SMILE IS PRECIOUS
“Say, cheese…” Maya teacher said to the class. She was children’s dearest teacher who taught music and instruments.
At once, there heard loud ‘cheese’ happily made by the children with their flowery faces. Yet, there was one little girl, Priya, with a gloomy face. Priya always remained silent, sad and gloomy even though she was the topper in the class in studies. She rarely mingled with other children.
Priya belonged to a very poor family. She lived with her grandma and grandpa. Her parents were far away for work in a small town. Priya could meet her parents only once in a year during the summer holidays.
“Why don’t you smile, Priya? You will look more beautiful with a smiling face” said Maya teacher.
Priya stared at the teacher and stood silently without giving any reply. Children looked anxiously around. “Dear children, I would like to see our dearest Priya smiling and playing in joy and mirth. If anyone can make her happy and enthusiastic then a special gift will be presented to the winner as a token of appreciation” announced Maya teacher.
Children started murmuring. The bell rang for the lunch time and the teacher left the class. Little Pihu and Piya finished their lunch very fast and sat under the fully bloomed golden shower tree. The school stood on a hillock full of large trees and bushes with various birds, butterflies and peacocks.
Both Pihu and Piya thought of changing Priya’s nature. “We must observe Priya for sometime to have some idea about her routine” said little Piya. Pihu who was looking at parrots on the golden shower tree nodded in agreement. Pihu and Piya worked out some plans and later returned to their class. The bell rang in the evening. Children started rushing back to their homes. Priya’s house was very near to the school. Pihu and Piya followed little Priya. They saw Priya walking fast to her house lonely.
On the very next day morning, Pihu and Piya left their homes early and waited outside Priya’s house. Priya came out only a few minutes before the first bell rang.
During lunch time, Pihu and Piya once again discussed the matter. They realized the root cause of Priya’s mood swing was nothing but the absence of her parents. Priya’s grandparents could not focus well on Priya amidst their household works in their old age. As Priya remained in her own world, other children also did not much worry about her. Priya, thus, remained in a shell of solitude.
Next day was Sunday. The rain had just stopped and slowly the villagers started coming out of their houses. Pihu and Piya reached at Priya’s house. Grandma was surprised to see the children at her doorstep as she had never seen any of Priya’s friends visiting the house.
“Good morning, grandma we need your permission to take Priya for an outing in the hillock and the valley”, said Piya. By then, Pihu had told grandpa about their plans. Thus, grandma and grandpa forcibly sent little Priya with Pihu and Piya.
“Priya, you are our guest today. We are going to treat you as you are the topper in the class”, said Pihu. Piya gave toffees and a beautiful hat to Priya. Pihu gave her a peacock feather. Pihu and Piya held Priya’s hands while walking together.
“Look Priya”, Piya said, “We are going to walk around the hillock and the valley. You must open your eyes and ears to see the beauty and hear the melody of the Nature”. Pihu added – “We will play, sing, dance and relax”.
Pihu and Piya took Priya to the hilltop. They walked on the narrow pathway amidst plants and bushes. Plenty of flowers in different colours and shapes welcomed the children. Butterflies and dragonflies fluttered around them. Birds chirped and welcomed them. Rabbits and peacocks suspiciously looked at the children. Squirrels ran around them. Monkeys jumped from trees to trees showing off their naughty mood. From top of the hill, the children watched the beauty of the valley. Priya was full of surprise as she had never experienced the wonders of Nature. Standing at the edge of the cliff, Pihu and Piya laughed loud and the sound echoed in the valley. Little Priya clapped for her friends and laughed louder. Priya’s clap and laugh echoed in the valley. Her face bloomed like a lotus.
Priya ran behind rabbits and butterflies. Grasshoppers jumped swiftly on seeing the playful children around them. Cuckoo sang melodiously. Sun hid behind the dark clouds letting the children play joyfully. Later, Pihu and Piya took Priya to the valley. Ramu chacha took them for a ride in his bullock cart. The children played hide and seek in the mango orchard. Finally, they reached at the river bank. Sitting on the rock, the children put their legs in the water. Little fishes gently bit their legs. Priya laughed a lot. Her face was full of smile. She splashed water with her legs and made Pihu and Piya wet. By then, some more children joined them and all of them played cheerfully.
The children happily returned home. Grandma and grandpa could not believe their eyes on seeing Priya with full of smile and happiness. They thanked Pihu and Piya with a basket of mangoes.
Next day, little Priya reached school with a smiling face. Maya teacher appreciated Pihu and Piya for their observation, analyzing and executing the desired plans for achieving the task. Piya’s beautiful eyes shined with rays of happiness while Pihu’s pretty face bloomed with her cute little dimple on her cheek.
“Smile is precious. Childhood is one of the best times in our life. All of you must celebrate your childhood with your friends and dear ones apart from your studies. Pihu and Piya took Priya to a world of smile by showing her the wonders of Mother Nature. Never stick to your worries and sorrows but try to find happiness. Nothing is permanent in this life” Maya teacher addressed the class. Children clapped happily. Priya’s face was full of smile. She was no more a gloomy girl!!!
Muraly TV
അനുജ കെ.
മലദേവര്നടയില് തൊഴുതു മടങ്ങുന്നതിനായി കുറച്ചാളുകള് കൂട്ടംകൂടി നില്ക്കുന്നുണ്ട്. നാട്ടിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട ആരാധനാ കേന്ദ്രമാണ് മലദേവര്നട. എണ്ണ, കര്പ്പൂരം, സാമ്പ്രാണി എന്നിവയുമായി ഞാനുമുണ്ടവിടെ. ഞാന് കുടുംബ ജീവിതത്തിലേക്ക് കാലെടുത്തു വെച്ചിട്ട് ഏകദേശം രണ്ടു മാസം. ഒരു മലയോര പ്രദേശത്തു നിന്നും നഗരത്തിലേക്ക് ചേക്കേറിയിരിക്കുകയാണ് ഞാന്. നഗരപ്രദേശമെങ്കിലും ഗ്രാമത്തിന്റെ പരിവേഷം തന്നെ. മലദേവന്മാരും പടയണിക്കോലങ്ങളും എല്ലാം നിറഞ്ഞ ഒരു നാട്. മലനടയില് ഒന്നല്ല പ്രതിഷ്ഠ. മലദേവരുണ്ട്, ശിവനുണ്ട്, സര്പ്പക്കാവുണ്ട്, പാക്കനാരുണ്ട്…. ഇവിടെയെല്ലാം തൊഴുതു കഴിഞ്ഞാല് വലിയ ഉരുളന് കല്ലുകള്ക്കിടയില്ക്കൂടി കുറേ നടകള് കയറേണ്ടി വരും. അവ കയറിച്ചെന്നാല് വനദുര്ഗ്ഗയേയും മാടസ്വാമിയെയും കാണാം.
