്നു മരിക്കും, സമയമെടുത്തു മരിക്കും. ഇവര്ക്ക് ഏറെ ഇഷ്ടം മനുഷ്യ ശരീരമാണ്. ഇവര് തലമുറകളായി മനഷ്യരില് വാസം ചെയ്യുന്നു. യിസ്രായേല് രാജാവായിരുന്ന ശൗലിന് ഭൂതബാധയുണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് ചരിത്രം പറയുന്നു. യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ അടുക്കല് ഭൂതബാധയുളളവരെ കൊണ്ടുവന്നതും പുറത്താക്കുന്നതും കാണുന്നു. ദുര്ന്നടപ്പുകാരിയായിരുന്ന മഗ്ദലന മറിയയുടെ ശരീരത്തില് നിന്ന് ഏഴു ഭൂതങ്ങളെയാണ് ക്രിസ്തു പുറത്താക്കിയത്. യേശുക്രിസ്തുവിനെപോലും സാത്താന് വെറതെ വിടുന്നില്ല. പരീക്ഷിച്ചു പറഞ്ഞു ”നീ എനിക്കു കീഴടങ്ങിയാല് ഈ ലോകമാകെ ഞാന് നിനക്കു നല്കാം.” അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു സാത്താനെ നീ എന്നെ വിട്ടു പോകൂ. ഇന്നത്തെ മനുഷ്യര് ഈ ലോക സുഖത്തിനായിട്ടല്ലേ പോരാട്ടം നടത്തുന്നത്. ഇങ്ങനെയുളളവരുടെ ശരീരത്തില് ഏഴു ഭൂതങ്ങളല്ല എഴുനൂറെണ്ണം കാണും. ഈ ഭൂതങ്ങളെ ആരും തിരിച്ചറിയുന്നില്ല. അനീതിയും, അക്രമങ്ങളും, കൈക്കൂലിയും, ഹിംസയും നടത്തുന്ന ഇവരെല്ലാം ഭൂതബാധയേറ്റവരാണ്. ഇവരെല്ലാം മണ്ണിലെ ഭീകരഭൂതങ്ങളാണ്.
പാവപ്പെട്ട മനുഷ്യരും സ്ത്രീകളും മണ്ണില് പീഡിപ്പിക്കപ്പെടുമ്പോഴാണ് സര്വ്വവ്യാപിയായ ഈശ്വരന് അയച്ചതു പോലെ ഹിമാലയസാനുക്കളില് തപസ്സ് അനുഷ്ഠിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ഒരു സന്ന്യാസീ വര്യന് നാടകത്തില് പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നത്. അന്ധകാരത്തില് അമര്ന്നു പോകുന്ന ജനത്തെ വീണ്ടെടുക്കാന് ഈശ്വരന് മനുഷ്യരുടെ മദ്ധ്യത്തിലേക്ക് പ്രവാചകന്മാരെ അയക്കാറുണ്ട്. അവരുടെ ജീവിതം മറ്റുളളവര്ക്കായി സമര്പ്പിക്കപ്പെട്ടതാണ്.ഈ മഹര്ഷി വര്യന് ഒരു യാചകനായി ഓരോ വീടുകളിലും കയറിയിറങ്ങി. വടിയുമായി വീടിനു മുന്നില് ചെല്ലുന്നു ഒന്നും വാങ്ങുന്നില്ല. വീട്ടുകാര്ക്ക് ആശ്ചര്യം, ഭിക്ഷക്കാരനായി വരുന്നവന് ഒന്നും വാങ്ങാതെ മടങ്ങി പോകാറില്ല.
അദ്ദേഹം പറയുന്നു, ഈ മണ്ണിലുളളതെല്ലാം മായ, നമ്മളും മായ, ഈ മണ്ണില് ഭൂതങ്ങള് സഞ്ചരിച്ച് നിങ്ങളുടെ മനസ്സിനെ കീഴ്പ്പെടുത്തുന്നു, തിന്മകള് ചെയ്യാന് പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു. എന്റെ ജനമേ രക്ഷപ്രാപിക്കൂ. നിങ്ങൡ ഭൂതങ്ങളിരിക്കുന്നതിനാല്ണ് മണ്ണില് അധര്മ്മവും അനീതിയും പെരുകുന്നത്. ഈ ഇരുട്ടിന്റെ തടവറയില്നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാന് ഒരു മാര്ഗമേയുളളൂ. അന്ധകാരത്തില് ജീവിക്കുന്ന ആള് ദൈവങ്ങളേയും ആരാധനകളേയും അധികാര ശക്തികളേയും ഉപേക്ഷിക്കൂ. വെളിച്ചത്തിലേക്ക് വരൂ. യഥാര്ത്ഥ ദൈവത്തെ നിങ്ങളാരും തിരിച്ചറിയുന്നില്ല. പ്രതിഷ്ഠ നടത്തിയാലോ, നേര്ച്ചനേര്ന്നാലോ, ആ ദൈവത്തെ കാണാനാവില്ല. നിങ്ങളറിയേണ്ടത് ആത്മാവ് എന്നത് പരബ്രഹ്മമാണ്. അത് സത്യമാണ്. ജ്ഞാനം, ഭക്തി, കര്മ്മം ഇതാണ് യഥാര്ത്ഥ ഈശ്വര വിശ്വാസികളില് കാണുന്ന നന്മകള്. ഈശ്വരന് സ്തുതിയേക്കാള് സല്പ്രവ്യര്ത്തികളാണ് ആവശ്യം. നമ്മള് ജാതി- മതത്തിന്റേയോ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റേയോ അടിമകളല്ല. നമ്മള് ഈശ്വരന്റെ നാമത്തില് പ്രകാശം പൊഴിക്കുന്ന ദീപങ്ങളാണ്. ആത്മാവും അറിവുമില്ലാത്ത മനുഷ്യരാണ് അന്ധമായി വിശ്വസിക്കുന്നത്.
ഇന്നത്തെ ജഡിക മതത്തില് നിന്നു നിങ്ങള് മുക്തി പ്രാപിക്കണം. എങ്ങും കാണുന്നത് കൊളളകള്, കൊലപാതകങ്ങള്, നാടോടി മതങ്ങള്. ഈ മണ്ണിലെ ഭൂതങ്ങള് മനുഷ്യരെ മാനസീക രോഗികളാക്കി മാറ്റുന്നതിനു നിങ്ങള് തിരിച്ചറിയുക. സത്യത്തലും ആത്മാവിലും ആരാധിച്ചാല് നിങ്ങള് രക്ഷ പ്രാപിക്കും. നിങ്ങളിലെ ഭൂതങ്ങളെ പുറത്താക്കാനും സാധിക്കും. ആത്മാവിനെ നാം കാണുന്നില്ല. അതു പോലെ വായുവിനേയും നാം കാണുന്നില്ല. ആ വായുവിലും ആത്മാവണ്ട്. ആ വായുവിനെ പോലും നിങ്ങള് മലിനപ്പെടുത്തുന്നു. ആ വായു കിട്ടാതെ വന്നാല് മനുഷ്യന് വെറും ചാരം അല്ലെങ്കില് ഒരുപിടി മണ്ണ്. നിങ്ങളിലെ ഭൂതങ്ങള് നിങ്ങളെ നശിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
ആദ്യമൊക്കെ ആളുകള് കരുതിയത് ഇദ്ദേഹത്തിന് വല്ല ബുദ്ധിഭ്രമം വന്നതായിരിക്കുമെന്ന്. പിന്നീടവര് കണ്ടത് ഗുരുപദേശമായിട്ടാണ്. യാതൊരു ദ്രവ്യങ്ങളും അവരില് നിന്ന് വാങ്ങാറില്ല. ഉച്ചയ്ക്ക് ഒരല്പം കഞ്ഞി കൊടുത്താല് കുടിക്കും. പ്രധാനമായും പച്ചിലകളും വെളളവുമാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആഹാരം. ഒരാള് ഒരു ദിവസം പേരു ചോദിച്ചു. ”എന്റെ പേരോ, ഞാന് ആരെന്ന് എനിക്കു പോലുമറിയില്ല. നിങ്ങള്ക്കറിയാമോ?.” ചോദിച്ചവര് വാ പൊളിച്ചു നിന്നു. ഈ വ്യക്തി ആരെന്നോ, എവിടെനിന്നു വന്നുവെന്നോ ആര്ക്കുമറിയില്ല. പേരുമില്ല പെരുമയുമില്ല. ഇദ്ദേഹത്തെപ്പോലുളളവര് വര്ണ്ണ പകിട്ടാര്ന്ന വേഷഭൂഷാദികള് അണിഞ്ഞ് കഴുത്തില് തിളങ്ങുന്ന മണി മാലയുമിട്ട് കല്പനകള് പുറപ്പെടുവിച്ച് അംഗരക്ഷകരാല് കുളിരിളം മെത്തയില് ഉറങ്ങുമ്പോള് മട്ടുപ്പാവിലുറങ്ങേണ്ട ഈ മനുഷ്യന് എന്തിനാണ് കടത്തിണ്ണകളിലും കടല്ത്തീരത്തും കായലേരങ്ങളിലും ഉറങ്ങുന്നത്.
തോളില് തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്ന സഞ്ചിയില് ആരോ കൊടുത്ത തുണികളുണ്ട്. കുളി കഴിഞ്ഞ് വരുമ്പോള് ആ തോര്ത്ത് തോളില് ചുറ്റിയിട്ടിരിക്കും. ഉടുപ്പ് ധരിക്കാറില്ല. സൂര്യോദയത്തില് ശല്യമില്ലാതെ കടല്- കായല്ത്തീരങ്ങളില്, അല്ലെങ്കില് ആള് ശല്യമില്ലാത്ത മരച്ചുവട്ടില് ധ്യാനത്തില് മുഴുകി മണിക്കൂറുകളോളം ഇരിക്കും. ആ ഇരിപ്പ് കണ്ടാല് ഹിമാലയ സാനുക്കളില് ഇരിക്കയാണോ എന്ന് തോന്നും. ഒന്നിലധികം പ്രാവശ്യം ഒരു വീട്ടില് വളരെ അപൂര്വ്വമായിട്ടേ പോകയൊളളൂ. അതിന്റെ കാരണം ആ വീട്ടില് ധാരാളം ഭൂതങ്ങള് ഉളളതുകൊണ്ടാണ്. ഭൂതങ്ങള് വസിക്കുന്ന ആളുകളേയും വീടുകളേയുമറിയാം. വീട്ടു മുറ്റത്ത് നിന്ന് കണ്ണടച്ച് ഭൂതങ്ങളെ ശാസിച്ചിട്ടാണ് അദ്ദേഹം മടങ്ങിപ്പോകുന്നത്. അദ്ദേഹത്തെ കാണുന്നവരുടെ കണ്ണുകളില് ആനന്ദാശ്രു നിറയാറുണ്ട്.
ചിലര് സ്വാമി ഒന്നു കൂടി വീട്ടില് വരണമെന്നപേക്ഷിക്കും. അപ്പോള് മറുപടി പറയും, ”ഞാന് സ്വാമിയെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. നിങ്ങള്ക്കറിയാമോ?.” അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകള് കേള്ക്കാന് ഉത്തമ സുഹൃത്തുക്കളെപ്പോലെ പലരും സമീപിക്കും. ഏതു ചോദ്യത്തിനും അവര്ക്ക് ബോധിക്കും വിധം ഉത്തരം കൊടുക്കും. അദ്ദേഹത്തിനൊപ്പം കടലോരങ്ങൡ സഞ്ചരിക്കുന്നവര്, മരച്ചുവട്ടില് വന്നവര് ഭൂതങ്ങളുടെ കാരാഗ്രഹത്തില് കിടക്കുന്നവരായിരുന്നു. ആ ദുര്ഭൂതങ്ങളുടെ ബന്ധനത്തില് നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടവരൊക്കെ ആത്മാവില് ശക്തിപ്രാപിക്കുകയും പൊട്ടിക്കരയുകയും ചെയ്തു. ഈശ്വരന്റെ ചൈതന്യമാണ് ഈ സന്യസി വര്യനില് എല്ലാവരും കണ്ടത്. ഭൂതങ്ങളില് നിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടവരൊക്കെ സത്യവും നീതിയും മാത്രമല്ല ഈശ്വരനേയും ആള് ദൈവങ്ങളെയും തിരച്ചറിയാനും തള്ളിക്കളയാനും തുടങ്ങി. മത-ഭരണ-ദൈവങ്ങള്ക്കു ഭൂതങ്ങളെ പുറത്താക്കുന്ന സന്യസി നോട്ടപ്പുളളിയായിരുന്നു. ഒരു ഇരുളുളള രാത്രിയില് മരച്ചുവട്ടില് ഉറങ്ങിക്കിടന്ന സന്യാസിയെ ഗുണ്ടകള് കഴുത്തു ഞെരിച്ചു കൊന്നു. അദ്ദേഹത്തെ സ്നേഹച്ചാരാധിച്ചവര് ആ വാര്ത്തയറിഞ്ഞ് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. അവരൊക്കെ രക്ഷിക്കപ്പെട്ടവരായിരുന്നു. മത-ഭരണ-ദൈവങ്ങള് അത് സ്വാഭാവിക മരണമെന്നെഴുതി. ആ അജ്ഞാത ജഡത്തെ എങ്ങോ കുഴിച്ചുമൂടി. പാപങ്ങളെ ഇരയാക്കിയവര് അതില് സന്തോഷിച്ചു.
