ഉണ്ണികൃഷ്ണൻ കിടങ്ങൂർ
എഴുത്തിലും വർത്തമാനത്തിലും ഓണം നമുക്കു മഹാബലിയുടെ മാത്രം കഥയാണ്. വിഷ്ണുവിൻ്റെ അവതാരമായ വാമനൻ്റെയുംകൂടി കഥയാണതെന്നു നാം വിസ്മരിക്കുന്നു. അറിവിന്റെയും വിനയത്തിന്റെയും പ്രതീകമാണ് വാമനൻ . കൃശഗാത്രനായ ബ്രഹ്മചാരിയുടെ സാന്നിധ്യം കേവല ബ്രാഹ്മണ്യത്തിൻ്റെ ഭൗതിക സ്വരൂപമായി വായിക്കുന്നത് വർത്തമാനകാലത്തിൻ്റെ അനിവാര്യതയാകാം. അതിലൂടെ ഭൗതികശക്തിയ്ക്ക് അതീതമായ ആത്മജ്ഞാനത്തിൻ്റെ മഹത്വത്തെ പ്രതീകവൽക്കരിക്കുകയാണ് എന്നു തോന്നുന്നു. മൂന്നടി മണ്ണു യാചിക്കുന്നതിലൂടെ ലളിതമായ ആവശ്യങ്ങളുടെ മറവിൽ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ മുഴുവൻ അധികാരത്തെയും സ്ഥാപിക്കുന്ന ഒരു ദാർശനിക പ്രവൃത്തിയാണ് പ്രശ്നവൽക്കരിക്കുന്നത്.
മഹാബലിയുടെ ഭരണത്തിൽ മനുഷ്യർക്കിടയിൽ അസൂയയോ ദുരാഗ്രഹമോ സാമ്പത്തിക അസമത്വങ്ങളോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നതാണ് പരമാർത്ഥം. മനുഷ്യരാശിയുടെ ആദർശപരമായ സ്വപ്നത്തെ ആവിഷ്കരിക്കുന്ന ഒരു സങ്കല്പമാണത്. എല്ലാവരും തുല്യരും സന്തോഷവാന്മാരുമായി ജീവിക്കുന്ന ലോകം. കമ്യൂണിസ്റ്റ് സോഷ്യലിസ്റ്റ് സങ്കല്പങ്ങളുടെ പ്രാഗ്രൂപം. എന്നാൽ, ഈ ആദർശപരമായ വ്യവസ്ഥിതിയുടെ സമ്പൂർണ്ണതയിൽ അഹംഭാവം എന്ന വാമനൻ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. മഹാബലിയുടെ ആത്മവിശ്വാസം ക്രമേണ അഹങ്കാരമായി പരിണമിക്കുമ്പോൾ ലോകത്തിന്റെ താളക്രമത്തിനു മാറ്റം സംഭവിക്കുന്നു.
ഗ്രീക്ക് ദുരന്തനാടകങ്ങളിലെ നായകന്മാരെപ്പോലെ മഹാബലിയുടെ ദുരന്തം അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ സവിശേഷ വൈശിഷ്ട്യമായിരുന്ന വിനയത്തിന്റെ അഭാവത്തിൽ നിന്നാണ് ഉടലെടുക്കുന്നത്. ഈ പതനം ഒരു ശിക്ഷയല്ല. മോക്ഷമാർഗമാണ്. വാമനന്റെ ആദ്യത്തെ രണ്ട് അ‌ടികൾ പ്രപഞ്ചത്തെ അളന്നപ്പോൾ, മൂന്നാമത്തെ അടി മഹാബലിയുടെ ശിരസ്സിൽ വെച്ചത് കേവലം ഒരു ശിക്ഷയായിരുന്നില്ല; അനുഗ്രഹമായിരുന്നു. ഭൗതികമായ എല്ലാ അഹങ്കാരങ്ങളെയും അധികാരങ്ങളെയും ത്യജിച്ച്, മോക്ഷമാർഗത്തിലേക്ക് മഹാബലിയെ കരകയറ്റുവാനുള്ള ഒരു മാർഗ്ഗം. മഹാബലിയുടെ സമ്പൂർണ്ണമായ ത്യാഗം, സർവ്വതും നഷ്ടപ്പെട്ട ശൂന്യതയിലേക്കല്ല മഹാബലിയെ നയിച്ചത്. നഷ്ടങ്ങളുടെയും ആത്മനിന്ദയുടെയും നരകപാതാളമല്ല വാമനൻ അദ്ദേഹത്തിനു സമ്മാനിച്ചത്. പാതാളലോകത്തിൻ്റെ ആധിപത്യമായിരുന്നു. അങ്ങനെയാണ് അധികാര ത്യാഗത്തിലൂടെ ലഭിക്കുന്ന ആത്മീയമായ ഉൽക്കർഷയുടെ സൂചിതകഥയായി ഈ ഐതിഹ്യം മാറുന്നത്. ഓണം വെറും ഒരു രാജാവിനെപ്പറ്റിയുളള കേവലമായ ഓർമ്മയല്ല. ഭൗതികമായ അധികാരത്തിൽനിന്ന് ആത്മീയമായ മോക്ഷത്തിലേക്ക് ഒരു ആത്മാവ് നടത്തിയ യാത്രയുടെ ആഘോഷമാണ്.