മാടസ്വാമിയെ തൊഴുമ്പോള് എന്റെ മനസ് എപ്പോഴും എന്റെ സ്വന്തം ഗ്രാമത്തിലേക്ക് പോകും. അവിടെ പാറിപ്പറന്ന മുടിയും മുഷിഞ്ഞ വസ്ത്രവുമായി സൈക്കിളില് പാഞ്ഞുപോകുന്ന ഒരു മാടസ്വാമിയുണ്ട്. ഞാനും എന്റെ സഹോദരങ്ങളും അയാളെ കൗതുകപൂര്വം നോക്കിനില്ക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. അതിന് ഒരു കാരണമുണ്ട്. അയാളുടെ ഒരു ദിവസത്തെ ഭക്ഷണം പതിനാറു ബോണ്ടയാണത്രേ….! ബോണ്ടയെന്നാല് ചെറിയ പന്തുപോലിരിക്കുന്ന എണ്ണയില് വറുത്തെടുക്കുന്ന ഒരു പലഹാരമാണ്. ഇടുക്കിയിലെ ബോണ്ടയ്ക്ക് പത്തനംതിട്ടയിലെ ബോണ്ടയുടെ ഇരട്ടി വലിപ്പമുണ്ട്. ഒരെണ്ണം കഴിച്ചാല് ഒരാളുടെ വയറു നിറയും. അപ്പോഴാണ് പതിനാറെണ്ണം.
അയാള് ഒരു വരത്തനാണ്. സിറ്റിയിലെ ചായക്കടയില് വിറകു കീറി കൊടുക്കലാണ് അയാളുടെ പണി. പ്രതിഫലമായി പതിനാറു ബോണ്ട. സിറ്റി എന്നാല് മെട്രോ മാളുകളും മെഡിസിറ്റികളുമുള്ള വലിയ നഗരമൊന്നുമല്ല. ചെറിയ ചെറിയ കടകളും, കുരിശുപള്ളി, ക്ലിനിക്ക് എന്നിവയുമൊക്കെ ചേര്ന്നിരിക്കുന്ന ഒരു ചെറിയ പ്രദേശത്തിന് കേരളത്തിന്റെ കിഴക്കന് ജില്ലയില് സിറ്റി എന്നാണ് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്.
മാടസ്വാമിയുടെ സൈക്കിളിനു പിന്നിലുമുണ്ട് ഒരു ചരിത്രം. അയാളുടെ ചക്കക്കുരു ബിസിനസിന്റെ ബാക്കിപത്രമാണ് സൈക്കിള്. ചക്കയുടെ സീസണുകളില് പ്ലാവിന്റെ ചോടുകളില്ക്കൂടി ഒരു പഴയ ചാക്കുമായി നടക്കും. ചക്കക്കുരു ശേഖരിക്കുകയാണ് ലക്ഷ്യം. പെറുക്കിക്കൂട്ടിയ ചക്കക്കുരു ചാക്കില് നിറച്ച് ഗ്രാമത്തിലെ വെയിറ്റിംഗ് ഷെഡ്ഡില് കൊണ്ടിടും. വെയിറ്റിംഗ് ഷെഡ് ഉള്ളിടത്ത് ബസ് സ്റ്റോപ്പ് ഇല്ലാത്തതിനാല് ഷെഡ് മാടസ്വാമിക്ക് സ്വന്തം. ഷെഡിന്റെ ഒരു ഭാഗം തപാലാഫീസായി പ്രവര്ത്തിക്കുന്നു. ചക്ക സീസണ് അവസാനിക്കുന്നതോടെ മാടസ്വാമിയുടെ ഷെഡ്ഡില് ഒരു ചക്കക്കുരു മല രൂപപ്പെടും. ചക്കക്കുരു കൊണ്ടാണ് ആരോറൂട്ട് ബിസ്കറ്റ് ഉണ്ടാക്കുന്നത് എന്ന അഭ്യൂഹം നാട്ടില് പാട്ടാണ്. കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട ബിസ്കറ്റിന്റെ ഭാഗമാകാന് മാടസ്വാമിക്ക് കഴിഞ്ഞതില് എനിക്കും അഭിമാനമുണ്ട്.
മലദേവര്നടയിലെ ദേവര് എന്റെ ഗ്രാമത്തില് സൈക്കിളില് സഞ്ചരിക്കുന്ന വിറകുവെട്ടുകാരന്, ചക്കക്കുരു ബിസിനസുകാരന് എന്നീ രൂപങ്ങളില് അവതരിച്ചിരിക്കുകയാണോ എന്ന് എനിക്ക് സംശയം.
അനുജ കെ.
പത്തനംതിട്ട സ്കൂള് ഓഫ് ടെക്നോളജി ആന്ഡ് അപ്ലൈഡ് സയന്സസിലെ ലക്ചററാണ്. 2016, 2018 വര്ഷങ്ങളില് കേരള ലളിതകലാ അക്കാഡമി, കൊച്ചി ദര്ബാര് ഹാളില് നടത്തിയ ആര്ട്ട് മാസ്ട്രോ കോംപറ്റീഷന് ആന്ഡ് എക്സിബിഷനില് സണ്ഫ്ളവര്, വയനാട്ടുകുലവന് എന്നീ പെയിന്റിംഗുകള് പ്രദര്ശിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.