മഹര്ഷീവര്യന്റെ നാമത്തില് രക്ഷിക്കപ്പെട്ടവരൊക്കെ മണ്ണില് കെട്ടിയിറക്കിയ ആള് ദൈവങ്ങളെ ഉപേക്ഷിച്ചു. സത്യവും ധര്മ്മവും കര്മ്മവും അനുഷ്ടിക്കാന് തുടങ്ങി. മണ്ണിലെ വിഷസര്പ്പങ്ങളില് നിന്നും സുഖഭോഗങ്ങളില് നിന്നും അവര് അകന്നു. രക്ഷിക്കപ്പെട്ട മനുഷ്യരെല്ലാം സന്യാസീവര്യന് ധ്യാനിച്ച മരച്ചുവട്ടില് നിലാവിലലിയുന്ന പ്രകൃതിയെ പോലെ ധ്യാനത്തില് മുഴുകി ആത്മാവില് ചേര്ന്നിരിക്കുന്ന കാഴ്ച്ചയോടെയാണ് നാടകം അവസാനിക്കുന്നത്. മരമുകളില് നിന്ന് ഏതോ കിളിയുടെ മധുര നാദവും അവര്ക്കൊപ്പമുണ്ടായിരുന്നു. അവധി ദിവസങ്ങളില് രാത്രി ഉറങ്ങാതെയാണ് ”ദൈവഭൂതങ്ങള്” എന്ന നാടകം പൂര്ത്തീകരിച്ചത്.
നാടകം ജോസഫ് സാറിന്റെ ക്വാര്ട്ടറില് ഞാനെത്തിച്ചു. നാടകം ഓടിച്ചു വായിച്ചിട്ട് എല്ലാം ത്യജിച്ച് മനുഷ്യരുടെ ഇടയില് ശിരസ്സുയര്ത്തി നിന്ന ആ സന്യാസീവര്യനെ അദ്ദേഹം പ്രശംസിച്ചു. സുഖലോലുപതയില് മതിമറന്ന് സ്വാര്ത്ഥതാല്പര്യങ്ങളെ കീഴ്പ്പെടുത്താന് സാധിക്കാത്തവര്ക്ക് ഇദ്ദേഹം ഒരു ഗുണപാഠമാണ്. സമ്പത്തിന്റെ മാര്ഗം മാത്രം അന്വേഷിക്കുന്നവര്ക്ക് ഒരിക്കലും അവരുടെ കടമയും കര്ത്തവ്യങ്ങളും സംരക്ഷിക്കാന് സാധിക്കയില്ല. അങ്ങനെയുളളവര് ഈ മണ്ണിലെ ഭൂതബാധയുളളവര് തന്നെയാണ്. ആത്മാവിനെ സ്വന്തമാക്കാത്തവര് മതാന്ധന്മാരായാല് അവരെ ആലിംഗനം ചെയ്യുന്നതു വഴി നടത്തുന്നതും ഭൂതങ്ങള് തന്നെയാണ്. മനുഷ്യന് വലിച്ചെറിയേണ്ട ധാരാളം ദുരാചാരങ്ങള്, അന്ധവിശ്വാസങ്ങള് ഇന്നും അവര് പോറ്റി വളര്ത്തുകയാണ്. അതു വളര്ന്നു വരുന്ന തലമുറയേയും വഴി തെറ്റിക്കുന്നു.
സമൂഹത്തില് മൂഢന്മാരുടെ എണ്ണമാണോ കൂടുന്നത്. അതോ വിവേകമുളളവരുടേതോ. മനുഷ്യന്റെ വിവേകം വിജ്ഞാനവിഹായസ്സിലേക്ക് വളരാത്തത് എന്തു കൊണ്ടാണ്. നാടകത്തില് പറയുന്നതുപോലെ എല്ലാം വെറും മായയെന്ന് നമുക്ക് ആശ്വസിക്കാം. ജോസഫ് സാറുമായി സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നാല് സമയം പോകുന്നതറിയില്ല. അദ്ദേഹത്തിനൊപ്പം ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ടണ് ഞാനിറങ്ങിയത്. മാസങ്ങള് പലതു കഴിഞ്ഞു. വളരെ പ്രതീക്ഷയോടെയാണ് പാറ്റ്നയില് റിസര്വ്വ് ബാങ്കിലെ ഇന്റര്വ്യൂവിന്റെ ഫലം കാത്തിരുന്നത്. അതിന്റെഒരു കാരണം അവിടെ ഒരു ജോലി ലഭിച്ചാല് ഇന്ത്യയില് എവിടേയും സഞ്ചരിക്കാം. ചെറുപ്പം മുതലേ മനസ്സിലുളള ഭ്രമമാണ് പുതിയ ദേശങ്ങള്, സംസ്കാരങ്ങള് കാണുക എന്നുളളത്. ഇന്റര്വ്യൂ ദിവസം അവിടുത്തേ ശര്മ്മാജീയുടെ സമീപനം എനിക്ക് ആത്മവിശ്വാസം നല്കിയിരുന്നു. അവിടെ കിട്ടുമോ ഇല്ലയോ എന്നറിയാന് ഇന്റര്വ്യൂ കത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ശര്മ്മാജിയുടെ ഓഫിസ്സിലേക്ക് വിളിച്ചു.ടെലിഫോണ് ശബ്ദിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കെ ഒരാള് എടുത്തു. എനിക്ക് അനില് ശര്മ്മയെ വേണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഞാന് വന്ദനം പറഞ്ഞുകൊണ്ട് എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി.
അദ്ദേഹത്തിന്റെ വാക്കുകള് കേട്ട് എന്റെ മനസ്സിനു മാത്രമല്ല ശരീരത്തിനും മരവിപ്പ് തോന്നി. ഞാന് മനസ്സില് താലോലിച്ചിരുന്ന എന്റെ സ്വപ്നങ്ങള് തകര്ന്നിരിക്കുന്നു. ഏതോ ഇരുട്ടില് തപ്പി തടയുന്നവനെ പോലെ പേടിച്ചരണ്ട മിഴികളോടെ ഫോണ് വച്ചിട്ട് ഞാനിരുന്നു. എന്നിലെ ധൈര്യമെല്ലാം ചോര്ന്നിരിക്കുമ്പോഴാണ് മേശപ്പുറത്തെ ഇന്റര് കോം ശബ്ദിച്ചത്. അത് എന്റെ ബോസ് സുബാഷ് ബാബുവിന്റെതായിരുന്നു. ഷോര്ട്ട് ഹാന്ഡ് ബുക്കും പെന്സിലുമായി ഞാനദ്ദേഹത്തിന്റെ മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു. വിചാരിച്ചതു പോലെ ഒന്നും എഴുതാനല്ല. ചില കത്തുകള് തന്നിട്ട് അതിന് റിമൈയിന്ഡര് അയക്കണമെന്ന് പറഞ്ഞു. മറ്റു ചില പേപ്പറുകള് ഫയല് ചെയ്യാനുണ്ട്. മടങ്ങി വന്ന് മുറിക്കുള്ളിലിരുന്നു. ഒന്നും ചെയ്യാന് മനസ്സ് അനുവദിച്ചില്ല. മനസ്സു നിറയെ ദുഖവും, നിരാശയും, സംശയങ്ങളും കൂടിക്കലര്ന്ന ഒരനുഭവം.
എന്നെ നിയമിച്ചു കൊണ്ടുളള കത്തയച്ചിട്ട് ഒന്നര മാസം കഴിഞ്ഞു. ജോലിക്ക് ഹാജരാകേണ്ട ദിവസവും കഴിഞ്ഞ് ഒരാഴ്ച്ച കൂടി അവര് കാത്തിരുന്നു. ഉദ്യോഗാര്ത്തി വരാതിരിന്നപ്പോള് അവര് കരുതിയത് മറ്റു ജോലിയില് ഏര്പ്പെട്ടു കാണും. അതുകൊണ്ട് അടുത്തയാള് ജോലിയില് പ്രവേശിച്ചു. അവരെ കുറ്റപ്പെടുത്തിയിട്ട് കാര്യമില്ല. ജ്യേഷ്ഠന്റെ ക്വാര്ട്ടറിലെ വിലാസമാണ് എല്ലായിടത്തും കൊടുത്തിട്ടുളളത്. വരുന്നതെല്ലാം ജ്യേഷ്ഠന് മുഖേന ഫോണിലൂടെയോ അവിടെ ചെല്ലുമ്പോഴോ കിട്ടാറുണ്ട്. ഇന്റര്വ്യൂവിന് ചെല്ലണമെന്നറിയിച്ചതും ഇതേ വിലാസത്തിലാണ്. എവിടെയാണ് ആ വിലയേറിയ കത്ത് നഷ്ടപ്പെട്ടത്. ആരെങ്കിലും നശിപ്പിച്ചതാണോ. ആ യാത്ര നരകതുല്യമായിരുന്നെങ്കിലും ഈ നിയമനം സ്വര്ഗ്ഗത്തിലേക്കുളള ഒരു യാത്രയായിരുന്നു. മനസ്സു മൂകമായി, ഹൃദയം നുറുങ്ങുന്ന വേദനയുമായി കണ്ണുനീര് തുടച്ചു. ആ മനോവേദനയിലും ഞാന് ആശ്വാസം കണ്ടത് എന്റെ നഷ്ടങ്ങളുടെ കണക്കു പുസ്തകത്തില് ഇതും ചേര്ത്താണ്.
ആ ദിവസം വളരെ നിരാശനായിട്ടാണ് മുറിയിലെത്തിയത്. തണുത്ത വെളളത്തില് കുളിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള് മനസ്സിനൊരു ഉന്മേഷമുണ്ടായി. പാറ്റ്നയിലെ ജോലി ഒരു സ്വപ്നമായിരുന്നു. അതിപ്പോള് ദുസ്വപ്നമായി മാറി. എന്റെ നല്ല സ്വപ്നങ്ങള് മണ്ണിലെ ഭൂതങ്ങള് ദുസ്വപ്നമാക്കി മാറ്റിയിരിക്കുന്നു. ഇത് ആരോടും പറഞ്ഞില്ല. കത്തിലൂടെ ഓമനയെ മാത്രമേ അറിയിച്ചുളളൂ.
1975-ല് എനിക്ക് കിട്ടിയ ശമ്പളം വെറും 450 രൂപയാണ്. ചെലവിനുളള കാശ് എടുത്തിട്ട് ബാക്കി തുക ബാങ്കിലിടാതെ അതു പലരുടേയും ആവശ്യങ്ങള്ക്കായി അയച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ആ തുകയില് നിന്നു നൂറു രൂപ വീട്ടിലേക്കും, അമ്പതു രൂപ വീതം രോഗത്തില് തകഴിഞ്ഞിരുന്ന എന്റെ അമ്മാവന് ഉമ്മന് മുതലാളിക്കും, എന്റെ ആത്മ മിത്രം ലെപ്രസ്സി സനിറ്റോറിയത്തിലെ രാമചന്ദ്രന് നായരുടെ അമ്മയ്ക്കുളള ചികിത്സക്കും പല മാസങ്ങളിലും അയച്ചു. ചെറുതും വലുതുമായ തുക പലര്ക്കും അയച്ചിട്ടുണ്ട്.
എന്റെ വീട്ടില് എന്തിന് അയയ്ക്കുന്നു എന്നൊരു ചോദ്യം എന്നോട് തന്നെ ചോദിക്കാറുണ്ട്. അതിന്റെ ഉത്തരം, ഒരു പിഞ്ചുകുഞ്ഞിനെ വാത്സല്യത്തോടെ വളര്ത്തി വലുതാക്കുന്ന രക്ഷിതാക്കളെ മറക്കാനോ, അവഗണിക്കാനോ സാധ്യമല്ല. എനിക്ക് ജന്മം തന്നവരെ അവരുടെ അറിവില്ലായ്മകള്, ദൗര്ബല്യങ്ങള് കണ്ടുകൊണ്ട് അകറ്റി നിര്ത്തുക എന്നത് സ്വന്തം ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളില് നിന്ന് ഒളിച്ചോടുന്നതിന് തുല്യമാണ്. അവര് എന്നോട് പണം ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ല. എന്റെ പണം കൈപ്പറ്റുമ്പോള് എന്റെ അച്ഛന്റെ മനസ്സിനെ വേട്ടയാടുക മൗന നൊമ്പരങ്ങളായിരിക്കും. എന്നോടുളള എതിര്പ്പുകള് കെട്ടടങ്ങിക്കാണണം. എന്റെ ജ്യേഷ്ഠന്മാരും നാട്ടില് പണം അയച്ചിട്ടുണ്ട്. ആ മണിയോഡര് കൊണ്ടു വരുന്നത് കടപ്പാട്ടമ്പലത്തിനടുത്തുളള സ്നേഹസമ്പന്നനായ പോസ്റ്റുമാന് കുറുപ്പു ചേട്ടനായിരുന്നു. പണം കൈപ്പറ്റിയിട്ട് ഒന്നോ രണ്ടോ രൂപ അച്ഛന് …………. ചേട്ടന് കൊടുക്കും. കുറുപ്പു ചേട്ടനെ ആ രാത്രിയില് കാണുന്നത് മദ്യ ലഹരിയിലാണ്. അങ്ങനെ ഒരു ഭൂതം അദ്ദേഹത്തിലുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും എല്ലാവരും അദ്ദേഹത്തെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു.