ഓണപ്പൂക്കളം ഒരു സൗന്ദര്യാനുഭവത്തിനപ്പുറം ആഴത്തിലുള്ള തത്ത്വചിന്താപരമായ സന്ദേശങ്ങൾ ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. വിവിധ വർണ്ണങ്ങളിലുള്ള പൂക്കൾ ഒന്നിച്ചു ചേർന്ന് ഒരുമയോടെ ഒരു മണ്ഡലം സൃഷ്ടിക്കുന്നു. ഇത് പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ വൈവിധ്യത്തെയും, അതിനുള്ളിലെ എല്ലാ ഘടകങ്ങളും പരസ്പരം ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന സത്യത്തെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. പൂക്കളമൊരുക്കുന്ന പ്രവൃത്തി, പ്രകൃതിയെ മനുഷ്യന്റെ കലാവബോധമുപയോഗിച്ച് മനോഹരമാക്കുന്നതുപോലെ ജീവിതത്തിലെ അനിശ്ചിതത്വങ്ങൾക്കിടയിൽ സൗന്ദര്യവും അർത്ഥവും കണ്ടെത്താനുള്ള ശ്രമത്തെയാണ് പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നത്. മനുഷ്യന്റെ നിലനിൽപ്പിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ പ്രതിരോധങ്ങളിലൊന്നാണ് ഇത്. പൂക്കളമൊരുക്കുക എന്ന കൃത്യം ബുദ്ധമത തത്ത്വചിന്തയിലെ അനിത്യം (Anitya) എന്ന ആശയത്തെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. ഓരോ ദിവസവും പുതുതായി പൂക്കളം ഒരുക്കുക. വൈകുന്നേരമാകുന്നതോടെ പൂക്കൾ വാടിപ്പോകുന്നു -ജീവിതം ക്ഷണികമാണെന്നും ഓരോ നിമിഷവും വിലപ്പെട്ടതാണെന്നും ഈ പ്രവർത്തി നമ്മെ പഠിപ്പിക്കുന്നു. പ്രകൃതിയോടുള്ള മനുഷ്യന്റെ ആത്മബന്ധത്തെ ഇത് ഊട്ടിയുറപ്പിക്കുന്നു. ലോകത്തിലെ എല്ലാ സൗന്ദര്യത്തിനും പര്യവസാനമുണ്ടെന്ന വിഷാദാത്മകസത്യത്തെ ഇത് ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. ഇത് പൂക്കളങ്ങൾ നഷ്ടപ്പെട്ട സ്വർഗ്ഗത്തിൽ നിന്നുള്ള നെടുവീർപ്പാണ്. ആശ്വാസമാണ്. ബുദ്ധദർശനങ്ങളുടെ പ്രതിഫലനമാണിത്.