ബിനോയി ജോസഫ്
സൂര്യനസ്തമിക്കാത്ത ബ്രിട്ടീഷ് സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ ചരിത്രമുറങ്ങുന്ന നഗരത്തിൽ നിന്നും സാമൂഹിക നവോത്ഥാനത്തിനായി മലയാളികളുടെ ശബ്ദം ഉയരുന്നു. രണ്ടാം ലോക മഹായുദ്ധത്തിലെ ബോംബിംഗിൽ ഏറ്റവും നാശനഷ്ടങ്ങൾ നേരിട്ട ബ്രിട്ടണിലെ അതിപുരാതന തുറമുഖ നഗരവും അടിമവ്യാപാരത്തിന് അന്ത്യം കുറിപ്പിച്ച വിൽബർ ഫോഴ്സിന്റെ ജന്മനാടുമായ ഹള്ളിൽ നിന്നും ആധുനിക യുഗത്തിലും പിന്തുടരുന്ന ആർഷഭാരതത്തിലെ അനാചാരങ്ങൾക്കെതിരെ പ്രതികരിക്കുന്ന കവിത ലോക ശ്രദ്ധ നേടുന്നു. ഇരുന്നൂറ് വർഷങ്ങളിലേറെയായി നിലനിന്ന അടിമ വ്യാപാരത്തിന് അറുതി വരുത്താൻ 1833 ൽ സ്ളേവ് ട്രേഡ് ആക്ട് നിലവിൽ വരുന്നതുവരെ പടപൊരുതിയ വില്യം വിൽബർഫോഴ്സിന്റെ യശസാൽ പ്രസിദ്ധമായ ഈസ്റ്റ് യോർക്ക് ഷയറിന്റെ ഹൃദയ നഗരത്തിൽ നിന്നും ലോക മനസാക്ഷിയ്ക്കു മുന്നിലേക്ക് മാറ്റത്തിന്റെ ചിന്തകൾ “അശുദ്ധ ആർത്തവം” എന്ന കവിതയിലൂടെ പങ്കു വയ്ക്കുകയാണ് മലയാളികളായ സ്റ്റീഫൻ കല്ലടയിലും സാൻ ജോർജ് തോമസ് മമ്പലവും. അതിപ്രശസ്തമായ സംസ്കാരങ്ങളുറങ്ങുന്ന നമ്മുടെ നാടിന്റെ ദയനീയമായ ഒരു ആധുനിക നേർക്കാഴ്ചയോടുള്ള ആത്മ രോഷം ആ വരികളിൽ തുളുമ്പുന്നു.
ഭാരത ജനത വളർച്ചയുടെ പടവുകൾ താണ്ടുമ്പോഴും ഇന്നും നിശബ്ദമായി സമൂഹം അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്ന നിർദ്ദയവും പ്രാകൃതവുമായ ആചാരങ്ങൾക്കെതിരെ ഉഴവൂർ സ്വദേശിയായ സ്റ്റീഫൻ രചിച്ച ഹൃദയവേദനയിൽ ചാലിച്ച കവിതയ്ക്ക്, സുന്ദരമായ ശബ്ദവ്യതിയാനങ്ങളിലൂടെ മാറ്റത്തിനായുള്ള മുറവിളിയുടെ പ്രതിധ്വനി മനുഷ്യ കർണ്ണങ്ങളിൽ ആലാപനത്തിന്റെ തീവ്രതയാല് സന്ദേശമായി പകർന്നു നല്കിയത് സാൻ ജോർജ് തോമസ് മമ്പലമാണ്. ആർത്തവത്തിന്റെ ദിവസങ്ങളിൽ സാമൂഹികാചാരമനുസരിച്ച് മാറ്റി പാർപ്പിക്കപ്പെടുകയും അതിനിടയിൽ മരം വീണ് അകാല മൃത്യു വരിക്കുകയും ചെയ്ത തഞ്ചാവൂരിലെ പന്ത്രണ്ടുകാരിയായ പെൺകുട്ടിയുടെ ഓർമ്മകൾക്ക് മുന്നിൽ ഒരു കണ്ണീർ പ്രണാമമർപ്പിച്ചുകൊണ്ടാണ് സ്റ്റീഫൻ തന്റെ കവിത ലോകത്തിന് സമർപ്പിക്കുന്നത്.
“മകളെ നീയും നിന്റെയാർത്തവുമശുദ്ധമാ… പെണ്ണാണ് നീ വെറും പെണ്ണ്, ആണിന്നടിമയാം പെണ്ണ്..” എന്നീ വരികളിലൂടെ സമൂഹ മനസാക്ഷിയുടെ വിധിയ്ക്കായി, ഇന്നിന്റെ അനാചാരങ്ങൾ അനാവരണം ചെയ്യപ്പെടുന്നു. സ്ത്രീകൾ അബലകളാണെന്നും പിറന്നു വീഴും നിമിഷം മുതൽ പുരുഷനാൽ അടിച്ചമർത്തപ്പെടേണ്ടവളാണെന്നുമുള്ള നാട്ടുനടപ്പുകൾക്ക് എതിരേയുള്ള ഹൃദയത്തിന്റെ ഭാഷയിലുള്ള രോഷപ്രകടനം കവിതയിൽ നിറയുന്നു. “ശുദ്ധരിൽ ശുദ്ധരാം ദൈവങ്ങൾക്കാവുമോ കേൾക്കുവാൻ… അശുദ്ധരിൽ അശുദ്ധയാം ഋതുമതി നീട്ടുമീയർത്ഥന.. ആര്ത്തവ പെണ്ണിനാ ദേവനെ ഒരു നോക്കുകാണാന്… കാലവും മാറി കോലവും പിന്നെ നിൻ ചിന്തകളും.. മാറാത്തത് ഈ പെണ്ണെന്ന വാക്കിന്റെ അർത്ഥമതൊന്നു മാത്രം..” കവിതയിലെ വരികൾ ഹൃദയത്തിൽ ആഴ്ന്നിറങ്ങുന്നു.
അ. ആര്ത്തവം കവിത
മാനവരാശിയുടെ നിലനില്പിനായി പ്രകൃതി സ്ത്രീകൾക്കായി കനിഞ്ഞു നല്കിയ വരദാനങ്ങൾ, അവരെ ചൊൽപ്പടിക്കു നിർത്താനുള്ള കുറുക്കുവഴികളാക്കുന്ന ആധുനിക സമൂഹത്തിന്റെ നേർക്കാഴ്ചയാണ് ഈ കവിത. ഹൾ കാസിൽ ഹിൽ ഹോസ്പിറ്റലിലെ തിയറ്റർ നഴ്സായി ജോലി ചെയ്യുന്ന സ്റ്റീഫൻ കല്ലടയിൽ സാമൂഹിക സാഹിത്യ കലാ രംഗങ്ങളിൽ യുകെയിൽ സജീവമായി പ്രവർത്തിക്കുന്നു. “ലണ്ടൻ ജംഗ്ഷൻ” എന്ന സീരിയൽ അടക്കം നാടക രചന, സംവിധാനം, കവിതാ, കഥാ രചനകളിലും സ്റ്റീഫൻ തന്റെ കഴിവ് തെളിയിച്ചിട്ടുണ്ട്. “അ. ആർത്തവം” എന്ന പേരിൽ യൂ ട്യൂബിൽ അപ് ലോഡ് ചെയ്ത കവിത മനോഹരമായി ആലപിച്ച സാൻ മമ്പലം കഴിഞ്ഞ വർഷത്തെ യുക്മ സ്റ്റാർ സിംഗർ വിജയിയാണ്. പ്രശസ്ത ഗായകനായ ജി. വേണുഗോപാലിന്റെ പ്രശംസ ലഭിച്ച ശബ്ദസൗന്ദര്യത്തിന്റെ ഉടമയായ സാൻ എന്ന യുവഗായകന്റെ തീക്ഷ്ണമായ ആലാപനം കവിതയെ കൂടുതൽ മികവുറ്റതാക്കി. 2017, 2018 വർഷങ്ങളിൽ യുക്മ നാഷണൽ കലാമേളയിൽ കലാപ്രതിഭയായി തിളങ്ങിയ സാൻ എഞ്ചിനീയറിംഗിൽ മാസ്റ്റേർസ് ഡിഗ്രി ഹോൾഡറാണ്. ഗോഡ് സൺ സ്റ്റീഫൻ എഡിറ്റിംഗ് നിർവ്വഹിച്ച കവിതയ്ക്ക് അഭിനന്ദനങ്ങളുമായി നൂറുകണക്കിനാളുകളാണ് സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ കമന്റ് ചെയ്തിരിക്കുന്നത്.