ഓരോ അനുഭവങ്ങളും മനസ്സിലൊരു അഴിച്ചുപണി നടത്തി പരിശോധിച്ചാല് അതൊന്നും വലിയ കാര്യങ്ങളല്ലെന്ന് തോന്നും. എന്റെ ചെറുപ്പത്തില് ഞാന് ധാരാളമായി അദ്ധ്വാനിച്ചു. നല്ല കുട്ടികള് അങ്ങനെ വേണം.അദ്ധ്വാനമില്ലാത്തവരാണ് മടിയന്മാരും രോഗികളുമായി മാറുന്നത്. ഈ പ്രപഞ്ചം നിലനില്ക്കുന്നതുപോലും എത്രയോ തലമുറയുടെ അദ്ധ്വാനം മൂലമാണ്. അതിനെ മുതലാളി-തൊഴിലാളി വര്ഗ്ഗമെന്ന് പലരും വിളിച്ചു. അവിടെ അധര്മ്മവും ചാട്ടവാറടിയുമുണ്ടാകരുത്. പഠനത്തില് ഞാന് ഒരു വര്ഷം പിന്നിട്ടു. ഞാന് നേരിട്ട ഏറ്റവും വലിയ സമ്മര്ദ്ദം സമയക്കുറവായിരുന്നു. കെട്ടിടത്തില് എനിക്കൊപ്പം താമസ്സിക്കുന്നവര് രാവിലേയും വൈകിട്ടും ഭക്ഷണമുണ്ടാക്കുമ്പോള് ഞാന് ക്ലാസ്സ് മുറികളിലാണ്. രാവിലെ ഏഴുമുതല് ഒമ്പതു വരേയും വൈകിട്ട് ആറു മുതല് ഒമ്പതു വരേയും ഓരോ ക്ലാസ്സുകളും, നാട്ടിലേതു പോലെ മണ്ണില് വിയര്പ്പൊഴുക്കിയില്ലെങ്കിലും മനസ്സ് വ്യാപരിച്ചത് കൂടുതല് വിദ്യ നേടുന്നതിലായിരുന്നു.
റാഞ്ചി കോളജ് ലൈബ്രറിയില് കൂടുതലും ഹിന്ദി പുസ്തകങ്ങളാണ്. ഞാന് ഹിന്ദി പറയുമെങ്കിലും അതില് അഗാധമായ ജ്ഞാനം എനിക്കില്ല. ഒരു ഭാഗത്ത് ഇംഗ്ലീഷ് നോവലുകളും മറ്റും കണ്ടത് ഒരാശ്വാസമായി. ഇംഗ്ലീഷ് പുസ്തകങ്ങള് വളരെ കുറച്ചു മാത്രമേ അവിടെ നിന്ന് വായിച്ചിട്ടുളളൂ. ആ കോളജില് ആദിവാസി ക്രസ്ത്യാനികളും പഠിക്കാനുണ്ടായിരുന്നു. റാഞ്ചിയെ മുന് കാലങ്ങളില് വിളിച്ചിരുന്നത് ചോട്ടാനാഗ്പൂര് എന്നായിരുന്നു. അവരൊക്കെ ആദിവാസികളെങ്കിലും മറ്റ് ഉന്നതജാതിക്കാര്ക്കൊപ്പം എല്ലാ രംഗത്തും മുന് നിരയിലാണ്. ദേവാലയങ്ങളേക്കാള് വിദ്യാലയങ്ങളെ, പുസ്തകങ്ങളെ സ്വന്തമാക്കിയവര്. അറിവിനുളള വാഞ്ച യുവതീ-യുവാക്കളിലുണ്ട്. അവരും എന്നെപ്പോലെ തന്നെ സമയം നഷ്ടപ്പെടുത്താതെ ദിവസങ്ങളെ ആരോഗ്യമുളളതാക്കുന്നു.അതിലൊരു സുന്ദരിക്ക് പിറ്റ്മാന് ഷോര്ട്ട് ഹാന്ഡ് പഠിപ്പിച്ചു കൊടുക്കണമെന്നു പറഞ്ഞു. ബുദ്ധിഹീനരായ മനുഷ്യരുടെ മുന്നില് ബുദ്ധിയുളളവരായി മാറാന് അവര് വിദ്യ അഭ്യസിക്കുന്നു. പുസ്തകങ്ങള് വായിക്കുന്നു. ജ്യേഷ്ഠന്റെ അടുക്കല് അനിയന് കുഞ്ഞുമോന് വന്നതായി ജ്യേഷ്ഠന് എന്നെ ഫോണിലൂടെ അറിയിച്ചു. ഞാന് പറഞ്ഞിട്ടാണ് അവന് വന്നത്. അവന് പഠിച്ചിറങ്ങയത് ന്യൂഡല്ഹിയിലെ പുസ ഇന്സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടില് നിന്നാണ്. ഏഷ്യയിലെ പ്രമുഖ ടെക്നിക്കല് വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനമാണത്. എയര്ഫോഴ്സില് ജോലിയുളള ജ്യേഷ്ഠന് പാപ്പച്ചന് സുബാര്ട്ടോ പാര്ക്കിലെ വെസ്റ്റേണ് കമന്റ് ആസ്ഥാനത്താണ് ജോലി ചെയ്യുന്നത്. എന്റെ പഞ്ചായത്തില് നിന്ന് ആദ്യമായിട്ടാണ് ഒരാള് എയര്ഫോഴിസില് ചേരുന്നത്. അതു ലഭിക്കാന് കാരണം എന്ജിനീയറിഗ് ഡിഗ്രിയും എന്.സി.സി. ട്രെയിനിംഗുമാണ്.
അദ്ധ്യായം – 19
ഇന്ത്യയുടെ ആയുധപ്പുര
ബിഹാറിലെ പ്രമുഖ കമ്പനിയാണ് ഭാരത് സ്പണ് പൈപ്പ്. ഭൂമിക്കടിയിലൂടെ വെളളം കടത്തി വിടുന്ന വലിയ പൈപ്പുകളാണ് ഇവിടെ നിര്മ്മിക്കുന്നത്. പാറ്റ്നയടക്കം പലയിടത്തും ഇവര്ക്ക് ഓഫിസ്സുകളുണ്ട്. അവര് ഒരു സെക്രട്ടറിക്കായി പരസ്യം കൊടുക്കാനിരിക്കുമ്പോഴാണ് ഞാന് ചെല്ലുന്നത്. ഉടനടി കല്ക്കട്ടക്കാരന്, സെന്കുമാര് ഗുപ്ത എന്ന ഓഫീസ് മാനേജര്, എനിക്ക് ഷോര്ട്ട് ഹാന്ഡ്, ടൈപ്പിംഗ് ടെസ്റ്റ് തന്നു. ഞാനതില് വിജയിച്ചു. എന്നെ നിയമിച്ചു കൊണ്ടുളള കത്ത് കയ്യില് കിട്ടിയപ്പോള് അവിടമാകെ വസന്തത്തിലെ വിടര്ന്ന പൂക്കളുടെ സൗരഭ്യമായിരുന്നു. എന്റെ ദുഖങ്ങളെല്ലാം ചിറകു വിടര്ത്തി പറന്നുപോയി. സന്തോഷം നിറഞ്ഞ ആ നിമിഷങ്ങളില് വെളള പേപ്പറിലുടക്കിയ എന്റെ മിഴികള് നിറഞ്ഞു വന്നു. കണ്ണുകള് തുടച്ചു. പുറത്തെ പ്രകാശം പോലെ എന്റെ കണ്ണുകളും പ്രകാശിച്ചു.
അന്വേഷിച്ചാല് കണ്ടെത്തുമെന്നുളള പാഠമാണ് എനിക്ക് ലഭിച്ചത്. ഞാനൊരു തെറ്റുകാരന്, മഹാപാപി എന്ന് മുദ്രയടിച്ചാലും ആ അപരാധങ്ങള്ക്കെല്ലാം മോക്ഷമാര്ഗ്ഗമായി മാറ്റിയത് ഈ വെളള പേപ്പറാണ്. ഗുപ്ത സാബ് എന്നെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുറിക്കുളളിലിരുത്തി എന്റെ ജോലികളെപ്പറ്റി വിശദീകരിച്ചു തന്നു. വിടര്ന്ന മിഴികളോടെ ഞാനെല്ലാം കേട്ടു. അദ്ദേഹം കമ്പനിയുടെ മാനേജര് മാത്രമല്ല, ഉന്നത സ്ഥാനം വഹിക്കുന്ന മോദിലാലിന്റെ സെക്രട്ടറി കൂടിയായിരിന്നു. ഇദ്ദേഹവും ഷോര്ട്ട് ഹാന്ഡില് വിരുതനെന്ന് ഇപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത്. എന്നെ നിയമിച്ചിരിക്കുന്നത് ഡയറക്ടര് സുബാഷ് ബാബുവിന്റെ സെക്രട്ടറിയായിട്ടാണ്. ഓഫിസ്സിലുളള എല്ലാവരേയും ഗുപ്ത സാബ് എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഓരോ വാക്കുകളും അഗാധമായ സ്നേഹത്തോടെ ആയിരുന്നു. ഒരു ബീഹാറിയേക്കാള് ഒരു ബംഗാളിക്ക് മലയാളിയെ ഇഷ്ടമാണെന്ന് അപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത്.
ജ്യേഷ്ഠന്റെ ക്വാര്ട്ടറിനടുത്തും ബംഗാളികളെ ഞാന് പരിചയപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. സ്നേഹവും ആദരവും അറിവും ലളിതമായ ജീവിത ശൈലിയുമുളളവര്, മാംസത്തെക്കാള് മത്സ്യത്തെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നവര്. മത്സ്യത്തിന്റെ തലയാണ് ഇവര്ക്ക് ഏറെ ഇഷ്ടം. ഈശ്വരനും ആരാധനകളുമുളളവരാണെങ്കിലും മതത്തിലോ രാഷ്ടീയത്തിലോ അന്ധന്മാരല്ല. ഗുപ്തസാബിന്റെ പെരുമാറ്റം കണ്ടപ്പോള് ഇതൊക്കെയാണ് എനിക്കു തോന്നിയത്. നിര്വ്യാജമായ സ്നേഹത്തോടെ പെരുമാറുന്നവരാണ് മലയാളികള് എന്നവര്ക്കറിയാമായിരിക്കാം. ബംഗാളികളും മലയാളികളും അവരുടെ കാഴ്ച്ചപ്പാടുകളില് സമാനതകള് ഉളളവരാണ്. രവീന്ദ്രനാഥ് ടാഗോര് ജനിച്ച നാട് സാഹിത്യത്തിലും സംസ്കാരത്തിലും വളരെ മുന്നിലാണെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായി. ആ സ്നേഹ സൗമ്യത ഗുപ്ത സാബിലും ഞാന് കണ്ടു. ഒരു ജോലി കിട്ടിയപ്പോള് എന്റെ ദാരിദ്ര്യമെല്ലാം മാറി ഞാനൊരു സമ്പന്നനായി റാഞ്ചയുടെ പ്രാന്തപ്രദേശങ്ങളില് ജീവിതമാരംഭിച്ചു.
ദുര്വ്വയില് എന്നെയോര്ത്ത് അസ്വസ്ഥരായി, ശത്രുക്കളായി കഴിഞ്ഞവര്ക്ക് എന്നെപ്പറ്റി യാതൊരു വിവരവും ലഭിക്കാതെയായി. ഞാന് വീണ്ടും ജേണലിസം പഠിക്കാനായി മുമ്പ് പോയ സ്ഥാപനത്തില് ചേര്ന്നു. ആ കൂട്ടത്തില് തുടര് പഠനത്തിനായി റാഞ്ചി കോളജില് ഈവനിംഗ് ക്ലാസ്സുകള്ക്കു ചേര്ന്നു. ഭൂതകാലത്തുണ്ടായ അനുഭവങ്ങള് നൊമ്പരമായി എന്നെ പിന് തുടര്ന്നുകൊണ്ടിരിന്നു. അത് നന്മയും തിന്മയുമായിട്ടുളള ഒരു പോരാട്ടമായിട്ടേ ഞാന് കണ്ടുളളൂ. മുമ്പുണ്ടായ അനുഭവങ്ങളൊക്കെ ഞാനിപ്പോള് മറക്കാനാണ് ശ്രമിക്കുന്നത്. ഓഫിസ്സില് ഫോണുളളതു കൊണ്ട് എനിക്ക് കുര്യന് സാര്, ബാലന്, ജോസഫ് സാര്, ജ്യേഷ്ഠന്, അച്ചന്കുഞ്ഞ് അങ്ങനെ പലരെയും വിളിച്ച് സ്നേഹാന്വേഷണങ്ങള് പങ്കുവയ്ക്കാം. കുര്യന് സാര് പറഞ്ഞത് അവര് അവതരിപ്പിച്ച നാടകം കല്ക്കട്ട മലയാളി സമാജവും അവതരിപ്പിക്കാന് തയ്യാറായി എന്നാണ്.
പുതിയ നാടകം എവിടെ വരെയായി എന്നതിന് എനിക്ക് ഉത്തരമില്ലായിരുന്നു. ജീവിത ദുരിതങ്ങളില് പിടഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്ന എനിക്ക് ഒന്നും എഴുതാന് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. വറ്റി വരണ്ടിരുന്ന എന്റെ മനസ്സില് അക്ഷരങ്ങള് മുളച്ചു തുടങ്ങി. അതു വളര്ന്ന് മലരുകളായി മാറി. വീണ്ടും റാഞ്ചി മലയാളി അസ്സോസ്സിയേഷന്റെ മലയാളി മാസികയില് ഞാന് കഥകളും കവിതകളും എഴുതിത്തുടങ്ങി. കുര്യന് സാര് പറഞ്ഞതനുസരിച്ച് കല്ക്കട്ടയിലെ മലയാളം പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങള്ക്കും ഞാന് സാഹിത്യ സൃഷ്ടികള് അയച്ചു. അവരുടെ ഒരു മാസികയില് എന്റെയൊരു കവിത അച്ചടിച്ചു വന്നത് കണ്ട് അഭിമാനം തോന്നി. ഒരു മാസിക മാത്രമേ പോസ്റ്റുവഴി ലഭിച്ചുളളൂ. പിന്നീട് ഒന്നും വന്നില്ല. അതില് എനിക്ക് കുണ്ഠിതം തോന്നിയില്ല. അയക്കുന്നതൊക്കെ സാഹിത്യ സൗന്ദര്യമുളളതാകണമെന്നില്ല. ഒരു വിഷയമെടുത്ത് സാധാരണ ഭാഷയില് എഴുതി വിട്ടാല് അതു സാഹിത്യമാകില്ലെന്ന് കേരള യുവ സാഹിത്യ സഖ്യത്തന്റെ ചര്ച്ചകളില് ഞാന് കേട്ടിട്ടുണ്ട.് സമൂഹത്തില് സാഹിത്യകാരന്മനുഷ്യന്റെ ഉറ്റ തോഴനായി മാറിയാലേ മനുഷ്യഹൃദയങ്ങളില് ഇടം നേടാന് കഴിയൂ.