ഓണസദ്യയാകട്ടെ, വൈവിധ്യമാർന്ന രുചികളാൽ, ജീവിതത്തിന്റെ ഭേദഭാവങ്ങളെ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നു. മധുരം, പുളി, ഉപ്പ്, എരിവ്, കയ്പ്, കഷായം തുടങ്ങി ആറു രുചികൾ ഒരേ ഇലയിൽ വിളമ്പുന്നത് ജീവിതം പലതരം അനുഭവങ്ങളുടെ സങ്കലനമാണെന്ന തത്ത്വത്തെയാണ് സൂചിപ്പിക്കുന്നത്. മധുരം – സന്തോഷങ്ങളെയും സ്നേഹത്തെയും, പുളി – ജീവിതത്തിലെ ബുദ്ധിമുട്ടുകളെയും വെല്ലുവിളികളെയും, ഉപ്പ് – സ്ഥിരതയെയും അനുഭവജ്ഞാനത്തെയും, എരിവ് -ആകാംഷയെയും ആവേശത്തെയും, കയ്പ്- ദുരന്തങ്ങളെയും കയ്പേറിയ സത്യങ്ങളെയും, കഷായം- ചിട്ടകളെയും അച്ചടക്കത്തെയും പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നുവത്രേ. ഇവയെല്ലാം സമന്വയിക്കുമ്പോൾ മാത്രമാണ് ജീവിതം പൂർണ്ണമാകുന്നത്. ഇത് വിഭവങ്ങളുടെ ഒരു കൂട്ടം മാത്രമല്ല, സമൂഹത്തെ ഒന്നിപ്പിക്കാനുള്ള ഒരു ആത്മീയ കർമ്മം കൂടിയാണ്. എല്ലാവരും ഒരേ പായയിലിരുന്ന് ഭക്ഷണം പങ്കുവെക്കുമ്പോൾ ‘വസുധൈവ കുടുംബകം’ എന്ന ആശയം പ്രാവർത്തികമാകുന്നു. ഭക്ഷണം എന്നത് കേവലം വിശപ്പടക്കാനുള്ള മാർഗ്ഗം മാത്രമല്ല, ബന്ധങ്ങളെ ഊട്ടിയുറപ്പിക്കാനും സ്നേഹം പങ്കിടാനുമുള്ള സന്ദർഭമായും മാറുന്നു. സമൃദ്ധിയുടെയും പങ്കുവെക്കലിന്റെയും തത്വം ഓണസദ്യ മുന്നോട്ട് വെക്കുന്നു. ആ സമൃദ്ധി ഒരുമിച്ചു പങ്കുവെക്കുമ്പോൾ വേദനകളെയും ദുഃഖങ്ങളെയും മറികടക്കാമെന്ന നിശ്ശബ്ദകരാർ കൂടിയാണത്.
പഴയകാലത്തിൽനിന്ന് വേർപെട്ട് പുതിയൊരു ജീവിതം ആരംഭിക്കുന്നതിന്റെ പ്രതീകമാണ് ഓണക്കോടി. മനസ്സിന്റെ നവീകരണവും കൂടിയാണത്. പഴയ ദുഃഖങ്ങളും പ്രതികാരചിന്തകളും ഉപേക്ഷിച്ച് പുതിയ പ്രതീക്ഷയോടെ മുന്നോട്ട് പോകാനുള്ള ആഹ്വാനമാണിത്. തുമ്പിതുള്ളൽ, പുലികളി, വള്ളംകളി തുടങ്ങിയ ഓണക്കളികൾ സമൂഹത്തിലെ എല്ലാ വേർതിരിവുകളെയും ഇല്ലാതാക്കുന്നു. കളികളിലൂടെ മനുഷ്യർ പരസ്പരം അടുക്കുകയും ചിരിക്കുകയും ഒരുമിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ആധുനിക ജീവിതത്തിൽ നഷ്ടപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കൂട്ടായ്മയുടെയും മാനസികോല്ലാസത്തിന്റെയും പ്രാധാന്യം ഈ കളികൾ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. ഈ കളികൾ മനുഷ്യനെ അവന്റെ സ്വാഭാവികമായ ആദിമസ്വഭാവത്തിലേക്ക് താൽക്കാലികമായി മടക്കിക്കൊണ്ടുപോകുന്നു.
ഓണം എന്ന ആശയം കേവലം പുരാണങ്ങളിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങുന്നില്ല. അതിന് കേരളത്തിന്റെ മണ്ണിൽ ആഴത്തിലുള്ള ചരിത്രപരവും സാമൂഹികവുമായ വേരുകളുണ്ട്. മഴക്കാലം കഴിഞ്ഞ് ഭൂമി സമൃദ്ധമാകുമ്പോൾ പ്രകൃതിയുടെ അനുഗ്രഹങ്ങൾക്ക് നന്ദി പറയുന്ന ഒരു കാർഷികോത്സവമായിരുന്നു ഇത്. ഭാരതത്തിലെ പുരാണങ്ങളിലോ പഴയ ഗ്രന്ഥങ്ങളിലോ ഓണത്തെക്കുറിച്ച് നേരിട്ട് പരാമർശങ്ങൾ ഉണ്ടോ എന്നത് ഒരുപാട് ചർച്ച ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുള്ള വിഷയമാണ്. ഓണത്തിന്റെ ഐതിഹ്യവും ആചാരങ്ങളും നൂറ്റാണ്ടുകളിലൂടെ രൂപപ്പെട്ടു വന്നതാണ്. മഹാബലിയുടെയും വാമനന്റെയും കഥ പുരാണങ്ങളിലെ ഭാഗമാണെങ്കിലും, കേരളത്തിലെ ഓണാഘോഷവുമായി അതിനെ ബന്ധിപ്പിച്ചത് പിന്നീടാണ്. അതേസമയം, ഓണം കാർഷികോത്സവം എന്ന നിലയിൽ ചരിത്രപരമായ തെളിവുകൾ നൽകുന്ന ചില പ്രാചീന ഗ്രന്ഥങ്ങളുണ്ട്. ദക്ഷിണേന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ള സംഘകാലസാഹിത്യകൃതിൽ ഇതിന് വ്യക്തമായ സൂചനകളുണ്ട്. അക്കൂട്ടത്തിൽപ്പെട്ട ഒരു പ്രധാന ക്യതിയാണ് മധുരൈക്കാഞ്ചി.