The Invisible Saviors
“What happened to my pretty princess? Why are you gloomy today?” asked Dadaji surprisingly. Without uttering a word, little Pihu kept her school bag inside her room and sat silently nearby the window looking at the hills and dales. Dadaji sat near to Pihu and said – “I will be sad if I can not see your cute dimple on your cheek. So, smile please…”
“No, I am annoyed and angry” said little Pihu. Dadaji lifted little Pihu and made her sit on his shoulder. “You enjoy a camel ride now” said Dadaji with a smile and started walking to the grassland nearby the house. Pihu started smiling slowly. Dadaji walked funny by shaking his head. Later, they sat on a black rock in the grassland.
With refreshed mood, little Pihu said – “Dadaji, Headmaster asked me to speak about Ozone Layer tomorrow in the assembly but I have no idea about it. Already I have enough to study and where is the time for all these unnecessary topics!”
Dadaji, with a smile, pointed his finger to the sky and asked Pihu – “What all do you see there?” Pihu casually looked above and said – “Clouds… sky… some birds… sun…”
“Anything else?” asked Dadaji. Pihu stared at the sky for some more time and said – “Hmm… nothing else. After sunset, moon and stars will be visible”.
“Yes, you are right” Dadaji appreciated little Pihu and continued – “There are plenty of invisible things in the sky. We are supposed to know about such matters that possess huge value in our life”. Pihu could not understand much.
Sun hid behind the clouds. A few sparrows quarreled and flew around. Peacocks stared at Pihu. Dadaji lay on the dry grasses and said –
“Nature is a great phenomenon. Life in earth is dependent on many factors. Today, knowingly or unknowingly, we are destroying our environment. We are supposed to take care of our land, sky, water, air and many such factors but unfortunately we are destroying the Nature. Ultimately, we are the sufferers”. Dadaji remained silent for a while.
Pihu curiously asked – “Dadaji, how are we destroying the sky? Why should we worry about those invisible things which are far away from us?”
Dadaji felt happy on Pihu’s curiosity. He wiped his spectacles and said – “They are Invisible Saviors. You might have heard about skin cancer, sunburn, cataracts and such diseases. These are the result of our negligence and disregard to the sky or the Nature or the environment”.
“What is the connection between sky and diseases?” little Pihu exclaimed. Dadaji, looking at the sky, continued – “The ozone layer or ozone shield is a region of Earth’s stratosphere that absorbs most of the sun’s ultraviolet radiation. It contains high concentrations of ozone in relation to other parts of the atmosphere. The ozone layer is mainly found in the lower portion of the stratosphere, from approximately 20 to 30 kms above earth. The ozone layer was discovered in 1913 by the French physicists Charles Fabry and Henri Buisson. The ozone layer prevents most harmful wavelengths of ultraviolet light from passing through the earth’s atmosphere. These wavelengths cause skin cancer, sunburn and cataracts”.
Pihu’s face bloomed with surprise. She looked at the sky as if she was watching it for the first time. After a few minutes’ thoughts, she said – “So, ozone layer is important. Dadaji continued – “In 1976 atmospheric research revealed that the ozone layer was being depleted by chemicals released by industries, mainly chlorofluorocarbons (CFCs). These compounds are transported into the stratosphere by the wind after being emitted at the surface. Once in the stratosphere, they release halogen atoms through photo dissociation which catalyze the breakdown of ozone into oxygen. Ozone depletion threatened life on earth”.
Pihu wondered. She could, by now, understand the importance of the ozone layer and the danger behind its depletion.
“Now, I will tell you about the Montreal Protocol” said Dadaji. Little Pihu moved closer to her Dadaji and eagerly sat.
“Ozone depletion generated worldwide concern over increased cancer risks and other negative effects. These concerns led to the adoption of the Montreal Protocol in 1987 which bans the production of CFCs, halons and other ozone depleting chemicals. The ban came into effect in 1989. Ozone levels stabilized by the mid 1990s and began to recover in the 2000s. Recovery is projected to continue over the next century. The Montreal Protocol is considered the most successful international environmental agreement. In 1994, the United Nations General Assembly proclaimed 16th September as the International Day for the Preservation of the Ozone Layer or ‘World Ozone Day’ to commemorate the signing of the Montreal Protocol on that date in 1987”.
Dadaji stopped his speech and looked at little Pihu. Pihu’s mouth was kept open while hearing Dadaji. Unable to control his laugh, Dadaji shut her mouth and said – “Don’t let ultraviolet rays go into your mouth”. Pihu laughed a lot, pinched Dadaji’s hand and said – “So, we must protect our environment to save life in earth. We must not harm our animals and plants. We must do awareness programmes on various environmental topics and Invisible Saviors”.
Dadaji appreciated Pihu for her quick understanding and asked – “So, are you ready for the speech about Ozone Layer?”
“Yes, Dadaji” said little Pihu. “I will write down all the information that you gave me today about ozone layer, depletion and Montreal Protocol. I will confidently speak about the importance of Ozone Layer as well as World Ozone Day Celebrations”.
“Very good, my dear” happily Dadaji hugged little Pihu and kissed on her dimple cheek. By then, sun had set and darkness was falling around gradually. Birds had already left for their roost. Pihu held Dadaji’s hand while returning home. Pihu eagerly looked at the sky and smiled. Stars shimmered while the moon smiled shiningly.