ഇന്ന് എന്നെ തളച്ചിടുന്നത് രണ്ടു കാര്യങ്ങളാണ്. ആദ്യത്തേത് സമയമില്ലായ്മ. വൈകിട്ടുളള ക്ലാസ്സുകള് കഴിഞ്ഞ് അത്താഴം കഴിച്ചു വരുമ്പോഴേക്കും പത്തു മണികഴിയും . വീട്ടിലേക്കും സുഹൃത്തുക്കള്ക്കും കത്തെഴുതാന് കുറച്ചു സമയം മാറ്റിവയ്ക്കും. അതു കഴിഞ്ഞാണ് സാഹിത്യരചന അതൊരു സ്വപ്ന ലോകമാണ്. അവിടെ പ്രകൃതിയുടെ സൗന്ദര്യവും അസത്യത്തിന്റെ ചാട്ടവാറടിയുമാണ് കടന്നുവരുന്നത്. ചവിട്ടി മെതിക്കപ്പെടുന്ന ജീവിതങ്ങള് ഒരു ദുരന്തമായി കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴെല്ലാം രാത്രിയുടെ യജമാനന് ഉറക്കത്തിനായി ക്ഷണിക്കും. രാത്രിയുടെ ആശിര്വ്വാദം വാങ്ങി കണ്ണടയ്ക്കും. അരുണോദയം കാണുമോ ഇല്ലയോ അതൊന്നുമറിയില്ല. കണ്ണുതുറന്നാല് മഹാഭാഗ്യം. മറ്റൊന്ന്, പുസ്തകങ്ങള് വായിക്കാന് കിട്ടുന്നില്ല. അപ്പോഴൊക്കെ എന്നെ വായനയില് വഴി നടത്തിയ നൂറനാട് ലെപ്രസ്സീ സാനിറ്റോറിയം കടന്നുവരും. കാവ്യലോകത്ത് മാത്രമല്ല ജീവിതത്തിലും വായനയില്ലെങ്കില് വെറും ആത്മാവില്ലാത്ത ശരീരം പോലെയാണ്. വായനയെന്നും വിലപ്പെട്ട അറിവുകളാണ് സമ്മാനിക്കുന്നത്.
ദുര്ഗ്ഗ പൂജയ്ക്ക് ഒരാഴ്ച്ച അവധിയുണ്ടായിരുന്നു. ബീഹാറിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട ആഘോഷമാണിത്. അപ്പോഴാണ് എച്ച്. എച്ച്. ഇ. സി ഫാക്ടറി പൊതുജനങ്ങള്ക്കായി തുറന്നിടുന്നത്. ഇന്ത്യയുടെ ആയുധമുണ്ടാക്കുന്ന സ്ഥാപനമായതിനാല് അതീവ സുരക്ഷയാണ്. വലിയ ആഗ്രഹമായിരുന്നു ഈ ആയുധപ്പുര കാണണമെന്നുളളത്. റാഞ്ചിയില് നിന്ന് ദുര്വ്വയിലേക്ക് ബസ്സു കയറി സെക്ടര് മുന്നിലിറങ്ങി ഫാക്ടറി കാണാനായി ഒരു കിലോമീറ്റര് നടന്നു. എച്ച്. ഇ. സിയുടെ ഓരോ വഴികളും സുന്ദരങ്ങളാണ്. റോഡിന്റെ ഇരു ഭാഗങ്ങളില് മരങ്ങള് ഒരേ ഉയരത്തില് വളര്ന്നു നില്ക്കുന്നതു കാണാനും അഴകാണ്. ഫാക്ടറിക്കുളളിലെ ഭീമാകാരങ്ങളായ മെഷീനുകള് കണ്ടപ്പോള് എന്റെയുളളില് നിറഞ്ഞത് രാജ്യം നേടിയ സമൃദ്ധിയുടെ സന്തോഷമല്ല, മറിച്ച് ഭീതിയും ഉത്കണ്ഠയുമാണ്. ഒരു രാജ്യം ഒരുന്നത ശക്തിയായി മാറുന്നത് അവരുടെ ആയുധ ബലത്തിലെന്നു ഞാന് മനസ്സിലാക്കി. റഷ്യയുടെ സഹായത്താല് നിര്മ്മിക്കപ്പെടുന്ന ആയുധങ്ങള് കണ്ട് ഞാന് മണിക്കൂറുകളോളം നടന്നു.
ഇതിനുളളില് കണ്ടത് സ്നേഹത്തിന്റെ മുഖമല്ല നാശത്തിന്റെയും അഗ്നിജ്വാകളുടെയും മുഖമാണ്. മനഷ്യരിലെ അക്രമാസക്തിയും അത്യാഗ്രഹവും അനീതിയും പോലെ ഓരോ രാജ്യവും അതിനെ പ്രോത്സാഹപ്പിക്കുന്നു. ഈ ഭരണാധിപന്മാരുടെ മനസ്സ് ആയുധപ്പുരകളാണ്, കത്തിച്ച് ചാമ്പലാക്കുക. മാസങ്ങളും വര്ഷങ്ങളുമെടുത്ത് തീര്ത്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഈ യുദ്ധ ഉപകരണങ്ങളില് നിറഞ്ഞു നില്ക്കുന്നത് ചോരപ്പാടുകള് തന്നെയാണ്. നിര്ദ്ദയമായി ജീവനെടുക്കുന്ന ആയുധങ്ങള്. നിസ്സഹായനായി മനസ്സിനേറ്റ മുറിവുകളുമായി മൂന്നു മണി കഴിഞ്ഞ് പുറത്തിറങ്ങി താമരക്കുളം വാസുപിളളയുടെ ക്വാര്ട്ടറിലേക്കു നടന്നു. നടക്കുമ്പോഴും എന്റെ മനസ്സില് നിറഞ്ഞത് മനഷ്യന്റെ അക്രമവാസനയും യുദ്ധവുമാണ്. ആരാണ് ഈ മണ്ണിലെ ക്രൂരന്മാര്. മനുഷ്യന്റെ ജീവനെടുക്കുന്നവന് മനുഷ്യനാണോ. മറ്റൊരു ജീവനെ സംരക്ഷിക്കുന്നവനാണ് മനുഷ്യന്.
രാജ്യത്തിന്റെ ഭദ്രതയ്ക്കും സുരക്ഷയ്ക്കും അതിര്ത്തികളില് കാവല്ക്കാര് പോരേ?. ഒരു രാജ്യത്തിന്റെ ശക്തിയും പ്രൗഢിയും സൗന്ദര്യവും കാട്ടേണ്ടത് ദാരിദ്ര്യം, പട്ടിണി, മാറാരോഗങ്ങള് മുതലായവ തുടച്ചു മാറ്റുമ്പോഴാണ്. യുദ്ധകൊതിയന്മാരായ ഭരണാധികാരികള് യുദ്ധം നടത്തുന്നത് സ്വന്തം താല്പര്യത്തിനാണ്. ഇവര് യുദ്ധോപകരണങ്ങള് വിറ്റ് രാജ്യത്തെ കൊളളചെയ്യുന്നവരാണ്. ദേശ സ്നേഹികള് ഒരിക്കലും മനുഷ്യനെ യുദ്ധത്തിലേക്കോ, അനീതിയിലേക്കോ, അഴിമതികളിലേക്കോ നയിക്കില്ല. ജീവിതത്തിലെ എല്ലാ നന്മകളും തിന്മകളും ഒരു വ്യക്തിയിലാണ് . നല്ല മനുഷ്യര് ഒരിക്കലും മരണവഴിയുടെ ഉപാസകരായിരിക്കില്ല. മറിച്ച് മനഷ്യന്റെ, ഈശ്വരന്റെ, നന്മയുടെ ഉപാസകരായിരിക്കും.
വാസുദേവന്പിളള താമസ്സിക്കുന്നത് സെക്ടര് മുന്നിലാണ്. ഞങ്ങള് താമരക്കുളം പഞ്ചായത്തിലുളളവരാണ്. ചാരുംമൂട്ടില് നിന്നു രണ്ടു കിലോമീറ്റര് ഉണ്ട് പിളള താമസ്സിക്കുന്ന തറയില് (വസന്താലയം) വീട്ടിലേക്ക് ഇത് ചാവടിക്കടുത്താണ്. ജ്യേഷ്ഠന്റെ അടുത്ത സുഹൃത്തുകൂടിയാണ്. എന്നെ കണ്ടപാടെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ചോദിച്ചു. അല്ല ഇതാര് ഞങ്ങളുടെ ഗുണ്ടാ നേതാവോ. നീ എവിടെയാ, എന്തായാലും നീ ഇവിടെ ഇല്ലാത്തത് നന്നായി. ഇപ്പോള് അപ്പുവിന്റെ കടയില് ഗുണ്ടാ ശല്യമില്ല. ഞങ്ങള് സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കെ പിളളച്ചേട്ടന്റെ ഭാര്യ സരസ്വതിയമ്മ ചായയും മധുര പലഹാരങ്ങളുമായെത്തി വിശേഷങ്ങള് ചോദിച്ചു. മുമ്പൊരിക്കല് ഞാനവിടെ വന്നിട്ടുണ്ട്. പിളളച്ചേട്ടന് പിന്നീട് ചോദിച്ചത് എന്റെ നാടകത്തെപ്പറ്റിയാണ്. മലയാളി മാസികയില് വരുന്നത് വായിക്കാറുണ്ടെന്നും കൂടുതലായി അതില് ശ്രദ്ധിക്കാനും എന്നെ ഉപദേശിച്ചു.
അവിടെ നിന്നു പോയത് ജ്യേഷ്ഠന്റെ ക്വാര്ട്ടറിലേക്കാണ്. അവിടെ ചെല്ലുമ്പോള് ഹട്ടിയിയല് നിന്നുളള രാജുവുമുണ്ടായിരുന്നു. ജ്യേഷ്ഠന് വീട്ടിലില്ലായിരുന്നു. അസ്സോസ്സിയേഷന്റെ കമ്മിറ്റി മീറ്റിംഗിന് പോയിരിക്കുന്നു. രാജു ക്ഷേമാന്വേഷണം നടത്തി. ജ്യേഷ്ഠത്തി എന്നെ ഉറ്റു നോക്കിയിട്ട് പുതിയ ജീവിതത്തെപ്പറ്റി ആരാഞ്ഞു. ഞാനും അപ്പുവിനെപ്പറ്റി ചോദിച്ചു. അതിനു കിട്ടിയ മറുപടി, നീ ഇവിടുന്ന് പോയതിന് ശേഷം അവിടെ ഒരു പ്രശ്നവും ഉണ്ടായിട്ടില്ല. ആ വാക്കുകളിലും കണ്ണിലും ഇനിയും ഒരു പ്രശ്നമുണ്ടാക്കാന് ദയവായി അങ്ങോട്ടു പോകല്ലേ എന്നായിരുന്നു. അവിടുത്തെ മിക്ക ഹോട്ടലുകളിലും ജോലിക്കാരായി ഗുണ്ടകളെ വച്ചിട്ടുണ്ട്. ഞാന് മറുപടി പറഞ്ഞു. എന്തായാലും ഗുണ്ടാപണിക്കു പോകുന്നില്ല, അതു പോരെ.
ജ്യേഷ്ഠത്തി ശാസനാ രൂപത്തില് പറഞ്ഞു. പൊന്നമ്മയും ലീനോസും രംഗാര്ഡില് ട്രാന്സ്ഫറായി വന്നിട്ടുണ്ട്. പറ്റുമെങ്കില് നീ ഒന്നു പോ. തങ്കച്ചായന് നിന്ന് തിരിയാന് സമയം ഇല്ല. എപ്പോഴും കമ്മിറ്റി ഒന്നുകില് അസ്സോസ്സിയേഷന് കമ്മിറ്റി അല്ലെങ്കില് പളളി കമ്മിറ്റി. ഉടനെ രാജു പറഞ്ഞു, പളളിയുടെ ട്രഷററായിരിക്കുമ്പോള് കമ്മിറ്റിക്കു പോകാതിരിക്കാന് പറ്റുമോ. എച്ച. ഇ.സിയിലെ മര്ത്തോമ്മക്കാരെല്ലാം ചേര്ന്നാണ് സെന്റ് തോമസ്സ് മാര്ത്തോമ്മാ സ്കൂളുണ്ടാക്കിയത്. അതില് പ്രമാണിമാരില് ഒരാളാണ് ജ്യേഷ്ഠന്. പണി തീര്ത്ത് ആരാധന തുടങ്ങിയതിനു ശേഷം അവര് ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് മീഡിയം സ്കൂള് ആരംഭിച്ചു. രാജു കളിയാക്കിപ്പറഞ്ഞു. പളളി തുടങ്ങി, ഇപ്പം നടക്കുന്നത് തമ്മിലടിയാ, അച്ചനാ ഒരു ഗ്രൂപ്പിന്റെ നേതാവ്. നാട്ടിലെ തനി സ്വഭാവം. തങ്കച്ചന് റ്റൈറ്റസ്, കാപ്പില് തോമസ്, ടോമി ഗ്രൂപ്പെന്നാ കേട്ടത് ജ്യേഷ്ഠത്തി നിസ്സാരമായി പറഞ്ഞു. അതു പിന്നെ കാണാതിരിക്കുമോ. രാജു പറഞ്ഞു, ഇവനൊക്കെ എന്തിനാ പ്രാര്ത്ഥിക്കാന് പോകുന്നത്. സോമാ നിനക്ക് പറ്റുമെങ്കില് ഈ കളളക്കൂട്ടത്തെപ്പറ്റി ഒരു നാടകമെഴുത്. രാജു ചിരിക്കുന്ന കൂട്ടത്തില് ഞാനും ഊറിച്ചിരിച്ചു.