ഓണം പോലെ തന്നെയുള്ള ഒരു ഉത്സവം മധുരയിലെ പാണ്ഡ്യ രാജാക്കന്മാരുടെ കാലത്ത് ആഘോഷിച്ചിരുന്നതായി മാങ്കുടി മരുതനാർ എന്ന കവി വർണ്ണിക്കുന്നുണ്ട്. തിരുവോണം നാളിൽ നടക്കുന്ന ഈ ഉത്സവത്തിൽ പുതിയ വസ്ത്രങ്ങൾ ധരിച്ച് ആളുകൾ ആഘോഷിച്ചിരുന്നു എന്ന് ഗ്രന്ഥം പറയുന്നു. “കന്നികൻ ഓണത്തിൻ, കോൾ അണി തിങ്ങി” എന്നും ഉൾവയം മുതുനാര്, കണ്ണിവേൾ വിഴവെടുപ്പ” എന്നും തുടങ്ങുന്ന വരികളിലൂടെ ആ കാലഘട്ടത്തിലെ ആഘോഷങ്ങളെക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹം വിവരിക്കുന്നു. ഇത് ഓണത്തിന്റെ പ്രാചീനതയേയും കാർഷിക ബന്ധത്തെയും സൂചിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. ‘ഓണം’ എന്ന പേര് ശ്രാവണം (തിരുവോണം) എന്ന നക്ഷത്രവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. “മാവേലി നാടു വാണീടും കാലം” എന്ന സങ്കൽപ്പം ഉന്നതമായ സാമൂഹിക സമത്വത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ആശയമാണ്. ചരിത്രപരമായി നിലനിന്നിരുന്ന ജാതിവ്യവസ്ഥയും സാമൂഹിക ശ്രേണികളും ഈ ഉത്സവത്തിന്റെ ആഘോഷത്തെ സ്വാധീനിച്ചിരുന്നു. തങ്ങളുടെ മേധാവിത്വം നിലനിർത്താൻ ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന സാമൂഹിക ക്രമത്തിൻ്റെ ഭാഗമായിട്ടാവാം ജന്മിമാർ എല്ലാ വിഭാഗക്കാർക്കും ഓണക്കോടിയും സദ്യയും നൽകിയിരുന്നത്. എങ്കിലും, കാലക്രമേണ, ഓണം ഒരു മതേതര ദേശീയോത്സവമായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു. മതഭേദമന്യേ എല്ലാവരും ഒരേ മനസ്സോടെ ആഘോഷിച്ചു തുടങ്ങിയതോടെ കേരളത്തിന്റെ സാമൂഹിക ഐക്യത്തിന്റെയും മതേതര പാരമ്പര്യത്തിന്റെയും പ്രതീകമായി ഓണം.
ഓണം മുന്നോട്ട് വെക്കുന്ന ദാർശനിക ചിന്തകൾക്ക് സാർവത്രികമായ പ്രസക്തിയുണ്ട്. മഹാബലിയുടെ സുവർണ്ണ കാലഘട്ടത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മ, മനുഷ്യരാശിയുടെ കൂട്ടായ ഓർമ്മയിലെ നഷ്ടപ്പെട്ട സ്വർഗ്ഗത്തെക്കുറിച്ചുള്ള നൊമ്പരമാണ്. ബൈബിളിലെ ഏദൻ തോട്ടം (Garden of Eden), ഗ്രീക്ക് പുരാണത്തിലെ സുവർണ്ണയുഗം (Golden Age), ഹിന്ദുമതത്തിലെ സത്യയുഗം (Satya Yuga) എന്നിവയെല്ലാം മനുഷ്യൻ ഒരിക്കൽ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞ നിർമ്മലമായ പൂർണ്ണതയെക്കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുകളാണ്. ഈ ഓർമ്മകൾ സന്തോഷത്തെക്കാളേറെ, നഷ്ടബോധത്തിന്റെ ആഴത്തിലുള്ള വിഷാദമാണ് നൽകുന്നത്. വിളവെടുപ്പ് ഉത്സവങ്ങൾ; ക്ഷണികമായ ആനന്ദത്തിന്റെ പങ്കുവെക്കൽ എന്ന ആശയം ലോകമെമ്പാടുമുള്ള പല സംസ്കാരങ്ങളിലും കാണാം.