After dinner, Pihu prepared her speech confidently. Moon and stars smiled and winked at pretty Pihu. A nightingale sang melodiously from the dales. Pihu slowly closed her eyes.
In her sleep, Pihu whispered – “The Invisible Saviors!!!”
– MURALY TV
Conscience
Once upon a time, MIND and BODY were neighbours. BODY lived with all body-parts and MIND stayed alone separately.
The body-parts always quarreled for various reasons. Main fighters were the legs and hands. Eyes, ears and the mouth also were not very decent. If at all the problem creators decide to relax without fights, then the master brain would create some issues and force others to fight.
Alas! The BODY would become mad of these fights. He would run to the MIND.
The MIND was capable of dealing with such fights and arguments. Based on the request by the BODY, the MIND would talk to the fighting body-parts and sort out the issues. The BODY would return happily.
But, it would not take much time for another fight by some other group. As it became an ongoing process, the poor BODY got frustrated and exhausted of running to the MIND quite often in search of solutions to various problems.
The MIND was a good judge who was able to see and analyze the issues from various angles. The MIND also felt sad for the BODY when the body-parts became more aggressive and disobedient.
Finally, one day, the MIND said – “Dear BODY, from today onwards, I would reside inside you as an invisible part. Nobody would see me but everybody would feel my presence so that they would think twice before engaging themselves in any sort of fights”.
The BODY became too happy and permitted the MIND to reside within. Even the BODY did not realize how the MIND got inside the BODY.
From that day onwards, before getting into any created issues and fights, all the body-parts became cautious as they felt the presence of the judge MIND. Thus, the concept of CONSCIENCE came into being that started having some sort of control on the arrogant acts!!!
ജോര്ജ് എബ്രഹാം
ഇന്ത്യന് സ്വതന്ത്ര്യപോരാളിയും സ്വതന്ത്ര ഇന്ത്യയുടെ ആദ്യ ആഭ്യന്തരമന്ത്രിയുമായ സര്ദാര് വല്ലഭായി പട്ടേലിന്റെ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഉയരം കൂടിയ പ്രതിമ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ 143-ാം ജന്മദിനത്തില്, പ്രധാനമന്ത്രി ശ്രീ നരേന്ദ്രമോദി അനാച്ഛാദനം ചെയ്തു. സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരം ഇന്ത്യയുടെ നാട്ടുരാജ്യങ്ങളെ സംയോജിപ്പിച്ച് ഇന്ത്യയെ ഒരു റിപ്പബ്ലിക് ആക്കി മാറ്റുന്നതില് പട്ടേലിന്റെ അശ്രാന്ത പരിശ്രമത്തെ മുന്നിര്ത്തി, ‘ഏകതയുടെ പ്രതിമ’ എന്നു പേരിട്ടിരിക്കുന്ന ഈ സ്മാരകം നിര്മ്മിക്കുന്നതിന് 3000 കോടിയാണ് ട്രഷറി ഫണ്ടില് നിന്നും മോദി ചെലവഴിച്ചിരിക്കുന്നത്.
നമ്മുടെ ചരിത്രപുരുഷന്മാരെയും നായകന്മാരെയും സ്മരിക്കുക എന്നത് നമ്മുടെ കടമയാണ്; അവരുടെ പൈതൃകമാണ് നമ്മെ മുന്നോട്ടു നയിക്കുന്ന പ്രേരകശക്തി. നാം ഇന്ന് ആസ്വദിക്കുന്ന സ്വാതന്ത്ര്യവും നമ്മുടെ ജീവിതം തന്നെയും അവരുടെ നിസ്വാര്ത്ഥ സേവനത്തിലും കഷ്ടപ്പാടുകളിലും പണിതുയര്ത്തപ്പെട്ടതാണ്.
സര്ദാര് പട്ടേലിനെ ആദരിക്കുന്നതിന്റെ നന്മയെ ഇന്ത്യയിലെ ജനങ്ങള് ചോദ്യം ചെയ്യുകയില്ല. എന്നാല് ഭക്ഷണ സുരക്ഷയുടെ കാര്യത്തില് ഏറ്റവും പിന്നില് നില്ക്കുന്ന ഒരു രാജ്യത്ത് ഇത്തരം ആര്ഭാടം സാദ്ധ്യമാകുന്നതെങ്ങനെയെന്നു മാത്രം പിടികിട്ടുന്നില്ല. ജനങ്ങള്ക്ക് ആഹാരം ലഭിക്കുന്നതിനുള്ള ‘ദാരിദ്ര്യ’ പട്ടികയുടെ ഏറ്റവും പുതിയ കണക്കനുസരിച്ച്, 119 രാജ്യങ്ങളില്, 100-ാം സ്ഥാനത്താണ് ഇന്ത്യ.
ഇറാഖ്, ബംഗ്ലാദേശ്, ഉത്തരകൊറിയ എന്നീ രാജ്യങ്ങളേക്കാള് പോലും പിന്നില് എന്നത് പരിതാപകരമായ സത്യം. മാത്രമല്ല, നമ്മുടെ ചരിത്രപുരുഷന്മാരില് ആര്ക്കെങ്കിലുവേണ്ടി ഏറ്റവും വലിയ പ്രതിമ നിര്മ്മിക്കാന് നാം തീരുമാനിക്കുന്നു എങ്കില്, ഏറ്റവും ഒന്നാമതായി പരിഗണിക്കേണ്ട വ്യക്തി, നമ്മുടെ രാഷ്ട്രപിതാവും, തന്റെ അഹിംസാ സിദ്ധാന്തം കൊണ്ട് ലോകപ്രശസ്തനുമായി തീര്ന്ന മഹാത്മാഗാന്ധി തന്നെയാണ്. നെല്സണ് മണ്ടേല, മാര്ട്ടിന് ലൂഥര് കിംഗ് തുടങ്ങി പല ലോകനേതാക്കള്ക്കും പ്രചോദനവും ഗുരുവുമായ ഗാന്ധിയുടെ പ്രതിമ ലോകരാഷ്ട്രങ്ങളുടെ തലസ്ഥാനങ്ങളില് പ്രതിഷ്ഠിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.