ജ്യേഷ്ഠത്തി അളിയന്റെ കത്ത് എന്നെ ഏല്പിച്ചിട്ടു പറഞ്ഞു, ഈ അഡ്രസ്സ് എഴുതിയെടുക്ക്. ഞാന് പോക്കറ്റിലിരുന്ന പേനയെടുത്ത് അഡ്രസ്സ് എഴുതി എടുത്തിട്ട് പോകാനായി എഴുന്നേറ്റു. ഇരിക്കെടാ ചായ ഇടാം. ഞാന് വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞു അവരോട് യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി. റോഡില് ജ്യേഷ്ഠന്റെ മക്കള് ജയയും മിനിയും മറ്റു ഹിന്ദിക്കാരുടെ കുട്ടികള്ക്കൊപ്പം കളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. എന്റെ കണ്ണീരും, നെടുവീര്പ്പുകളും, പ്രതിസന്ധികളും കണ്ട ദേശത്തിലൂടെ നടന്ന് പോസ്റ്റ് ഓഫീസിന്റെ മുന്നിലെത്തി ദുര്വ്വയില് നിന്നുളള ബസ്സ് കാത്തു നിന്നു.റോഡിലൂടെ പല ദേശക്കാരും സൈക്കിളില് യാത്ര ചെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. എല്ലാ വീടുകളിലും സൈക്കിള് ഉണ്ട്. എല്ലാവരുടേയും യാത്രാവാഹനം സൈക്കിളാണ്. എല്ലാ റേഡുകളിലും മുന്നോട്ടു ചവിട്ടി വിടുന്ന സൈക്കിള് റിക്ഷകളുമുണ്ട്. കാറുകള് ഓടുന്നത് വളരെ വിരളമായിട്ടേ കണ്ടിട്ടുളളൂ. അതുണ്ടെങ്കില് എച്ച്. ഇ. സിയിലെ ഉയര്ന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥരുടെ ആയിരിക്കും. എന്റെ ചെറുപ്പത്തില് എന്റെ നാട്ടിലും കാറുകള് ഇല്ലായിരിന്നു.
റാഞ്ചിയില് എത്തിയതിനു ശേഷം ഞാനെന്റെ പഠന വിഷയത്തിലും എഴുത്തിലും കൂടുതല് ശ്രദ്ധിച്ചു. ഇതിനിടക്ക് ഒരു ദിവസം രാവിലെ രംഗാര്ഡിലേക്ക് ബസ്സില് യാത്ര തിരിച്ച. ഓമനയെ കാണാന് പോയതും ഇതുവഴിയാണ്. കത്തുകളിലൂടെ ഞങ്ങളുടെ മനസ്സും സ്നേഹവും ദൃഢമായിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പ്രപഞ്ച സൗന്ദര്യം പോലെ എന്നും ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തിലേക്ക് ഒഴുകിയെത്തികൊണ്ടിരുന്നത് ധന്യമായ സ്നേഹമാണ്. സ്നേഹത്തിലൂടെ ഹൃദയത്തെ കണ്ടെത്തുന്ന യാത്ര തുടരുന്നു. അളിയന് ലിനോസ് മിലിട്ടറിയിലെ ഹവില്ദാരാണ്. എന്റെ സഹോദരി പൊന്നമ്മയും മകള് ലാലിയുമാണ് പഞ്ചാബില് നിന്ന് ഇവിടേക്ക് വന്നിരിക്കുന്നത്. അളിയന് ഇന്ത്യ, ചൈന, പാക് യുദ്ധങ്ങളിലൊക്കെ പങ്കെടുത്ത ഒരു ധീരപോരാളിയാണ്. ബസ്സിലിരുന്നു ചിന്തിച്ചത്, പാവപ്പെട്ട യുവാക്കളായ സൈനികരെപ്പറ്റിയാണ്. ലോകത്തമ്പാടും ഇതിനകം ലക്ഷക്കണക്കിന് ജീവനാണ് പൊലിഞ്ഞത്.
വിവേകമില്ലാത്ത ഭരണാധികാരികള് ശീതോഷ്ണബാധകള് ഏല്ക്കാത്ത മുറികളിലിരുന്ന് വികസിപ്പിച്ചെടുക്കുന്ന യുദ്ധമുറകള്ക്ക് രക്തം ചിന്തുന്നവര്. ദുരാഗ്രഹം ദുര്ബലനായ ഭരണാധികാരിയെ കീഴപ്പെടുത്തുന്നു. അവരുടെ നിഗൂഢ ലക്ഷ്യങ്ങള്ക്ക് വില കൊടുക്കേണ്ടത് നിരപരാധികളാണ്. എത്രയെത്ര കുടുംബങ്ങളെയാണ് ഇവര് അനാഥരാക്കുന്നത്. ശക്തിയും ബുദ്ധിയുമുളള തലച്ചോറിനു മാത്രമേ നല്ലൊരു സമൂഹത്തെ, പുതിയൊരു ലോകത്തെ സൃഷ്ടിക്കാന് സാധിക്കയുളളൂ. അങ്ങനെയുളളവര് വെറി പൂണ്ട യുദ്ധക്കൊതിയന്മാരായിരിക്കില്ല. സമൂഹത്തെ സങ്കീര്ണതയിലേക്ക്, യുദ്ധങ്ങളിലേക്ക് തളളി വിടുന്നവരെ തിരിച്ചറിയാന് ജനങ്ങള്ക്ക് കഴിയണം. അതറിഞ്ഞാല് എല്ലാ യുദ്ധങ്ങളും ഈ ഭൂമുഖത്തു നിന്ന് തുടച്ചു മാറ്റാന് കഴിയും. മനസ്സില് തളം കെട്ടി കിടന്ന യുദ്ധത്തിന്റെ മുറിവുകള് ബസ്സ് മലയിടുക്കുകളില് എത്തിയപ്പോള് അപ്രത്യക്ഷമായി. മുമ്പ് ഹസാരിബാഗിലേക്ക് പോകുമ്പോഴും ഇവിടുത്തെ കാടും പാറക്കെട്ടുകളും കണ്ടിരുന്നു. രംഗാര്ഡ് ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പിലെത്തി പുറത്തേക്ക് നടന്നു. റാഞ്ചി ബസ്സ് സ്റ്റേഷന് പോലെ വലിയൊരു സ്റ്റേഷനല്ല. ചിലരോട് മിലിട്ടറി ക്യാമ്പ് ചോദിച്ചു നടന്നു. രാഗാര്ഡ് ചെറിയൊരു സിറ്റിയാണ്. കുറച്ചു നടന്ന് മിലിട്ടറി ആസ്ഥാനത്തെത്തി. അകത്തോട്ടു കയറുന്ന വാതിലിനടുത്തായി മിലിട്ടറിയുടെ വിവിധനിറത്തിലുളള പതാകകള് വായുവില് പാറിക്കളിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അടുത്തുളള ഒരു ഓഫീസ്സിലേക്ക് ചെന്നു. വരാന്തയില് രണ്ടു പട്ടാളക്കാര് നീണ്ട തോക്ക് തറയില് കുത്തി നിറുത്തി, തലപ്പാവണിഞ്ഞ്, തലകളുയര്ത്തി ഒരു വിഗ്രഹത്തെപ്പോലെ ദൂരേക്ക് ദൃഷ്ടികളറപ്പിച്ച് നില്ക്കുന്നു.
ഓഫീസ്സിലിരിക്കുന്ന സര്ദാറിനോട് അളിയന്റെ വിവരണങ്ങള് ചോദിച്ചറിഞ്ഞ് അവരുടെ താമസസ്ഥലത്തേക്ക് നടന്നു. ഇതിനുളളില് നടന്നപ്പോള് പുതിയൊരു ലോകത്ത് വന്നതായി തോന്നി. ഓരോ റോഡും, മരവും, പൂവണിഞ്ഞു നില്ക്കുന്ന ചെടികളും സൗന്ദര്യമാണ് നല്കുന്നത്. ഇതിനു പുറത്തു താമസ്സിക്കുന്നവര് ദുഖദുരിതത്തിലെങ്കിലും അകത്തുളളവര് പട്ടിണിയില്ലാതെ സന്തോഷമുളളവരായി കഴിയുന്നവരാണ്. മിക്ക റോഡുകളും നെടുകയും കുറുകയും വിവിധ നിറത്തിലുളള മഷികൊണ്ട് നിറപ്പകിട്ടാക്കിയിരിക്കുന്നു. ഒരു രാജ്യത്തിന്റെ കാവല്ക്കാര്. അതിര്ത്തികളില് എരിയുന്ന ദീപം പോലെ അവര് കത്തി നില്ക്കുന്നു. രണ്ടും മൂന്നും നിലകളിലാണ് പട്ടാളക്കാര് കുടുംബമായി താമസ്സിക്കുന്നത്. പെങ്ങള് താമസ്സിക്കുന്ന ക്വാര്ട്ടറിന്റെ നമ്പര് കണ്ടെത്തി.
സന്തോഷത്തോടെ പെങ്ങള് സ്വീകരിച്ചു വിശേഷങ്ങള് ആരാഞ്ഞു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള് അളിയനും പട്ടാളവേഷത്തിലെത്തി. രാവിലെ അഞ്ചുമണിക്ക് ഇവിടെ നിന്നു പോയതാണ്. ഓട്ടവും ചാട്ടവും പരേഡുമൊക്കെ കഴിയുമ്പോഴേക്കും പതിനൊന്നു മണിയാകും. ഉച്ചയ്ക്ക് ഭക്ഷണം കഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കേ പട്ടാളജീവിതത്തെപ്പറ്റി ഞാന് അളിയനോട് ചോദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഒരു ജനതയ്ക്ക് വേണ്ടി എല്ലായ്പ്പോഴും ഉറക്കിമിളച്ച് സംരക്ഷണം നല്കുന്നവരാണ് ഓരോ ധീരജവാനും. സമൂഹത്തില് ഉന്നതമായ സ്ഥാനമുളളവര് എന്നാണ് പുറത്തുളള കാണുന്നത്. പുറത്തുളളവര്ക്ക് വിവിധ തരത്തിലുളള സമരമുറകളുണ്ട്. ഞങ്ങളുടെ കയ്യില് ആയുധങ്ങളുണ്ട് പക്ഷേ സമരായുധങ്ങളില്ല. പുറത്തുളള ജന്മി കുടിയാന് വ്യവസ്ഥിതിയാണ് ഇതിനുളളിലും നടക്കുന്നത്. ഉന്നത ഉദ്ദ്യോഗസ്ഥന്റെ ഇംഗിതത്തിന് വഴങ്ങി ജീവിച്ചോണം. പുറത്തേ വ്യവസ്ഥിതി ജീവിക്കാന് കൊളളാത്തതു പോലെ അകത്തേ വ്യവസ്ഥിതിയും ജീവിക്കാന് കൊളളാത്തതാണ്.
എല്ലാ പട്ടാള കേന്ദ്രങ്ങളും മതിലുകളാല്, മുളളു വളളികളാല് ചുറ്റപ്പെട്ടു കിടക്കുന്നതു പോലെ ഇതിനുളളില് ഭൂരിഭാഗം പട്ടാളക്കാരേയും സുരക്ഷിതമായി തളച്ചിട്ടിരിക്കുകയാണ്. ചോദ്യം ചെയ്യാനോ ഞങ്ങള്ക്ക് സാധിക്കില്ല. കുടുംബം പോറ്റാന് വന്ന ഞങ്ങള്ക്ക് ഇതിനുളളില് സ്വാതന്ത്ര്യമില്ലെന്ന് പറഞ്ഞാല് ആരും വിശ്വസിക്കില്ല. രാജ്യത്തിനായി ജീവന് ഉഴിഞ്ഞു വച്ചവര്ക്കു എങ്ങനെ മേലുദ്ദ്യോഗസ്ഥരുടെ ധിക്കാരത്തെ തളച്ചു നിര്ത്താന് സാധിക്കും. അവരുടെ ഇംഗിതത്തിന് വഴങ്ങി ജീവിച്ചുകൊളളണം. അഥവാ ഒരാള് അവര്ക്ക് ലഭിക്കുന്ന ഭക്ഷണം നല്ലതല്ല,മേലുദ്ദ്യോഗസ്ഥന്മാരുടെ സമീപനം ശരിയല്ലെന്നു പറഞ്ഞു പരാതി കൊടുത്താല് അവന് എല്ലാവരുടേയും നോട്ടപ്പുളളിയാണ്. സൈന്യത്തില് നിന്ന് പുറത്താകും. എല്ലാം കേട്ടിരുന്നപ്പോള് ഇവരും പുറത്ത് വിയര്പ്പൊഴുകി പണിയെടുക്കുന്നവരെ പോലെ കൊടിയ ദുഖങ്ങള് അനുഭവിക്കുന്നവരെന്ന് മനസ്സിലായി. അകത്തേക്കു വരുമ്പോള് ഇതല്ലായിരുന്നു എന്റെ മനസ്സ്.