അമേരിക്കയിലെ താങ്ക്സ്ഗിവിങ് (Thanksgiving), ചൈനയിലെ മിഡ്-ഓട്ടം ഫെസ്റ്റിവൽ (Mid-Autumn Festival), ജൂതമതത്തിലെ സുക്കോത്ത് (Sukkot) എന്നിവയെല്ലാം പ്രകൃതിയുടെ അനുഗ്രഹങ്ങൾക്ക് നന്ദി പറയുന്ന ആഘോഷങ്ങളാണ്. ഈ ആഘോഷങ്ങൾ മണ്ണിന്റെ ക്ഷമയെയും പ്രകൃതിയുടെ കനിവിനെയും ആശ്രയിച്ചുള്ള മനുഷ്യന്റെ നിലനിൽപ്പിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മപ്പെടുത്തലാണ്. ദുരിതങ്ങളുടെ മധ്യത്തിലും ക്ഷണികജീവിതത്തിൻ്റെ ആനന്ദം ഒരുമിച്ചു പങ്കുവെക്കുക എന്നതായ് ഓണസദ്യ മുന്നോട്ടു വയ്ക്കുന്ന ആശയം. വേദനകളെ മറികടക്കാനുള്ള ശ്രമം കൂടിയാണത്. ഓണത്തിന്റെ പുതുവസ്ത്രങ്ങളും പുതിയ തുടക്കങ്ങളും പേർഷ്യൻ നവവത്സരാഘോഷമായ നോ റൂസുമായി (Nowruz) സാമ്യം പുലർത്തുന്നു. നോറൂസ് പുതുവർഷത്തെയും വസന്തകാലത്തെയും വരവേൽക്കുന്നത് പോലെ, ഓണവും ജീവിതത്തിലെ പുതിയ പ്രാരംഭങ്ങളെയും പ്രതീക്ഷകളെയും ആഘോഷിക്കുന്നു. ഈ നവീകരണം ഒരു ദുഃഖത്തിന്റെ ആവർത്തനം കൂടിയാണ്. കാലം പലതും ജീവിതത്തിൽ നിന്നു കവർന്നെടുക്കുമെന്ന ബോധ്യമാണത്.
ഓണം ഒരു പഴങ്കഥയുടെ ആഘോഷം മാത്രമല്ല, ഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള ഗഹനമായ ധ്യാനം കൂടിയാണ്. അത് മനുഷ്യരാശിയുടെ നൈസർഗ്ഗികമായ നന്മയുടെയും, വീഴ്ചകളിൽനിന്ന് പാഠം പഠിച്ചുകൊണ്ട് വീണ്ടും മുന്നോട്ട് പോകാനുള്ള കഴിവുകളുടെയും നേർസാക്ഷ്യമാണ്. മലയാളസാഹിത്യത്തിൽ, ഓണം ഒരു പ്രമേയത്തേക്കാൾ ഉപരി ഒരു ഭാവ ഗീതമായി നിലകൊള്ളുന്നു. വള്ളത്തോൾ നാരായണമേനോനെപ്പോലുള്ള കവികൾ ഓണത്തെ കേരളത്തിന്റെ നഷ്ടപ്പെട്ട സംസ്കാരത്തിന്റെ പ്രതീകമായി നൊമ്പരപൂർവ്വം ചിത്രീകരിച്ചു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കവിതകളിൽ “മാവേലിയുടെ സ്മരണ” സ്വപ്നം പോലെ മിന്നിമറയുന്നു. ചങ്ങമ്പുഴക്കവിതകളിൽ നഷ്ടപ്രണയത്തിന്റെ വിഷാദപൂർണ്ണമായ പശ്ചാത്തലമായി ഓണം കടന്നുവരുന്നു, “ഓണം വന്നാലും ഉണ്ണി പിറന്നാലും കോരനു കുമ്പിളിൽ കഞ്ഞി” എന്ന നാടൻ പ്രയോഗത്തിലൂടെ ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ യാഥാർത്ഥ്യത്തെയും നമ്മുടെ ഭാഷ അടയാളപ്പെടുത്തി. ഓണം ഒരു ആഘോഷം മാത്രമല്ല, ജീവിതത്തെ അതിന്റെ പൂർണ്ണതയിൽ മനസ്സിലാക്കാനുള്ള വാർഷിക അവസരം കൂടിയാണ്.
Leave a Reply