മറ്റൊരാള് ആദ്യ പ്രധാനമന്ത്രി പണ്ഡിറ്റ് ജവഹര്ലാല് നെഹ്റുവാണ്. നവഭാരത ശില്പിയായ അദ്ദേഹം ഒരു ദശാബ്ദ കാലത്തോളം ഇന്ത്യന് സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനുവേണ്ടി ബ്രിട്ടീഷ് ജയിലുകളില് കഴിയുകയും സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തിന്റെ മുന്നണി പോരാളിയായി വര്ഷങ്ങളോളം പ്രവര്ത്തിക്കുകയും ചെയ്ത വ്യക്തിയാണ്. പട്ടേലിന്റെ ദേശിയോദ്ഗ്രഥന പരിശ്രമങ്ങള് നെഹ്റുവിന്റെ ശിഷ്യത്വത്തിലായിരുന്നു എന്നോര്ക്കുന്നത് നന്ന്.
80% ജനങ്ങള്ക്ക് രണ്ടു നേരത്തെ ആഹാരം സാദ്ധ്യമല്ലാത്ത, 20% മാത്രം സാക്ഷരതയുള്ള, 41 വര്ഷം ശരാശരി ആയുസ്സുള്ള ഒരു ജനതയെയാണ് നെഹ്റു പിതൃസ്വത്തായി സ്വീകരിച്ചത്. കൂടാതെ, ജാതി-മത-ദേശം-വിശ്വാസങ്ങള്ക്ക് അതീതമായി, ഓരോ ഇന്ത്യന് പൗരനും വേണ്ടി സ്വാതന്ത്ര്യം, നീതി, അവസരം തുടങ്ങിയവ നിലനിര്ത്തുന്നതിനുവേണ്ടി ബി.ആര്. അംബേദ്കറോടൊപ്പം പ്രസ്ഥാനങ്ങള് പണിതുയര്ത്തിയത് നെഹ്റുവാണ്. എന്നാല്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ പൈതൃകം ഇല്ലാതാക്കുകയും എല്ലാവരേയും ഉള്ക്കൊള്ളുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ മതേതര തത്വങ്ങളെ അപകീര്ത്തിപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്ന എതിര്പ്രചരണത്തില് ഏര്പ്പെട്ടിരിക്കുകയാണിന്ന് ബി.ജെ.പി.
സംഘര്ഷത്തിന്റെയും കലാപത്തിന്റെയും കാലഘട്ടത്തില്, ഒരു ജനാധിപത്യ സമൂഹത്തെ കെട്ടിപ്പടുക്കുകയും അതിന് ലക്ഷ്യവും മാര്ഗവും നല്കുകയും ചെയ്യുന്നതില് -സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരം- വഹിച്ച നിര്ണ്ണായകമായ പങ്ക് നാം മറന്നാല് അത് അനീതി തന്നെയായിരിക്കും.
കോണ്ഗ്രസ് പാര്ട്ടിയുടെ മൂല്യങ്ങളെയും ആദര്ശങ്ങളെയും ജീവിതകാലം മുഴുവനും സ്വാതന്ത്ര്യ സമരകാലത്തു പിന്നീട് സര്ക്കാരിലും മുറുകെപിടിച്ച തികഞ്ഞ ഒരു കോണ്ഗ്രസ്സുകാരനായിരുന്നു സര്ദാര് പട്ടേല്. നാലുവര്ഷം മുമ്പ് കേന്ദ്രത്തില് അധികാരത്തില് കയറിയത് മുതല്, തങ്ങളുടെ പാര്ട്ടിയ്ക്ക് അന്യമായ ബിംബങ്ങളെയും പാരമ്പര്യങ്ങളെയും കൈവശപ്പെടുത്തി ശ്രദ്ധാപൂര്വ്വം മെനഞ്ഞെടുത്ത തന്ത്രമാണ് ബി.ജെ.പി. പ്രയോഗിക്കുന്നത്. തങ്ങള്ക്ക് ഇല്ലാത്ത ആഭിജാത്യത്തെകുറിച്ചുള്ള ഇച്ഛാഭംഗം മൂലം അവര് സ്വന്തമായി ഒരു ചരിത്രം സൃഷ്ടിക്കാന് പോലും തയ്യാറാവുകയാണെന്നു വേണം കരുതാന്.
മഹാത്മാഗാന്ധി വധിക്കപ്പെട്ടതിനുശേഷം, ആര് എസ്.എസ്സിനെ വിലക്കിയതില് പ്രധാന പങ്കുവഹിച്ചത് സര്ദാര് പട്ടേലാണ്. ആര്.എസ്.എസ്സിന്റെ പ്രവര്ത്തനങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച് അദ്ദേഹം 1948 സെപ്തംബര് 11 ന് ഗോള്വാക്കര്ക്ക് ഇങ്ങനെ എഴുതി: ആര്.എസ്.എസിനേയും ഹിന്ദു മഹാസഭയേയും സംബന്ധിച്ച് പറയുകയാണെങ്കില്, ഈ രണ്ടു വിഭാഗത്തിന്റെയും, പ്രത്യേകിച്ച് ആദ്യത്തേതിന്റെ, പ്രവര്ത്തനങ്ങള് മൂലം രാജ്യത്ത് ഒരു ദാരുണ ദുരന്തം സാദ്ധ്യമാക്കുന്ന സാഹചര്യം സൃഷ്ടിക്കുന്നു എന്ന് ഞങ്ങളുടെ റിപ്പോര്ട്ടുകള് സ്ഥിരീകരിക്കുന്നു.
സ്വാതന്ത്ര്യസമരകാലത്ത് ആര്.എസ്.എസ്. താല്പര്യമില്ലാതെ ഒഴിഞ്ഞുനിന്ന കാര്യം ഏവര്ക്കും അറിയുന്ന വസ്തുതയാണ്. ദിവസേന നൂറുകണക്കിന് ജനങ്ങള് സ്വന്തം ജീവന് തൃണവല്ഗണിച്ച് സ്വാതന്ത്ര്യസമരത്തില് പങ്കെടുത്തപ്പോള്, ആര്.എസ്.എസ്. അതില് പങ്കാളികള് ആയില്ല എന്നു മാത്രമല്ല, ആവശ്യഘട്ടങ്ങളില് അവര് ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ ഒപ്പം യോജിച്ചു പ്രവര്ത്തിക്കുകയും ചെയ്തുവെന്നാണു ചരിത്രം; ആര്.എസ്.എസിന്റെയും ബി.ജെ.പി.യുടെയും മുന്കാല നേതാക്കന്മാരുടെ വാക്കുകളും പ്രവര്ത്തികളും ഈ ചരിത്രസത്യം സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു.