ഇന്ത്യയുടെ പഴയ രാജസദസ്സുകളിലും രാജവീഥികളിലും ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ തെരുവീഥികളിലും മനഷ്യര് ഇതു പോലെ ഉഴലുകയായിരുന്നു. ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ ശിഷ്യത്വം നേടിയവര് ഇന്ന് അതൊന്നു പുനരാവിഷ്കരിച്ച് അവതരിപ്പിക്കുന്നു എന്നു മാത്രം. എല്ലാം കാതോര്ത്തു കേള്ക്കുന്നതിനിടയില് അളിയന് ഒരു നിര്ദ്ദേശം വച്ചു. നീ പോലീസ്സിനെതിരെ എഴുതിയപ്പോള് പോലീസ്സിന്റെ തല്ലു കൊണ്ടു. ഈ പട്ടാളക്കാര് അനുഭവിക്കുന്ന ദുരിതങ്ങളെപ്പറ്റി ഒന്നെഴുത്. അതിന്റെ അര്ത്ഥവും ആഴവും ഒരു നിമിഷം ഓര്ത്തിരുന്നിട്ട് പറഞ്ഞു. ങാ നോക്കട്ടെ. എന്നെ ജയിലില് വിടാനല്ല പറഞ്ഞതെങ്കിലും അളിയന്റെ വാക്കുകളില് നിന്ന് വന്നത് അമര്ഷമാണ്. എനിക്കും വിഷമം തോന്നി. ഒരു തൊഴില് ലഭിച്ചപ്പോള് അതിലും സന്തോഷം കിട്ടാത്തവര്. വിശപ്പടക്കാന് ആഹാരവും, ആരോഗ്യമുളള ഒരു ശരീരത്തെ വാര്ത്തെടുക്കാന് വ്യായാമവുമുണ്ട്. എന്നിട്ടും മഞ്ഞിലും മഴയിലും അവരുടെ രക്തവും അലിഞ്ഞു ചേരുന്നതായി തോന്നി. നാലു മണിക്ക് ചായ കുടിച്ചിട്ട് പെങ്ങളോട് യാത്ര പറഞ്ഞ് ഞാനിറങ്ങി. അളിയന് മൂന്നു മണിക്കു തന്നെ ജോലിസ്ഥലത്തേക്കു പോയിരുന്നു. ബസ്സിലിരിക്കുമ്പോഴും അളിയന്റെ വാക്കുകള് എന്നിലേക്കിരച്ചു കയറി. പട്ടാളക്കാര് അതിനുളളില് ഭയന്നാണോ കഴിയുന്നത്. പട്ടാളക്കാരനായിരുന്ന പാറപ്പുറത്ത് എന്ന സാഹിത്യകാരന് എന്തുകൊണ്ട് ഇതിനെപ്പറ്റി എഴുതിയില്ല. എഴുത്തുകാരനും ദുര്ബലനാണോ. ഇരുമ്പഴികള് അവരും ഭയക്കുന്നുണ്ടാകണം.
അദ്ധ്യായം – 18
ശ്രീ ബുദ്ധന്റെ മുന്നിലെത്തിയ വഴികള്
എവിടെ അഭയം തേടുമെന്നായിരുന്നു മനസ്സില് നിറഞ്ഞുനിന്ന ചോദ്യം. അവര് അടുത്തു വരുന്തോറും ആകുലത വര്ദ്ധിച്ചു. ടിക്കറ്റ് എടുത്തിരുന്നെങ്കില് യാത്ര ഇത്രമാത്രം ക്ലേശകരമാകില്ലായിരുന്നു. രക്ഷപ്പെടാനുളള വഴികള് ആരാഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് ട്രെയിനിന്റെ വേഗം കുറഞ്ഞ് സൈറണ് മുഴങ്ങിയത്. ട്രെയിന് ഏതോ ഒരു സ്റ്റേഷനില് നില്ക്കാന് പോകുന്നു. അപ്പോഴേക്കും ചെക്കര് എന്റെയടുക്കല് എത്തിയിരുന്നു. എന്റെയടുത്തായി രണ്ടു പേര് നില്പുണ്ട്. ഞാന് ജീവനറ്റവനെ പോലെ അയാളെ തറപ്പിച്ചു നോക്കിയിട്ട് ടിക്കറ്റ് എടുക്കുന്ന ഭാവത്തില് പോക്കറ്റിലിരുന്ന ഇന്റര്വ്യൂ പേപ്പര് എടുത്തു. എന്നിട്ട് വീണ്ടും പോക്കറ്റിലേക്ക് നോക്കി. ആ സമയം അയാള് അടുത്തു നിന്നവന്റെ ടിക്കറ്റു നോക്കി കൊടുക്കുന്ന സമയം ട്രെയിനിന്റെ വേഗം കുറഞ്ഞു വന്നു. എന്റെ അടുത്തു നിന്നവന്റെ കൈയ്യിലും ടിക്കറ്റ് ഇല്ലായിരുന്നു. അവന് ഏതാനം നോട്ടുകള് കൈക്കൂലിയായി കൊടുത്തു. അവര് സംസാരിച്ചു നിന്നു. എനിക്കിത് നേരിയ ആശ്വാസം നല്കി.
ട്രെയിന് പ്ലാറ്റ് ഫോമില് എത്തുന്നതിനു മുന്നേ ആത്മധൈര്യത്തോടെ ഞാന് പുറത്തേക്ക് ചാടി അതിവേഗമോടി. എന്നെ നോക്കി ട്രെയിനിലുളളവര് നിന്നു. കുറച്ചു ദൂരം ഓടിയിട്ട് ഏങ്ങലടിച്ചുകൊണ്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ഇനിയും ഒരുത്തനും എന്നെ കണ്ടെത്താനാവില്ലെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. അല്പസമയം പരിക്ഷീണനായി ഞാനവിടെ നിന്നു. ഓട്ടവും വിശപ്പും ദാഹവും എന്നെ അവശനാക്കിയിരുന്നു. രാവിലെ ഭക്ഷണം കഴിച്ചതാണ്. ഉച്ചക്ക് കഴിച്ചിട്ടില്ല. ട്രെയിന് ടിക്കറ്റിന് കാശില്ലെങ്കിലും ഭക്ഷണം കഴിക്കാന് കാശുളളതോര്ത്ത് എന്റെ മുഖം തെളിഞ്ഞു. ലക്ഷ്യമില്ലാതെ ഓടിയത് എങ്ങോട്ടെന്നറിയില്ല. ഏതു സ്റ്റേഷന് എന്നുമറിയില്ല. അറിയാത്ത വഴിയിലൂടെ ഞാന് മുന്നോട്ട് നടന്നു. കുറച്ചു ദൂരം നടന്നപ്പോള് ഒരു ചെറിയ വീടും അതിനടുത്തുളള പറമ്പത്ത് ഒരാള് ജോലി ചെയ്യുന്നുണ്ട്. ഇനിയും അടുത്തുവരുന്ന ട്രെയിനില് കയറി റാഞ്ചിയിലെത്തണം. ഞാന് പോകുന്ന വഴിയിലൂടെ ഒരു പാവം മനുഷ്യന് എന്റെ നേരെ നടന്നു വരുന്നു. സൗഹൃദ ഭാവത്തില് ചോദിച്ചു. ഇവിടെ അടുത്തുളള ട്രയിന് സ്റ്റേഷന് ഏതാണ്. അദ്ദേഹം സ്നേഹത്തോടെ പറഞ്ഞു, ഇതു ഗയ സ്റ്റേഷനാണ്.
ഞാന് നിശബ്ദനായി നിന്നു. എന്റെ മനസ്സില് ബുദ്ധന് തുടിച്ചു നിന്നു. മാനവരാശിക്ക് പ്രകാശം ചൊരിഞ്ഞ ബുദ്ധന് പാര്ത്ത മണ്ണിലെന്ന് ഓര്ത്തു. ഞാന് രക്ഷപ്പെട്ട് ഓടിയത് ഈ സ്ഥലത്തെന്ന് അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. മനസ്സു നിറയെ ശ്രീ ബുദ്ധന്. ആ പുണ്യാത്മാവിനെ പറ്റി ധാരാളം അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലും അദ്ദേഹം ധ്യാനിച്ച സ്ഥലത്ത് വരുമെന്ന് ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചതല്ല. ശ്രീബുദ്ധന്റെ ഗയയില് ഇനിയൊരിക്കല് വരണമെന്ന് പാറ്റനയ്ക്ക് പോകുമ്പോള് മനസ്സില് നിനച്ചതാണ്. പൊടുന്നനെ അതു മുന്നിലെത്തിയിരിക്കുന്നു. വാച്ചിലേക്ക് നോക്കി. നാലു മണി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. എന്റെ മനസ്സില് ഒരു ആശയമുദിച്ചു. അദ്ദേഹം ധ്യാനിച്ചിരുന്ന സ്ഥലം എവിടെയെന്ന് അറിയണം. അടുത്താണെങ്കില് ഇന്നു തന്നെ കണ്ടിട്ട് മടങ്ങി പോകാം. അതല്ല ദൂരെയാണെങ്കില് റയില്വേ സ്റ്റേഷനിലിരുന്ന് ഉറങ്ങിയിട്ട് രാവിലെ കാണാന് പോകാം.
വേഗത്തില് സ്റ്റേഷന് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു. സ്റ്റേഷനിലെത്തി. ചെറിയൊരു സ്റ്റേഷനാണ്, ടിക്കറ്റ് കൗണ്ടറില് ചെന്നു അവിടെ ആരെയും കണ്ടില്ല. ദൂരെ നിന്ന ഒരാള് കണ്ണുകളുയര്ത്തി എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ചോദിച്ചു. എവിടേക്കാ ടിക്കറ്റ്?. ഞാന് പറഞ്ഞു, സാറെ ടിക്കറ്റ് വേണ്ട, ശ്രീബുദ്ധന്റെ അമ്പലം എവിടെയാണ്. ഉടനടി അയാള് ചോദിച്ചു, മഹാ ബോധിയാണോ. ഞാന് തലയാട്ടി അതെയെന്നു പറഞ്ഞു. ഈ അമ്പലം ശ്രീബുദ്ധനു വേണ്ടി പണിതത് അശോകചക്രവര്ത്തിയായിരുന്നു എന്ന് ഞാന് പഠിച്ചിട്ടുണ്ട്. അയാള് പറഞ്ഞു. ബോധിഗയയിലേക്ക് പോകാനെങ്കില് പത്തു പന്ത്രണ്ടു കിലോമീറ്റര് ഉണ്ട്. ഞനദ്ദേഹത്തിനു നന്ദി പറഞ്ഞിട്ട് മടങ്ങി വന്ന് യാത്രക്കാരുടെ മുറിയിലിരുന്നു ചിന്തിച്ചു. അങ്ങോട്ടു പോകണമെങ്കില് എങ്ങനെ പോകും. എന്റെ അടുത്തായി ഒരാള് ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അയാളോട് വിശദമായി ഞാന് ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കി.
ഇന്ന് എന്തായാലും പോകാന് പറ്റത്തില്ല. രാത്രിയില് ഇവിടെ കഴിച്ചു കൂട്ടുക തന്നെ. കൈയ്യില് ബസ്സു കൂലിക്കുളള കാശുണ്ട്. പുറത്തുളള കടയില് നിന്ന് എന്തെങ്കലും വാങ്ങി കഴിക്കണം. ശ്രീബുദ്ധന് വന്നതിനു ശേഷവും ഈ മണ്ണിന്റെ മക്കള്ക്ക് യാതൊരു പുരോഗതിയുമില്ലെന്നു തോന്നി. എങ്ങും ദാരിദ്ര്യം പേറുന്ന ജനങ്ങളെയാണ് ബീഹാറില് കണ്ടത്. ശ്രീ ബുദ്ധന് ഇരുന്നു ധ്യാനിച്ച സ്ഥലം ഒരു വിശുദ്ധ ഭൂമിയാണ്. ആ ആത്മീയ ആചാര്യന്റെ സ്ഥലത്തു വന്നിട്ട് എനിക്ക് മടങ്ങിപോകാന് കഴിയുന്നില്ല. അപ്പോഴും എന്റെ മനസ്സിലുദിച്ച ചോദ്യം, കളളട്രെയിന് കയറിയിട്ടാണോ ഈ പുണ്യാത്മാവിന്റെ സ്ഥലം കാണാന് വരേണ്ടത്. ഈ കളളനെ ശ്രീബുദ്ധന് പോലും അംഗീകരിച്ചതിന്റെ തെളിവല്ലേ എന്നെ ഇവിടെ ഇറക്കിയത്. എന്റെ കയ്യില് കാശില്ലെന്ന് അദ്ദേഹം പോലും അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. എന്നാലും കുറ്റബോധം തോന്നി.
പുറത്ത് ഇറങ്ങി നടക്കുമ്പോള് മുദ്രാവാക്യങ്ങളുമായി കുറച്ചുപേര് റോഡിലൂടെ നടന്നു പോകുന്നു. ഞാനും അവരെ പിന്തുടര്ന്നു. ഇവിടുത്തെ ജീവിതം നരകമാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഇന്ത്യന് ഭരണത്തിനെതിരെയാണ് ജയപ്രകാശ് നാരായണന്റെ അനുയായികള് മുദ്രാവാക്യങ്ങള് വിളിക്കുന്നത്. ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ കാലത്ത് ഇതുപോലുളള പീഡനങ്ങളാണ് പാവങ്ങള് നേരിട്ടതെന്നും കൂട്ടത്തില് ഒരാളോട് ചോദിച്ചപ്പോള് മനസ്സിലായി. ഇന്ന് സന്ധ്യക്ക് ഗയ ടൗണില് ജയപ്രകാശ് നാരായണന് പ്രസംഗിക്കാന് വരുന്നുണ്ട്. അവര്ക്ക് അദ്ദേഹം നവോത്ഥാന നായകനാണ്. എന്നെ പ്രത്യേകം ആകര്ഷിച്ച ഒരു കാര്യം അനുയായികളുടെ കൈയ്യില് വലിയ വടികളും വാളുകളുമുണ്ടായിരുന്നു. ഇതേ കൊടികളാണ് പാറ്റനായിലെ പ്രകൃതി മൈതാനത്തും കണ്ടത്. കുറച്ചു ദൂരം അവര്ക്കൊപ്പം നടന്നിട്ട് ഞാന് മടങ്ങിപോന്നു.
എന്തിനാണ് ഞാന് അവര്ക്കൊപ്പം ഒരു പരിചയവുമില്ലാത്ത സ്ഥലത്ത് രാത്രി കാലത്ത് സഞ്ചരിക്കുന്നത്. ഇന്നത്തെ യോഗസ്ഥലത്ത് എന്തും സംഭവിക്കാമെന്നു തോന്നി. അഭിമാനമാണ് ഈ ജനത്തെ കണ്ടപ്പോള് തോന്നിയത്. രാജ്യത്തു നിന്ന് വെളുത്ത കഴുകന്മാര് പോയെങ്കിലും കറുത്ത കഴുകന്മാര് മനുഷ്യനു മുകളില് വട്ടമിട്ടു പറക്കുകയാണ്. രാജ്യസ്നേഹമുളള നേതാക്കന്മാര് വരാതെ ഇന്ത്യയുടെ ദാരിദ്ര്യവും പട്ടിണിയും മാറില്ല. ഇന്നു കാണുന്നത് സിനിമയിലെപ്പോലുളള അഭിനവ നേതാക്കന്മാരാണ്. അല്പ സമയം രോഷപ്രകടനവുമായി പോകുന്നവരെ നോക്കി നിന്നു. അതില് കൂടുതലും പ്രതികാര വാഞ്ചയുളള യുവാക്കളാണ്. സൂര്യന്റെ പ്രകാശം അണഞ്ഞു. ഞാനവിടെ കുറെ അലഞ്ഞു നടന്നു. വളരെ തിരക്കുളള ഒരു ഹോട്ടലില് കയറി ചപ്പാത്തിയും ദാലും കഴിച്ചു. ഭക്ഷണം കൊടുക്കുന്നവര്ക്ക് ആരൊക്കെ കാശു കൊടുക്കുന്നു, അല്ലെങ്കില് കൊടുക്കാതിരിക്കുന്നു, അതില് ശ്രദ്ധിക്കാതെ വരുന്നവരുടെ ആവശ്യ പ്രകാരം ഭക്ഷണം കൊടുത്തു കൊണ്ടിരുന്നു. ഭക്ഷണം കഴിച്ച് എഴുന്നേറ്റ് പോകുന്നവര് പുറത്തു വച്ചിരിക്കുന്ന വലിയൊരു പാത്രത്തില് നിന്ന് വെളളമെടുത്തിട്ട് കൈകഴുകി വന്നിട്ടാണ് കസേരയിലിരിക്കുന്ന കടയുടമക്ക് കാശു കൊടുക്കുന്നത്.
ഞാന് കടമുതലാളിയേയും ജോലിക്കാരേയും വളരെ ശ്രദ്ധയോടെയാണ് നോക്കുന്നത്. ഞാനും കൈകഴുകാന് പുറത്തിറങ്ങി. മാന്യമായ രീതിയില് കൈകഴുകി ഏതാനം മിനിറ്റുകള് അകത്തേക്ക് നോക്കിയിട്ട് ഒരല്പം ഭീതിയോടെ മുന്നോട്ടു നടന്നു. സ്റ്റേഷനിലോട്ട് നടക്കുമ്പോള് മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചത് ഇങ്ങനെയാണ്. ശ്രീബുദ്ധന്റെ നാട്ടില് ആരേയും പട്ടിണിക്കിടത്തില്ല. എങ്ങും ഇരുള് മൂടി. സ്റ്റേഷന്റെ പ്ലാറ്റ് ഫോമില് വിരലിലെണ്ണാന് ആള്ക്കാരുണ്ട്. ഞാന് വിശ്രമ മുറിയില് അഭയം പ്രാപിച്ചു. ഒരു അഭയാര്ത്ഥിയെ പോലെ ഞാനിരുന്നു. അതിനുളളില് നീണ്ട താടിയുളള മുഷിഞ്ഞ വസ്ത്രം ധരിച്ച ഒരു മനുഷ്യന് ചുരുണ്ടു കൂടി ഇരുപ്പുണ്ട്. ഭിക്ഷക്കാരനെന്നു മനസ്സിലായി. അയാള് എഴുന്നേറ്റു വന്നു യാചകനായ എന്നോട് ഒരു ചായ കുടിക്കാന് കാശു തരണമെന്ന് യാചിച്ചു. ഒരു ചായയ്ക്ക് ഇരുപത് പൈസ മതി. എന്റെ പോക്കറ്റില്നിന്ന് അന്പതു പൈസ കൊടുത്തിട്ട് എന്തെങ്കിലും വാങ്ങി കഴിക്കാനും പറഞ്ഞു. ആ മുഖത്തെ ദൈന്യത, സ്നേഹം ഞാന് കണ്ടു. അയാള് എന്നെക്കാള് ദരിദ്രനാണ്. എങ്ങു നിന്നോ ഒരു ട്രയിന് വന്നു നിന്നു. അയാള് ഭിക്ഷയാചിക്കാനായി പെട്ടെന്ന് അവിടേക്കു ചെന്നു.
വിശ്രമമുറിയില് നേരം പുലരാനായി ഇരുന്നും എഴുന്നേറ്റും കോട്ടുവായിട്ടും കണ്ണടച്ചും തുറന്നും ഞാനിരുന്നു. അതിനിടയില് പിച്ചക്കാരനും ആ മുറിയില് വന്നിരുന്നു. അയാള് അവിടുത്തെ അന്തേവാസിയെന്ന് തോന്നി. എന്തായാലും ഞാനയാള്ക്ക് അതിഥിയാണ്. ഇടക്കിടക്ക് ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകള് കൂട്ടിമുട്ടും. ആദരപൂര്വ്വമാണ് എന്നെ നോക്കുന്നത്. ഹൃദയം നിറഞ്ഞ നന്ദി ആ നോട്ടത്തിലുണ്ട്. ഇടക്ക് ഞാന് കണ്ണുതുറന്നപ്പോള് കണ്ടത് അയാള് തറയില് ചുരുണ്ടുകൂടി കിടക്കുന്നതാണ്. ഈ മുറിക്ക് ഒരു പുതിയ മാനം വന്നിരിക്കുന്നു. ജീവിതത്തില് ആദ്യമായിട്ടാണ് ഒരു റയില്വേ സ്റ്റേഷനില് ഞാനിരുന്നുറങ്ങുന്നത്. കിഴക്കേ മലമുകളില് സൂര്യനും എന്നെ പോലെ ഉറങ്ങിയുണര്ന്നു. പ്രഭാത കര്മ്മങ്ങള്ക്കിടയില് പല്ലു തേച്ചത് വിരലുകള് കൊണ്ടാണ്. എന്റെ അടുത്തിരുന്നയാള് എന്തോ ചെറിയ കമ്പുരച്ചാണ് പല്ല് തേക്കുന്നത്. കുളിരു നിറഞ്ഞ കാറ്റ് അവിടെ വീശുന്നുണ്ടായിരുന്നു. സൂര്യകിരണങ്ങള് ഭൂമിയെ ആലിംഗനം ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു.
പ്ലാറ്റ് ഫോമിലൂടെ നടക്കുമ്പോള് കല്ക്കട്ടയിലേക്ക് പോകാനുളള ട്രെയിന് ചൂളം വിളിയുമായ് കടന്നുപോയി. ഞാന് പുറത്തിറങ്ങി ബസ്സ് കിട്ടുന്നിടം ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു. തണുപ്പു മാറിയിട്ടും നല്ല കുളിരാണ് അനുഭവപ്പെടുന്നത്. നടക്കുന്നതിനിടയില് രണ്ടു വഴിയാത്രക്കാരോട് ബസ്സിന്റെ സ്ഥലം ചോദിച്ചറിഞ്ഞു. ശ്രീബുദ്ധനെ കാണാന് വെമ്പല് കൊളളുന്ന മനസ്സുമായി ഞാന് നടന്നു. ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പിലെത്തുമ്പോള് ഒന്നിലധികം ബസ്സുകള് കിടപ്പുണ്ട്. അതില് ബോധിഗയയിലേക്കുളള ബസ്സും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഞാനതില് കയറിയിരുന്നു. ബസ്സ് ടിക്കറ്റ് എടുക്കുമ്പോള് തന്നെ കണ്ടക്ടറോട് ബോധിമരച്ചുവട്ടിലേക്കെന്ന് പറഞ്ഞു. ബസ്സ് എത്തിയപ്പോള് അയാള് ഉറക്കെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു, ബോധിഗയ…. എന്റെയൊപ്പം മറ്റു ചിലരും അവിടെയിറങ്ങി ബോധി മരച്ചുവട്ടിലേക്കു നടന്നു. ആ മരം ബുദ്ധന് ഇരുന്ന മരത്തണലല്ല. അതിനു പകരം ഓര്മ്മിക്കാനെന്നവണ്ണമുളള മരമാണ്.
ബി.സി.563-ല് നേപ്പാളില് അതിസമ്പന്നമായ രാജകൊട്ടാരത്തില് ജനിച്ച സിത്ഥാര്ത്ഥ ഗൗതമന്, ജീവിതത്തിന്റെ സര്വ്വ സൗഭാഗ്യങ്ങളുമുപേക്ഷിച്ച് പരാക്രമങ്ങളും, അനീതിയും, അസത്യങ്ങളും നടമാടുന്ന ഈ മണ്ണില്നിന്ന് പരമാനന്ദമായ സത്യവും, ജ്ഞാനവും തേടി സ്വര്ഗ്ഗലോകത്തേക്ക് യാത്രചെയ്തു. ആറു വര്ഷത്തിലധികമാണ് അദ്ദേഹം ഇവിടെ ധ്യാനത്തിലിരുന്നത്. അതിലൂടെ ജ്ഞാനോദയമുണ്ടായി. അടുത്തുളള മഹാബോധി അമ്പലത്തില് ഈ ലോകത്തില് പുഞ്ചിരി പ്രഭ സമ്മാനിച്ചു കൊണ്ടുളള സ്വര്ണ്ണനിറത്തിലുളള പ്രതിമയും അതിനടുത്തായി മഞ്ഞളിന്റെ നിറമുളള വസ്ത്രം ധരിച്ച ബുദ്ധ ഭിക്ഷുക്കള് പ്രാര്ത്ഥനകള് ചൊല്ലുന്നതും കണ്ടു. ശ്രീ ബുദ്ധനെ നേരില് കണ്ടതു പോലെ തോന്നി. മണ്ണിലെ സുഖമോഹങ്ങളില് നിന്നകന്ന് കഴിയാന് ആര്ക്കാണ് കഴിയുക. മഹാരാജാവായി അന്തപുര സ്ത്രീകളുമായി കുടിച്ചും ഉല്ലസിച്ചും കഴിയേണ്ടയാള് സര്വ്വ സുഖങ്ങളും പരിത്യജിക്കുക അത് ദിവ്യത്വമാണ്. മരണമുളള മനുഷ്യന് മരണമില്ലാത്തവനായി മാറുന്നു. എന്റെ മനസ്സ് പറന്നത് ഹിമാലയത്തിലേക്കാണ്. തപസ്സ്, മനസ്സിന്റെ ഏകാഗ്രതയാണ്.
ശിവന്റെ തപസ്സിന് സാക്ഷിയായി ഗംഗയുളളതുപോലെ ഇവിടേയും ഒരു നദി ഒഴുകുന്നുണ്ട്. അതിന്റെ പേരാണ് നിരംബവ. ഹിമാലയത്തിലുളള പോലുളള കസ്തൂരിയുടെ മണമോ, നിറമാര്ന്ന പക്ഷികളോ, മയിലുകളോ, പൂക്കളോ ഞാനവിടെ കണ്ടില്ല. ഞാനവിടെ കണ്ടത് ലോകത്തിനു ജീവന് നല്കുന്ന ആത്മാവിന്റെ മണമാണ്. ഏത് മതവിശ്വാസിയായാലും ആശ്രമ ജീവിതം നയിക്കുന്നവര്ക്ക് ശ്രീബുദ്ധന് ഒരു വഴികാട്ടിയാണ്. ആത്മീയ ജീവിതം നയിക്കുന്നവര്ക്ക് ഇടറി വീഴാന് ധാരാളം വഴികളുണ്ട്. അവര്ക്ക് സുന്ദര ജീവിതത്തേക്കാള് ആത്മാവിന്റെ വിഭവങ്ങള് വിളമ്പാന് കഴിയുമെന്ന് ഞാന് മനസ്സിലാക്കി. ഞാനും അവിടെ ആത്മാവില് വിടരുന്ന പൂവു പോലെയായിരുന്നു. പ്രകൃതിയുടെ പല ഭാവങ്ങള് എങ്ങുമുണ്ട്. ചില ഭാഗങ്ങളില് ചെടികള് പ്രസരിപ്പോടെ നില്പ്പുണ്ട്. ബുദ്ധ ഭക്തനായ അശോക ചക്രവര്ത്തി, ശ്രീബുദ്ധന് ഇഹലോകവാസം വെടിഞ്ഞ് 280 വര്ഷങ്ങള്ക്ക് ശേഷമാണ് സുന്ദരമായ മഹാ ബോധിയമ്പലം അവിടെ പണിയുന്നത്. നൂറ്റാണ്ടുകളായി ബുദ്ധഭിക്ഷുക്കളും ആരാധകരും ധാരാളമായി അവിടെ പ്രാര്ത്ഥിക്കുന്നു.