ആര്.എസ്.എസ്. കരുതലോടെ നിയമസംഹിതയ്ക്കുള്ളില് നില്ക്കുകയും ആഗസ്റ്റ് 1942-ല് പൊട്ടിപുറപ്പെട്ട ക്വിറ്റ് ഇന്ത്യാ സമരത്തില് പങ്കെടുക്കാതെ മാറി നില്ക്കുകയും ചെയ്തുവെന്ന് ബ്രിട്ടീഷുകാര് തന്നെ സമ്മതിക്കുന്നു. ആയതിനാല്, ഒരു സ്വാതന്ത്ര്യസമരസേനാനിയും വിശ്വസ്തനായ കോണ്ഗ്രസുകാരനും അതിലുപരി ഗുജറാത്തിയുമായ ഒരാളെ ആദരിക്കുന്നതിന് പ്രധാനമന്ത്രിയ്ക്കുണ്ടായ മനോവികാരം എന്തെന്ന് ഒരു ശരാശരി ഭാരതീയന് മനസ്സിലാകുന്നില്ല, പ്രത്യേകിച്ചും അതിനേക്കാള് മഹാനായ ഗുജറാത്തിയെ മറികടന്ന്- മോഹന്ദാസ് കരംചന്ദ് ഗാന്ധിയെ !
എന്നാല്, ഗാന്ധി, നെഹ്റു, പട്ടേല് എന്നിവര് സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെയും നീതിയുടെയും ബിംബങ്ങളായി എന്നും ലോകത്തിനു മുമ്പില് നിലനില്ക്കും, അവരുടെ മഹിമയെ ഒരു വിധത്തിലും പ്രതിമകളുടെ ഉയരം കുറച്ചുകളയില്ല.
SOLDIER
What is your name?
What is your language?
What is your religion?
What is your region?
Who are you?
What are you?
Why are you?
Asked me the crowd!
As I was different.
With smile on face
Intensity in eyes
Power in body
Confidence in approach
And, dare devil to face any challenges
But polite in manners
Reply, silent and stern
I am the SOLDIER
Whose name is nation
Whose language is love
Whose region is the country
Whose religion is humanity.
I am the son or the daughter of this land
I am here for you
As a symbol of Unity in Diversity.
I am the SOLDIER.
Author Muraly TV is an Indian Airforce veteran and actively writing articles,poems and stories for children and grown ups. He also promotes patriotism and charity work through various activities.
പ്രൊഫ. ബാബു പൂഴിക്കുന്നേല്
2006 ഫെബ്രുവരി ഒന്ന് ബുധനാഴ്ച. പുലര്ച്ചെ അഞ്ചുമണിക്കുതന്നെ എഴുന്നേറ്റു. ഞാനും വത്സയും കൈകള്കൂപ്പി പ്രാര്ത്ഥിച്ചു. കുളിച്ച് ശുഭ്ര വസ്ത്രങ്ങള് ധരിച്ച് എന്റെ ഇടവകയായ സംക്രാന്തിപള്ളിയില് വിശുദ്ധ കുര്ബ്ബാനയ്ക്കു പോയി. ഫാദര് മാത്യു എടാട്ടാണ് അന്നത്തെ വികാരി. കുര്ബ്ബാനയ്ക്കു ശേഷം സങ്കീര്ത്തിയില് എത്തി അച്ചനോട് ജോയിന് ചെയ്യാന് പോകുന്ന കാര്യം പറഞ്ഞു. ശവക്കോട്ടയിലേക്കു നടന്നു. കുടുംബത്തിലെ കാരണവര്മാര് ഉറങ്ങുന്ന കല്ലറയില് തന്നെയാണ് അപ്പച്ചനും അമ്മച്ചിയും ഉറങ്ങുന്നത്. അപ്പച്ചനോടും അമ്മച്ചിയോടും പിതൃപരമ്പരയോടും പ്രാര്ത്ഥിച്ച് ഞാന് ഉഴവൂര് കോളജിലേക്ക് വണ്ടിയോടിച്ചു. ഉഴവൂര് പള്ളിയിലെത്തി. ഫാദര് സൈമണ് ഇടത്തിപ്പറമ്പിലാണ് വികാരി. അച്ചന് കാപ്പികുടി കഴിഞ്ഞ് പള്ളി മുറിയുടെ സിറ്റൗട്ടില് ഇരുന്ന് പത്രം വായിക്കുകയാണ്. ”ഹാ! പ്രിന്സിപ്പല് വരൂ! അനുമോദനങ്ങള്!” അച്ചന് എന്റെ കൈകള് കൂട്ടിപ്പിടിച്ചു. അനുേമാദനങ്ങളും ആശംസകളും നേര്ന്നു. ഞാന് ഉഴവൂര് കോളജിലേക്ക് വീണ്ടും കാറോടിച്ചു. പ്രിന്സിപ്പലിന്റെ മുറിയുടെ മുമ്പില് എത്തുമ്പോള് ഞാന് വാച്ചു നോക്കി. 8.45. വരാന്തയില് സൂപ്രണ്ട് സിസ്റ്റര് ലീന നില്പ്പുണ്ട്. അവര് ഓടി വന്ന് പ്രിന്സിപ്പലിന്റെ കതകു തുറന്നു. എന്നെ മുറിയിലേക്കാനയിച്ചു. ഞാന് ബാഗ് പുറകുവശത്തെ മേശയില് വച്ചു. ”പഴയ പ്രിന്സിപ്പല് പുതിയ പ്രിന്സിപ്പലിനെ കസേരയില് ഇരുത്തുന്ന ഒരു ചടങ്ങുണ്ടായിരുന്നു. സാറിന്റെ കാര്യത്തില് അത് നടന്നില്ല. ഏതായാലും ഞാനിരുത്താം.” പ്രിന്സി പ്പലിന്റെ വലിയ കസേര അല്പം പുറകോട്ട് വലിച്ചിട്ട് അതിന്റെ പുറകില് നിന്നുകൊണ്ട് ഇരിക്കാന് സിസ്റ്റര് സൂചന കാട്ടി. ഉഴവൂര് കോളജിന്റെ ഒന്പതാമത്തെ പ്രിന്സിപ്പലായി 45 വയസുള്ള ഒരു മലയാള അധ്യാപകന് പിടയ്ക്കുന്ന ഹൃദയത്തോടെ ആ കസേരയില് ഇരുന്നു. ഫാദര് പീറ്റര് ഊരാളില് മുതലുള്ള മഹാരഥന്മാര് ഇരുന്ന കസേരയില് പരിഭ്രമത്തോടെ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ഞാന് പ്രാര്ത്ഥിച്ചു ”ദൈവമേ കൈവിടരുതേ.” അപ്പോള് അറ്റന്ണ്ടര് മേരി ഒരു തളിക നിറയെ മിഠായികളുമായി വന്നു. ”വരുന്നവര്ക്കൊക്കെ കൊടുക്കാം സാറെ.” സിസ്റ്റര് ലീന പറഞ്ഞു. സിസ്റ്റര് അതിനുള്ള ക്രമീകരണവും നടത്തിയിരുന്നു. അന്നുമുതല് 2006 ജൂലൈ മാസത്തില് റിട്ടയര് ചെയ്യുന്നതുവരെ സിസ്റ്റര് ലീന എന്ന സൂപ്രണ്ട് എനിക്ക് താങ്ങും തണലുമായി. ഒരു മുതിര്ന്ന സഹോദരിയുടെ സ്നേഹവാത്സല്യങ്ങളോടെ എന്നെ പഠിപ്പിച്ചു, എന്നെ പരിചരിച്ചു. കുറെക്കഴിഞ്ഞ േ പ്പാള് ഹെഡ് അക്കൗണ്ട ന്റ് സിസ്റ്റര് എല്സി, സിസ്റ്റര് ജോസ്മരിയ, സിസ്റ്റര് അനീറ്റ എന്നിവര് എന്നെ കാണാന് വന്ന് പിന്തുണ അറിയിച്ചു. അധ്യാപകരും അനധ്യാപകരും സമയം പോലെ കയറിയിറങ്ങി അഭിവാദ്യങ്ങള് അര്പ്പിക്കുകയും എന്നെ അനുേമാദനങ്ങള് അറിയിക്കുകയും ചെയ്തു. 11.50ന് പ്രിന്സിപ്പല് എന്നുള്ള നിലയ ില് ഞാന് ആദ്യത്തെ അനൗണ്സ ്മെന്റ് നടത്ത ി. ”ഉച്ചക്ക ്1.10ന ്എല്ലാ എന്.എസ.്എസ ്വോളന്റിേയഴസ്ും ചാഴികാട്ട് ഹാളില് സമ്മേൡക്കണ്ടതാണ്.”ക്ലാസില് കയറാതെ നടന്ന എസ്. ശരത്ത ്എന്ന രണ്ടാം വര്ഷ ഇക്കേണാമികസ് ്വിദ്യാര്ത്ഥിയെ പിടികൂടുകയും ശാസിക്കുകയും ഉപേദശിക്കുകയും ചെയ്തു. ഉച്ചകഴിഞ്ഞ് സിസ്റ്റര് എല്സി യു.ജി.സിയുടെ ഒരു കവറുമായി വന്നു. അതില് 398000 രൂപയുടെ ഒരു ചെക്ക് എസ്. സി. എസ്.ടി മൈനോറിറ്റി വിദ്യാര്ത്ഥികള്ക്ക് റെമഡിയല് കോച്ചിംഗ് നടത്താന് മുന്പ്രിന്സിപ്പല് അപേക്ഷിച്ച പ്രോജക്ട് യു.ജി.സി അനുവദിച്ചതിന്റെ തുകയാണത്. പുതിയ പ്രിന്സിപ്പലിന്റെ ഒപ്പെല്ലാമിട്ട് ബാങ്ക് അക്കൗണ്ടുകള് പരിഷ്കരിച്ച് ചെക്കു മാറുവാന് സിസ്റ്ററിനെ ചുമതലപ്പെടുത്തി. പണം ചെലവാക്കുന്നതിന്റെ ക്രൈറ്റീരിയാ എല്ലാം വിശദമായി പ്രതിപാദിക്കുന്ന യു.ജി.സി ഓര്ഡര് ഞാന് ഫയലില് വച്ചു. കൂടുതല് വിശദമായി പഠിക്കുന്നതിനുവേണ്ടി.
സൂപ്രണ്ട് സിസ്റ്റര് ലീന പിന്നെയും വന്നു. കഴിഞ്ഞ മാസത്തെ ശബളബില് സമര്പ്പിച്ചിട്ടില്ല. പുതിയ ഡി.ഡി.ഒ യുടെ അപ്രൂവല് കിട്ടിയതിനു ശേഷമേ നമുക്ക് ബില് ഡി.ഡിയില് സബ്മിറ്റ് ചെയ്യാന് പറ്റൂ. അതിനുള്ള എഴുത്തുകളെല്ലാം ടൈപ്പ് ചെയ്യണം. ഞാന് ബി.സി.എമ്മിലേക്കു വിളിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. നാളത്തേക്കു കിട്ടുമായിരിക്കും. സിസ്റ്റര് പറഞ്ഞു. ശബളം വൈകുമ്പോള് എല്ലാവരെയും പോലെ വിമര്ശിച്ചിരുന്ന ഞാനിപ്പോള് കഴിയുന്നത്ര വേഗത്തില് ശമ്പളം കൊടുക്കുവാന് ചുമതലപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ആ നിയോഗവും ഞാനേറ്റെടുക്കുകയാണ്. അറ്റന്ണ്ടര് തോമസ് അപ്പോള് ഒരു ഫോള്ഡര് നിറയെ കത്തുകളുമായി വന്നു. അതെല്ലാം വായിച്ച് കാര്യങ്ങള് മനസ്സിലാക്കി ബന്ധപ്പെട്ടവര്ക്കുവേണ്ട നിര്ദ്ദേശങ്ങള് കൊടുക്കുക എന്ന ചുമതലയും പ്രിന്സിപ്പലിന്േറതുതന്നെ. സര്ക്കാരില് നിന്ന്, യൂണിവേഴ്സിറ്റിയില് നിന്ന്, ഡി.ഡി ഓഫീസില് നിന്ന് കത്തുകൡലക്ക് ഊളിയിട്ട ഞാന് അറിയാതെ ക്ലോക്കിലേക്കു നോക്കി സമയം 5.15. സമയം പോയതറിഞ്ഞില്ല. സിസ്റ്റര് ലീന വാതില്ക്കല് നില്പ്പുണ്ട്. ”ബാക്കി ഇനി നാളെയാവാം സാറെ..” ഞാനെഴുന്നേറ്റു. ജോലികള് ചെയ്തു തീര്ന്നില്ലല്ലോ എന്നോര്ത്ത് ഞാന് ഒറ്റക്ക് വീട്ടിലേക്ക് കാറോടിച്ചു.