ശ്രീബുദ്ധന് ഗയയില് മാത്രമല്ല സന്യസിച്ചതും ജീവിച്ചതും. മറ്റു തീര്ത്ഥാടന കേന്ദ്രങ്ങള് കുഷിനഗര്, ലുംബിനി, സമര്നാഥ് മുതലായവയാണ്. പാറ്റനയില് നിന്നു 110 കിലോമീറ്റര് ദൂരമുണ്ട് ഇവിടെയെത്താന്. 2002 മുതല് യുനസ്കോയുടെ ഒരു പൈതൃക കേന്ദ്രം കൂടിയാണിത്. വികാര ഭരിതനായി എല്ലാം കണ്ടിട്ട് ഞാനവിടെ നിന്നു സ്റ്റേഷനിലേക്ക് മടങ്ങി. ഇതിനിടയില് ഭക്ഷണം കഴിക്കാനും ഞാന് മറന്നില്ല. രണ്ടു മണിയോടെ റാഞ്ചിയിലേക്ക് ട്രെയിന് തിരിച്ചു. പിന്നില് നിന്നും രണ്ടാമത്തെ ബോഗിയിലാണ് ഞാന് കയറിയത്. ഇരുമ്പു പാളികള് ഇളക്കി മറിച്ചു കൊണ്ട് ഓരോ സ്റ്റേഷനിലെത്തുമ്പോഴും ഞാനും പുറത്തിറങ്ങി. ടിക്കറ്റ് ചെക്കര് ഏതെല്ലാം ബോഗിയിലാണ് കയറുന്നതെന്ന് ഞാന് ശ്രദ്ധിച്ചു. സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞപ്പോള് എന്നെ ഞെട്ടിച്ചുകൊണ്ട് ടിക്കറ്റ് ചെക്കര് എന്റെ ബോഗിയില് കയറി. ഈ പ്രാവശ്യം പിടിക്കപ്പെടുമെന്ന് മനസ്സിലാക്കി ഞാന് ടോയ്ലറ്റില് കയറി ഒളിച്ചു. പുറത്ത് ഇരുട്ടായിരുന്നതിനാല് കൈയ്യിലിരുന്ന കറുത്ത കോട്ട് എന്റെ ശ്രദ്ധയില്പെട്ടില്ല. മനസ്സ് ഉത്കണ്ഠപ്പെട്ടില്ല. അഥവാ പിടിച്ചാല് പഴയതു പോലെ എന്തെങ്കിലും ആവര്ത്തിക്കണം. എന്റെ ഒപ്പം ഓടാനൊന്നും ഇവിടുത്തെ പോലീസ്സിന് കഴിയില്ല. മനസ്സിനെ ധൈര്യപൂര്വ്വം എന്തും വരട്ടെ എന്ന ഭാവത്തില് ഞാനടക്കിനിറുത്തി. മനസ്സില് ചോദിച്ചു, രാജ്യത്തെ കൊളള ചെയ്യുന്ന കളളന്മാരേക്കാള് വലിയ കളളനാണോ ഞാന്?.
റാഞ്ചിയിലെത്തുമ്പോള് ഇരുള് കനത്തിരുന്നു. എന്റെ കണ്ണുകള് ദൂരേക്ക് പാഞ്ഞു അകത്തേക്കും പുറത്തേക്കും പോകുന്ന വാതിലിനെ നോക്കി . ആ വലിയ വാതിലിനടുത്ത് നിന്ന് പുറത്തേക്ക് പോകുന്നവരുടെ ടിക്കറ്റുകള് പരിശോധിക്കുന്നുണ്ട്. അതിനടുത്തായി വലിയ വടിയുമായി ഒരു പോലീസ്സുകാരനും നില്ക്കുന്നു. പുറത്തേക്ക് കടക്കുക അത്ര എളുപ്പമുളള കാര്യമല്ല. എന്തോ തിരയുന്നതു പോലെ ഞാനവിടെ നടന്നിട്ട് പ്ലാറ്റ് ഫോമിലെ ബഞ്ചില് വന്നിരുന്നു. എല്ലാ യാത്രക്കാരും തിരക്കിട്ട് പുറത്തേക്ക് പോകുന്നു. ഞാന് ഇവിടെ എത്ര നേരമിരിക്കും. ട്രെയിന് പല ക്രോസിങ്ങുകളില് സിഗ്നലിനായി കാത്തു കിടന്ന് ഒരു മണിക്കൂറോളം നഷ്ടപ്പെടുത്തി.
അല്പനേരമിരുന്നിട്ട് മിഴിച്ച കണ്ണുകളോടെ വാതിലിലേക്ക് നോക്കി. ഇപ്പോള് അവിടെ ആരുമില്ല. പ്ലാറ്റ്ഫോമിലൂടെ ഞാന് മുന്നോട്ടു നടന്ന് ചുറ്റുപാടുകള് നിരീക്ഷിച്ചിട്ട് വാതിലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് കടന്നു. പുറത്ത് കുറ്റാക്കുറ്റിരുട്ട് എല്ലാ ജീവജാലങ്ങളും ഉറക്കത്തിലാണ്. ശക്തിയായ കാറ്റ് വീശുന്നുണ്ട്. ആകാശ ഗോപുരങ്ങളില് നിന്ന് മിന്നലും ഭൂമിയിലേക്ക് വന്നിരിക്കുന്നു. മഴക്കാണോ. റോഡിലൂടെ ചില വാഹനങ്ങള് ഓടുന്നതല്ലാതെ ഒരു മനഷ്യനേയും കണ്ടില്ല. വേഗത്തില് താമസസ്ഥലത്തേക്ക് നടന്നു. ഉളളില് ഭയമില്ലെങ്കിലും ആശങ്കയില്ലെന്നു പറയാനാകില്ല. കാറ്റ് താളമേളങ്ങളോടെ സംഗീതം മീട്ടുന്നുണ്ട്. മുറിയില് എത്തുന്നതിനു മുമ്പു തന്നെ ചാറ്റല് മഴ പെയ്തു തുടങ്ങി. റാഞ്ചി നഗരത്തിലെത്തുമ്പോള് മഴ ശക്തിയാര്ജ്ജിച്ചു. അടുത്തുളള കടത്തിണ്ണയില് കയറി നിന്നു. നഗരം ശാന്തവും നിശബ്ദവുമാണ്. തണുത്ത കാറ്റ് വീശിയടിക്കുന്നു. ഇവിടെ നിന്നും അഞ്ചു മിനിറ്റ് ദൂരമേ താമസസ്ഥലത്തേക്കുളളൂ. മഴ മാറാതെ പറ്റില്ലല്ലോ. നല്ല വിശപ്പും ദാഹവും മനസ്സിനെ അലട്ടി. പാറ്റന യാത്ര കണ്ണുകളെ നിറച്ചു. പെയ്തിറങ്ങുന്ന ഈ മഴയും ആകാശത്തു നിന്ന് കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു കണ്ണീര് വാര്ക്കുകയാണോ. കണ്ണീരൊഴുക്കുന്ന മഴയുടെ കണ്ണീരൊപ്പുന്ന മണ്ണിനെ നോക്കി ഞാന് നിന്നു. ഇടിമിന്നലുകള് വീണ്ടുമുണ്ടായി. മഴയുടെ കണ്ണീര് പ്രവാഹം നിലച്ചു. നഗരം നല്കിയ വെളിച്ചത്തിലൂടെ വീണ്ടും നടന്നു. പാന്സിന്റെ പോക്കറ്റില് കിടന്ന താക്കോലെടുത്ത് കതക് ശബ്ദമുണ്ടാക്കതെ തുറന്നു. ശശിയും അബ്ദുളളയും നല്ല ഉറക്കത്തിലാണ്. മുറി തുറന്ന് ലൈറ്റിട്ട് തുണികളെല്ലാം അഴിച്ചു മാറ്റി കൈലിയുടുത്തു, കുളിമുറിയിലെ വെളളം കുടിച്ച് വിശപ്പടക്കി. കുളിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള് ക്ഷീണമെല്ലാം മാറി. കതകും ലൈറ്റുമണച്ച് കിടന്നുറങ്ങി.
എന്റെ അലസമിഴികള് തുറന്ന നേരം സൂര്യന് ആകാശത്ത് തിളങ്ങി നിന്നു. ഉച്ചക്ക് പന്ത്രണ്ടു മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അടുത്തുളള റോഡിലെ ബഹളമോ, അടുത്ത മുറിയിലുളളവരുടെ കാര്യങ്ങളോ ഞാനറിഞ്ഞില്ല. കഴിഞ്ഞ രാത്രിയിലോ ശരിക്കൊന്നുറങ്ങിയില്ല. മണിക്കൂറുകളോളം ട്രെയിനില് നില്പ്, വിശപ്പ്, ദാഹം എല്ലാം എന്നെ തളര്ത്തിയിരുന്നു. കട്ടിലില് ചിന്താകുലനായി ഉപജീവനത്തിന്റെ മാര്ഗ്ഗം ആലോചിച്ചിരുന്നു. നാട്ടില് നിന്ന് വന്നിട്ട് പത്രമോഫിസില് ജോലി ചെയ്തത് വെറും രണ്ടു മാസമാണ്. മുന്നില് അന്ധകാരം വീണ്ടും കാണുന്നു. എഴുന്നേറ്റ് പല്ല് തേച്ച് കുളിച്ചിട്ട് തുണികള് ധരിച്ച് ഹോട്ടലിലേക്ക് നടന്നു. അസഹ്യമായ വിശപ്പുണ്ട്. പോക്കറ്റിലെ പണം എണ്ണി തിട്ടപ്പെടുത്തി. വെറും പതിനൊന്നു രൂപ മാത്രം. ഹോട്ടലില് കയറി ഭക്ഷണം കഴിച്ചു. കാശു കൊടുക്കാതെ രക്ഷപ്പെടാന് ഒരു ശ്രമം നടത്തിയെങ്കിലും വിജയിച്ചില്ല. കട മുതലാളി എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പഴയതുപോലെ ഒരു ജോലിക്കായി റാഞ്ചിയുടെ ഓരോ വഴിയിലൂടെയും ഞാനലഞ്ഞു.
കമ്പനികളുടെ പേരുകള് കാണുമ്പോള് അതിനുള്ളില് കയറി ജോലിയുണ്ടോ എന്നു തിരക്കും. ആ കൂട്ടത്തില് സ്പെന്സര് എന്ന മരുന്നു കമ്പനിയുടെ മലയാളി മാനേജര് കറ്റാനത്തുകാരന് തോമസ്സിനേയും ഞാന് പരിചയപ്പെട്ടു. അവിടെ അവസരമില്ലെന്നു മനസ്സിലായി. ദിവസങ്ങള് കഴിയുന്തോറും എന്നില് ശുഭപ്രതീക്ഷകള് മാത്രമായിരുന്നു. ഈ ദരിദ്ര രാജ്യത്ത് എന്നെപ്പോലെ ഒരു ദരിദ്രവാസി അലയുന്നതില് തെറ്റൊന്നും ഞാന് കണ്ടില്ല. ഇപ്പോള് അനുഭവിക്കുന്ന ഗുരുതരമായ പ്രശ്നം കയ്യിലെ കാശു തീര്ന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നതാണ്. പല ദിവസങ്ങളിലും തിരക്കുളള ഹോട്ടലില് കയറി ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ട് കാശു കൊടുക്കാതെ രക്ഷപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. അത് എല്ലാ ദിവസവും വിജയിക്കാറില്ല. ഭക്ഷണം ഒരു ദിവസം ഒരു നേരമാക്കി. അത് ഉച്ചയ്ക്കുളളതാണ്. പട്ടിണിയിലും അര്ത്ഥപട്ടിണിയിലും ഞാന് ദിനങ്ങള് കഴിച്ചുകൂട്ടി ചെറുപ്പം മുതലേ അതു ശീലിച്ചത് പ്രയോജനപ്പെട്ടു. ഞാന് താമസ്സിക്കുന്നതിനടുത്ത് ഒരു ദേവിയുടെ അമ്പലമുണ്ട്. മിക്ക ദിവസങ്ങളിലും ഞാന് ദേവിയുടെ മുന്നില് പോയിരുന്ന് ചോദിക്കും. ഈ ലോകമോഹ-സുഖ-ദുഖങ്ങളില് നിന്ന് മാറിയിരുന്ന് വിളക്കും എണ്ണയും തിരിയും ദീപവും മാത്രം കണ്ടാല് മതിയോ. ആ ദേവി നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്ന സ്നേഹത്തോടെ എന്നെ നോക്കും. ആ നോട്ടത്തില് എന്റെ കണ്ണുകള് നിറഞ്ഞു തുളുമ്പും. ഒരു ജോലിക്കായി എല്ലാ ഊടു വഴികളിലൂടെയും സഞ്ചരിച്ചിട്ടും ഒടുവില് നിരാശയോടെയാണ് മുറിയില് എത്തുന്നത്. എന്നിട്ടും എന്റെ മനസ്സ് ശക്തിയാര്ജിച്ചു. നിരാശയോടെ കിടന്നുറങ്ങി നേരം പുലര്ന്ന് എഴുന്നേല്ക്കുമ്പോള് എന്നില് നിറയുന്നത് മോഹങ്ങളാണ്, ശുഭ പ്രതീക്ഷകളാണ്. ശ്രമങ്ങള് തുടര്ന്നാല് തുറക്കാത്ത വാതിലും തുറക്കപ്പെടുമെന്ന് വിശ്വസിച്ചു. അങ്ങനെ എനിക്കായി ഒരു വാതില് തുറക്കപ്പെട്ടു.